Umutlu olmak elbette oturduğun yerde hayaller kurup göklerden mucizelerin gelmesini beklemek değildir. Umut, edilgen bir bekleyişi değil eyleme geçmeyi, gerçekçi bir iradeyle ısrarcı bir çabayı anlatır. Bugünlerde üstümüze insafsızca boca edilen korkunun karşısında akılla ve dirençle durabilmeyi, toplumsal kurtuluş için mücadeleyi sürdürmenin olmazsa olmaz gıdasını çıkınımızda bulundurmayı ifade eder.

Kapitalizm tıkanmıştır ve ne kadar çabalarsa çabalasın burjuvazinin bu tıkanıklığı aşması olanaksızdır. 2001’de Latin Amerika’da başlayan isyan dalgası bir süreliğine geri çekilirken, 2008 sonrasında çok daha büyük ve yaygın ölçekte patlak vermişti. Geçtiğimiz üç yılda ise doruk noktasına çıkmıştır. Burjuvazinin bugün virüs salgını korkusunu körükleyerek bir süreliğine dondurabildiği bu dalga, yaşanan iktisadi çöküşün yaratmaya başladığı muazzam yıkım nedeniyle çok daha büyük bir kabarmayla eninde sonunda geri gelecektir. Kapitalizmin tarihsel sistem krizi tarihsel devrimleri de hızla mayalamaktadır ve sosyalizm her alanda kendini dayatmaktadır.

Burjuvazinin salgın korkusunu küreselleştirerek emekçileri mücadele meydanlarından çekip, evlerine kapatmayı başarmasına aracılık etmiş DSÖ gibi yapıların kutsanmasına, niyet ne olursa olsun izin vermemek gerekir. Toplumlara deli gömleği giydirip, elini kolunu bağlayan sermaye sınıfı kitlelerin algısını manipüle ederek işçi sınıfına yönelik büyük bir saldırı başlatmıştır. Evlerine kapanmak zorunda bırakılan ve sözde sağlık gerekçesiyle meşrulaştırılan yasaklamalarla yalnızlaştırılan insanlar kendisine yapılanlar karşısında savunmasız bırakılmıştır.

Burjuvalar bize şunu söylüyorlar: “Fabrikaları kuran, içine makineleri yerleştiren, hammaddeyi sağlayan, siz işçileri bir araya getirip üretimi örgütleyen biziz. Siz de çalışıyor ve karşılığında ücretinizi alıyorsunuz. Biz olmasak ücret alamaz ve aç kalırsınız. Ayrıca sadece üretimi değil, ticareti, tüketimi kısacası tüm toplumsal yaşamı organize eden biziz. Bize minnet duymalısınız.” Kimilerinin kulağına hoş gelen bu sözler elbette bir yalandan, kandırmacadan ibarettir. Çünkü onların bahsettiği fabrikaları kuran, makineleri üreten ve kullanan, hammaddeleri toprağın altından çıkaran, ürünleri taşıyan ve pazara götüren, tüm toplumsal hizmetleri yerine getiren işçilerdir.

13 Mayıs 2014, Türkiye işçi sınıfının tarihine, bu topraklarda yaşanan en kitlesel işçi katliamının tarihi olarak kazındı. Soma Holdinge ait Eynez kömür ocağında yaşanan bu katliamda işçi sınıfı 301 evladını kaybetti. Emekçilerin yüreğini dağlayan Soma katliamında, Holding patronları pişkinlikte sınır tanımayıp hiçbir sorumluluk kabul etmezken, siyasi iktidar da katliamın üzerini örtmeye, sorumluları aklamaya çalışmıştı.

Koronavirüs üzerinden yaratılan korku atmosferi genel olarak tüm toplumu etkilemiş olsa da sınıfsal yaklaşımların farklılığına baktığımızda bu gerçeğin koronavirüs vesilesiyle bir kez daha doğrulandığını görüyoruz. Nitekim küçük-burjuva kesimlerle işçi sınıfı arasında, işçi sınıfının “evde kalamayan” kesimleri ile “evde kalabilen” kesimleri arasında bu süreçte çok bariz farklılıklar görmek mümkün.

