Keskinleştirdiği çelişkilerle, yarattığı maddi ve manevi yoksunluklarla, gerici değer yargılarıyla, ayrımcılıkla, rekabetçilikle, yalnızlıkla ve yabancılaşmayla insanları cendereye sokan kapitalist sistem insanlığı patlama noktasına getirmektedir. Bu patlama gerçek bir toplumsal patlamaya yani devrime dönüşemedikçe ne yazık ki toplumsal cinnet halini almakta ve bu da insanlığı yiyip bitirmektedir. Öfkenin de nefretin de yönlendirileceği tek bir düşman bulunuyor: Kapitalizm! İçinde bulunduğumuz toplumsal cinnet halinden çıkışın tek yolu budur.

Yeni Osmanlı hayalleriyle “bu kez oyun kurucu biz olacağız” diyerek giriştikleri maceralar iflasla sonuçlanan egemenler, başkalarının kurdukları oyunları bozmak için beyhude bir şekilde çırpınıp duruyorlar. Ama tek hedefleri Kürt halkının demokratik hak ve özgürlüklerini kazanmasına engel olmak olduğu sürece, koşar adım kendi sonlarına gitmekten kurtulamazlar. Oysa bu karabasandan tek çıkış yolu, Kürt halkının kendi kaderini tayin hakkını tanımak ve böylelikle sorunun demokratik, adil ve barışçıl bir çözümünün önünü açmaktır.

AKP hükümetinin hazırladığı bir torba kanun tasarısı içinde getirilmesi öngörülen bazı yeni vergi artışlarıyla esas olarak belirli işçi sınıfı katmanlarına ve küçük-burjuvaziye bindirilen yeni külfet, halkın vergiler altında ezilmesine dair eski sözü hatırlatır nitelikte olmuştur. Hele hele önümüzdeki dönemde yeni bazı artışların daha gündeme geleceği de göründüğünden bu sözler daha da yerini bulmaktadır.

Gerçek sorumluların açığa çıkartılması için kılını kıpırdatmayan AKP hükümeti, katliamda hayatını kaybeden insanlarımızın ailelerinin ve dava arkadaşlarının gerçekleştirmek istediği anma etkinliklerini bile yasaklıyor. Suçluları açığa çıkarmayanlar, mağdurların üzerine yine polisi salıyor. Bu tutum, katliamda yaşamını yitiren ve yaralananların ailelerinin yanı sıra tüm sosyalistlerin, duyarlı işçilerin, emekçilerin acısını arttırırken, öfkesini ve hesap sorma kararlılığını da alabildiğine biliyor.

Katalonya’da referandum kararının alınması ve bunun Madrid hükümeti tarafından yasadışı ilan edilmesiyle tırmanan gerilim, 1 Ekimde tüm engelleme girişimlerine ve baskılara rağmen referandumun gerçekleştirilmesiyle bir siyasi krize dönüşmüş durumda. Bir yanda şımarık zengin milliyetçiliği temelinde kitleleri aldatıp peşine takan Katalan burjuvazisi, diğer yanda “bölünmez bütünlük” vurgusuyla şoven milliyetçiliği köpürten İspanyol burjuvazisi el birliğiyle krizi tırmandırıyorlar.

Uluslararası Çalışma Örgütünün (ILO) 10. Avrupa Bölge Toplantısı 2-5 Ekim tarihleri arasında İstanbul’da yapıldı. Avrupalı işçi sendikalarının büyük bir bölümü tarafından boykot edilen toplantıya 51 ülkeden sadece 4 ülkenin (Rusya, Azerbaycan, Makedonya, Kosova) temsilcileri katıldı.

Türkiye’de yaşanmış örneklerin yanı sıra farklı ülkelerde faşizm altında mücadele deneyimlerinden alınacak derslerin de irdelenmesi ve özümsenmesi gerekiyor. Bu açıdan, İspanya’da 1936-39 yılları arasında yaşanan iç savaşın ardından gelen ve 36 yıl süren faşist Franco diktatörlüğü döneminde, işçi sınıfının öncü kesimlerinin İşçi Komisyonları adı altında verdikleri mücadeleler de incelenmeyi fazlasıyla hak etmektedir.

Sınavı kaldırmaya karar verdikten sonra da, o güne kadar küçük yaşta öğrencilerin sınav cenderesinin içine girmesini yanlış bulan tüm muhaliflere, öğrencilere, ailelere kulak tıkamış olan AKP hükümeti, sınavın zararını, ziyanını anlatma yarışına girdi. Hükümet yetkililerinin konuşmalarını dinledikçe sanırsınız ki, bu sınav sistemini başka bir iktidar getirmiş! Bu kaldırılan sınav sistemi TEOG’un ne olduğuna kısaca değindikten sonra, AKP’nin bu sınavla ne planladığına, istediklerini elde edip edemediğine ve bununla bağlantılı olarak da kaldırılmasının asıl nedenlerine işaret ederek devam edelim.

Yaklaşık 35 bin sayısıyla, neredeyse her altı mahpustan birinin öğrenci olduğunu görüyoruz! Bu sayının azımsanmayacak bir bölümünü ise AKP’nin tedrisatından geçip “itaatkâr, kanaatkâr ve kindar” bir nesil olmayı reddeden tutsak öğrenciler oluşturuyor. Devletin geleneklerine en iyi şekilde sahip çıkan AKP, bir sindirme aracı olan cezaevleriyle tarihin en yüksek sayısına ulaşarak gençlik üzerindeki baskısını üst noktaya ulaştırmış bulunuyor.

