Özgürlük nedir? Kapitalizmde özgür insan olmak ne ifade eder? Türk Dil Kurumu sözlüğünde özgürlük, “her türlü dış etkiden bağımsız olarak insanın kendi iradesine, kendi düşüncesine dayanarak karar vermesi durumu, hürriyet” olarak tanımlanıyor. Peki, “her türlü dış etkiden bağımsız olmak” gerçekten mümkün mü?

İnsan vücudunun en önemli organı beyindir. Bilim “beyin bir hayatta kalma aracıdır” diyor. Peki, beynimizi diğer organlarımızdan ayıran en önemli özellik nedir? Beyin diğer organlarımıza göre pek çok işlevi olan ve işlevini tek bir cümleyle tanımlayamadığımız bir yapı.

Düzen sahipleri hakkını arayan, sesini yükselten işçilerden hep korkarlar. Kirli çarklarına çomak sokulmasından hoşlanmazlar. Bundandır ki böyle işçileri ya işten atarlar ya da yerlerini değiştirerek diğer işçilerden yalıtmaya çalışırlar. İşçilerin aynı yönde hareket etmelerine, örgütlü bir tepkinin yükseltilmesine mani olmaya çalışırlar. Ama işçiler inatla bir araya gelmeli, birleşmeli ve hep birlikte haksızlıklara dur demelidir. İclaller çoğalmalı, büyümeli, örgütlülüğe kavuşmalı ve haksızlığa karşı öfkemiz mücadeleye dönüşmeli.

Sabahattin Ali, bedeli ne olursa olsun düzene ve düzenin işbirlikçilerine karşı mücadeleden vazgeçmemiştir. Onun baş eğmez, düzenle uzlaşmaz tutumu bugünlere, devrimci işçilere miras olarak kalmıştır. Bu miras unutulmayacak, gün gelecek Sabahattin Ali’nin de özlem duyduğu o günler, bütün ezilenler için aydınlık günler gelecek.

Patronlar sınıfı değişen dünyada kendi sınıf çıkarları için önlemler alıyor ve kafa yoruyorlar. Onların kendi çıkarları için aldığı önlemler bizler için savaş demek, yoksulluk demek, kısacası bizler için cehennem demek! Bu planlarında epey bir yol aldıklarını da söyleyebiliriz. Dünyanın hemen hemen her köşesinde “güçlü liderler”, “güçlü hükümetler” işbaşına geliyor ve ırkçı, milliyetçi, göçmen karşıtı söylemlerle işçi sınıfını bölüyor, halklar arasına düşmanlık tohumları ekiyorlar.

Ölümlerinin ardından 91 yıl geçti, ama Sacco ve Vanzetti iyiliğin, kardeşliğin, sevginin ve güzelliğin hâkim olduğu, sömürüsüz bir dünyayı kurmak isteyenlerin kalbinde ve bilincinde yaşamaya devam ediyor! İnandığım devrimci mücadele Sacco ve Vanzetti’yle tanıştırdı beni. Çünkü onlar da ölesiye inanıyordu mücadeleye. Belki siz de tanışmak istersiniz.

Bizler çeşitli fabrikalarda çalışan bir grup kadın işçiyiz. Ezgi Şanlı’nın Marksist Tutum’da yer alan yazı dizisi üzerine zaman zaman bir araya gelerek devrimci işçi önderlerinin hayatlarını ve devrimci yaşamlarını öğrendik. Rusya ve Türkiye’de yaşamış devrimci kadınların mücadele azimleri bizlere umut veriyor.

Geçtiğimiz günlerde tekrardan gündeme geldi ÇOCUK İSTİSMARI! İstanbul’da bir hastaneye 18 yaş altı 115 gebe çocuğun başvurduğu ve bunların bildiriminin yapılmadığı ortaya çıktı. Aslında bizler biliyoruz ki hep vardı bu vahşet. Sistem ve onun kurumları, yargı sistemi, kolluk kuvvetleri engellemedi, durdurmadı küçücük çocuk bedenlerine uzanan elleri.

Victor Jara 28 Eylül 1932’de Şili’nin küçük bir köyü olan Lonquen’de yoksul bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelir. Daha küçük bir çocukken babası evi terk eder. Annesi Amanda düğünlerde, cenazelerde, çeşitli etkinliklerde gitar çalıp şarkı söyler. Jara’nın müziğe ve gitara olan ilgisi de böyle başlar. İlerleyen yıllarda müzik her zaman hayatında olacak, yeri geldiğinde gitarını ve şarkılarını silah olarak kullanacaktır.

Kıyamet saati 1947’de ayarlandı. Bu saat dünyanın sonunu getirecek yıkımların ne kadar yakın olduğunu anlatmak ve göstermek amacıyla oluşturuldu. Bugüne kadar 22 kez değiştirildi. Saat yalnızca dünyadaki olumsuz olaylara göre değil aynı zamanda olumlu olaylara göre de güncelleniyor. Yani olumsuzluklar arttıkça saat ileri, olumlu gelişmeler yaşandığında ise geri alınıyor. Örneğin 1990 yılında “soğuk savaş”ın sona ermesiyle birlikte saat gece yarısından 17 dakika öncesini göstermeye başladı. Bu tarih “kıyamet”ten en uzak yıl olarak tarihe geçti. Ama egemenler o yıldan bu yana saatin ilerlemesi için ellerinden geleni artlarına koymadılar.

Biz işçiler bu memleketin insanı değilmişiz gibi “üvey” muamelesi görüyoruz her zaman. Ücretimiz asgari. 1451 lira yani. Doymuyoruz. Çoluğu çocuğu okutamıyoruz. Kiramızı ödeyemiyoruz. Et denen şeyi yılda bir bayramdan bayrama ya görüyoruz, ya görmüyoruz.  Devletin verdiği  %3-5 zam. Bize kalan tek yol örgütlenip GREV YAPMAK. Ama önümüzde o kadar büyük bir engel var ki: Devlet. Devleti yönetenler “BABAYİĞİTLERİ” sevdiği için hemen onlardan yana olup bizim grevleri yasaklıyor.

Giderek artan bir dünya nüfusu ve büyüyen açlık söz konusu. Peki bu kadar ciddi boyutlara varmış olan bu sorunu salt teknolojik gelişmelerle çözebilir miyiz?