Mesaj ve Anmalar

Yıllardır olduğu gibi kapitalist egemenler 8 Mart Uluslararası Emekçi Kadınlar Gününün içini boşaltmaya ve bugünü yalnızca çiçek veya hediye alınan bir gün haline getirmeye çalışıyorlar. Oysa sınıf bilincini kuşanan gençler olarak bizler, egemenlerin türlü oyunlarına ve aldatmacalarına kanmayarak mücadele tarihimizi iyi biliyor ve bu mücadeleyi sahipleniyor, yaşatıyoruz. İşçi sınıfının mücadelesinin sembollerinden biri olan 8 Mart’ın anlam ve önemini bir kez daha hatırlayalım.

8 Mart’ın kökleri, tekstil fabrikasında daha iyi koşullar talep eden emekçi kadınların mücadelesine dayanır. 1857 yılında New York’ta bir tekstil fabrikasında çalışan binlerce kadın işçi, daha iyi çalışma koşulları, daha kısa çalışma saatleri ve eşit işe eşit ücret talepleriyle greve çıktılar. Fakat polisin saldırısıyla karşılaşan kadın işçilerden 129’u gece saatlerinde fabrikada çıkan yangından dolayı yaşamını yitirdi. Çünkü fabrika sahibi, greve çıktıkları için kapıları kadın işçilerin üzerine kilitlemişti. 1910 yılındaysa Danimarka’nın Kopenhag şehrinde Uluslararası Sosyalist Kadınlar Konferansı gerçekleştirildi. Bu konferansta Almanya’nın işçi önderlerinden biri olan Clara Zetkin, 1857 yılında tekstil fabrikasında yaşamlarını yitiren emekçi kadınları anmak için 8 Mart’ın Uluslararası Emekçi Kadınlar Günü olmasını önerdi. Bunun üzerine oybirliğiyle 8 Mart işçi sınıfının bir mücadele günü ilan edilirken, bu gün zamanla bir sembol haline geldi. Bugünse patronlar sınıfı bizlere bu mücadele tarihini unutturmaya ve kendi emelleri için algımızı çarpıtmaya çalışıyorlar.

8 Mart, işçi sınıfının bugün sahip olduğu birçok hakkın nasıl zorlu mücadelelerle kazanıldığını simgeler. Kadınıyla erkeğiyle bir bütündür işçi sınıfı. Bu hakları yan yana durarak, zorluklara beraber göğüs gererek kazanmıştır. Kapitalizmin eli kanlı tarihi, o tekstil fabrikasında yaşananlar gibi nice acı dolu gerçeklerle doludur. Bugün de dünyamızda kapitalist sistemin yarattığı yıkımlar, acılar yaşanmaya devam ediyor. Sorunlar çığ olup işçi ve emekçilerin üzerine çöküyor. Baskılar, kadına yönelik taciz ve şiddet, ayrımcılık artarken, emperyalist savaşlardan en çok kadınlar etkileniyor. Tüm bunların yanında sermayenin kirli ideolojisi insanları karanlığa boğuyor, umutsuzluğa sürüklüyor. Fakat yaratılan korku iklimine, kasvetli havaya rağmen haksızlığın karşısında susmayanlar, geçmişten bugüne süregelen mücadelenin bir parçası olmayı seçenlerin sayısı da artıyor.

Bu toprakların ezilenlerden yana kalemi olan Yaşar Kemal, eşi ve yol arkadaşı Tilda’nın ölümü üzerine, onunla yaptığı veda konuşmasında şu sözleri söyler: “Tildacığım,yaşadığımız bu güzel hayat için sana teşekkür ederim. Sevgilim sakın korkma! Biz namuslu bir hayat yaşadık.” Kemal’in dudaklarından dökülen “namuslu bir hayat”, tarafını ezilenlerden, emekçilerden yana seçerek zulmedenlerin karşısında konumlanabilmek demekti. İyiden, güzelden yana olmak, tüm kötülüklere karşı savaş açmak demekti. Kıyım, zulüm, şiddet, yoksulluk, savaş gibi birçok kötülüğüyle dünyayı karanlığa boğan kapitalizm çıkışsızdır. Usta yazarın da dediği gibi kapitalizmi ancak işçi sınıfının haklı ve namuslu mücadelesi durdurabilir. Bu mücadele kadın ve erkek işçilerin omuz omuza yürüyüşüyle büyüyecektir. Selam olsun bu uğurda yaşamlarını yitirenlere, selam olsun dünyanın dört bir yanında bu mücadeleyi büyütenlere!

