Kitleleri salgından koruma bahanesiyle derhal baskıcı yöntemlere başvuran kapitalistler, hızla yeni hastaneler kurmak, sağlık ekipmanları üretecek tesisler açmak, sağlık çalışanlarının sayısını arttırmak gibi uygulamaların adını bile ağızlarına almıyorlar. Emperyalist ülkelerin hegemonya krizine dönüşen “aşı savaşları” süredururken, hali hazırda kolera, sıtma gibi tedavisi bulunan basit hastalıklardan dahi her yıl yüz binlerce insan yaşamını yitiyor. Ama bu durum kapitalizm altında hiç de şaşırtıcı değil. Hem mental hem fiziksel hastalıkları arttıran, bu zemini döşeyip sürekli besleyen kapitalizmdir.

Emperyalizmde ilişkiler ve pozisyonlar durağan olmayan bir yapıya sahiptir. Güçlenen ya da zayıflayan ülkeler arasındaki ilişkiler de ülkelerin hiyerarşideki pozisyonları da değişime uğrayabilir.  Kapitalist basamaklarda yükselmek için ekonomik ve askeri hamleler yapan ve bunlar sonuç verdiğinde ilerleyerek daha üst pozisyonlara ulaşan ülkeler vardır. Türkiye de bu ülkelerden birisidir.

Şili’de 25 Ekimde yapılan referandumla faşist Pinochet anayasasının değiştirilmesi kararı alındı. Oylamaya katılanların yüzde 80’e yakını, yani ezici çoğunluğu bu doğrultuda oy kullandı. Bu sonuçlar, faşist bir askeri rejimin silah zoruyla dayattığı bir anayasanın halkın yükselen mücadelesi sonucunda çöpe atılması bakımından önem taşıyor kuşkusuz. İlk elde ve her şeyden önce söylenmesi gereken budur. Ne var ki bu olumluluk yalnızca madalyonun bir yüzüdür.

Görünen köy kılavuz istemez. Siyasi iktidar gemi azıya almış, salgını bahane ederek işçilerin elinde kalan son hak kırıntılarını da almak için yükleniyor. İşçi sınıfının önünde ise iki seçenek var: Ya bu saldırılara sessiz kalarak elinde kalan son kırıntıları da kaybedecek, ya da susmayacak, örgütlenecek ve mücadele ederek bu gidişata dur diyecek!

Seçim gününün sabahında sokakların asker ve polis ablukasına alınması ve resmi sonuçların açıklanmasının gecikmesi, doğrusu bu yasağı daha da anlamlı kılmaktadır. Darbecilerin kapalı kapılar ardında ne gibi planlar yaptığı belli değildir. Luis Arce ve MAS’a yönelik yeni darbe teşebbüslerinin devamının gelme ihtimali son derece yüksektir. Buna karşılık MAS liderliğinin ne yapacağı, darbecilerin aracına dönüşen ordu ve polis aygıtına müdahalede bulunup bulunmayacağı henüz belirsizdir. Emekçi kitlelerin karşı-devrimci girişimleri geri püskürtüp kazanımlarını ilerletme ve kalıcı hale getirmelerinin yolu, işçi sınıfının ve yoksul emekçilerin iktidarı kendi ellerine alarak sermaye düzenini yıkmalarından geçmektedir.

Pandemi gerekçesiyle emekçi çocuklarından eğitimi uzaklaştıran rejim, bir yük olarak gördüğü eğitimi en az maliyetle sürdürmenin yolunu döşemektedir. Bir yandan 26 milyondan fazla öğrencinin varlığıyla övünmek, diğer yandan da eğitime ayrılan bütçeyi alabildiğine kısmak! Bu çelişkiler de gösteriyor ki, tıpkı salgın gibi emekçi çocuklarının eğitimi de sınıfsal bir sorundur ve bir mücadele konusudur.