Demokrasi İçin Birlik girişimi, aydınların, insan hakları savunucularının, sosyalist hareketten pek çok çevrenin, DİSK, KESK, TTB gibi emek örgütlerinin katılımıyla, 23 Ekimde, Şişli Kent Kültür Merkezinde bir kurultay gerçekleştirdi. İçinden geçtiğimiz dönemde “demokrasiden yana olan bütün güçleri biraraya getirerek ortak ve yeni bir güç odağı yaratmanın yakıcı bir ihtiyaç hale geldiği”nin vurgulandığı kurultayda, ortaya koyulan demokratik mücadele hedefleri doğrultusunda en geniş birlikle mücadele çağrısı yapıldı. Kurultayın sonuç bildirgesini yayınlıyoruz:

Irak ve Suriye’yi kasıp kavuran Ortadoğu savaşı dünyanın tüm büyük güçlerini ve tüm bölgesel güçleri kendi girdabına giderek daha büyük oranda çekiyor ve tüm bu güçler giderek daha dolaysız bir şekilde sahaya iniyorlar. Ortadoğu savaşının, bir vekâlet savaşından, büyük güçlerin doğrudan karşı karşıya geldiği bir savaşa evrilmesine yalnızca birkaç adım kalmıştır. Rusya’nın sahaya inmesi bu açıdan en belirleyici dönüm noktası olmuşken, şimdi de TC kendisini doğrudan savaş alanına atmıştır.

Günümüzde yapılar inşa etmek gerçekten de zor mudur? Bir köprüyü, metroyu veya gökdelenleri inşa etmek zor mudur? Uzayın derinliklerine yol alan insan, doğanın bağrından söküp aldığı enerjiyle haftalar içinde neler inşa etmiyor ki? Demek ki bahsi geçen “yapı ve yapıcılar” bunların ötesinde bir anlama sahip. Aslında yapı bazen bir grevi, bazen bir eylemi örgütlemektir. Yapı inşa etmek bazen bir örgütü inşa etmek, hatta hepsinin üstünde yer alan sınıfsız ve sömürüsüz bir dünyayı inşa etmektir.

Bu tür toplantıların ortak bir ritüeli de var, fotoğraf çektirmek! Temsilciler, toplantıların sonunda büyük bir aile fotoğrafı çektirirler! Dünya ikiyüzlüler fotoğrafı! Bu fotoğraflara bir bakalım. Burjuva liderler omuz omuza vermiş, sırıtarak poz veriyorlar. Ağızlarından az önce döküldü o riyakâr sözler. Yüzlerinden temsil ettikleri sistemin pisliği akıyor. Kafalarında insanlığa nice yeni acılar yaşatacak planlar var. Şairin “tanı bunları, tanı da büyü” dediği sürüngenler işte bunlardır. İşçi sınıfı, bu sınıf düşmanlarının gerçek yüzünü tanıdıkça ve kendi bayrağı altında mücadeleyi büyüttükçe, Lenin’in emperyalizmin denklemini kurarken kullandığı DEVRİM, gür sesiyle “Ben geldim” diyerek kapıları çalacak! İşte o zaman bu ikiyüzlüler sistemi kapitalizm, atomlarına varıncaya dek paramparça edilecek!

Bugün ellerindeki güçle 10 Ekim katliamının protesto edilmesini ve gerçek sorumluların açığa çıkartılıp hesap vermesini engelleyebilirler, ama gün gelir devran döner. Elbet bir gün egemenlerin, kapitalist sömürücülerin, savaş çığırtkanları ve savaş tacirlerinin, emperyalist güç olma heveslilerinin, cihatçı çetelere ve gerici çevrelere her istediklerini verenlerin iktidarı, yoksul emekçiler tarafından yıkılacak, tüm gerçekler ortaya çıkacak ve bu katliamın, yaşanan bu haksız savaşın sorumluları hesap vereceklerdir. İşte o zaman kalıcı barışın da, kapsamlı demokratik hak ve özgürlüklerin de önü açılacaktır.