Bizler tekstil, metal, eğitim sektöründe çalışan kadın işçileriz. Sınıf mücadelesiyle tanıştıktan sonra diyebiliriz ki hayata ve tarihe bakışımız kökten değişti. Öncesinde sınıf siyasetiyle ilgilenmeyen, mücadelenin nasıl yürütülmesi gerektiği hakkında fikri olmayan, deyim yerindeyse kendi kabuğunda yaşayan işçilerdik. Bugün ise artık sınıf bilincine sahip, mücadeleci işçileriz. Marksist Tutum’dan okuduğumuz makaleleri tartışıyor, işçi sınıfının devrimci mücadelesinin nasıl olması gerektiğini, sınıfımızın mücadele tarihini öğreniyoruz.

İlk öğrendiğimiz konulardan biri de 8 Mart Uluslararası Emekçi Kadınlar Gününün anlamıydı. Doğrusunu isterseniz bu konuda o kadar bilgisizdik ki 8 Mart’ı kadınlara çiçek alınan sıradan bir gün zannediyorduk. Ne 8 Mart’ın doğuşuna kaynaklık eden tekstil işçilerinin mücadelesini, ne de bu günü işçi sınıfına armağan eden Clara Zetkin’lerin mücadelesini biliyorduk. Mesela 1917 Ekim Devrimine giden sürecin ilk kıvılcımının 8 Mart Uluslararası Emekçi Kadınlar Gününde çakılması ne kadar anlamlı değil mi? O gün sokaklara çıkan emekçi kadınların grev çağrısı üzerine kadın-erkek tam 90 bin işçi iş bırakarak protesto gösterilerine katılmıştı. Bunları öğrendiğimizde, sınıfımızın ne kadar muazzam bir mücadele tarihi olduğunu gördüğümüzde, geçmişten bugüne gelen bu mücadele zincirini geleceğe aktaran neferlerden biri olmanın gururuyla dolduk.

Ne var ki girdiğimiz sendikal eğitimlerde kadın işçilerin mücadelesinin erkek sınıf kardeşleriyle bir bütün olduğunun, 8 Mart’ın mücadele tarihinin de tam da bu bütünlüğün bir örneğini verdiğinin anlatılmadığını üzülerek görüyoruz. Ne yazık ki kadın işçilere yönelik yapılan eğitimler feminist bir bakış açısıyla veriliyor ve sınıf bilincinden zaten yoksun olan kadın arkadaşlarımız bu eğitimlerden erkek işçi arkadaşlarına neredeyse düşmanlık besleyerek ayrılıyorlar. Emekçi kadınlar olarak çifte ezilmişliğimizin, her alanda uğradığımız şiddetin kaynağının kapitalist sömürü düzeni ve onun erkek egemen zihniyeti olduğunu öğrenemiyorlar. Biz, bulunduğumuz yerlerde kadın arkadaşlarımıza elimizden geldiğince doğruları anlatmaya çalışıyoruz.

Evet, emekçi kadınlar olarak çok fazla sorunumuz var, değiştirmemiz gereken çok şey var. Ama sorunlarımızın kaynağını ve asıl düşmanımızı görmezsek doğru bir mücadele yürütemeyiz. Sorunlarımızın kaynağı kapitalist sömürü düzenidir ve bu düzen yıkılmadıkça ne kadının, ne çocuğun, ne doğanın kurtuluşu olabilir. Kapitalizme karşı mücadele ise kadınıyla erkeğiyle işçi sınıfının mücadelesi olmak zorundadır. Bu bilinçle tüm emekçi kadınların 8 Mart’ını kutluyor, kadın-erkek tüm işçi kardeşlerimizi 8 Mart’ın mücadele ruhuyla birlik olmaya çağırıyoruz.

