Sağlık Bakanlığı’nın sağlık emekçilerinin önüne koyduğu sözde çözüm, “kırk katır mı, kırk satır mı?” kabilindendir. AKP hükümeti, sağlık çalışanlarını şiddetten koruma bahenesiyle, devlet hastaneleri başta olmak üzere tüm sağlık kurumlarında ilk etapta 4 bin polis görevlendirmeyi planlıyor. Binlerce polisin hastanelere sokulması, aynı zamanda sağlık çalışanlarının haklı talepleri ve tepkileri karşısında anında polis şiddeti ile karşılaşmaları demektir.

Suruç’ta basın açıklaması yapmak üzere toplanan çoğu Sosyalist Gençlik Dernekleri Federasyonu üyesi yüzlerce genç bombalı saldırıya uğradı. Onlarca insanın hayatına mal olan bu vahşi saldırı ilk tespitlere göre bir intihar bombacısı tarafından gerçekleştirilmiş olarak görünüyor. Saldırının hedefi olan gençler, Kobanê’nin yeniden inşasına yardımcı olmak için sınırı geçmek üzere Suruç’a gelmişlerdi.

Geçtiğimiz ay İnsanî Gelişmişlik Raporu ve Küresel Barış Endeksi adında iki rapor yayınlandı. Bu raporları, yine her yıl yayınlanan ülkelerarası gelişmişlik sıralamasına ek raporlar olarak görmek mümkün. AKP ve Erdoğan’ın en çok övündükleri ve dillendirdikleri konuların başında “Büyüyen Türkiye” meselesi geldiğinden ve gerek seçim öncesinde gerekse de sonrasında bu mevzu epeyce işlendiğinden, bu raporların içeriğine göz atmak yararlı olacaktır.

Yıllardır biriken öfke nihayet patladı ve henüz barutunu tam olarak tüketmiş de değil. İşçiler için paha biçilmez bir deneyim oluşturan bu süreç sınıf hareketi açısından önümüzdeki döneme damgasını vurmaya namzettir. Ama bu kez daha güçlü bir çıkış yapmak ve daha ileri gidebilmek için, yaşanılan süreçten dersler çıkarılması ve bu derslerin ortaya çıkan öncü işçi kuşağına mal edilebilmesi gerekiyor. Bunun için canla başla çalışmak sınıf devrimcilerinin temel görevlerinden biridir.

Dünyada her 5 çocuktan biri çalışmak zorunda. Dünyanın birçok yerinde çocuk işçilik sorunu kangrenleşmiş durumda. Bolivya’da çocuk işçilik yaşı 10’a düşmüş durumda. “Gelişmekte olan” ülkelerde çocuklar hiçbir iş güvenliği önlemi alınmadan fabrikalarda, madenlerde çalıştırılıyor. Dünyada 5,5 milyon çocuk da köle işçi durumunda!

Kadın cinayetleri ve kadınlara yönelik şiddet vakaları artarak devam ediyor. Beş ay önce Özgecan’ın katledilmesi toplumda büyük bir tepkiye yol açmış, pek çok protesto eylemi düzenlenmiş ve “bu son olsun” denmişti. Ne var ki, kadına yönelik şiddet, taciz, tecavüz, cinayet vakaları eksilmedi. Özgecan’dan sonra 113 kadın daha erkekler tarafından katledildi. Böylece 2015’in ilk altı ayında katledilen kadınların sayısı 141’e çıktı.

Bunlar daha iyi günleriniz, çünkü işçi sınıfı er geç yapılanların hesabını soracaktır. İşçi sınıfı örgütlendiğinde ve şaha kalktığında kaçacak delik arayacaksınız. Çünkü işçiler örgütlenip ayağa kalktığında azla yetinmeyecek, yeni bir dünya istiyoruz diyecekler.

