Burjuva ideologların “Arap Baharı” adını taktıkları halk ayaklanmalarının üzerinden beş yıl geçti. Tunus’la başlayıp Mısır’la devam eden bu dalga Arap dünyasının neredeyse tamamını etkiledi. İşsizlikten, yoksulluktan, sefaletten, baskıcı rejimlerden, diktatörlerden bıkmış olan Arap halkları beş yıl önce ayağa kalkarak sadece Ortadoğu’da ve Kuzey Afrika’da değil tüm dünyada umut rüzgârları estirmişlerdi. Fakat bu rüzgârların etkisi maalesef fazla sürmedi. Devrimci alternatiflerin yokluğu ve genel örgütsüzlük koşullarında, Arap halklarının bu mücadelesi hızlı bir biçimde burjuva güçlerin iktidar kavgasına ve emperyalist kapışmaya angaje edildi. Ayrıca aradan geçen beş sene zarfında, emekçilerin uğruna sokaklara döküldükleri temel sorunların hiçbiri çözülmedi.

AKP hükümeti 14 yıllık iktidarı boyunca İslamcı sermayeyi çok hızlı bir şekilde büyüttü. Hızlı bir zenginleşme yaşayan İslamcı sermaye sahipleri, öbür dünyadan ziyade bu dünyanın nimetleriyle ilgilenir oldular. Sömürdükleri işçilere şükretmelerini, aza kanaat getirmelerini ve günahtan uzak durmalarını salık verenler, bugün büyük bir açgözlülükle kârlarını arttırıp daha da zenginleşmenin peşinden koşuyorlar. Lüks ve ihtişamın içinde keyifle günahlarını işliyorlar.

Dünya tarihinin bugüne kadarki rakamsal olarak en büyük “şirket birleşmeleri” dönemi yaşanıyor. Birleşmeler, nadiren şirketlerin sermayelerini ve yönetimlerini birleştirmeleri, genelde ve esas olarak ise birinin diğerini satın alarak yutması biçiminde gerçekleşiyor. 2015 yılında küresel tekellerin aralarındaki birleşmelerle, birleştirdikleri sermaye hacmi 5 trilyon doları aştı. Dünya ekonomik krizinin “finans krizi” biçiminde göründüğü 2008 yılının arifesinde, yani 2007 yılında da şirket birleşmeleri muazzam düzeyde artarak 4,6 trilyon dolarlık bir hacme ulaşmıştı. 2015 yılında şirket birleşmelerinde rekor rakamlara ulaşılması, tekelleşmenin vardığı düzey ve varsıl-yoksul uçurumunun büyümesi vb., kapitalist sistemin yaşadığı tarihsel krizin yansımalarıdır.

Anti-semitizmi öne çıkaran Hitler Almanya’sını örnek alan Erdoğan’ın Türkiye’sinde ise milliyetçilik Kürt düşmanlığı ile kışkırtılıyor. Öyle ki, bir Kürt takımının sportif başarıları dahi tahammül kabul etmiyor. Hele ki, bu takım simgesel bir anlama sahip olan Amed ismini taşıyorsa, her türlü hakareti, baskıyı ve cezayı hak ediyordur! Türkiye Kupasında çeyrek finale kalmayı başaran Amedspor’a yapılan baskılar, toplumu baskı altında tutmaya çalışan Erdoğan iktidarının futboldaki yansımasıdır. Ancak Kürt düşmanlığı yeşil sahalarda yeni vuku bulan bir olgu değildir. Devletin milliyetçi-ırkçı politikaları geçmişte de futbola yansıyordu. 90’lı yıllara rahmet okutan iktidar, futbolda da aynı yoldan ilerliyor.

10 Ekimde, Ankara’da, “Savaşa Hayır Barış Hemen Şimdi” sloganıyla yapılan Emek, Barış, Demokrasi mitinginde Türkiye’nin pek çok yerinden on binlerce işçi-emekçi bir araya gelmişti. Gerçekleştirilen canlı bomba saldırısıyla emekçilerin barış haykırışı kanla bölünmüştü. Bu katliamda yaşamını yitiren 100’den fazla emekçi, 10 Şubatta düzenlenen çeşitli eylemlerle anıldı.

Ankara Emek ve Demokrasi Güçleri Kürt illerindeki katliamlara dikkat çekmek, barış talebini haykırmak için 9 Şubatta yürüyüş ve basın açıklaması gerçekleştirdi. “Katliamlara Son! İnsanlık Adına Ses Veriyoruz! Susmuyoruz!” pankartı arkasında toplanan kitle saat 18.00’de Yüksel Caddesi’nde buluştu. Burada, “Katledilen halklara ses vermek adına, Cizre’ye ses vermek adına buradayız. Biz insan haklarının, demokrasinin ve özgürlüklerin yanındayız. Savaşa hayır, barış hemen şimdi” denildi. Katliamlara karşı ses çıkarmanın zorunlu olduğu dile getirildi. Ardından Sakarya Caddesi’ne yürüyüşe geçildi. Yürüyüş boyunca “Cizre Halkı Yalnız Değildir”, “Faşizme Karşı Omuz Omuza”, “Susma Haykır Katliama Hayır”, “Yaşasın Halkların Eşitliği”, “Gün Gelecek Devran Dönecek, AKP Halka Hesap Verecek” sloganları atıldı.