İşlerine gelmeyen bir ürün, çeşitli senaryolar eşliğinde planlanıp öcüleştirilerek yasaklanabiliyor. Mesela kenevir denince insanın aklına ilk ne gelir? Esrar! Peki, yıllardır dünyada ekimi yasaklanan kenevir sadece esrar mıdır? Ya da gerçekten bünyesinde esrar barındırdığı için mi kapitalist tekeller tarafından yasaklandı? Üstelik aynı kapitalist egemenlerin, geçmişten bu yana küresel uyuşturucu ağını yöneten ve yönlendirenler takımından olduğuna bakılırsa, yasaklamanın nasıl sahtekârca olduğu daha iyi anlaşılır.

İnsanlardan sağlıkları ile özel hayatları ve özgürlükleri arasında bir seçim yapmalarını istemek başlı başına bir sorundur. İnsanları böylesi bir ikileme sokmak demek zaten çoğunluğun sağlık tercihinde bulunacağı açık olduğundan, gönüllü bir şekilde özgürlüklerinden vazgeçmelerini sağlamak demektir. Hayır, bu ikilemi kabullenmek, iki seçenekten birini seçmek zorunda değiliz. Her ikisini de istemeliyiz ve her ikisinin de bir arada mümkün olduğunu bilmeliyiz.

İşçi sınıfının bugünkü örgütsüzlüğü, dağınıklığı, sessizliği, çeşitli dinamiklerin etkisiyle derinlerde gerçekleşen mayalanmayı, birikimi görmeye engel değildir. Bugün işçi sınıfının yakıcı sorunları çözüm beklemektedir, örgütlenme ihtiyacı kendini dayatmaktadır ve geçmişin dersleri ortadadır. İşçi sınıfının saflarına örgütsüzlük ve dağınıklığın hâkim olduğu, işçi sınıfının yenilmiş göründüğü uzun suskunluk yıllarını her zaman fırtınalı yükselişler takip etmiştir.

Çıkış şekli her ne olursa olsun Covid-19 hastalığı ve takip eden salgın dünyanın egemenleri içindeki bir kesim tarafından belirli bir doğrultuda kullanılmaktadır. Nedir bu doğrultu? Toplumları korku ve paniğe sürükleyerek, normal zamanlarda hayata geçirilmesi pek mümkün olmayan düzenlemeleri hayata geçirmek ya da bunu kolaylaştıran şartları oluşturmak. Normal zamanlarda hayata geçirilmesi pek mümkün olmayan düzenlemelerin anlamı, esas olarak toplumların ezici çoğunluğunu oluşturan sömürülen ve ezilen emekçilere kabul ettirilmesi zor olan, onların gönüllü olarak razı olmayacakları düzenlemelerdir.

Pek çok ülkede egemenler koronavirüse tüm kötülüklerin anası olma anlamını yükleyip korku ve paniği körüklerken bir yandan da otoriter yönetimlerini güçlendirecek adımlar atıyorlar. Olağanüstü hal uygulamaları, toplumsal yaşamı altüst eden düzenlemeler, kısıtlamalar, polis devleti dayatmaları pek çok ülkede hayata geçiriliyor. Macaristan’da Victor Orban’ın hayata geçirmeye çalıştığı düzenlemeler buna örnektir. Orban da “koronavirüse karşı etkin bir mücadele vermek” bahanesiyle, otoriter yetkilerini bir adım daha ileri götürmüş durumdadır.

Hak der, / Hak ararız yüzlerce yıldır. / Nasıl yaşanmazsa ekmeksiz, susuz… / Biliriz ki, / Ekmek ve su gibidir adalet de kuşkusuz. / Fakat / Ne yazar kutsal kitaplar? / Kutsal adamlar ne der? / Nakşetmiş midir mesela / Kalem-ul Âlâ alnımıza?