Ortadoğu’nun bölgesel güçlerin ve emperyalist güçlerin nüfuz alanları savaşlarına sahne olduğu, AKP’nin iç ve dış siyasette tökezlediği, Kürt sorunun uluslararası bir boyut kazandığı, Kürt hareketinin giderek güç kazandığı, buna karşın Erdoğan’ın “Yeni Türkiye” için başkanlık istediği koşullarda yapılan seçimlerin olağan bir şekilde geçmeyeceği gayet net. Dışarıda giderek yalnızlaşan Erdoğan ve AKP’si, en azından içeride Kürt sorununu kendi istediği gibi “çözmeyi” düşünmüştü. Oysaki bugünkü gelişmeler, AKP’nin Kürtleri oyalama politikasından bile daha geri bir noktaya, Kürtleri barışı bozan taraf olmaları için provoke etme noktasına düştüğünü gösteriyor.

Sosyal yardımlarla övünen AKP hükümeti, engellilere ve yaşlılara bakım yardımlarını kısan yasaları 2011’den bu yana yavaş yavaş, alıştıra alıştıra geçirmek istiyordu. 2013’te yapılan ve çeşitli düzenlemelerle evde bakım, engelli ve yaşlı maaşlarının alımını zorlaştıran yasa değişiklikleri nedeniyle, yüzlerce engellinin maaşı kesildi. Birçoğuna ödeyemeyecekleri miktarda cezalar kesildi. Ödeyemeyenlere Hazine tarafından dava açıldı.

Bugüne değin AKP’ye dokuz seçim kazandıran dinamikler tersine işlemeye başlamıştır. Erdoğan bu çöküş sürecine son vermek üzere riskli bir politik manevraya girişiyor. Ordu ile kurmaya çalıştığı ittifak üzerinden Kürtlerle savaşı canlandırarak, şovenizmi körükleyerek ve belki de 7 Haziran seçimlerinin olağan koşullarda yapılmasını engelleyerek koltuğunu korumanın hesabını yapıyor. Yaptığı açıklamalarla Kürtleri kışkırtmaya çalışmasının, ateşkes sürecini askeri operasyonlarla imha etmeye girişmesinin sebebi budur.

Her gün 400 milletvekili talep eden, cumhurbaşkanlığı yetkilerinin sınırlarını takmayan (kurallar ya da kanunlar O’nun için geçerli değil), twitterdan karikatür paylaşanları yıllarca hapis cezasıyla yargılatan, Soma’da ölen madenci yakınlarına bile tekme tokat girişen, kendisine yönelen eleştirilere öfkelenip saldırganlaşan, sözleri ve tavırlarında kibirli, dünyaya tepeden bakan, öfkeli megaloman bir kişilik ortaya çıkmıştır. Megalomani sıradan insanlar arasında büyük bir risk değildir, ama devletin tepesine çıktığında, başta emekçiler olmak üzere tüm ülke için bir risk haline gelir. Tarih bunun trajik örnekleriyle doludur.

Amerika’nın Afganistan’ı ve Irak’ı işgal ederek Ortadoğu’da haritaları yeniden çizmek üzere tetiklediği süreç, son iki yıldır daha yüksek bir ivmeyle yol alıyor. Afrika’dan Afganistan’a çok geniş bir alanı kapsayan bu coğrafyada, ABD’nin “Büyük Ortadoğu” projesine her geçen gün biraz daha yaklaşan bir bölünmüşlük yaşanıyor. Irak’ın ve Suriye’nin bir bölümünü içeren bir Sünni devleti, Irak’ın güneyinde bir Şii devleti ve kuzeyde bir Kürt devletini öngören bu harita giderek daha net bir görünüm kazanırken, IŞİD’in burada büyük bir rol üstlendiği görülüyor.

Erdoğan’ın asıl derdi başkanlık sistemine cevaz verecek bir anayasal düzenlemenin yapılmasıdır. Bu amaçla mevcut anayasayı değiştirmek gerektiğinden bahsetmekte, bu niyetini meşrulaştırmak için de mevcut anayasayı eleştirmektedir. 12 Eylül Anayasasının tüm kurumlarıyla birlikte lağvedilmesi elbette işçi sınıfının talebidir. Ama bunu yapacak olan, darbenin nimetlerinden yararlanarak işçi sınıfına kan kusturanlar değildir. Demokratik hak ve özgürlükleri geliştirecek olan yalnızca işçi sınıfının mücadelesidir.