Rosa Luxemburg’a dair Marksist Tutum’da başta Elif Çağlı’nın Kızıl Kanatlı Rosa çalışması olmak üzere pek çok yazıda, genç devrimciler, Rosa’nın o cüretiyle “vardım, varım, var olacağım” demeye çağrılır. Rosa gibi mücadeleyi aşkla sevebilmek ve bu uğurda bir yaşam sürebilmek ne büyük bir bahtiyarlık…

Rosa kendi çağında, yani Avrupa’da dahi kadınların hesaba katılmadığı yıllarda, keskin bir kılıç gibi zihninin, yüreğinin ve bileğinin hakkıyla Alman devriminin kadın lideri olmuştu. Onun ve Clara Zetkin’in duruşları öylesine cüretliydi ki reformist SPD’nin yöneticileri bile korkuya kapılıyordu. Sözde Marksist, özde düzenin adamı Bernstein “etekli erkekler” diyerek aklınca Rosa’yı küçümsüyordu. Ama onun çağdaşı ve büyük Ekim Devriminin, dünya işçi sınıfının lideri Lenin, Rosa için “o bir kartaldı ve kartal olarak kalacak…” diyecekti. Lenin bu sözü, 1919 yılının Ocak ayında Rosa Luxemburg ve Karl Liebknecht, dünya işçi sınıfının kızıl kanatlı önderleri olarak aramızdan ayrıldığında söyleyecekti.

Rosa Luxemburg, 1870 tarihine dünyaya geldiğinden kısa süre sonra çocuk felci geçirdiğinden bir bacağı kısa yani topal bir kız çocuğu olarak büyüdü. Açık bir ifadeyle hayata bir-sıfır geriden başladı. Ama Rosa ta çocukluğunda ele avuca sığmayan ateş gibi bir kızdır. Rosa, daha lise yıllarında içine doğduğu sömürücü düzene karşıdır ve arayış içine girer. 18 yaşına geldiğinde doğup büyüdüğü Polonya’da sosyalist fikirlerle tanışır. Ama burada asıl aradığını bulamaz. İlerleyen yıllarda Almanya’ya gider ve 28 yaşındayken Alman vatandaşlığına geçer. İşte Rosa’nın Marksist fikirlerle gerçek manada tanışması o zamandan sonra başlar. Rosa Luxemburg’un en kadim yoldaşları ve sadık dostları Karl Liebknecht, Leo Jogiches ve Clara Zetkin olur. Mücadelede her daim yan yana ve omuz omuza ömürlerinin sonuna dek birlikte yürürler.

Dünyaya geldiğinde hayata bir-sıfır geride başlasa da yenilgiyi kabullenmek ve kaderine razı olmak Rosa’ya göre bir şey değildi. Rosa bir avuç kordu. Ele avuca sığacak, kenara itilecek bir kadın değildi. Zehir gibi bir zihne sahipti. Düşman karşısındaki duruşu ve tutumu o denli dik ve netti ki, ölümünden kısa bir süre önce dahi şunları haykırmıştı: “Sizi budala zaptiyeler. Yarından tezi yok, kıyamet günü kopmuşçasına, tüm tantanasıyla, en ummadığınız yer ve anda devrim karşınıza yeniden çıkacak ve haykıracaktır: Vardım, varım, var olacağım!”

Özetle Rosa komünist mücadeleyi tutkuyla ve tam anlamıyla aşkla severek yaşadı. Leo Jogiches’i de yoldaşı ve hayat arkadaşı olarak mücadelenin içerisinde tutkuyla sevdi. Ve uğruna her şeyini adadığı mücadele içerisinde aramızdan kanat çırparak sonsuzluğa gitti. Ama her an da mücadelede yanı başımızda hissederiz Rosa’yı.

Korkak burjuvazi Rosa ve Karl Liebknecht’i katlederek yok edeceğini sandı, ama yanıldı. Aramızdan ayrılışlarının üzerinden 106 yıl geçtiği halde onlar dünya işçi sınıfının komünist bir dünya kurma mücadelesinde capcanlı yaşıyorlar. Rosa’nın kendi sözleriyle ifade edersek “bir buçuk asır değil binlerce asır da geçse” sınıfsız, sınırsız yani komünist bir dünya mücadelesi içerisinde, Rosa ve Ocak ayında yitirdiğimiz yiğit komünist liderlerimiz yanı başımızda mücadelemizde yaşayacaklar.

Ekim Devrimi 107 yaşında! Her daim canlı, kavgamızda, yanı başımızda! Yolumuza dünden bugüne ışık tutan şanlı meşalemiz! Onun ışığıyla yürümek, eşsiz mirasına sahip çıkmak ne büyük onur! Ekim Devrimi denilince tarihin tozlu sayfalarında kalmış bir büyük olayı anmak gelmiyor aklımıza. Aksine tam da bugünümüze seslenen, çağın yakıcı sorunlarının devrimci ve yegâne çözümünü bağrında taşıyan capcanlı bir mücadele rehberi görüyoruz karşımızda.

