Bugünlerde yükseltilen savaş çığlıkları, asker ve polis cenazelerinde tabutların kürsü gibi kullanılmasına varan kirli propaganda yöntemleri işçilerin zihinlerine bir kez daha çörekleniyor. Türk işçilerin önünde dizginsiz sömürü ve kirli savaşın kurbanı olmak ya da hangi kimlikten olursa olsun tüm işçilerle kardeşleşip asıl düşman olan patronlar sınıfına karşı birlikte mücadele etmek seçenekleri duruyor. Türk işçilerin, devletin Kürt işçilere ve Kürt halkına “ne yaptığını” anlaması, bu nedenle hayati önem taşıyor.

Haksız ve gerici savaşların yaratacağı yeni dengelerin işçi sınıfını ne zaman ayaklandıracağı önceden kestirilemez. Sosyal, siyasal, ekonomik sorunların etki gücü savaş dönemlerinde kat be kat artmaktadır. Ölümlerin ve çekilen sefaletin bedelinin bu durumun sorumlusu olan iktidara kesilmesi muhtemeldir. Savaşı sorgulayan ve emirlere karşı duran askeri-sivil eylemlerin artması da öyle. Bu durumda, yükselen öfke ve tepki hareketini yönetecek ve yönlendirecek sosyalist işçi örgütlerinin varlığı hayati önem taşıyacaktır. Dolayısıyla işçi sınıfının devrimci mevzilerini güçlendirmek yakıcı bir görevdir.

Eğer kapitalizme dur denilmezse, sermayenin dinmek bilmez iştahı bütün dünyayı yutup kendisi de yok olana dek sürecektir. Çevre sorunu kategorisine sokulan tüm sorunlar aslında doğrudan kapitalizmin ürünü olan sorunlardır ve bunlara karşı mücadelenin kapitalizme karşı yürütülen devrimci mücadeleden bağımsız yürütülerek başarıya ulaşması mümkün değildir.

23 Ağustosta, Cezayir toplantı salonunda yapılan “İşçiler, Emekçiler Barış İstiyor!” forumunun sonuç bildirgesini yayınlıyoruz.

7 Haziranda istediği sonucu elde edemeyen AKP ve Erdoğan’ın, seçim öncesinde yapamadıklarını seçim sonrasında yapabilecekleri elverişli ortamı oluşturmak için kolları sıvamasıyla son bir ayda adeta 90’lı yıllara geri dönüş yapıldı. AKP’sinden MHP’sine şoven koronun HDP’ye oy verenleri şerefsizlikle itham etmesi, havuz medyasında HDP’lilerin her vesileyle karalanması ve ırkçı söylemler, HDP binalarına saldırılar, Kürt işçilere linç girişimleri, Kürde “Türkün gücünü gösteren” özel timler, sokağa çıkma yasakları, askeri güvenlik bölgesi ilanları, gözaltılar, tutuklamalar, işkenceler, infazlar, cenazelerin ailelerine verilmemesi…

Şinzo Abe başbakanlığındaki hükümet, Japon halkının büyük çoğunluğunun itirazına rağmen, geçtiğimiz yıl nükleer santralleri yeniden devreye sokmaya karar verdi ve bu kararını hayata geçirmeye girişti. Japonya’nın güneybatı sahilinde ve Tokyo’dan bin kilometre uzaklıkta bulunan Sendai nükleer santralinin birinci reaktörü 11 Ağustosta devreye alınırken, ikincisinin de önümüzdeki Ekim ayında faaliyete geçeceği açıklandı. 25 santralin de devreye girmek üzere başvurduğu belirtiliyor.

Türkçülük ideolojisiyle devleti yöneten egemenlerin, bu topraklarda halklara ettiği zulmün haddi hesabı yoktur. Osmanlı’nın son yıllarında iktidar koltuğuna oturan, Türkçülük ideolojisini benimsemiş İttihatçı paşalar, ülke topraklarını genişletme hayalleriyle 1914’te ülkeyi savaş felâketine sürüklemişlerdi. Anadolu’da tek kimlikli bir ulus yaratmayı hedefleyen Türkçülük ideolojisi, Türk olmayan tüm kimlikleri yok saymayı, asimile etmeyi, Türk kimliğini benimsemeyeni de yok etmeyi hedefledi.

İspanya’da etkisi hızla artan ve reformist solun gözbebeği haline gelen Podemos üzerinde durmak istiyoruz. Bu partinin “ideoloji”sinin son yıllarda Türkiye sol hareketinde de (özellikle Gezi hareketinin ve Kürt hareketi bağlamında da Öcalan’ın “teorik açılımları”nın etkisiyle) yaygın bir kabul görmeye başlayan politik yönelimle örtüşmesi, bu yazıyı yazma ihtiyacının temelini oluşturuyor. Bu yönelimin “teorik” altyapısını, sınıfın yerine “çokluk”u, “halk”ı vb. koyan; toplumsal değişim ve dönüşümün ateşleyici gücü olarak sınıf hareketinin yerine muğlak bir “sokak” söylemi eşliğinde “yeni toplumsal hareketler” denilen hareketleri (kadın hareketi, ırk ayrımcılığına karşı yükselen hareketler, öğrenci hareketleri, çevre hareketleri, savaş ve “küreselleşme” karşıtı hareketler, eşcinsel hareketi, yerli hareketleri, gecekondu direnişleri, göçmen isyanları vb.) ikame eden; kapitalizmi devrim yoluyla ortadan kaldırmayı değil bu tür mücadeleler sayesinde demokratik temellerde dönüştürmeyi amaçlayan bir anlayış oluşturuyor.

Birkaç haftalık savaşın maliyeti rakamların büyüklüğünden de gözle görülmektedir. MK-84 tipi 900 kiloluk bombanın tanesi 26 bin dolar, bir F-16’nın bir saatlik uçuşunun maliyeti 25 bin dolar civarında iken haftalardır sürdürülen bu haksız savaşın maliyetini varın siz düşünün. Bunun kaç milyon evsizin sorununu çözeceğinden, kaç milyon işsizi iş sahibi yapacağından, kaç milyon kötü beslenmekte olan çocuğu kurtaracağından, asgari ücretin arttırılması için nasıl işe yarayacağından söz etmeye ve kanıt sunmaya gerek var mı?

Sınıfın gündelik mücadeleleri ne kadar militan olursa olsun hiçbir zaman işçileri sınıf bilincine taşıyacak doğrudan bir yol sunmuyor. İşçi sınıfının o yolu yürümesi sınıf devrimcilerinin kararlı, sabırlı ve istikrarlı çabasına bağlıdır. Gündelik hayatın akışı içerisinde, tıpkı bugünkü gibi, işçi ve emekçilerin ruh halinde negatif yönde değişiklik yaratan dönemeç noktaları her zaman oldu ve olacak. Bu dönemeç noktalarında sınıf devrimcilerine sabırlı davranmak düşüyor.