Günümüzün algı yönetimi dünyasında, burjuvazinin en büyük başarılarından biri de işçi sınıfı genelinde hâkim olan “nasıl olsa bir şey yapılamaz” veya “ne yapsak bir şeyi değiştiremeyiz” algısıdır. İşin başı bu algının kırılmasıdır ve bu kırılma da ancak başarılı mücadele örneklerinin sayısının artmasıyla mümkün olacaktır. Bu sebeple ortak sorunlara karşı ortak bir mücadele hattı örülmesi zorunludur. Mücadeleci sendikaların ortak hareket etmesinin önemi, gereği ve mümkün olduğu açıktır. En nihayetinde de her konuda olduğu gibi asgari ücret konusunda verilecek mücadele de işçi sınıfının genel mücadelesinin bir parçası olarak düşünülmelidir.

İnsanlara akıl tutulması yaşatan, toplumun boğazına çöküp nefessiz bırakan bu hastalıklı sistem yaşamaya devam ettiği müddetçe ne yazık ki pek çok kötü şey gibi depresyonların ve intiharların da sonu gelmeyecektir. Çünkü egemenlerin ve onların araştırma kurumlarının söylediklerinin aksine ne sağlık sorunu, ne konut sorunu, ne eğitim sorunu, ne açlık sorunu vb. kapitalizm altında çözülür. Bu sorunlar sistemin doğasına uygun bir biçimde emekçilerin karşısında bir duvar gibi dikilmeye devam eder.

Endonezya’yı bir yangın yerine çeviren protestolar şimdilik geri çekilse de Endonezya halkının tepkisi ve öfkesi dinmiş değil. Yangın şimdilik sönmüş görünse de işçi sınıfının ve gençliğin bağrında yanan ateş hâlâ sıcak. Endonezya meydanlarında isyanın sembolüne dönüşen şu sözler, işçilerin, emekçilerin ve öğrencilerin geleceklerini egemenlerin eline bırakmaya niyetli olmadığını gösteriyor: “Geriye tek söz kaldı: Kavga!”

Burjuva sol gelenek, kapitalist sistemi ortadan kaldırmayı değil onu rehabilite etmeyi savunur, gerektiğinde sözde kapitalizm karşıtı bir söylem kullanmaktan da çekinmez. Solcu geçinen sendika bürokratlarından ve akademisyenlerden, sosyal-demokratlardan, yeşillerden vb. duyduğumuz nutuklar bu kapsamdadır. Bunlar projeler ve modeller geliştirirler: “paydaşlar ekonomisi”, “ilerici ekonomi”, “mutluluk ekonomisi”, “alternatif dünya”, “yeni yeşil sözleşme” vb. Ama hiçbiri kapitalist sistemin bir devrimle yıkılıp, üretim ilişkilerinin değiştirilmesi gerektiğini düşünmez; bu bazılarına gerçekçi görünmez, diğerlerine ise kendi ayrıcalıklarını da yitirecekleri için tehlikeli görünür.

Yeşil Yeni Anlaşma, adını, 1930’larda ABD’de başkan Roosevelt tarafından ilan edilip uygulamaya konan ve Yeni Anlaşma (New Deal) adıyla anılan programdan alıyor. Roosevelt 1930’lu yıllarda ABD’deki büyük buhranın etkilerini bertaraf etmek üzere bu programı başlatmıştı. New Deal esas olarak sermaye düzenini koruyabilmek için açlık, işsizlik ve yoksulluğu azaltmayı hedefleyen bir dizi alt program ve kurumlardan oluşuyordu.

Geçtiğimiz günlerde tarih, bugüne dek gerçekleştirilmiş en kitlesel greve tanıklık etti. İnsanlığın yeni bir yıla hazırlandığı günlerde, 26 Kasımda, Hindistan’ın emekçi kitleleri 250 milyonluk bir grev gerçekleştirdi. Tarım emekçilerinin aşırı sağcı Modi hükümetinin “tarım reformunu” protesto etmek üzere Yeni Delhi’ye doğru başlattığı yürüyüş, on yerel sendikanın çağrısıyla gerçekleşen genel grevle birleşti.