Yıkılan Osmanlı devleti ile güçlü bağları olan İttihat Terakki geleneğinden gelen paşalar tarafından kurulan devlet, işçilere demokratik haklarını altın tepside sunmadı. İşgününün ortalama 16-17 saate ulaştığı Cumhuriyetin ilk yıllarında, son derece düşük olan ücretler dahi işçilere ödenmiyor, yabancı uyruklu işçilerle yerli işçilerin ücretleri arasında birkaç kat fark olmasına göz yumuluyor, kadın ve çocuk emeği de alabildiğine sömürülüyordu. Zonguldak madenlerinde “mükellefiyet” adı altında zorla ve kölece çalıştırmayı da hatırlamak gerekiyor. Yeni Cumhuriyette Koçlar, Sabancılar devletin yardımıyla zenginliklerinin temelini o yıllarda atarken, işçi sınıfı ağır çalışma ve yaşam koşullarına mahkûm ediliyordu. İşçiler, ücretlerinin yükseltilmesi, ayrımcılığın kaldırılması, çalışma koşullarının düzeltilmesi için çetin mücadeleler verdiler.

Sökseniz ciğerlerimi yerinden, / çıkarsanız gözlerimi, / atsanız dünyanın öbür ucuna, / atsanız da, görmese halini yeryüzünün. / Çocukların karaya vurmuş cesetlerini görmese. / Görmese parçalanmış bedenlerini, / minicik ellerini, / sarı kavruk saçlarını, / kanla dolmuş avuçlarını görmese. / Ah yüreğim! / Nasıl dayanılır bu zulme? / Islana ıslana pınarları kuruyan gözlerim, / görüp de nasıl katlanılır? Söyle! / Ahh ellerim! / Nasırlı ellerim! / Nasıl duruyor hâlâ saçlarım yerinde yolunmadan?

İnsanlık kapitalizmin şu ana dek yarattığı en büyük krizle karşı karşıya. Bu sadece ekonomik değil, siyasal ve sosyal boyutlarıyla da alabildiğine derinleşmiş bir tarihsel kriz. Egemenlerin bu krizden kurtulmak için attıkları her adım emekçi kitleler için hayatı daha çekilmez hale getiriyor. Milyonlarca insanın canını alan, milyonlarcasını mülteci konumuna düşüren emperyalist paylaşım savaşı, faşizan uygulamaların neredeyse genel bir norm haline gelmesi, artan ırkçılık ve yabancı düşmanlığı, gelir dağılımındaki eşitsizliğin azalmak bir yana katlanarak artması, kronik işsizliğin daha da derinleşmesi, bu sorunu çok daha yüksek oranlarda yaşayan gençlerin umutsuzluk içinde kıvranması, yaşam ve çalışma alanları ellerinden alınan köylüler, kâr uğruna geri dönüşümsüz bir şekilde yağmalanan doğa…

Eğitimdeki eşitsizlik sorunu temelde kapitalizmden, egemen sınıfın toplumun tepesine çöreklenip üretilen değerlerin devasa bir kısmına el koymasından, her şeyi üreten emekçi sınıflara ise sadece kırıntıların düşmesinden kaynaklanıyor. Kapitalist düzende egemen sınıf için önemli olan, ihtiyaç duyduğu kadar vasfa sahip işgücü yetiştirmektir; herkesin yetenekleri, ilgi alanları ve isteği doğrultusunda nitelikli bir eğitim alması değil. Burjuva hükümetler sermayeye peşkeş çekecekleri kaynaklara ve savaşa milyarlarca dolar ayırırken, emekçi çocuklarının eğitimi için ayırdıkları bir liranın bile hesabını yaparlar.

AKP hükümeti, başta sol/sosyalist hareket ve Kürt hareketi olmak üzere genel olarak demokratik muhalefete karşı giriştiği saldırıyı kapsamını ve derinliğini arttırarak sürdürüyor. “Terörle mücadele”, “milli güvenliği tehdit” söylemleri, otoriter bir tek adam-tek parti rejimine doğru atılan adımların örtüsü haline getirilerek, emekçilerin, ezilenlerin sesi bastırılmaya çalışılıyor. Sınıf hareketinin sesini duyurmaya çalışan, ezilen Kürt halkının yanında yer alan ve gerçekleri dile getiren Hayatın Sesi gibi yayın organlarının hedefe alınmasının nedeni de budur. Bu aynı zamanda, bu otoriter gidişata karşı yapılması gerekeni de gösteriyor: İşçi sınıfı hareketini güçlendirmek ve onu kardeş Kürt halkına karşı yürütülen haksız savaşa karşı konumlandırabilmek!