Milletvekillerinin yanı sıra yüzlerce HDP ve DBP yöneticisinin tutuklanması, televizyonların, radyoların, gazetelerin, dergilerin kapatılması, gazetecilerin, aydınların zindana tıkılması, KHK’lerle onbinlerce insanın işten atılması, cezalandırılması, belediyelere kayyum atanarak Kürt halkının iradesinin hiçe sayılması, yüzlerce derneğin kapatılması gibi faşist saldırıların birbiri ardına sökün ettiği bir dönemde, Halkların Demokratik Kongresi 7. Genel Kurulu, 13 Kasımda Ankara’da toplandı.

14 Nisanda gazetemiz [Pravda] Nizhni-Novgorod Gubernia’nın Kanavino bölgesindeki bir muhabirinin, “fabrika yönetimleri tarafından ücreti ödenen işçi milisi pratik olarak tüm fabrikalarda uygulamaya konuldu” içerikli bir raporu yayınladı.

Zafer için hazırlanmaya hâlâ vakit var. Faşizm henüz bir kitle hareketi haline gelmemiştir. Ne var ki, Radikalizmin kaçınılmaz parçalanışı Bonapartizmin zemininin daralması, iki uç kampın güçlenmesi ve hesaplaşma anının yaklaşması anlamına gelecektir. Bu yıllar değil aylar sorunudur. Bu dönemin ne kadar süreceği şu ya bu kimseye değil, canlı güçlerin mücadelesine ve her şeyden önce de proletarya ve onun birleşik cephesinin politikasına bağlıdır. Devrimin potansiyel güçleri faşizmin ve genelde tüm birleşik gericiliğin güçlerini fazlasıyla aşıyor. Her şeyin çoktan kaybedildiğini düşünen şüpheciler işçi saflarından acımasızca kovulmalıdır. Kitlelerin derinliklerinden her cesur söze, her gerçekten devrimci slogana gür yankılar gelmektedir. Kitleler mücadele etmek istiyor. Bugün tarihteki yegâne ve en ilerici faktör, ezilenlerin ezenlere karşı meşru ve yaratıcı nefretidir, parlamenterler ve gazeteciler arasındaki birlik ruhu değil. Yüzümüzü kitlelere, onların en derin katmanlarına dönmemiz gerek. Onların tutkularına ve muhakemelerine seslenmek gerek. Korkaklıkla eşanlamlı olan ve büyük tarihi dönüm noktalarında ihanete götüren düzmece “ihtiyatlılığı” reddetmek gerek.

Troçki’nin “Komünist Enternasyonal’in İlk Beş Yılı” başlıklı kitabında (The First Five Years of the Communist International, Monad Press, 1977, c.1) yer alan bu makale, Troçki tarafından Denikin’in saldırı başlattığı Güney cephesine giderken yolda yazılmıştır (Mayıs-Ağustos 1919). Troçki’nin bu dönemde yazdığı yazıların birçoğu “yolda” başlığını taşır. Bunlar, sayısız diğer belgeler, ordulara çeşitli emirler vs. ile beraber, ünlü trende yazılmıştır. Bu tren 7 Ağustos 1918 gecesi örgütlendi ve ertesi sabah Çekoslovakya cephesindeki Svyazhsk’e doğru yola çıktı. Trene ilişkin aşağıdaki bilgi, Troçki’nin iç savaş sırasındaki sekreteri tarafından aktarılmıştır: “Daha 1918’de tren, hareketli bir idari aygıtı temsil ediyordu. Kendi matbaası, telgrafı, radyosu, elektrik santrali, kütüphanesi, garajı ve banyosuyla donanmıştı. Tüm iradeleri çelikleştiren ve kendisiyle birlikte zaferi getiren bu tren, en kritik anlarda çeşitli cephelerin kilit noktalarında beliriyordu. Yudeniç’in Ekim saldırısı sırasında (1919), tren Petrograd’a gönderildi. Personelinden, zırhlı treni takviye eden bir müfreze oluşturuldu. Diğer bir müfreze de Libovo bölgesinde Kızıl Ordu’ya katıldı. Bu savaşlara katılımı nedeniyle tren Kızıl Bayrak Nişanı aldı. İç savaş boyunca tren 97.629 verstlik yol katederek, 36 görevi yerine getirdi.” (Leon Trotsky, How the Revolution Armed Itself, c.2, kitap 1, s.463)

