Kapitalist sistem öncesindeki çeşitli sömürü biçimlerine dayalı devletlerde sınıflı toplumların doğası gereği eşitsizlikler vardı. Kapitalizmin henüz merkantilist döneminde ticari sermaye gözlerini deniz aşırı coğrafyalardaki topraklara dikmiş, ucuz hammadde, altın, gümüş ve köle elde etmek, kolay zenginlik ve servet biriktirmek uğruna sömürgeci fetih savaşlarına çıkmıştır. Fethedilen topraklar metropol ülkelerin sömürgeleri haline getirilmiş ve fetih gerçekleştiren ülkenin vatandaşlarının bir kısmı (fazlalık olarak görülen nüfus, suçlular, mahkûmlar vb.) bu topraklara yerleştirilmiştir.

Taban örgütlülüğünün güçlenmesi, bugün mücadeleye atılma noktasında sürekli bir bekleme halinde olan işçilerin gerçek kurtarıcının sınıfın fiili mücadele gücü olduğunu kavraması açısından son derece önemlidir. Bugün yaşadığımız sorunların başında işçi sınıfının kendi mücadelesine, gücüne olan inancını kaybetmesi gelmektedir. İşçi sınıfının bu sorunları yine sınıf içinde, sınıfın dinamiklerine dayanarak çözülebilir. Hiç kuşkusuz sınıfın dinamiklerini görüp değerlendirmek sınıf devrimcilerinin sabırlı ve inatçı çabalarına bağlıdır.

Filistin halkının haklı davası genel anlamda bir ulusal sorun olmanın ötesinde, içinde yer aldığı özgün somut koşullar nedeniyle, günümüzde çok daha derin ölçüde emperyalist-kapitalizmin küresel egemenlik sistemine dokunmaktadır. Burjuvazinin küresel dayanışmanın önüne geçmek için şimdiye dek görülmedik kudurganlıkta bir saldırı kampanyası örgütlemesinin nedeni de budur. Bu yüzden ezilen Filistin halkıyla dayanışmak bugün dünya emekçileri açısından bir kat daha fazla önem kazanmış durumdadır.

Teknolojik gelişmeler içerdikleri potansiyellerle “işçisiz kapitalizm” fantezilerine değil, tüm insanlığın ve gezegenin bilimsel ve gerçek tek kurtuluşu olan komünizm gerçekliğine göz kırpmaktadır. Çağlı’nın da vurguladığı üzere, tüm mesele, bu nesnel gerçekliği sınıfın bilincine kazıyacak ve kapitalist üretim ilişkilerini kırıp geçecek büyük bir hareketin örgütleyicisi olacak önderliği yaratabilmektir.

Ekonomik kriz, rejimin tümüyle sermayenin çıkarlarını öne alan politikaları, dış politikada yürütülen siyasetin faturasının da emekçilerin sırtına yüklenmesi yüzünden Türkiye’de son yıllarda çalışanların yanı sıra emeklilerin sorunları da katmerli bir şekilde büyüdü. İşçi sınıfının büyük bir kısmı açlık sınırı seviyesinde yaşamaya itilirken, yıllarca sermaye için çalışarak posası çıkmış olanlar için emeklilik de kâbusa dönmüş durumda! Ülkede aile bireylerinin desteğiyle geçinmek durumunda olan emekliler artarken, emekli maaşı dışında herhangi bir desteği olmayanlar geçinebilmek için market market, pazar pazar dolaşıp ucuz ürün arayarak günü kurtarmanın derdiyle yaşamaktalar!

“Kriz, Savaş, İşsizlik! İşte Kapitalist Sisteminiz!” Mücadele alanlarında haykırılan bu slogan kapitalist sistemin emekçilere çıkardığı ağır faturayı özlü biçimde anlatıyor. Kapitalist sistem sürekli kriz ve savaş üretiyor. Ekonomik kriz, iklim krizi, emperyalist savaş… Bu krizlerin, bölgesel ve emperyalist savaşların doğrudan sonucu olarak da göç krizi ortaya çıkıyor. Bütün bunların sonucunda yoksul emekçiler bombalardan kurtulmak, hayatta kalmak, karnını doyurmak, çalışacak bir iş bulmak, çocuğuna güvenli bir gelecek hazırlamak umuduyla başka ülkelere göç ediyorlar.