Erdoğan ve şürekâsının savaş hesaplarının kendi ellerinde patlaması için, Erdoğan’ın apolet takarak otoriter yürüyüşünü sürdürme hevesini kursağında bırakmak için, işçi sınıfına düşen görev, bu emperyalist savaş hevesi ve girişimine geçit vermemek, buna karşı tereddütsüz biçimde direnmektir. Kürt halkıyla açık ve net bir dayanışma içinde olmak bu mücadelenin kilit taşıdır. Bu direniş aynı zamanda savaş tamtamlarının uğultusu altında gidilebilecek bir erken seçimde Kürt düşmanlığına, şovenist-militarist politikalara geçit vermemeyi de içermektedir.

İşçilere defalarca fabrikayı boşaltmaları çağrısı yapan ama dirençlerini kıramayan polis bu defa üretim alanında nöbette bulunan işçileri gözaltına aldı. Polis iftar saatine 10 dakika kala üretim alanı dışındaki işçilere de saldırdı ve onları fabrika dışına çıkardı.

Mücadeleci metal işçileri, sermayenin emrindeki medyanın yapısını ve işlevini sorgulamak, sınıf kardeşlerine seslerini duyurmak, mücadelelerini anlatmak, güven ve güç vermek, onları bu mücadeleye katılmaya çağırmak zorundadır. Ancak bunlar bugünden yarına, kolayına başarılacak işler değildir. Her şeyin başı burjuvazinin yalan bombardımanını etkisiz hale getirmek ve mücadeleyi büyütme olanaklarını yaratmak üzere örgütlenmektir. Metal işçileri, onları sınıf bilinciyle ve mücadelenin sınanmış, doğru yöntemleriyle buluşturacak sınıf devrimcilerinin sesine kulak vermelidir.

Yunan proletaryası ya enternasyonalist komünist bir önderliğin yol göstericiliğinde devrime doğru ilerleyecektir ya da karşı-devrimin balyozu altında ezilecektir. Devrimci bir isyan dalgasının önüne geçecek olağan siyasal yöntemleri birer birer tükenen burjuvazi, karşı karşıya kaldığı tıkanıklığı, askeri faşizm biçimine bürünmesi kuvvetle muhtemel bir çıplak diktatörlükle aşma yoluna gidebilir. Zira burjuvazi, işçi sınıfını ve emekçileri inim inim inletecek ekonomik ve sosyal politikaları ancak böylesi bir mutlak baskı rejimi altında hayata geçirebilir. Yunan işçi sınıfını büyük bir tehlike beklemektedir ve onunla enternasyonalist dayanışmanın örülmesi tüm bölge işçi sınıfının görevi olarak önde durmaktadır.

2 Temmuz 1993’te, Sivas’ta 33 aydın, sanatçı ve 2 otel çalışanı, Pir Sultan Abdal’ı anma etkinliğinde kaldıkları Madımak Otelinde yakılarak katledildi. Katliamın ardından yıllar geçmesine rağmen suçlular hesap vermiş değil. Katliam sonrası açılan davadan bir sonuç çıkmadı. Açılan dava 19 yıl sürdü, yargılanan 2 kişi dava süreci içinde ölürken diğer 5 kişi ise zaman aşımından serbest bırakıldı ve böylece dava süreci kapanmış oldu.

Demirel’in siyasi kariyeri konusundaki bu kısa özet dahi onun tescilli bir işçi düşmanı, Kürt düşmanı, Alevi düşmanı, sosyalist düşmanı, özgürlük düşmanı olduğunu göstermeye fazlasıyla yetmektedir. Devlet kaynaklarının yolsuzluklarla talanı gibi koca bir başlık bu özete dahil bile edilmemiştir. Geride bıraktığı kan, zorbalık ve gözyaşı dolu mirasa rağmen, Demirel ne yazık ki işçi sınıfının ve diğer ezilen katmanların karşısında bu suçlarının hesabını vermeden gitti. Onun suçlarına ortak olan ve halen hayatta olan daha niceleri var. Onların Demirel kadar talihli olmamasını sağlamak işçi sınıfının boynunun borcudur.