Cezayir halkı 2019’un ilk günlerinden bu yana sokaklarda. Ayağa kalkmış kitleler önce onyıllardır kendilerine kan kusturan, iliklerine kadar soyup soğana çeviren egemenlerin temsilcisi ve en az düzenin kendisi kadar köhnemiş diktatör Buteflika’yı devirdiler. Bir avuç para babasının, eli kanlı generalin ve emperyalist gücün desteklediği Buteflika’dan kurtulmak yeterli değildi elbet.

2018’de çok sayıda ülkede ayağa kalkan işçiler, emekçiler, 2019’a çok daha kitlesel ve uzun süreli isyanlarla damgalarını bastılar. Geride bıraktığımız bu iki yıl, tarihsel sistem krizinin alabildiğine derinleşmesiyle tetiklenen keskin bir sınıf mücadelesi döneminin açıldığını çarpıcı bir şekilde gösteriyor. Kapitalizmin çıkışsız bir tıkanmışlık sürecine girdiği bu dönemde ekonomik saldırıları daha da ağırlaştıran egemenler, bunun karşısında yükselen tepkileri de faşizan yöntemlerle bastırmaya çalışıyorlar.

Eğitime de kâr amaçlı bakan sermaye sınıfı buradan istediği düzeyde kâr elde edemediğinde zararını minimuma indirmek bir tek onun sorunu olmuyor. Doğa Koleji patronlarının 1,1 milyarlık borçlarını ödemek için devlet seferber olmuş durumda. İşçi ve emekçiler ekonomik krizin yükü altında ezildiklerinde ağır borçlarla, açlıkla, psikolojik sorunlarla boğuşup intiharın eşiğinde yaşarken, patronlar devlet kalkanı altında korumaya alınıyor.

O gün geldiğinde; / Ne şiirlerde / Tek bir kelime yoksulluk acısı / Ne de hiçbir dilde, / “Gayrı dayanamam ben bu hasrete / Ya beni de götür ya sen de gitme” şarkısı. / Dudaklarımızda yalnızca / Bütün avazımız çıktığınca / Yürek dolusu kavuşmaların türküsü… / O gün geldiğinde / Mavinin en mavisiyle dalgalanacak denizler / Ve başaklar / Sarının en bereketlisiyle / Ne bulutlar küsüp gidecek umutsuzluktan o gün geldiğinde / Ne de toprak / Çatır çatır çatlayacak susuzluktan

Burjuvazi uzun bir süredir köpeksiz köyde değneksiz dolaşıyor. Türkiye’de siyasal rejimin sermayenin çıkarlarını korumak üzere hayata geçirdiği baskı ve yasaklamaların yarattığı ortam onların kendilerine daha fazla güvenmelerine ve sınıfsal kibirlerinin daha da kabarmasına yol açtı. Bunun yansıdığı alanlardan biri metal işkolundaki toplu sözleşme görüşmeleri iken, diğeri de asgari ücret tespit görüşmeleri oldu.

12 Aralık seçimleriyle ilgili belki de en önemli sonuçlardan birisi, İngiltere gibi emperyalist-kapitalist sistemin ana kalelerinden olan bir ülkede, teorik çerçevesi itibariyle ılımlı bir reform programı ve bunu temel alan geniş bir siyasal hareketin bile günümüz kapitalizminin somut şartlarında sistem tarafından nasıl da bir ölüm-kalım meselesi gibi muamele gördüğünün çarpıcı biçimde ortaya konmasıdır. Bu durum hem kapitalist sistemin günümüzde içinde olduğu derin tarihsel krizin bir kanıtını sunuyor hem de mütevazı reformlar için bile ne denli sert ve örgütlü mücadeleler vermek gerektiğini gösteriyor.

Erdoğan termik santrallerin fiilen 3,5 yıl daha filtresiz çalışmasının önünü açacak yasayı veto etti. Bu, 31 Aralık 2019’a kadar filtrelerini taktırmayan santrallerin faaliyetlerine son verilmesi gerektiği anlamına geliyor. Hava kirliliği ve sağlık açısından müspet olan bu veto kararı birçok tartışmayı da beraberinde getirdi.

Hiç olmadığı kadar aşa / Hiç olmadığı kadar ekmeğe / Hiç olmadığı kadar hürriyete doyacağız / Yani mesela / Siz bunların birçoğuna inanmayacaksınız belki ama / Bütün insanlarla yalnızca / Barışın, kardeşliğin ve paylaşmanın dilini konuşacağız. / Kurtulunca ellerimiz esaretten / Hayallerimiz esaretten kurtulunca / Dünyanın bütün beyaz sayfalarını / Dünyanın bütün çocuklarının gülüşleriyle donatacağız

Fransa’da Macron hükümetinin “Emeklilik Reformu” adı altındaki yeni saldırı planını yasalaştırmak üzere harekete geçmesi yüz binlerce işçiyi sokağa dökmüş durumda. 5 Aralıktan bu yana, 250’den fazla sendika ve meslek örgütünün katılımıyla gerçekleştirilen genel greve Sarı Yelekliler de dahil tüm emekçi kesimler destek veriyor. 5 Aralıkta, ülkenin dört bir yanında 1 milyondan fazla işçinin protesto gösterileri eşliğinde başlayan grev, takip eden günlerde de benzer kitlesellikteki eylemlerle devam etti.

Bugün İngiltere’de işlerin geldiği nokta 12 Aralıktaki seçimin sıradan bir seçim olmanın ötesine geçtiğine işaret ediyor. Bu seçimler bir yandan İngiliz kapitalizmi açısından önemli bir kavşak noktasına gelindiğini bir yandan da emekçilerin uzun yıllardır biriken sıkıntılarının yüzeye vurmaya başladığı bir noktaya gelindiğini gösteriyor. Tam da bu nedenle ülkede uzun zamandır görülmemiş ölçüde bir politizasyon ve kutuplaşma yaşanıyor. Yüksek tansiyon altında partiler adeta seferberlik yürütüyorlar. İşçi Partisini yıpratmak için terör saldırısı kılığında müdahaleler yapılırken, yine daha önce pek görülmemiş biçimde sermaye temsilcilerinden dinsel cemaat önderlerine kadar geniş bir yelpaze doğrudan siyasete müdahalelerde bulunuyor.

Kolombiya’da son süreçte yükselen mücadelenin dinamikleri de, bu mücadeleye katılan emekçi kesimlerin çeşitliliği de, onun başını çeken güçler de yukarıda vurgulamaya çalıştığımız gerçekliği farklı bir yönden doğruluyor: Tüm ezilen sınıfları kucaklayacak bir anti-kapitalist mücadelenin öncü gücü yalnızca proletarya olabilir. Zira emekçi sınıfları bu düzene bağlayan mülkiyet prangalarından bir tek o azadedir.

Ve Elif’in / Ve Sinan’ın / Umut dolu şarkılar gibi çınlayan sözleri / Baldan tatlı bir dünyayı kurmaya çağırırken bizleri / Duyup işitiyor / Ve işitip anlıyorsan / Esirgeyemezsin tuzunu aşımızdan / Ve kavgamızdan alın terini / Birleştir yüreğinin gümbürtüsünü / Davulun gümbürtüsüyle / Birleştir sesini / Baldan tatlı bir dünyayı kurmaya çağıranların gür sesiyle