Marksizm emperyalist savaşlara ve her tür haksız savaşa karşı “sınıf savaşını” savunurken, Hıristiyan solculuğunun militarizm ve savaş karşıtlığı pasifizm üzerine kuruludur. Üstelik haklı savaş haksız savaş ayrımı da yoktur. Kısacası, King’in öncülük ettiği hareketin ideolojik esin kaynağı olan Hıristiyan solculuğu eşitlikçi, sosyal adaletçi, ezilenlerden yana bir dinsel ahlâki değerler sistemine dayanır. Pasifist, barışçıl kitlesel eyleme dayalı, medyada ilgi yaratarak ve kamuoyu oluşturarak, neredeyse “düşmanı ikna ederek” tarafları uzlaştırmaya dayalı stratejisi ise ezilenleri, ırkçı sömürücü kapitalist düzenin temellerine vurmaktan alıkoyar.

Bir yandan mütemadiyen insanlığın çok büyük bir tehdit ile karşı karşıya olduğu ilan ediliyor, diğer yandan yasaklar ve kısıtlamalar getirilip maske, “sosyal mesafe” vb. ile çözüm bireylerin sırtına yükleniyor. Gerçekte burjuvazi koronavirüsü kapitalizmin tarihsel krizinden çıkış bileti olarak kullanmak istiyor. Koronavirüs aşısı çalışmaları ile ilgili gelişmeler ve tartışmalar da burjuvazinin insanlığı değil kapitalizmi kurtarmaya çalıştığını ortaya koyuyor.

12 Eylül askeri faşist darbesinin 40. yılında Türkiye işçi sınıfı darbeyle hesaplaşamamanın ağır sonuçlarını yaşamaya devam ediyor. Türkiye’de 1960-1980 arasındaki dönem işçi sınıfının bir sınıf olarak varlık gösterdiği, sendikal ve siyasal örgütlerinin oluştuğu ve güçlendiği yıllardı. 12 Eylül darbesi sadece bu yükselişi durdurmakla kalmadı, aynı zamanda sınıfın sendikal ve siyasal örgütlerini paramparça ederek, işkence, hapis ve infazlarla, örgütlü mücadeleye karşı yıllarca kaybolmayacak derin korkular yaratarak işçi sınıfını tam anlamıyla atomize etti.

Tarihsel TKP’nin kuruluşunun üzerinden tam 100 yıl geçmiş bulunuyor. Bugün TKP’nin mirası noktasında rekabet halinde olan grupların, TKP’nin kuruluşuna damgasını basan Bolşevik ruha değil, onun tasfiyesiyle ortaya çıkan Stalinist TKP’ye sahip çıktıkları biliniyor. Aşağıda, Mehmet Sinan’ın “Proleter Sınıf Temelinden Yoksunluk” başlığını taşıyan 2009 tarihli çalışmasından aldığımız bölüm, tarihsel TKP’nin programının olumlu yönlerini ve bunun Komintern’le bağını ortaya koyduğu gibi, sonrasında hangi nesnel ve öznel nedenlerle ve hangi süreçlerden geçilerek bu çizginin tasfiye edildiğini de ortaya koyuyor.

Son dönemde yoğunlaşan tartışmalar içerisinde belki de en önemli olanlardan biri Türkiye’nin dünya sisteminde bulunduğu yerin niteliğiyle ilgili olan “Türkiye alt-emperyalist bir ülke mi, değil mi?” konusu. İç ve dış politikadaki bütün değerlendirmelerin sonuçlarını, dolayısıyla bu konularda alınacak politik tutumları belirleyecek denli önemli olan bu sorunun cevabı alt başlıklarıyla birlikte çeşitli farklılıklar gösteriyor.

Türkiye ekonomisinin krizi derinleşiyor ve çelişkiler birçok yönde katlanarak iç içe geçip birbirinin üzerine ekleniyor. Gelinen noktada Türkiye kapitalizminin görünümü dünya krizinin doğurduğu genel kötüleşmenin ötesine geçen bir duruma işaret ediyor. Tümüyle makyajlı resmi veriler esas alındığında bile “geniş tanımlı” olarak formüle edilen işsizlik oranı %30 düzeyinde

Belarus’ta ne burjuva muhalefet ne de Bonapartist rejim işçi sınıfının çıkarlarını savunmaktadır. Burjuvazi içi kapışmadan işçi sınıfına ne refah ne de demokrasi çıkacağını SSCB’nin dağılmasının ardından kurulan onca devletten de, geçtiğimiz yıllarda yaşadığımız “renkli devrim”lerden ve “bahar”lardan da biliyoruz. Burjuvazi ayağa kalkan işçileri kendi politik rayına sokup, kendi “devrimi”nin itici gücü haline getirmeye çalışıyor. Oysa rejimden hoşnutsuzluklarını üretimden gelen güçlerini kullanarak grevlerle, iş bırakmalarla gösteren işçilerin, burjuva güçlerin tribünlerine yakıt olmak yerine iktidarı kendi ellerine almaya yönelmeleri gerekiyor.

Erdoğan, tuhaf bir akıl yürütmeyle ama kuşkusuz bilinçli olarak, kendi dönemi dışındaki tüm ekonomik gelişmeleri dondurmakta ve sanki AKP iktidarı olmasa her şey eskisi gibi kalmaya devam edecekmiş gibi bir algı yaratmaya çalışmaktadır. Teknolojik gelişmelerin artık hayatın normal standartları haline geldiğinin görülmesini pek arzu etmeyen iktidardakiler neredeyse “AKP sayesinde artık çarık giymiyorsunuz ayakkabı giyiyorsunuz, işte bu büyük gelişme bizim sayemizde oldu, AKP olmasaydı medeniyet Türkiye’ye girmeyecekti” bile diyecek durumdadırlar.

Her halükârda İsrail ile BAE arasında imzalanan türde anlaşmaların bölgede kalıcı bir barışa ve emekçilerin refahına hizmet etmeyeceği apaçıktır. Kapitalist iktidarların hiçbirinin niyeti de bu değildir. Barışa ve refaha giden tek yol bölge emekçilerinin birleşerek burjuva iktidarların kirli anlaşmalarını boşa çıkarmaları ve sömürü düzenini yıkmak üzere siyasal iktidarı bizzat kendi ellerine almalarıdır.

ABD'de yine bir siyah emekçi polis şiddetinin hedefi oldu. 23 Ağustosta ABD’nin Wisconsin eyaletinin Kenosha şehrinde Jacob Blake adlı bir siyah emekçi, çocuklarının gözü önünde polis tarafından vuruldu. Polis, arkası dönük olduğu halde Blake’in üzerine kurşun yağdırdı. Bu olayın duyulmasıyla birlikte saldırın gerçekleştiği Wisconsin eyaletinde binlerce emekçi sokaklara döküldü.

TC egemenleri emperyal hedefler doğrultusunda boylarından büyük işlere kalkışmışlar, tökezledikçe daha da tutarsızlaşıp daha büyük zikzaklar yapmak zorunda kalmışlar, savaşın herhangi bir cephesinde kalıcı bir geri adım atarlarsa elini verenin kolunu kaptıracağı düşüncesiyle oynadıkları kumarda eli giderek daha da büyütmüşlerdir. TC’nin askeri kabiliyeti ve iktisadi gücü düşünüldüğünde, körükledikleri savaştan amaçlarına ulaşarak çıkmaları pek mümkün değildir. Bunun son örneğini Libya’da yaşanan gelişmelerde görmek mümkündür.