Korunaklı saraylarında yaşayan, altın dolu havuzlarda yüzüp altın kaplama klozetlere oturan bu egemenler dünyanın en zenginleri arasındalar. Brunei Sultanı 20 milyar dolar, Birleşik Arap Emirlikleri Şeyhi 18 milyar dolar, Katar Emiri 2 milyar dolar, Umman Sultanı 900 milyon dolar, Kuveyt Emiri 400 milyon dolarlık servetle listedeki yerlerini alıyorlar.

Erdoğan’ın demagojik yalanlarından birisi, gelişmiş ülkelerde başkanlık sisteminin olduğudur. Demagojinin hedefi açık: gelişmek, ilerlemek istiyorsak başkanlık gerekiyor! Hâlbuki Kuzey Amerika ve Batı Avrupa ülkeleri ve yanı sıra Japonya ve Avustralya gibi sayısı 25 kadar olan gelişmiş kapitalist ülkeler içinde başkanlık sistemine sahip ülke sayısı sadece 2’dir.

Devrimciler ve sosyalistler MİT’in ne mene bir kurum olduğunu pekiyi bilirler… Ama işçi ve emekçiler açısından meselenin kaçırılmaması gereken özü, MİT’in egemen sınıfın hizmetinde olan ve onun devletini ayakta tutmaya çalışan, sınıfsal bir kurum olduğudur. MİT ne siyaset dışıdır, ne de tarafsızdır. Bu bağlamda da MİT’in “milli” olanıyla “milli olmayanı” arasında işçi-emekçiler açısından hiçbir fark yoktur.

Erdoğan, anlaşıldığı kadarıyla, HDP’yi baraj dışı bırakmanın tek yolunun, onu mevcut süreci bitirerek “masadan kalkmaya” zorlamak olduğunu düşünmektedir. Böylelikle HDP masayı deviren taraf olmakla, barışı istememekle suçlanabilecek, gerginlik daha da arttırılabilecek, büyük kentlerde birkaç önemli provokasyon tezgâhlanarak gerek metropollerdeki Kürt kitleler gerekse de son dönemde gönülsüzce de olsa HDP’ye yönelen kesimler ondan uzaklaştırılabilecektir.

Yüzlerce fabrikanın harıl harıl çalıştığı Kocaeli bölgesinde insan sağlığından ve temiz bir çevreden bahsetmek olanaksızsa, her dört kişiden biri kapitalist kâr hırsı yüzünden ölüme gönderiliyorsa, mücadeleyi tek başına çevre sorunu olarak göremeyiz. Sorunun çözümünü kapitalizme karşı mücadelede değil de, burjuva hükümetlerin çevre politikasını iyileştirmesinde aramak beyhudedir. Kapitalizm doğayı değil kârı düşünür.

Burjuvazi sessiz kalan işçi ve emekçiler karşısında kendisinin sonsuz bir kudreti olduğunu zannettiği gibi doğaya karşı da sonsuz kudrette olduğunu düşünür. Hem doğayı hem de işçileri hoyratça sömürür. Ama öfkeli milyonlar ilelebet susmayacak. Gün gelecek, işçilerin, emekçilerin  isyanı, sömürüyü, baskıyı, doğanın yağmalanmasını ortadan kaldıracak; insanlığın tüm sorunlarını doğayla uyum içinde çözecek yeni bir dünyanın kapısını aralayacak.

HDP’nin 17-22 Mart arasında çeşitli kent ve ilçelerde örgütlediği Newroz kutlamalarının en görkemlileri 21 Martta Diyarbakır’da ve 22 Martta İstanbul’da yapılan mitingler oldu. Kürt halkının direniş şarkılarının yanı sıra dünya devrim şarkılarının da eşlik ettiği bu kutlamalarda, Kürt halkı barış ve özgürlük talebini vurgulu bir şekilde dile getirdi.

Brezilya'da devlet başkanı Dilma Rousseff’i istifaya çağıran kitlesel protesto gösterileri patlak verdi. Bu gösterilerin başını, yolsuzluk gerçeğini kendi siyasi ve ekonomik çıkarları için sömürmeye çalışan parababalarının önderliğindeki sağ hareketler çekmekte. Gösterileri destekleyen milyarderler, yolsuzluğa konu olan ve göz diktikleri dev petrol şirketi Petrobras’ın özelleştirilmesini istiyorlar. Anti-komünist pankartlar taşıyan, orduyu darbeye çağıran faşist grupların da yer aldığı bu gösterilerin kitle tabanını ise mevcut ekonomik durumdan hoşnutsuz olan küçük-burjuva kesimler oluşturuyor. Brezilya, reformist partilerin, burjuva işçi partilerinin yarattığı hayal kırıklığının nasıl gericiliğin önünü açtığının yeni bir örneğini sergiliyor.