Tayland’da egemen sınıfın en gerici unsurlarının somutlandığı monarşinin ortadan kaldırılarak demokratik bir rejime geçilmesinin işçi sınıfının da temel taleplerinden biri olması gerektiği muhakkaktır. Fakat sadece biri! Zira işçi sınıfının ve yoksul emekçilerin çıkarlarının sadece monarşiyle değil bir bütün olarak kapitalizmle uzlaşmaz çelişki içinde olduğu aşikârdır. Dolayısıyla emekçi kitleler her geçen gün daha da derinleşen sorunlarını gerçekten çözmek istiyorlarsa, monarşiyi reforme etmek, hatta daha ileriye gidip ortadan kaldırmakla sınırlı bir politik programla yetinmemeleri gerektiğini attıkları her adımda büyük bedeller pahasına göreceklerdir.

açız be adam! açız! / açız diyoruz ya! / unuttuk eti, sütü, peyniri çoktan / sabah akşam / zıkkımın kökünü yiyoruz ya. / boşuna dememişler / “tok açın halini ne bilir” diye / senin sofran dolu / senin miden tıka basa / sen / büyük bir iştahla yersin / bizim alın terimizi / fakat nerden bileceksin / bizim bir öğün dert / diğer öğün dilimizi dişimizi yediğimizi

Bu yıl işçi sınıfının devrimci önderi Friedrich Engels’in doğumunun 200. yılı. Kapitalizme karşı verdiği devrimci mücadele ve işçi sınıfına bıraktığı komünist mirasla ölümsüzleşen Engels, işçi sınıfının kurtuluşu davasına adadığı 75 yıllık ömrü sona erdiğinde, yoldaşı Marx’la birlikte geriye muazzam bir devrimci mücadele kılavuzu bırakmıştı. O mücadele kılavuzu, yani Marksizm, o günlerden bu yana işçi sınıfına yol göstermeye devam ediyor. Marx gibi Engels de bütün Avrupa’nın devrim fırtınalarıyla sarsıldığı, ama aynı zamanda çağa uygun olarak fikir dünyasında da patlamaların yaşandığı bir tarihsel dönemde doğmuş, bu atmosfer onların kültürel ve felsefi açıdan şekillenmesinde birincil derecede rol oynamıştı. Proletaryayı tarih sahnesine fırlatan bu sert mücadeleler, onun iki büyük devrimcisinin ortaya çıkmasının da zeminini döşemişti.

Erdoğancı sermaye fraksiyonu sahip olduğu İslami geçmiş ve referanslarla kendisini İslam dünyasına önderlik edebilecek en büyük, hatta yegâne aday olarak görmektedir. Dünyanın büyük bir çalkantı ve yeniden şekillenme sürecinde olduğunun farkında olan bu kadro bunun boşluklar ve fırsatlar doğurduğunu hesap etmekte, cüretkâr, girişken, saldırgan olunmadıkça bu fırsatlardan yararlanılamayacağını, hatta eldeki varlığın da kaybedileceğini düşünmektedir. İşçi-emekçi kitleler için buradaki politikanın bir din kardeşliği ve dayanışması olarak algılanması ya da “büyük devlet” olmanın gereklerinden ya da görünümlerinden biri olarak görülmesi bir ideolojik yanılsamadır. Vurgulayalım ki bu bir kan ve gözyaşı politikasıdır, tüm ülkelerin emekçileri için felâketler içermektedir.

AKP ve Erdoğan iktidarı döneminde Türkiye’nin içerde ve dışarda izlediği politikalar baştan sona düz bir çizgi üzerinde ilerlememiştir, tersine önemli değişiklikler olmuştur. Bu değişim diziler de dahil olmak üzere hayatın her alanına damgasını basmıştır demek abartılı bir ifade olmayacaktır.

Kapitalizm altında ne Kafkasya’nın ne Ortadoğu’nun ne Asya’nın yaraları sarılacak. Birbirleriyle gerçekte sorunları olmayan halklar, kapitalizm yıkıldığında gerçek özgürlüğe ve barışa kavuşacak. Suyun yolunu Ekim Devrimi açtı. Ve ancak Ekim Devriminden çıkartılacak derslerle kavgaya atılan dünya proletaryası sonsuz acılar çağına son verecek.

Rejimin bekası için içeride ve dışarıda yeni gerilimler yaratılması bir zorunluluktur. Bu yapılamadığı koşullarda, yalnızca ekonomik alandaki yıkım ve toplumsal sorunlar değil ama aynı zamanda dış siyasal alandaki sıkışma da daha fazla görünür hale gelmektedir. Rejimin varlığını koruma ve iç siyasal süreci şekillendirme ihtiyacıyla izlediği emperyal siyaset ve bu bağlamda yarattığı krizler kesinlikle birbirinden kopartılamaz, bunlar bir bütünün parçalarıdır.

Kriz, tırmanan işsizlik ve derinleşip kalıcılaşan yoksulluk, sağlık hizmetlerinin çökmesi ve kitlelerin büyüyen umutsuzluğu, sermayenin uluslararası sözcülerine alarm zilleri çaldırıyor. Ancak ne Biden ne de Trump böylesi köklü sorunlara çözüm üretecek kapasiteye sahiptir. Amerikan işçi sınıfının da dünya işçi sınıfının da kurtuluşu bir bütün olarak burjuvaziye karşı yürütecekleri mücadeleye bağlıdır.

Bir asır öncesinden seslendi biri: / “İki sınıf var” dedi / “Biri proletarya, öteki burjuvazi!” / Biri suyun dibindekiler, / Suyun başını tutanlarsa ötekisi. / “İki sınıf var” dedi Petrograd’ın kavgaya tutuşan işçileri / “Biri proletarya, öteki burjuvazi” / Cahillerdi, kabaydı elleri / Fakat ürkek değildi artık gözleri. / Suyun yüzüne çıktı diptekiler şimdi. / Tarihin çağrısına kulak verdi; / Kül rengi fabrikaların açlığa ve yoksulluğa tok, / Ekmeğe ve özgürlüğe aç işçileri / Volga’nın, Neva’nın / Kanı deli akan oğulları ve kızları.