Yoksul emekçi kitlelerin işsizliğe, yoksulluğa ve diktatörlük rejimlerine karşı 2010 yılının Aralık ayında başlattığı kitlesel eylemlerin ilk durağı Tunus’tu. Kısa süre içerisinde değişime olan inanç ve umut rüzgârları diğer ülkelere de yayılmış, emekçiler benzer taleplerle neredeyse tüm Arap coğrafyasında meydanları zapt etmişti. Tunus’ta başlayan eylemlerin ateşini fitilleyen olay 27 yaşındaki Muhammed Buazizi adlı gencin işsizlik yüzünden hükümet binası önünde kendisini yakması olmuştu.

Kapitalizmin krizi derinleştikçe burjuva parlamentarizmi de zayıflamakta ve anlamını yitirmektedir. Seçimi kaybeden birisi sırf bu gerekçeyle elindeki devlet aygıtını ve kontrol ettiği faşist güruhu kullanarak bu parlamenter aygıtı tarumar etmeye girişebiliyor. Bunun anlamı burjuva kurumsallığının, yasallığının, yüzyıllar içinde şekillenmiş kural ve teamüllerin artık eskisi kadar geçerli olmadığıdır. Bu da burjuva parlamentarizminin sınırları içinde ve bu sistemin sınırları içinde mücadele etmeye hevesli kesimlerin artan ölçüde boşa düşmekte olduklarını göstermektedir. Eğer burjuva devletinin tepesindeki bir şebeke açıktan açığa burjuva demokrasisini tanımadığını ilan edip, bunu fiile döküyorsa, bunun anlamı işçi sınıfının burjuva parlamentarizmi vaazları verenlere kulak tıkamasının en doğrusu olduğudur.

Gerçi / Bir dediği bir dediğini tutmaz ama / Buyurduğuna göre efendi hazretlerinin, / Uçuyormuş yine / İktisad-ı milliyemiz! / Çökerken hem de / Bütün dünyada iktisadı kapitalizmin, / Çin’i, Amerika’yı / Ve hatta / Bütün Frengistan’ı geçecekmişiz!

Agos gazetesi genel yayın yönetmeni ve sosyalist bir aydın olan Hrant Dink’in katledilişinin ve gerçek katillerinin “Ankara’nın karanlık dehlizlerinde” kaybedilmelerinin üzerinden 14 yıl geçti.

1850’ye gelindiğinde, Almanya ve İtalya’da devrim yenilmiş, Fransa ise karşı-devrimin girdabına sürüklenmişti. Louis Bonaparte’ın 2 Aralık 1851’deki darbesi bütün Avrupa’da uzun bir gericilik döneminin başladığına işaret edecekti. Burjuvazinin azgın bir saldırıya giriştiği bu gericilik dönemi, Komünist Birlik için de bir tarihsel dönemin kapanışı anlamına gelmekteydi. 1850 Eylülündeki bölünmeden iki yıl sonra Almanya’daki üyeleri tutuklanan Komünist Birlik, Köln’deki yargılamanın ardından gelen hapis cezalarıyla birlikte ölümcül bir darbe almıştı.

ABD dünya işçi sınıfı ve dünya işçi devrimi açısından en önemli ülkelerden biridir. Dünyanın en varlıklı ülkesi olmasına rağmen yoksulluğun, evsizliğin, güvencesizliğin bu denli derin olduğu bir ülkede toplumsal patlama ve dolayısıyla toplumsal ruh halinde büyük ve hızlı dönüşümler kaçınılmazdır. Rüyalar ülkesinin artık kâbusa döndüğü yaygın olarak kitlelerin bilincine çıkıyor.

Trump’ın 3 Kasım seçim sonuçlarını kabul etmemesi ve kışkırttığı faşist kitlenin 6 Ocakta ABD Kongre binasını basması, içinden geçtiğimiz dönemin olağanüstü karakterinin yeni bir tezahürü oldu. Her şeyden önce görülmesi gereken şey, ABD’de cereyan eden olayların tarihsel nitelikte olduğudur. Bu baskın, hâlâ emperyalist sistemin hegemonu konumunda olan, liberal demokrasinin tecelli etmiş hâli olarak kitlelere yutturulmaya çalışılan ABD’de gerçekleşti. Amerikan egemen sınıfı içindeki çatışma ve yarılma, bu yarılmanın Kongre binasının (Kapitol) basılmasını doğurması, kuşku yok ki ABD’nin hegemonyasının hızlanan aşınmasının ve eski konumunu kaybetmesinin bir sonucudur. Emperyalist sistemin merkezindeki bir ülkede işlerin bu noktaya gelmesi, kapitalizmin nasıl bir açmaza düştüğünün çarpıcı bir göstergesidir.

Türkiye’de üniversiteler; akademisyenlerin ihraç edildiği, cübbelerin postallar altında ezildiği, öğrencilerin yerlerde sürüklendiği ve emekçilerin güvencesiz çalışmaya mahkûm edildiği alanlara dönüştürüldü. Rejimin fethe çıktığı, rektörlüğüne kayyum atanan, kapılarına kelepçe vurulan mekânlara dönüştürüldü Türkiye’de üniversiteler... Esaslı soru şudur; üniversitelere biçilen bu kaftan nasıl yırtılacak?

Hem Türkiye’de hem dünyada yaşanan açlık ve yoksulluk meselesinin asıl nedeni içinde yaşadığımız sınıflı toplum olan kapitalizmdir. İşçi sınıfı, her şeyi ürettiği bu dünyada sermaye sınıfı iktidar olduğu sürece açlık ve yoksulluk sorunuyla boğuşmaktan kurtulamaz. Milyarlarca emekçinin giderek katlanılmaz hale gelen sorunlarının çözümü, kapitalizme karşı mücadeleyi yükseltmekten geçmektedir. Bundan kaçmak veya ertelemek sonraki nesillere daha büyük sorunlar bırakmaktan başka bir sonuç doğurmayacaktır!

Günümüzün algı yönetimi dünyasında, burjuvazinin en büyük başarılarından biri de işçi sınıfı genelinde hâkim olan “nasıl olsa bir şey yapılamaz” veya “ne yapsak bir şeyi değiştiremeyiz” algısıdır. İşin başı bu algının kırılmasıdır ve bu kırılma da ancak başarılı mücadele örneklerinin sayısının artmasıyla mümkün olacaktır. Bu sebeple ortak sorunlara karşı ortak bir mücadele hattı örülmesi zorunludur. Mücadeleci sendikaların ortak hareket etmesinin önemi, gereği ve mümkün olduğu açıktır. En nihayetinde de her konuda olduğu gibi asgari ücret konusunda verilecek mücadele de işçi sınıfının genel mücadelesinin bir parçası olarak düşünülmelidir.

İnsanlara akıl tutulması yaşatan, toplumun boğazına çöküp nefessiz bırakan bu hastalıklı sistem yaşamaya devam ettiği müddetçe ne yazık ki pek çok kötü şey gibi depresyonların ve intiharların da sonu gelmeyecektir. Çünkü egemenlerin ve onların araştırma kurumlarının söylediklerinin aksine ne sağlık sorunu, ne konut sorunu, ne eğitim sorunu, ne açlık sorunu vb. kapitalizm altında çözülür. Bu sorunlar sistemin doğasına uygun bir biçimde emekçilerin karşısında bir duvar gibi dikilmeye devam eder.