Bugünlerde meydanları bu ve benzeri sloganlarla inleyen Kolombiya’da işçi sınıfı bir buçuk yıllık aranın ardından “nerede kalmıştık” dercesine yeniden sokakta. KDV ve akaryakıt zammıyla emekçilerin sırtındaki vergi yükünü arttıran yeni yasası tasarısına 28 Nisanda gidilen süresiz genel grevle yanıt veren yüz binlerce işçi, köylü ve öğrenci, 1 Mayıs’ta da kitlesel gösteriler düzenlediler. Oligarşinin has temsilcisi olarak iktidarda bulunan Ivan Duque hükümeti bu greve ve gösterilere her zaman olduğu gibi azgın bir devlet terörüyle yanıt verdi.

Özgürlük, çağlar boyu insanlığın kadim düşü oldu. Sınıflı, sömürülü düzenlerin adı değişti ama ezilenlerin, sömürülenlerin özgürlük tutkusu, arzusu hiç tükenmedi. Yüzlerce yıl köleler, serfler ve tüm ezilenler için mücadelenin en kutsal hedefi oldu özgürlük. Ve sonra, tarih sahnesine çıkan ücretli köleler, yani işçiler devraldılar özgürlük mücadelesinin bayrağını. Peki, yüzlerce yıldır insanlığın ulaşmaya çalıştığı özgürlük nedir ya da özgürlüğün herkes için geçerli evrensel bir tanımı var mıdır?

Bu yıl salgını bahane edip boğmaya çalıştılar 1 Mayıs’ı Türkiye’de ve dünyada. Ama işçi sınıfı dört bir bucağında dünyanın 1 Mayıs sancağını inadına dalgalandırdı.

2011’de Arap isyanı deneyimini yaşayan, 2014 ve 2018’de ülke çapındaki eylemlerle kapitalist düzenin oluşturduğu koşullara tepkisini gösteren Yemenli kitleler Mart ayında Aden’de tekrar ayağa kalktılar, yaşam koşullarını protesto ederek başkanlık sarayına yürüdüler. İşçi ve emekçiler var oldukça umut bitmez. Dünya işçi sınıfı yürüyor, yürüyecek, düşe kalka öğrenecek, dayanışmayla ve örgütlülükle devleşecek. Sınıf devrimcilerinin emek emek ter akıtarak, göz nuruyla büyütecekleri devrimci önderlikler dev bir sel gibi çağıldayacak olan işçi sınıfını zafere taşıyacak ve işçi sınıfı dünyadaki tüm acıları, tüm gözyaşlarını bitirecektir.

Rusya’da Ekim Devriminin hemen ardından gerçekleştirilen sağlık alanındaki devrimci atılımlar işçi iktidarının alabildiğine kötü koşullarda başarabildikleriydi. 1920’lerin ortalarından itibaren SSCB’de bürokratik karşı-devrim tırmanmaya başladı. Bu süreçte devlet bir işçi devleti olmaktan çıktıysa da, yeni egemenler (Sovyet bürokrasisi) kendi hâkimiyetlerini geniş emekçi kitlelerine kabul ettirebilmek için başta sağlık olmak üzere çeşitli kamu hizmetleri alanında 1917’nin sağladığı kazanımlara dokunmadılar. Bu alanlarda sağlanan ilk kazanım ve hakların önemli bir kısmı bir çeşit “sus payı” olarak korundu bürokrasi tarafından. Ama bu durum, aslında ulaşılabilecek olan çok daha ileri düzeyin gerisinde kalındığını da anlatır. İşte bu sınırlandırılmış ve bürokratik kontrole tâbi haliyle bile sağlık sistemi, o dönemin kapitalist dünyasının çok ilerisinde bir düzeyi temsil ediyordu.

1 Mayıs geleneği, bu büyük ve kucaklayıcı gelenek yasaklarla sindirilemez, yok edilemez, unutturulamaz. İşçi sınıfı 130 yıldır buna izin vermedi, bundan sonra da izin vermeyecek. Aksine 1 Mayıs ateşi daha da harlanarak yaşamaya devam edecek. Sömürünün, baskının, sınırların olmadığı, eşitlik ve özgürlüğün çiçek açtığı bir dünya özlemi nasıl yok olmadıysa, bu özlemin bir ifadesi olan 1 Mayıs da tüm heybetiyle egemenlerin karşısına dikilip onları korkutmaya devam edecek!

Büyük burjuvazinin ideologlarının “paydaş kapitalizmi” kavramı çerçevesinde kurdukları cümleler, açık ki, burjuvazinin, “itibarını” çoktan tüketmiş ideolojik söylemlerin yerine koymaya çalıştığı, bunun için parlattığı “yeni” yalanlardan başka bir şeyi ifade etmiyor. Şirketlerin kârlarının yerine “paydaş”larının (hele de bu “paydaşlar”ın bir kısmı da işçiler ise) yararını önceleyeceği bir anlayışla yönetilmeleri kapitalizmin tabiatına aykırı bir durumdur. Ancak kapitalizmin içinden bir türlü çıkamadığı krizden kurtulması için “yeni” bir yol haritası olarak sunulan programların itibar görebilmesi için de böyle, beklentiler yaratabilecek vaatlere ihtiyaç var.

Askeri rejim, iki buçuk aydır uyguladığı sıkıyönetime, dozunu arttırarak sürdürdüğü katliamlara, tutuklamalara ve işkencelere rağmen, yüz binlerce işçinin ve öğrencinin darbeye karşı aktif bir direniş sergilemesinin önüne geçmeyi başaramadı. Cunta yönetimi bu süreçte 800’e yakın insanı katletti, 4 bine yakınını tutukladı. Ülkenin en büyük kenti Yangon başta olmak üzere dört bir yana yayılan gösterilere gerçek mermiyle saldıran, etnik azınlıkların yaşadığı bölgeleri bombalayan polis ve ordu birlikleri, üniversiteleri, hastaneleri, evleri, hatta ambulansları basarak eylemci avına çıkarken, cenaze törenlerine katılanları bile yaylım ateşine tutmaktan çekinmedi. Fakat tüm bunlar, sokak eylemlerinin kitlesel grevlerle birleşmesiyle mücadelenin bir üst noktaya taşınmasını engelleyemedi.