Almanya’da 1844 yazında yükselişe geçen işçi hareketi sosyalist faaliyetlerde de belirgin bir canlanmaya yol açmıştı. 1845 Şubatında Elberfeld’te Engels’in de örgütleyicileri arasında olduğu komünizm konulu toplantılar yapılmış ve bu toplantılar beklenenin üstünde bir ilgi görmüştü. Ne var ki komünizme duyulan ilgideki bu artışa, sosyalistlere yönelik polis baskısındaki artış da eşlik etmişti. Rejimin baskısı sadece Almanya içinde değil dışında da şiddetlenmiş, çeşitli ülkelerdeki politik göçmenler Prusya makamlarının bastırması sonucunda söz konusu ülkelerdeki yönetimler tarafından sıkıştırılmaya başlanmıştı.

Sanki kapitalizme karşı bir pozisyonu savunuyorlarmış gibi, kapitalizmin mevcut halini hedefe koyarak “toplumsal bir dönüşümü” savunan sol sıfatlı ideologlar ve siyasetçiler mevcut. İster sosyal-demokrat ister yeşil ister alternatif dünyacı bir çizgide olsunlar, bu çizgidekilerin hepsinin ortak yanı aslında kapitalizmin bir türü yerine bir başka türünü savunmalarıdır. Hepsi de neoliberalizme karşıdırlar. Ve aslında kaba bir sınıflamayla hepsini de sol-Keynesçi olarak adlandırmak mümkündür.

İstanbul Boğazında bir gezinti yapalım. Boğazın muhteşem sularında ilerlerken yeşilin, mavinin neredeyse her tonuna rastlarsınız. O güzelim renkleriyle erguvan çiçekleri arasındaki ihtişamlı yalıların, konakların, sarayların ve koruların yanından ilerliyoruz. Bilenler bilir, bugün bu yapıların sahil yoluna bakan girişleri koca duvarlarla çevrilidir. Bugün çoğu insanın imrenerek baktığı bu konakların hangi maksatlarla yapıldığını ve kimlerin, niçin o nefis havayı soluduğunu biliyor muydunuz peki?

Dizilerde tarih diye önümüze konulanlar safsatalarla dolu modern menkıbelerden başka bir şey değildir ve tarihi yeniden yazmaya girişenlerin amacı “şanlı geçmiş”le emekçi yığınların zihinlerini esir almaktır. Öte yandan diziler, çok işlevli ve etkili olmakla birlikte, egemen ideolojinin yayılmasının araçlarından yalnızca biridir. Egemen sınıf, kanın kılcal damarlarla vücudun en uçlarına kadar ulaştırılması misali, kendi çıkarlarının ifadesi olan fikirleri tüm topluma ulaştırmak için kesintisiz bir çaba gösterir ve bu fikirleri çok çeşitli kaynaklarla yeniden yeniden üretip yayar.

Tüm olup bitenler göstermektedir ki gerek Perulu gerek Guatemalalı gerekse de dünyanın kalan kesiminde yaşayan işçi ve emekçi sınıflara lazım olan bir işçi devrimidir. Yoksa hiçbir burjuva politikacı ister solcu olsun ister sağcı, halkın ihtiyaçları doğrultusunda kalıcı bir düzelme sağlayamayacaktır. Çünkü sorun şu veya bu partide yahut siyaside değil bir bütün olarak kapitalist sistemdedir.

En genel anlamıyla bütçe devletlerin bir yıllık gelir ve giderleri belirledikleri cetveldir. Kapitalist sistemde ister parlamenter rejimlerde isterse totaliter rejimlerde olsun değişmeyen şey bütçenin sermaye sınıfının çıkarlarına göre hazırlandığı gerçeğidir. Bütçe gelirlerinin büyük bir kısmı işçi ve emekçilerden alınan dolaylı ve dolaysız vergilerden oluşurken giderler kısmında emekçilerin payına çok az şey düşer.