Devlet başkanı Park Guen-hye’nin gizli devlet belgelerini eski arkadaşı ve “ruhani yönlendiricisi” Choi Soon-sil’e verdiğinin ve bu kadının söz konusu ilişkiyi kullanarak büyük maddi kazançlar elde ettiğinin ortaya çıkmasının ardından, Güney Kore haftalardır kitlesel protesto gösterileriyle çalkalanıyor. Park Guen-hye, Soon-sil’in sadece 2012 seçim kampanyasında kendisine yardımcı olduğunu söyleyerek halktan özür diledi ve kabinenin istifasını isteyerek yeni bir hükümet kuracağını açıkladı. Ne var ki, Guen-hye’nin sorumluluğu üstüne almayı reddeden pişkin tutumu halkın öfkesini daha da arttırdı. Seul’de yapılan protesto gösterilerine 5 Kasımda 200 bin kişi katılırken, bu sayı 12 Kasımdaki gösterilerde 1 milyona yaklaştı. Yüzbinler Seul sokaklarını “istifa” çağrılarıyla inlettiler.

Komintern Üçüncü Kongresinin 23 Haziran 1921 tarihinde yapılan İkinci Oturumunda Troçki tarafından okunan “Dünya Ekonomik Krizi ve Komünist Enternasyonal’in Görevleri Üzerine Rapor”dan alınmıştır.

Genel olarak bakıldığında dünya işçi sınıfı hareketi ikinci emperyalist dünya savaşı sonrasındaki süreçte 60’lı ve 70’li yıllarda ulaştığı zirve noktasından sonra 80’li yıllarla birlikte önemli kayıplar yaşamış ve esasen gerilemiştir. 2000’li yıllarla birlikte tarihsel anlamda yeni ve uzun bir sınıf mücadeleleri dönemini haber veren bir hareketlenme ve mücadele eğilimi yeniden ortaya çıkmakla beraber, bu eğilim henüz 80’li ve 90’lı yılların kaybettirdiklerini geri kazandıracak noktaya gelmiş değildir. En önemlisi de hiç kuşkusuz sınıf bilinci ve örgütlülüğünün yaşadığı ağır kayıplardır. Yeni kuşaklar ile eski kuşaklar arasındaki bağlar ciddi bir yara almış, mücadele yoluna koyulan yeni kuşaklar eskinin paha biçilmez deneyimlerinden ciddi ölçüde mahrum biçimde el yordamıyla ilerlemek durumunda kalmışlardır. Dünya kapitalizminin ağır bir kriz içinde olduğu mevcut şartlarda bu hareketlerin yeni yükselişleri mutlaka olacaktır. Yeni yükselişler geldiğinde geçmişin yanılgılarından ne denli uzak durulabilirse hareketin başarıları o denli büyük olacaktır.

Dünya Enerji Konseyinin raporuna göre, sürekli artan küresel enerji talebi 2030 yılında tavan yapacak ve ardından da düşmeye başlayacak. Küresel düzeydeki düşük büyüme hızlarından dolayı halihazırda enerjiye olan talebin artış hızının da giderek yavaşladığını belirten rapor, şu anda enerji üretiminin %4’ünü oluşturan güneş ve rüzgâr enerjilerinin 2060’a kadar büyük gelişme kaydedip enerji üretiminin %20 ve %39’luk kısmını oluşturacağını söylüyor. Yani o kadar da üzülmemize gerek yok diyor rapor, karbon emisyonunu arttıran ve küresel ısınmaya sebep olan fosil yakıtların kullanımı giderek azalacak!

Kapitalizm tarihsel bir kriz içinde çırpınırken, varlığını sürdürmek için attığı her adım bu krizi daha da derinleştiriyor ve insanlığı yok oluş girdabına çekiyor. Burjuvazi siyasi açıdan alabildiğine gericileşmişken, çürüyen burjuva demokrasisi yerini otoriter, totaliter rejimlere bırakmaktadır. Ve yüz yıl sonra temel sorun insanlığın karşısına aynı şekilde çıkmaktadır: “Ya yok olmak ya da daha yüksek bir üretim biçimine elden geldiğince hızlı ve köktenci bir biçimde geçmek için, yazgısını en devrimci sınıfın eline vermek. Yok olmak ya da son hızla ileriye doğru atılmak!”

