Osmanlı egemenlerinin İstanbul’da 235 Ermeni aydını ölüme göndermek üzere tutukladıkları 24 Nisan 1915 tarihi, yüz binlerce Ermeninin katledilmesiyle sonuçlanan sürecin de başlangıcı kabul ediliyor. 24 Nisanlar bu yüzden Ermeni halkı için özel bir anlam taşıyor. Anadolu’yu kana bulayan bu büyük kıyımdan canını kurtarıp dünyanın dört bir tarafına dağılan Ermenilerin çocukları, torunları, tarihin gördüğü en kanlı kıyımlardan biri olan bu “büyük felâket”i lanetlemek ve hayatlarını kaybedenleri anmak üzere 24 Nisanda çeşitli törenler yapıyorlar. Ecdatları eli kanlı Osmanlı egemenleri olan TC egemenleriyse, var güçleriyle bu insanlık suçunu inkâra devam ediyorlar. Abdülhamit’ten İttihat Terakki’ye, Kemalizmden AKP’ye birbirine zıt siyasi uçların temsilcileri, bu konuda domuz topu gibi birleşiyorlar. Bir milyona yakın Ermeninin katledilmesini, “gerçekleştirilmek zorunda kalınan bir tehcirin arzu edilmeyen sonuçları” olarak açıklayıp politik sorumluluk üstlenmemeye dayanan bu yaklaşım, aradan geçen yüz yıla rağmen değişmez bir devlet politikası olarak varlığını koruyor.

Kapitalizm çürüdükçe toplumu da çürütüyor. Bunun bir ifadesi de cinsel taciz ve tecavüz vakalarında yaşanan çarpıcı artıştır. Bugünlerde medyaya sıkça yansıyan “çocuk istismarı” haberleri, aslında muhafazakârlaşma görüntüsü altında insani değer yargılarının yitirilmekte olduğu bir toplum gerçeğiyle karşı karşıya olduğumuzu gösteriyor. Bir yandan cinselliğin medya, sinema, internet, reklâmlar vb. aracılığıyla alabildiğine kışkırtılması, öte yandan erkek egemen anlayışın ve dinsel taassubun baskınlığı, toplumsal bünyede çatlamaya yol açacak denli derin çelişkiler yaratıyor. Sonuç, toplumun en savunmasız kesimlerine, yani çocuklara ve kadınlara yönelik taciz, tecavüz ve şiddet vakalarında sıçramalı bir artışın yaşanması oluyor. Bunu engellemeye dönük kararlı bir devlet politikasının bulunmaması ise durumu iyice vahim hale getiriyor.

Her tarafından irinler akan, pislikler dökülen kapitalist sömürü düzeni miadını fazlasıyla doldurmuş durumda ve yıkılmayı bekliyor. Sermaye küresel ekonomik krizini atlatmak için 3. paylaşım savaşını çoktan başlatmış durumda. Kriz derinleştikçe emperyalist paylaşım savaşının şiddeti artıyor, kapitalizmin çelişkileri de artık gizlenemeyecek derecede gün yüzüne çıkıyor. Burjuvazi, ırkçılığı ve milliyetçiliği yükselterek kapitalist sömürü sisteminden kaynaklanan açlığı, yoksulluğu, savaşı, yıkımı ve ölümleri, işçi-emekçi kitlelerin gözünde perdelemeye çalışıyor. Burjuvazi SSCB’nin çöküşüne kadar kitleleri “komünizm öcüsüyle” korkuttu. SSCB’nin çöküşüyle birlikte burjuvaziye kitleleri uyutabileceği, çelişkilerin üstünü örtebileceği yeni bir ideolojik argüman gerekiyordu. Bu ideolojik argüman “medeniyetler çatışması” safsatasıydı.

Egemenler, bir taraftan çok büyük acılara yol açan ve daha da açacak olan maceracı bir siyaset izlerken, öte taraftan da işçilerin haklarına saldırıyor ve bizleri köle gibi yaşamaya mahkûm ediyorlar. Ama bir yerde baskı, zulüm ve sömürü varsa, orada direniş ve dünyayı değiştirme isteği de vardır. Ezilenler her daim zalim egemenlere karşı mücadele etmişlerdir. Gelin işçilerin birliği ve halkların kardeşliği temelinde 1 Mayıs’a sahip çıkalım! Zalimlere ve sömürücülere karşı işçilerin dayanışmasını ve taleplerimiz için mücadeleyi büyütelim.

