Türkiye’nin özgünlükleri bir yana bırakılırsa dünyada da manzara farklı değil. Covid-19 korkusu tüm dünyada emekçileri kuşatmış durumda. Doğrusu burjuvazinin yaratıcılık konusunda hakkını vermek gerekiyor! Kapitalist sistem tarihsel krizin içinde debelenirken, dünya genelinde emekçilerin ayak sesleri sokakları inletirken bir süreliğine de olsa tüm muhalefetin ve öfkeli emekçilerin kabuğuna çekilmesini sağlayacak “yeni” bir şey bulmayı başardı!

İşçi sınıfının ozanı Nâzım Hikmet işçilerin mücadelesini anlatan nice şiirler yazmıştır. Öyle ki Türkiye’de sınıf hareketi onun şiirleriyle tasvir edilir olmuştur. Yıllardır dilden dile aktarılan bu mücadele şiirlerine bu 1 Mayıs’ta bir yenisi daha eklendi. TÜSTAV, Komintern Arşivi’nin 1925 yılındaki belgeleri arasında bulduğu Nâzım Hikmet’in 1 Mayıs için yazmış olduğu “İstanbul’da 1 Mayıs” şiirini yayınladı.

Uğruna hapislerde yattığı komünist fikirleri, mücadelesi ve şiirleriyle bu gün de hepimize güç vermeye, umudumuzu büyütmeye devam ediyor Nazım Hikmet. O, uzun yıllar hapis yatmasına rağmen coşkusunu ve işçi sınıfına inancını hiçbir zaman kaybetmedi. Pek çok insana ilham kaynağı oldu. Genç işçiler, devrimciler onun şiirlerini okudu, okuyor. Bursa’da hapis yatarken “onlar ki toprakta karınca, suda balık, havada kuş kadar çokturlar” dediği ve dünyanın kaderini değiştireceğine inandığı işçiler ona sevgisini göstermek ve 1 Mayıs’ını kutlamak için engelleri aşarlar.

İnişlerle çıkışlarla tarih hep ileriye akmıştır. Tıpkı suyun akıp yatağını bulması gibi tüm baskılara, yasaklara, devlet terörüne ve katliamlara rağmen işçi sınıfı ve onun öncüleri her fırsatı değerlendirerek 1 Mayıs’ın mücadele geleneğini bugünlere taşımışlardır. Bizler de bugün o mücadele bayrağını geleceğe çok daha güçlü bir şekilde taşımak için mücadele ediyoruz.

Kitleleri virüsü bahane ederek bir yere kadar korkutabilirsiniz ya sonra? Milyonlarca işçi işsizliğin derin girdabına girdiğinde elbet sorgulayacaklar yaşadıkları düzeni. O zaman gizli ateşler kıvılcıma, kıvılcımlar yangına dönüşecektir. İşçi sınıfının mücadele tarihi bize gösteriyor ki, en karanlık dönemde bile umut hep olmuş, ufacık kıvılcımlar bir araya gelip aleve dönüşmüşlerdir.

Bugün kapitalistler yarattıkları ekonomik krizlerle, savaşla, yalan fırtınalarıyla dünyayı karanlığa boğsa da her daim umut vardır, var olacak. Karanlıklar işçi sınıfının örgütlü mücadelesiyle dağılacaktır. İşçi önderlerinin yarattığı kıvılcımı bugün bizler taşıyoruz. Geçmişin işçi kuşakları gelecek kuşaklar için suyun önünü açmışlardır.

İşçi sınıfının önüne her ne engel çıkarsa çıksın, hiçbir şekilde yılmadan, pes etmeden mücadeleyi sürdürmelidir! Kapitalist sistemin sonucu ortaya çıkan yeni bir salgınla karşı karşıyayız. Vahşi kapitalizm yalnızca sermayedarların kasasını doldurmak uğruna, hiçe sayarak yok ettiği doğa ve canlı yaşamını tehdit etmeye devam ediyor. Ve bunun bedelini de şu an yaşanan salgınla işçi sınıfına ödetmeye devam ediyor.

Bizleri çaresizliğe itmek istiyorlar. Fakat biz işçiler çaresiz değiliz. Biz işçileri evlere hapsettiler, dünyayı yarı-açık bir hapishaneye çevirdiler. 1 Mayıs’ta en gür sesimizle haklı taleplerimizi haykıracağımız, meydanlarda olacağımızı bildikleri için, bunun önünü kesmek için virüsü bahane ettiler. Geçmişe baktığımızda her zaman işçileri bastırmaya çalışmışlar, korkular yaratılmış, ama işçi sınıfı meydanları terk etmemiş.

Büyük kriz büyük fatura demektir. Soru bu faturayı kimin ödeyeceğidir. Dünyanın dört bir yanında egemenler faturayı işçi sınıfına kesmek için ellerinden geleni yapıyor. Bizi çok zorlu günler bekliyor. Öte yandan dünyanın farklı coğrafyalarında işçi ve emekçiler yavaş yavaş hakları için sokağa çıkmaya, işyerlerinde grevler yapmaya tekrardan başladılar.

Biz devrimci gençler, yaratılan korona paniğiyle dünya işçi sınıfının öfkesi ve eylemleri şimdilik bastırılmış görünse de, dünyadaki bu hareketlenmelerden ve tarihsel iyimserliğimizden umutla donanıyor, güzel günlerin geleceğine yürekten inanıyoruz. Ancak şunu da biliyoruz; güzel günler öyle kolayından gelmeyecek. Gençlik, örgütsüzlüğü öven bağımsız bir mücadele yerine, devrimci işçi sınıfının yolundan yürüdüğünde, onun enerjisi ve değişim isteği sosyalizm mücadelesinde taş üstüne taş koyacak, mücadelemizi ileri taşıyacaktır.

Barok tarzın ünlü ressamlarından Peter Paul Rubens 1610’larda yaptığı Cimon ve Pero tablosunda, elleri arkadan bağlı bir mahkûm ve göğüslerinden biri bu yaşlı adamın ağzında olan genç bir kadını resmetmiştir. Toplumların bazı değer yargılarıyla bakacak olursak, genç bir kadın bir mahkûmun hücresinde “ahlâka” aykırı bir davranış mı sergiliyor? Rubens’in ünlü tablosu toplumun ahlâkına aykırı olan bu davranış biçimine, bir eleştiri niteliğinde midir yoksa? Tabloyu biraz daha dikkatlice incelemeye çalışalım ve elbette kültürel önyargıları da bir kenara bırakalım. O zaman bakış açımızı da değiştirmiş oluruz.

Biz işçi ve emekçiler, işe gitmeden, para kazanmadan, kiramızı ödeyemeden kaç ay karantinada kalabiliriz? Zaten ekonomik kriz ortamı işçi sınıfının büyük bir çoğunluğunu işsizliğe, sefalet ücretlerine ve geçim problemine mahkûm etmişken bizler ne kadar kendimizi karantinada tutabiliriz? İktidar sahipleri her zaman olduğu gibi bir yandan üst perdeden konuşurken diğer yandan kendilerini topluma “düşünceli ve fedakâr” göstermeye bayılıyorlar.

Bizler işçi sınıfının gençleri olarak yaratılan abartılı salgın gündemiyle egemenlerin asıl amaçlarının farkındayız. Bu sahte gündemle birlikte haklarımızın gasp edildiğini ve egemenlerin tutumlarının işçi sınıfının iyiliği için olmadığını biliyoruz. Güzel bir dünya için örgütlü mücadelenin gerekliliğine inanıyor ve işçi sınıfının gençleri olarak örgütleniyoruz, bilinçleniyoruz.