Ne çok zorlukla karşılaştı Bolşevikler. Baskılar, yasaklar, sürgünler, kıyımlar, savaşlar… Halklar hapishanesi diye nam salmış dönemin Çarlık Rusya’sındaki koşulları getirelim aklımıza bir de. Her türlü baskı ve zorluğa rağmen mücadeleyi nasıl da kesintisiz bir biçimde ileriye götürmeyi başardı Bolşevikler. Gericiliğin şaha kalktığı günlerde dahi Lenin’in önderliğinde nasıl da ilmek ilmek örmüşlerdi Ekim Devriminin zaferini. Sadece Çarlığın zulmü değildi karşılaştıkları. Savaşın alevleri tüm dünyayı sarmış, dünya sosyalist hareketi ezici bir biçimde savaşın karanlığına esir olmuştu. İşçiler milliyetçilik zehriyle körleştirilmiş, sınıf kardeşlerine düşman kesilmişti. Tüm dünyada işçiler egemenlerin çıkarları uğruna birbirini boğazlamaya girişmişlerdi. Hava alabildiğine kasvetli, koşullar zorluydu. Ama yılmadı Bolşevikler. Her türlü gericiliğe rağmen devrimci Marksizmin ilkelerine sımsıkı sarılıp kendi yollarında yürümekte bir an olsun tereddüt etmediler.

Peki, neydi onların iradesini bileyen? Yılmaz Seyhan’ın devrimimizin dört kutup yıldızı için kaleme aldığı yazıda ifade ettikleri Lenin’in parti okulunda yetişmiş Bolşeviklerin iradesine de ayna tutuyor. Biz genç devrimcilerin bugünkü gericilik koşullarında Ekim Devriminden edineceği düstura da işaret ederek zor günlerde kavganın niteliğine dair şunları aktarıyor Seyhan: “Zor günlere teslim olmak bir yana, böylesi koşulların suların durgun olduğu dönemlere nazaran çok daha öğretici ve dönüştürücü olduğunu berrak biçimde kavradılar. Şartlar ve güç dengesi ne olursa olsun, ters akıntılara karşı yüzmek pahasına o büyük güne, kaçınılmaz saate hazırlandılar. Dosta da düşmana da bir fikrin, haklı bir davanın insanı olmanın ne demek olduğunu gösterdiler.”[i]

Ters akıntılara karşı yüzmek, zorluklara göğüs gerebilmek elbette kolay değil. Bugün de zorlu, karanlık bir dönemden geçiyoruz. Egemenler bir kez daha tüm dünya işçilerini birbirine boğazlatmak için emperyalist paylaşım savaşını körüklüyorlar. Ortadoğu başta olmak üzere dünyamız savaşın alevleriyle kavruluyor. Her yerde gericilik boy gösteriyor. İşçiler bir kez daha milliyetçilik ve militarizm tuzağıyla körleştirilmeye, asıl düşmanlarının yanında saf tutmaya zorlanıyor. Türkiye’de bu ağır tabloya bir de faşizmin karanlığı eşlik ediyor. Ancak tüm bu karanlık tabloya rağmen hem Türkiye’de hem de dünyada mücadele nehri akmaya, büyümeye devam ediyor. Emperyalizmin merkezlerinde ve pek çok ülkede savaşa, milliyetçiliğe, ekonomik krizin ağır sonuçlarına karşı protestolar ve eylemler yapılıyor. Kimi yerlerde sınıf kavgası o denli keskinleşiyor ki süreç devrimci durumlara kadar ilerleyebiliyor. Geçtiğimiz yıllarda İran’da, Latin Amerika’da, Arap coğrafyasında yaşananları hatırlayalım… Türkiye’de grev-direniş örnekleri artıyor, mücadele her alanda yaygınlaşıyor. İşçiler, köylüler, kadınlar hakları için mücadele ediyor. Dünyada ve Türkiye’de sınıf mücadelesinin ilerleyişine dair yaşanan bu umut verici gelişmeler, Elif Çağlı’nın her defasında vurguladığı üzere içinden geçtiğimiz gericilik döneminin geçici niteliğini ve taşıdığı devrimci potansiyeli de ortaya koyuyor.