Ermenistan-Azerbaycan sınırında aylardır devam eden ve kimi zaman çatışmalara neden olan gerginlik 1 Nisanda doruğa ulaştı. İki ülke arasında çıkan çatışmalarda her iki taraftan onlarca asker öldü. Sivillerin de öldüğü çatışmaların nedenini her iki ülke de karşı tarafın provokasyonu olarak nitelendirdi. Azerbaycan Savunma Bakanlığına göre, Ermenistan ordusu Azerbaycan mevzilerine ve yerleşim birimlerine havan topları, top ve büyük çaplı silahlarla ateş açmıştı. Ermenistan Savunma Bakanlığına göre ise, Azerbaycan güçleri yerleşim yerlerine ve askeri güçlerin mevzilerine ateş açmıştı. Her iki taraf saldırıya uğradığını ve mağdur olduğunu iddia etti. Kayıpların ve itidal çağrılarının ardından çatışmalar 5 Nisanda sona erdi. Ancak yaşanan gerginliğin sürmekte olan üçüncü emperyalist paylaşım savaşının Kafkasya’daki tezahürlerinden biri olduğu ve daha büyük çatışmaların kapıda olduğu aşikârdır.

Bugünkü iç ve dış siyasi gelişmeler beraber okunduğunda, devlet ile bütünleşip faşist tırmanışa kapı aralayan AKP ve Sarayın, bu topraklarda yaşanacak muhtemel acıların zehirli mayasını çoktandır ortalığa saçtığını anlatmaktadır bizlere. Birinci emperyalist paylaşım savaşı sürecinde birbirlerine boğazlatılan bu toprakların yoksul emekçi kitleleri bugün de aynı tehlikeyle yüzyüzedirler. Bugünün yoksul emekçi kitleleri de, geçmişteki söylemlerinin aksine devletle bütünleşmiş ve kendini devlet olarak tepeden tırnağa yeniden örgütlemiş olan AKP’nin faşizan politikalarını bilinçsiz bir cehaletle destekler pozisyona düşmüş durumdadırlar. Bu topraklarda hafızası silinip, devlet kanallı resmi tarih yorumları ile doldurulanlara, geçmişte yaşanmış büyük tarihsel deneyimleri kavratmak gerçekten de zor bir iştir. Egemenler, örgütsüz emekçi kitlelere televizyonlardan seyrettirerek alıştırdıkları savaşı, şimdi yaşatarak benimsetme safhasına geçmiş durumdalar. Belli ki yoksul kitleler, gerçek durumu, gerçek yaşam deneyimlerinin acılarından fark ederek ve öğrenerek ilerleyecekler.

10 Ekimde Emek, Barış ve Demokrasi Mitinginde katledilen emekçiler, katliamın altıncı ayında Ankara’da anıldı. Yakınlarını kaybedenler, yaralılar, demokratik kitle örgütleri ve sendika temsilcileri Emek, Barış ve Demokrasi Anıtı’nda buluştular. Anma, saat 10.04’te yapılan saygı duruşuyla başladı.

Erdoğan’a ne gözle bakıldığı açıktır, fakat Suriye ve Irak açısından kritik adımların atıldığı bu süreçte Türkiye’yle ipleri koparmak ABD’nin ve diğer emperyalist güçlerin işine gelmemektedir. Bu yüzden de Erdoğan’ın Biden ve Kerry’nin yanı sıra, kıvrandırarak da olsa Obama’yla görüşmesi sağlanmıştır.