Cizre'de günlerdir dışarı çıkmalarına izin verilmeyen, yiyecekten, sudan, elektrikten ve tıbbi yardımdan mahrum bırakılan onlarca insan yaşam savaşı verirken, 8 Şubatta büyük bir katliamın gerçekleştirildiği ortaya çıktı. TRT’nin “60 terörist etkisiz hale getirildi” diyerek geçtiği haber daha sonra Davutoğlu tarafından yalanlansa ve sayı 10’a indirilse de, gelen haberler Cizre’de yaşananın tam bir vahşet olduğunu gösteriyor.

Bildiriye imza atan akademisyenlere yönelik saldırılara eklenen son halka Mersin Üniversitesi’nde yaşandı. Mersin Üniversitesi, bildirinin yayınlandığı günlerde diğer üniversitelerin yaptığı gibi, imzacı 21 akademisyenine soruşturma açmıştı. Ancak soruşturma sürecinin bile bitmesini beklemeyen üniversite idaresi akademisyen kıyımına başladı.

Örgütsüz kitleler, gündelik yaşamlarına devam ederken kapitalizmin sistematik ideolojik saldırıları altında olduklarını, gerçekleri göremediklerini, sahip oldukları fikirlerin aslında ait oldukları sınıfın çıkarlarını yansıtan fikirler olmadığını fark etmezler bile. Tıpkı bir sürü gibi nereye yönlendirilirlerse oraya doğru hareket ederler. Sürünün bir parçası olduklarını, köle olduklarını anlamazlar. Toplumda baskın olan görüşleri, değer yargılarını sahiplenir ve kendilerinin öz fikirleri zannederler. Bu fikirleri, değer yargılarını sorgulamak, sürünün dışına çıkmak korkutucudur ve köklü bir altüst oluş yaşanmadan mümkün olmaz. Örgütsüz kitlelerin kendiliğinden kapitalizm felâketini anlamlandırmasını, tehlikenin büyüklüğünü ve yıkıcılığını fark etmesini, direnç göstermesini beklemek beyhude olur.

Burjuvazinin kurmay heyetinin bir bileşeni olan medya, yürütülen savaş politikalarının gerekli olduğunu emekçilere belleten kitle eğitimi ile görevlidir. Genel yayın yönetmenleri, editörler, fotoğraf ve görüntü seçiciler, metin yazarları bu işe uygun bir hiyerarşiye göre konumlandırılırlar. Savaş gibi olağandışı koşullarda medya, burjuva demokrasisinin kendine özgü bir bileşeninden ziyade bir savaş aygıtı olan silahlı kuvvetlerin bir çeşit müfrezesi haline getirilir.

İstanbul Tabip Odası ve SES İstanbul Şubelerinin ortak çağrısıyla 11 Ocakta İstanbul Çapa Tıp Fakültesi önünde başlatılan Beyaz Nöbet, 19 gün boyunca yapılan eylem ve forumlarla devam ediyor. Kürt illerinde süren savaşa, ölümlere, yaşam hakkı ve sağlık hakkı ihlallerine dikkat çekmek isteyen sağlık emekçileri, 19 gündür kalıcı bir barış için taleplerini dillendiriyorlar.

HDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş, Kürt illerinde devam eden sokağa çıkma yasakları ve katliamlara karşı her akşam saat 19.00’da ses çıkarma çağrısı yaptı. HDP’den yapılan bu çağrının ardından İstanbul Emek ve Demokrasi Koordinasyonu, 4 Ocakta Galatasaray Lisesi önünde basın açıklaması yapmak istedi.

Güney Kore’de bugün yaşananlar, gerek iktidarın uyguladığı saldırı programları ve gerekse de işçi sınıfının bu saldırılara karşı verdiği mücadele bakımından önemli bir örnek oluşturmaktadır. Park Geun-hye yönetiminin izlediği politikalar, kapitalizmin sistem krizi ve emperyalist savaş koşulları altında hemen her ülkede burjuvazinin izlediği veya izleyeceği politikalardır. Dolayısıyla sadece Kore işçi sınıfı açısından değil, tüm dünya işçileri açısından benzer saldırı programları ve tehlikeler mevcuttur. Yani bu saldırı paketini, küresel sermayenin işçi sınıfına yönelik küresel saldırı paketinin bir parçası olarak nitelemek yerinde olacaktır. Dolayısıyla hem dersler çıkarmak hem de işçi sınıfının uluslararası mücadelesinin dinamiklerini değerlendirebilmek açısından Kore işçi sınıfının deneyimlerine bir göz atmak faydalı olacaktır.

Marx servetin gitgide daha az sayıda elde toplanacağını söylüyordu. Bırakalım genel tarihsel eğilimi, bakın sadece bu son beş yılda ne olmuş: Toplam servetleri dünya nüfusunun yarısının toplam zenginliğine eşit olan en zengin kişilerin sayısı her yıl istikrarlı biçimde azalarak 388’den 62’ye inmiş! 2010’da 388 kişi, 2011’de 177 kişi, 2012’de 159 kişi, 2013’te 92 kişi, 2014’te 80 kişi ve nihayet 2015’te 62 kişi! Yani özetle, Oxfam direktörünün benzetmesiyle, altı üstü bir otobüs dolusu insan dünyanın yarısı kadar servete sahip hale gelmiş. Sayıların ortaya koyduğu çarpıcı tezat burada bitmiyor. Bu süreç sonucunda şu anda dünyanın en zengin yüzde 1’i, dünyanın geri kalanından, yani yüzde 99’dan daha fazla servete ulaşmış durumda. Son yıllarda özellikle gelişmiş Batılı kapitalist ülkelerdeki kapitalizm karşıtı eylem ve gösterilerde “biz yüzde 99’uz” sloganının kullanılması tam da bu çarpıcı gerçekliği dile getirmektedir.