Koşullar ne denli zor olursa olsun, inancımızdan ve umudumuzdan asla ödün vermiyoruz. Ekim Devriminin umudu ve coşkusuyla kavgamıza cesaretle sarılıyoruz. Tıpkı Bolşeviklerin yıllar önce yaptığı gibi. En koyu gericilik dönemlerinde dahi dönemin geçici niteliğinin bilincinde olan Lenin ve partisi, aslolanın her daim devrime hazırlanmak olduğunu mücadeleleriyle tarihe kazıdı. İnatla kendi yollarında yürüyerek işçi sınıfını iktidara taşıdılar. Yıllar içinde edindikleri devrimci tecrübe eşliğinde öncüyü devrime hazırlarken, izledikleri yol ve uyguladıkları yöntemlerle bugüne paha biçilmez bir miras bıraktılar. Marksist Tutum sayesinde bu mirasla tanışan bizler, Bolşeviklerin iradesi, direnci ve azmiyle, enternasyonalist bilinçle yarına hazırlanıyoruz. Ekim’in rehberliğinde her türlü zorluğun üstesinden geleceğimize en ufak bir kuşkumuz yok. Tıpkı UMUT’un (UİD-DER Müzik Topluluğu) “Zorlu Yolumuz” adlı şarkısında söylendiği gibi: Omzumuzda büyük bir yük var/ Karanlıkta taşıyoruz/ Üstesinden geleceğiz/İnancımız, umudumuz var!

Ekim Devrimimizin 107. Yaşı Kutlu Olsun!

Yaşasın Dünya Sosyalist Devrimi İçin Mücadelemiz!

Her ne kadar burjuvazinin saldırılarıyla tırpanlanmış olsa da, dünyanın dört bir tarafındaki emekçiler bugün bazı haklara sahiplerse, ister farkında olsunlar ister olmasınlar bunda Ekim Devriminin büyük payı vardır. Eğitimden sağlığa, sosyal güvenlikten siyasal haklara kadar pek çok konuda emekçilerin kazanımı olarak sayılabilecek ne varsa, bunların hepsi diğer işçi mücadeleleri ile birlikte Ekim Devriminin açtığı yolun ve yarattığı etkilerin doğrudan ya da dolaylı sonucudur. İşçi devrimiyle birlikte Rusya’da yaşanmaya başlayan başdöndürücü değişimin etkileri tüm dünyada hissedilmiştir. İşçi sınıfı adına olumlu bu değişimlerin her birinin önemi ayrıdır.

Bunlar Marksist Tutum’un sayfalarında da çok değerli yazılarla ayrıntılı biçimde anlatılmıştır. Hepsini uzun uzun burada anmanın imkânı yok elbette. Sadece emekçi kadınların Ekim Devrimiyle birlikte elde ettiği kazanımları anmak bile bu dönüşümün etkilerinin muazzam olduğunu anlamak için yeterli olur diye düşünüyorum. Ekim Devriminin başarıya ulaşmasının ardından, Rusya’da, emekçi kadınların haklarına yönelik olarak, gelişmiş kapitalist ülkelerin hiçbirinin yanına bile yaklaşamadığı düzeyde bir program uygulanmaya başlanmıştı. Bolşevikler, kadınların eşit yurttaş olduklarını, kadın işçilerin de erkek işçilerle aynı haklara sahip olduklarını tereddütsüz ilan ettiler. Hızlı bir şekilde, tüm siyasal haklarla birlikte eşit ücret, boşanma, doğum kontrolü, kürtaj gibi hakları tanıdılar. Evlilik kilise ve devletin pençelerinden kurtarıldı. Ev işlerinin toplumsallaşması, komünal mutfakların, çamaşırhanelerin ve kreşlerin yaygın biçimde hayata geçirilmesiyle sağlandı. Çocuk bakımının kamusal bir hizmet haline getirilmesinden aile planlamasına, yüksek öğrenim imkânlarına kadar pek çok uygulamayla emekçi kadının özgürleşmesinin nesnel dayanakları işçi devrimi sayesinde oluşturuldu. Burjuva feminizminin ufkunu fersah fersah aşan bu gelişmeler Rusya’daki emekçi kadınların hayatının bir parçası oldu. Sovyet iktidarının verdiği bu ilhamla pek çok emekçi kadın, işçi sınıfının devrimci mücadelesinin bir parçası olmaya yöneldi. Bugün de bütün mücadeleci işçilerin Ekim Devriminin verdiği ilhamla hareket etmeye, mücadelelerini büyütmeye ihtiyaçları var.