Baş döndürücü taklalarla beyni dumura uğratılan emekçi kitlelere dönük yeni algı operasyonu bir kez daha “Kerkük-Musul bizimdir” teranesi etrafında şekillendiriliyor. Ortadoğu’daki emperyalist paylaşım savaşı, bu savaşın doğurduğu çok boyutlu sonuçlar ve onunla iç içe geçen kangrenleşmiş sorunlarla iyice köşeye sıkışan Türkiyeli egemenler, döne dolaşa aynı teraneyi okumaktan bıkmıyorlar. Aslında bıkmak da değil, yapabilecekleri başka bir şey, kullanabilecekleri başka hiçbir argüman bulunmadığından bu pespaye iddialara bel bağlıyorlar.

Milliyetçi, din bezirgânı, tekçi, erkek egemen bir gericiliğin iktidar eliyle azgınlaştırılıp tüm topluma boca edildiği bir dönemden geçiyoruz. Totaliter rejim, toplumu sindirmek için alabildiğine baskıcı, gerici, saldırgan bir siyasetle ve buna eşlik eden icraatlarla yol alıyor. Bu noktada, nicedir palazlandırılıp vurucu güç haline getirilen faşist çeteler de, durumdan vazife çıkaran kindarlaştırılmış şahıslar da giderek artan biçimde sahnede boy gösteriyor. İktidarı arkalarına almanın getirdiği pervasızlıkla son derece rahat hareket eden bu güçler, “bizden değil” diye gördüklerine büyük bir hınçla saldırırken, Kürt düşmanlığının, kadın düşmanlığının, ırkçılığın, yobazlığın en uç örneklerini sergiliyorlar.

Meclis yeni yasama yılına tutuklu 10 milletvekiliyle girdi. HDP’li vekiller, Meclis açılışına tutuklu milletvekillerinin durumuna dikkat çekmek için katılmazken, HDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş’ın ve Hakkari milletvekili Abdullah Zeydan’ın tutulduğu Edirne Cezaevi yakınında bir basın açıklaması düzenlediler.

2000’lerden bu yana, dünya genelinde belli bir tarihsel süreklilik içinde kendini gösteren kapitalizm karşıtı hareketlenme, farklı kollardan dalga dalga ilerleyişi içinde bugünkü uğrağa gelmiştir. Sosyalizmi olumlu gördüklerini söyleyen gençlerin ondan tam olarak ne anladıkları konusunda da hayal görmüyoruz. Ama onların kapitalizm denen şeyden hoşnut olmadıklarını, ona alternatif bir şey olması gerektiği bilincine doğru ilerlediklerini ve tarihsel hareketin şimdilik bu uğraklardan geçmekte olduğunu görüyoruz. Bu uğrak işçi sınıfının da gençliğin de ölmediğini gösterdiği gibi, tarihsel iyimserlik dediğimiz şeyin kıymetini ve derinliğini de gösteriyor.

Açlık grevleri 204. gününe giren Nuriye Gülmen ve Semih Özakça’nın yargılamasının ikinci duruşması bugün Sincan Cezaevi Kampüsündeki duruşma salonunda yapıldı. Bir önceki duruşmada avukatları gözaltına alınan ve duruşmaya katılma talepleri reddedilen iki eğitimcinin savunma hakları açıkça gasp edilmişti.

ABD’de 120 yılı aşkın bir süredir Eylül ayının ilk Pazartesi günü Emek Günü olarak kutlanıyor. Ancak Emek Günü, ortaya çıktığı koşullara ve ismine rağmen, milyonlarca Amerikalı işçinin bilincinde bir mücadele günü olarak yer almıyor. Çok uzun yıllardır yazın en son tatili, küçük seyahatler için fırsat, Amerikan futbol sezonunun başladığı gün, indirim ve tüketim günü, barbekü partilerinin, festivallerin günü olarak algılanıyor. Elbette Emek Gününde çeşitli işçi eylemleri de olageldi. Bu yıl ise, 4 Eylüle denk gelen Emek Günü gösterilerinde bambaşka bir manzara yaşandı. Emek Günü geçmişe kıyasla farklı bir içerik ve yoğunlukta kutlandı.

Almanya’da genel seçimler yapıldı. Açıklanan sonuçlar, son dönemde tüm ileri kapitalist ülkelerde ortaya çıkan eğilimlerin bir kez daha teyit edilmesi anlamına geliyor. Nedir bu eğilimler? Siyaset sahnesinin merkezinde yer alan düzen partilerinin önemli ölçüde güç kaybetmesi; sahnenin uçlarında gözüken partilere verilen desteğin artması; faşist ya da faşizan partilerin emekçi kitleleri kendi demagojileriyle aldatmayı daha çok başararak güç kazanması; milliyetçilik, yabancı düşmanlığı ve göçmen karşıtlığının bir girdap gibi düzenin merkezindeki partileri de artan ölçüde içine çekmesi ve siyasal gündemin ön sıralarına taşınması.