Ulusalcılar uğursuz tarihsel rollerini yine oynamaktadırlar. Sol görünümlü de olsalar, hatta kimileri sosyalistliği kimselere bırakmayan pozlar da kesseler, devletçilik ve milliyetçilikle malûl politikaları, yükselen faşizmin sağlam dayanakları olmuştur. Bunların sol siyasetle hiçbir ilişkisinin olmadığı da bu tutumları ile bir kez daha ortaya çıkmıştır. Hele, 70’li yıllarda devrimci gençlik hareketinin bir bölümünü etkileyen, sonra da yıllarca “İşçi Partisi”nin lideri olarak siyaset sahnesinde arzı endam eden Perinçek, İtalya’da Sosyalist Parti’nin yayın organı Avanti’nin başyazarlığına kadar yükselmiş ama faşist rejimin de kurucusu olmuş Mussolini’den aşağı kalmayan bir politik şahsiyet olduğunu her dönemde olduğu gibi şimdi de ortaya koymaktadır. Hangi soslara bulanmış olurlarsa olsunlar, milliyetçi ve devletçi politik çizgiler her zaman burjuvaziye hizmet ederler. Sonuçları ortaya çıkmış pek çok tarihsel örnek de, bugün Türkiye’de yaşanan gelişmeler sırasında gördüklerimiz de bunu doğrulamaktadır.

İşçiler yönetebilir, yönetmelidir de. Ve onun için kendi siyasal örgütünü kurmak, mücadele örgütlerinde örgütlenmek, sendikalarını mücadeleci sendikalara dönüştürmekten başka çıkar yol da yoktur. Bu hem tüm dünya insanlarının ve hem de dünyanın geleceği açısından elzem ve hayırlı olandır.

Faşist tırmanış süreci hız kesmeden ilerliyor. Gün geçmiyor ki, bu tırmanışı somutlayan, onun basamaklarını oluşturan yeni bir gelişme olmasın. Gazetelere el koyma, Sur’a ve Silopi’de bazı mahallelere toptan ve acilen devlet kamulaştırması adı altında el konulması, yasaklanan Newroz kutlamaları, akademisyen ve aydınlara yönelik baskıların artarak devam etmesi, basına ve gazetecilere yönelik baskıların düzenli olarak ve çok yönlü artması, devlet memuru statüsündeki çalışanlara yönelik yeni baskı düzenlemelerinin hazırlanması, yasalardaki terör tanımının genişletilmesi hazırlıkları, kıdem tazminatı ve kiralık işçi büroları saldırıları vb. gitgide uzayan bir liste oluşturuyor. Kürt illerinde artık açıktan yürütülen sömürge savaşı, ülkenin dört bir yanında patlayan bombalar adeta normal addedilmeye başlanmış durumda. Faşist tırmanış süreci bu savaş ve bombalarla mahmuzlanarak yol alıyor.

Tüm ipuçları Türkiye’nin şimdi Suriyelileri ve özellikle Suriyeli Arapları yerle bir edilen ve yeniden inşa edilmesi düşünülen Kürt kentlerine yerleştirme niyeti taşıdığını gösteriyor. Daha şimdiden Sur’da 6300 parselin acele kamulaştırma uygulamasıyla gasp edilmesi bu konudaki kuşkuları arttırıyor. Kürt halkının eşitlik ve özgürlük mücadelesini ezmek isteyen devlet çareyi bölgenin demografik yapısını değiştirmekte arıyor. Savaşın şiddetinden kaçarak Türkiye’ye gelen ve Erdoğan’ın kendilerini himaye ettiğini düşünen Suriyelilerin AKP için oy deposu, Erdoğan’ın başkanlık hayalleri için payanda olacağı hesap ediliyor. Mazlum Kürt halkı ile savaş mağduru Suriyeliler arasında oluşacak düşmanlık, kırımlar, acılar egemenlerin umurunda bile değil.

Savaş, kriz ve yükselen faşizm tehdidiyle yoğrulan günümüz dünyası, tarih tekerrürden ibarettir sözünü hatırlatırcasına, bundan 100 yıl öncesiyle büyük benzerlikler taşıyor. Elbette tarih birebir tekrar etmiyor. Değişen koşullar emperyalist-kapitalist güçleri farklı yol ve yöntemlerle hedeflerine ulaşmaya ve çıkarlarını korumaya itiyor. 100 yıl kadar önce emperyalizmin buhranı Birinci Dünya Savaşına yol açmış fakat savaşın yarıda kalması, paylaşımın tam olarak yapılmasına engel olmuştu. Yarım kalan bu savaş ikincisiyle tamamına erdirilmişti.