Seçim bürolarının bombalanması, HDP stantlarına saldırılması, HDP’lilere karşı linç girişimi, askerlerin PKK üzerine gönderilmesi ve en son olarak da Diyarbakır’da HDP mitingine bombalı saldırı yapılması Erdoğan’ın başkanlığı için neler yapabileceğinin göstergesiydi. HDP bütün bunlara rağmen BARIŞ diye haykırdı her yerde ve 7 Haziran seçimlerinde yüzde 13 oy alarak 80 vekil gönderdi Meclise. AKP ise tek parti iktidarını kaybetmiş oldu. Tek adam olmak isteyen Erdoğan, bu süre zarfında boş durmayıp yaptığı açıklamalarıyla Kürt halkına adeta ateş püskürüyordu.

Bu haksız savaşın sorumlusu sermaye devleti ve AKP’dir. Bir kez daha halkların barışa dair özlemleri ve umutları boşa çıkartılmıştır. Bu savaş Kürt halkının da Türk halkının da çıkarına hizmet etmiyor. Bu bizim değil onların savaşıdır ama bedelini biz ödüyoruz. Bu haksız savaşı durdurabilecek tek güç işçi sınıfıdır. Bu savaşı durdurmanın yolu Türk-Kürt, Alevi-Sünni tüm işçi ve emekçilerin bir araya gelip sesini yükseltmesinden geçiyor.

Tarımda yaratılan tahribat veya yapılan bir değişiklik sadece bitkileri değil, onlarla etkileşim içerisinde olan hayvanları, insanları, havayı, suyu kısaca tüm doğayı etkilemektedir. Kapitalizm için her şey kâr demektir. Kapitalizm yıkılmadığı süreci insanlık da, doğa da, hayvanlar da zehirlenmeye, çeşitli hastalıkların pençesinde kıvranmaya devam edecek. Doğanın da, insanın da kurtuluşunun tek yolu sosyalizmdir.

Son haftalarda yaşananlar yeniden o acı, karanlık günlerin geri getirilmeye çalışıldığını gösteriyor. Ama bizler artık anaların gözyaşları dökmesini, evlatlarını egemenlerin saltanatları sürsün diye feda etmesini istemiyoruz. Devletin Kürt halkına yaşattığı bunca zulmün son bulmasını, Türk ve Kürt çocuklarının ölmemesini, çocukların artık barışın olduğu bir dünyada büyümesini istiyoruz. Türk ve Kürt halkının kardeşliğini istiyoruz. Bizler Kürt, Türk ayrımı yapmadan işçiler olarak birleşirsek, barış için sesimizi yükseltirsek bu kirli savaşa son verebiliriz!

Bugün barışa ihtiyacı olan ezilen halklar ve işçiler olarak patronların ve onların siyasi temsilcilerinin oyununu bozmak için sınıf kimliğimizle örgütlenmeli, sınıfsal çıkarlarımız için örgütlü biçimde mücadele etmeli, gerçek barışın tesisi için üzerimize düşen görevleri yerine getirmeliyiz.

Sokaklarda dolaşıyordum yine / İçimde her şeyden bir parça / ve yüzümde bir tebessüm. / Bulutların arasındaydım sanki / Gökyüzünden her şeye yüksekten bakarcasına. / Görünürde kimse yoktu / Ama biri vardı karşıdan gelen / Gür sakalları olan biri / Yüzünde bir yorgunluk / Hareketlerinde geçmişten günümüze gelen / ve geleceğe uzanacak olan / bir tarihsel sürecin dinamiği.

Gerçek barış, işçi sınıfının burjuvaziye karşı vereceği mücadele sonunda kapitalist/emperyalist sistemin yıkılıp onun yerine işçi sınıfının yolunu açacağı sınıfsız, sömürüsüz bir dünya ile mümkün olacaktır. Sınıfların olmadığı, insanın insanı sömürmediği, halkların barış içinde yaşadığı bir dünya için örgütlenmeli, örgütlü mücadele etmeliyiz.

Diyanet, patronlar ve hükümet el ele verip işçiyi en az ücretle köle gibi çalıştırıp iş kazalarında ölüme, açlığa mahkûm ediyorlar. İktidar hırsları ve emperyalist hevesleri uğruna çıkardıkları savaşa en önde emekçi çocuklarını gönderiyor ve bu savaşın gerçek amacını  vatan, bayrak, din kılıfında gizleyerek bunun kutsal bir görev olduğunu söylüyorlar. Bizler işçiler ve emekçiler olarak bu kan emicilerin amaçlarına ulaşmasına izin vermeyeceğiz. Öfkemizin ve birliğimizin gücüyle hesap soracağız. Onların iktidar hevesleri ve çıkarları için başlattıkları savaşlarda sınıf kardeşlerimize karşı çarpışmayı kabul etmeyeceğiz. Tüm işçiler olarak birleşip, iktidarlarını başlarına yıkacağız.

Göçmenlerin birçoğu savaşlardan, açlıktan, işsizlikten kurtulmak düşüncesiyle çıktıkları deniz yolculuğunda, umutlarıyla birlikte yok olup gidiyor. Tam bir dram haline gelen tekne kazalarında insanlar onar onar, yüzer yüzer ölüyor. Son sekiz ayda en az 2000 göçmen umut yolculuğunda boğularak hayatını kaybetti.

Egemenler Türkiye ekonomisinin büyüdüğünü söylerken, toplum içerisindeki çelişkiler alabildiğine derinleşiyor. Patronlar ve onların temsilcisi olan AKP, ekonominin büyümesini ballandıra ballandıra anlatıyor, ardından da nasıl çok çalıştıklarını ekliyor. Tabii insan kendisine sormadan edemiyor: Büyüyen ekonomiden kime ne kadar pay düşüyor? Bunun cevabını da kendi hayatımızı, patronların ve güya milletin vekillerinin hayatıyla kıyaslayınca görüyoruz.

Kapitalist sistemde egemen sınıfın en önemli ve örgütlü aygıtı olan devlet siyasal bir güçtür. Devlet denilen siyasal oluşum ilk tarih sahnesine çıktığı günden beri egemen sınıfın diğer sınıflar üzerindeki tahakküm aracı olmuştur. Devlet, toplumda azınlık olan mülkiyet sahibi sınıfın, çoğunluğu oluşturan mülksüz sınıfın üzerinde sürekli baskı kurmasını sağlayan bir aygıt olmuştur. Çoğunluğu kontrol etmek, yönetebilmek, var olan durumuna razı olmasını sağlayabilmek için çeşitli yasalar çıkarılmış, baskılar kurulmuş, hukuki düzenlemeler yapılmış olmasına rağmen egemen sınıf ile üretimi yapan fakat üretim araçlarının mülkiyetine sahip olmayanlar arasında sürekli bir sınıf savaşımı var olmuştur.