Ekim Devrimi tarihin akışında öylesine önemli bir değişikliğe yol açmıştır ki, işçi sınıfının özyönetim organları olan sovyetlerin Rusya’da tüm iktidarı eline aldığı 7 Kasım 1917’den bu yana tüm dünyada egemen sınıfın kâbusu olmuştur. Burjuvazi bu yüzden, Ekim Devrimini karalamak, yok saymak, mümkünse de unutturmak için her zaman sistematik bir çaba içinde olmuştur. İşçi sınıfı devrimciliğinin örgütlü gücünün zayıflamasının bir sonucu olarak da Ekim Devriminin hem önemi, hem de emekçi sınıf için sağladığı kazanımlar yeni işçi kuşaklarına layıkıyla aktarılamaz olmuştur. Oysa bugünün işçileri, devrimcileri için tüm bunları kavramak ve Ekim Devriminden alınan ilhamla mücadeleyi ilerletmek çok önemlidir. Burjuvazinin, sömürülen sınıfların bu en büyük tarihsel eylemini unutturma gayreti mutlaka boşa çıkarılmalıdır. Çünkü Ekim Devrimi, işçi sınıfının dünyayı değiştirme cüretinin bugüne kadarki en somut, en değerli eylemidir.

Yaşasın Ekim Devrimi!

Yaşasın Sınıfsız, Sömürüsüz Bir Dünya Kurma Mücadelemiz!

Tarih boyunca yazılmış sayısız roman, destan, şiir, bestelenmiş sayısız müzik, çizilmiş sayısız resim ve insan emeğinin ürünü olan her şey… Onları üreten insanların eyleme geçme fikri, yani o ilk adım olmasaydı nasıl ortaya çıkardı? Mesela Nâzım şiirleri için kalemi eline hiç almasa, Kapital Marx için kendi kafasındaki fikirlerden ibaret olarak kalsa ya da Amerikan işçi sınıfı 8 saatlik işgünü için meydanlara çıkıp o ilk adımı atmasa ve insan merakını, heyecanını yok sayıp, önyargılarını kıramayıp o ilk adımı atmasa muhtemelen dünyamız bugünkünden çok daha kötü bir halde olacaktı.

Önümüzde işçi sınıfının bir araya gelip taleplerini haykırması için yılın diğer 364 gününden farklı, paha biçilmez olan 1 Mayıs, yani işçi sınıfının uluslararası birlik, dayanışma ve mücadele günü var. Faşist rejimin grevleri yasakladığı, greve çıkan insanlara polis şiddetiyle karşılık verdiği, ekonomik krizin tüm bedelinin işçi sınıfına ödetildiği şu günlerde işçi sınıfı olarak 1 Mayıs meydanlarına akın edip birlikte taleplerimizi haykırmalı, bu diktatörlüğe hep birlikte karşı koymalıyız. Fakat işyerinden, okuldan veya mahalleden insanları 1 Mayıs’a davet ettiğimizde veya bununla ilgili bir konu açtığımızda genel olarak insanların korkularıyla karşı karşıya kalıyoruz.

Ömründe hiç 1 Mayıs’a katılmadığı için o insanın 1 Mayıs hakkındaki bilgisi, medyanın ona sunduklarıyla sınırlı kalıyor. Medya ise egemenlerin kontrolünde olduğundan 1 Mayıs’ı “olayların çıktığı” ve polisin eylem yapan insanlara saldırdığı bir gün olarak yansıtıyor. Kısacası medyada gösterilmek istenen gösteriliyor. İşte tam olarak burada bize büyük bir görev düşüyor: Korku ve önyargıyla sarmalanmış o insana doğru yolu gösterebilmek, o ilk adımı atmasını sağlayabilmek bizim için çok önemli.

İşte o ilk adımı atan kişi kendini büyük bir dayanışmanın ve sınıf mücadelesinin içinde buluyor. Yaşadığı sorunları o meydanda korkusuzca diğer işçi kardeşleriyle birlikte haykırıyor ve en önemlisi de örgütlü bir mücadelenin nasıl olduğunun farkına varıyor. İşte bu yüzdendir ki insanları 1 Mayıs’a davet ederken bir elinden siz tutun, gerekirse o ilk adımı birlikte atın ama yeter ki o adımı atın, attırın. Sınıfsız, sınırsız ve sömürüsüz bir dünya dileğiyle, hepinizin 1 Mayıs’ı kutlu olsun.