Türkiye işçi sınıfı ülke tarihinin en büyük yoksullaşma dalgasıyla karşı karşıya. 2018’den bu yana dünya genelindekinden çok daha hızlı bir yükseliş gösteren enflasyon karşısında reel ücretler hızla eriyor, alım gücü düşüyor. Bu koşullarda rejim, bir yandan ekonomik yıkımın faturasını işçi sınıfına keserken, diğer yandan sermayenin dizginsiz sömürüsünün önünü açan uygulamaları, yasaları hayata geçiriyor.

İşçi sınıfının kadınlarının sorunları çok yönlü, dertleri büyük. Fakat unutmamak gerekir ki her türlü olumsuzluğun karşısında aynı zamanda bir direnç gelişiyor. Dünyanın pek çok yerinde yükselen mücadelelerde kadınların sayısının her geçen gün arttığı bir gerçektir. Her geçen gün daha fazla kadın kapitalizmin esaret zincirlerini kırarak bir adım atıyor ve kendisi için, çocuklarının geleceği için meydanlara çıkıyor, sesini yükseltiyor. Dünyanın dört bir yanında işçi sınıfına yönelik saldırılara, emperyalist savaşlara, doğanın katledilmesine, kadına yönelik şiddet ve ayrımcılığa, kürtaj hakkına getirilen kısıtlamalara karşı eylemler düzenleniyor ve bu eylemlerde kadınlar ön saflarda yerini alıyor.

Kapitalist sömürü sisteminin doğrudan ürünü olan yoksulluk, görüldüğü gibi işçi sınıfının çocuklarını daha ana karnından başlayarak ciddi sorunlarla yüz yüze bırakıyor ve onların her açıdan eşitsiz bir şekilde dünyaya gelmelerine yol açıyor. Çocuğuna iyi bir eğitim, iyi bir gelecek sunmak için çalışıp didinen işçiler, sorunun asıl kaynağını ortadan kaldırmaya yönelmedikçe boşa çabalamış olacaklardır.

Gerçekler gizlenebilir ama yok edilemez, susturulabilir ama sessiz çığlıklar olarak yaşamaya devam ederler. Direngen oldukları için de çağ yangınına teslim olmayanların omuzlarında tekrar gün yüzüne çıkarlar. Fakat asıl mesele emperyalist savaşın yangınları ortalığı yakıp yıkmadan, yangınlara müdahale edebilecek tek güç olan işçi sınıfının örgütlenip mücadele etmesi ve bu kötülük düzenini kökünden insanlığın dünyasından sökmesidir.

Marx, burjuvazinin kârın asıl kaynağı hakkındaki inkârını çürütmek için bir varsayımda bulunur. Diyelim ki, herhangi bir üretim alanındaki kâr miktarı bu alana yatırılmış olan toplam sermaye tarafından üretilen artı-değer miktarına eşittir. Burjuva bu durumda bile kârı, artı-değerle (yani karşılığı ödenmemiş artı-emekle) bir ve aynı şey olarak görmeyecektir.

Nâzım Hikmet “Yaşamaya Dair” şiirinde dünyayı mavi kadifede bir yaldız zerresi olarak tarif ediyordu. Sagan ise 1990 yılında Voyager 1 aracının çektiği fotoğrafa bakarak “soluk mavi nokta” diyor dünyaya. İşte koca bir galakside, sayısız yıldızların olduğu bir evrende bir noktadan ibaret olan dünya aslında yaşamı temsil ediyor. Fakat bu yaşam, insanları, hayvanları ve doğasıyla birlikte parsellenmiş, adeta zincire vurulmuş bir biçimde kapitalizmin esareti altında.

Dünya ölçeğinde yürüyen emperyalist paylaşım savaşının bir parçası olarak patlak veren Ukrayna savaşı 24 Şubatta iki yılını geride bıraktı. Her iki taraftan da asker ve sivil 200 binden fazla insanın hayatını kaybetmesine, yaralanmasına, milyonlarca insanın göç etmesine yol açan bu savaş büyük bir insanlık dramına dönüşmüşken, Ekim ayından bu yana İsrail’in Gazze’de yürüttüğü imha savaşı bu dramı daha da ağırlaştırdı. Bu yüzden tüm dünyadan pek çok sosyalist örgüt ve mücadeleci sendika, 24 Şubatı “sermayenin savaşlarına karşı seferberlik günü” ilan ederek kitlesel eylem çağrısında bulundu.