31 Mart seçimleri sürecinde, siyasi iktidarın akıllarda kalan söylemlerinden birisi de şuydu: “Oy yoksa hizmet de yok!” Baştan sona tehdit, şantaj, devletin bütün olanaklarını kullanma, emekçileri yapay temellerde kutuplaştırma... Tüm bunlara rağmen siyasi iktidarın 22 yıldır yalanından, kibrinden, tepedenliğinden bıkan kitleler bu defa tepkisini ortaya koydu. Ya sandığa gitmemeyi tercih etti ya da muhalefet partilerine oy verdi. Şüphesiz ki işçi sınıfının sorunları sandıkta çözülemez. Fakat aynı sorunlar hiçbir şey yapmadan, evde oturarak da çözülemez.

Her türlü dalavereye rağmen AKP’nin büyük hilelerle kapatılamayacak bir oy kaybına uğradığı bir gerçek. Dolayısıyla neredeyse her seçim sonrası büyük bir zafer sarhoşluğu yaşayan rejim sözcüleri, 31 Mart gecesi büyük bir şaşkınlık yaşadılar. Bu durumu sindiremeyen rejim göz göre göre Van’da DEM Partinin kazandığı belediyeyi gasp etmeye çalıştı.

Öte yandan yerel seçimlerde belediyelerin önemli oranda muhalefet partilerine geçmesiyle birlikte, yıllara yayılan vurgunun tüm çıplaklığıyla ortaya saçıldığı görülüyor. Neredeyse bütün belediyeler yağmalanmış, kasaları tam takır olduğu gibi hepsi tam bir borç batağına sürüklenmiş. Görüyoruz ki bir taraftan lüks ve şatafattan, görgüsüzlükten, şımarıklıktan en ufak bir taviz vermeyen rejim unsurları, toplumun paralarını har vurup harman savurmaktan da imtina etmemiş.

Biz işçiler, emekçiler ağır çalışma koşullarında kazandığımız üç kuruşun en az yarısını vergi olarak ödüyoruz. Onlarsa paraya endeksli itibarlarından gram tasarruf etmiyorlar. Biz madenlerde, sanayide, rutubetli ortamlarda ömür tüketiyoruz. Onlarsa bizlerden gasp edilen paralarla günlerini gün ediyorlar. Kıt kanaat yaşayan işçi sınıfını utanmazca nankörlükle suçlayanlar, dünyanın en güzide yerlerinde lüks içinde yaşıyorlar. Sermaye sahiplerine, iktidar yandaşlarına sular seller gibi akan kaynak, sıra işçilere, emeklilere gelince birden buhar olup uçuyor. Dolayısıyla ay sonunu getiremeyen işçilere gelince Çalışma Bakanının açıklaması “işçi ve emeklilere ara zam düşünmüyoruz” şeklinde oluyor. Tabii bu zatı muhteremlere sormak lazım; kimin parasını kime vermiyorsunuz? Neredeyse hemen her gün her şeye zam gelirken işçilere ve emeklilere yılda iki defa komik düzeylerde yapılan zamları da bir lütuf mu sanıyorsunuz?

Keyfi bir şekilde kalem hileleriyle, enflasyon yalanlarıyla zaten kuşa çevrilen ücretlerimiz ayın sonunu görmeden eriyip gidiyor. İşçi kardeşler, sermaye temsilcileri krizin ağır faturasını bize ödetmektedirler. Bir taraftan dünya zenginler listesine yeni zenginler eklenirken, diğer taraftan biz işçilerin boğazındaki lokmalara göz dikilmiştir. Boşaltılan Hazine’nin, belediye kasalarının biz işçilere fatura edilmesine izin vermemeliyiz.

Bizler sermayenin saldırılarına örgütlü bir şekilde karşı durup geri püskürtmezsek yeni saldırılar çorap söküğü gibi gelecektir. İşte bu nedenle hak gasplarına karşı işçi sınıfı olarak 1 Mayıs alanlarında yerimizi almalıyız. Sermayenin saldırılarına karşı ortak taleplerimizi haykırmalı, krizin faturasının işçilere değil patronlara kesilmesini dayatmalıyız. Kıdem tazminatı hakkımız, sendikalaşma hakkımız gibi kazanılmış haklarımızı koruyabilmek için, saldırıları püskürtüp sermayenin heveslerini kursağında bırakmak için harekete geçmeliyiz.