5 Kasımda, İstanbul’da, Makine Mühendisleri Odasında biraraya gelen sosyalist parti ve gruplar, emek örgütleri ve demokratik kitle örgütleri de, yaptıkları basın açıklamasıyla, “halkın iradesi teslim alınamaz, teslim olmayacağız” diyerek HDP’ye sahip çıkma ve baskılara karşı omuz omuza mücadele etme iradesini beyan ettiler. Yaşananın fiili bir darbe olduğuna dikkat çeken basın açıklamasının tam metnini yayınlıyoruz:

Bu gece yarısı, HDP eşbaşkanları Selahattin Demirtaş ve Figen Yüksekdağ’ın da aralarında bulunduğu 12 HDP milletvekili gözaltına alındı. Üstelik de evleri basılarak, kapıları kırılarak, milletvekilliği dokunulmazlıkları hiçe sayılarak… Aralarında eşbaşkanların da olduğu vekillerin bir bölümü tutuklandı. Cumhuriyet gazetesi yazarlarının gözaltına alınması ve Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi eşbaşkanları Kışanak ve Anlı’nın tutuklanarak belediyeye kayyum atanmasının ardından gerçekleşen bu son saldırı, iktidarın ülkeyi nereye götürdüğünün de son kanıtlarından biridir. Erdoğan’ın fiili başkanlığında Türkiye hızla faşizme doğru sürüklenmektedir.

Asya-Pasifik hattında çıkarları çatışan iki kamp mevcut. Bunlardan birini, ABD ve bu süper gücün işbirliği içinde olduğu ülkeler oluşturuyor. Asya Pasifik Ekonomik İşbirliği (APEC) örgütü içinde etkisini büyük oranda kullanan ABD, kapitalist krizle birlikte artık mevcut pozisyonunun yetersiz kaldığını anlamış ve uygulamaya geçirdiği stratejik hamlelerle bunu değiştirmeye çalışmaya başlamıştır. Asya-Pasifik hattının diğer kampını ise Şangay Beşlisi olarak yola çıkan ve daha sonra adını Şangay İşbirliği Örgütü (ŞİÖ) olarak değiştiren kamp oluşturuyor. Bu kampın başını Rusya ve Çin (bu örgüte dâhil olan diğer devletler Kazakistan, Kırgızistan, Tacikistan ve Özbekistan’dır) çekiyor. ŞİÖ, üye ülkelerin yanı sıra 10’un üzerinde ülke ile de ilişkilerini diyalog vb. adlarla sürdürüyor. Üye sayısı önümüzdeki yıldan itibaren 8’e çıkacak bu birlik, bölgede Rusya ve Çin’in önderliğinde hareket ediyor.

Irak ordusunun ve IŞİD karşıtı koalisyon güçlerinin Musul’u IŞİD’in elinden geri almak üzere saldırıya geçmesinden bu yana, AKP de “Musul bizimdi ve orada hâlâ hakkımız var” iddiasını daha yüksek sesle dile getirmeye başladı. Hükümetin ve Erdoğan’ın tüm efelenmelerine ve tehditkâr çıkışlarına rağmen Türkiye Musul savaşına dâhil edilmedi. Buna rağmen iktidar sözcülerinin içeriye yönelik kuyruğu dik tutan tarzda açıklamaları devam ediyor. İktidarın başı Erdoğan, her fırsatta Musul meselesini gündeme getirmeye devam ediyor.

İçeride-dışarıda savaş politikasını şiddetlendiren AKP hükümeti, demokratik özgürlükleri ve hukuku tümüyle ayaklar altına alarak, medyayı kendi sesinin dışında hiçbir sesin çıkmayacağı bir borazana dönüştürerek, her türlü muhalefeti bastırarak, gerçekleştirdiği sivil darbeyi adım adım derinleştiriyor. Bu faşist tırmanış karşısında tüm emek ve demokrasi güçlerinin ortak bir mücadele yürütmesi hayati önemdedir.

Bu felâketler önlenemez mi? Doğa olaylarını durdurmak veya tümüyle kontrol altına almak henüz mümkün değil fakat bu olayların felâketlere dönüşmesini engellemek elbette mümkün! Bilimsel araştırmalara muazzam sermaye akıtan burjuvazi, bu yolla kendi mülkiyetinde olan üretim araçlarını geliştirmeyi, dolayısıyla daha fazla kâr elde etmeyi hedefler. Bilimin gelişimi aynı zamanda bu doğa olaylarının yaşanacağı zamanın ve yerin büyük ölçüde saptanmasına da olanak sağlıyor. Fakat üretim araçlarını olduğu gibi bilimi de elinde tutan kapitalistler, onu insanlık için değil kendi sınıf çıkarları için kullanıyorlar. Çoğu zaman beklenen doğa olayları yoksul halktan gizlenir. Bu tahminler emekçilerle paylaşılsa dahi, yoksul emekçiler kendi güvenliklerini alacak ekonomik güce sahip değildir, çünkü bu güç burjuvazinin elinde toplanmıştır. Burjuvazi ise Martinik ya da Haiti’deki Matthew kasırgasında ve yüzlerce benzeri örnekte olduğu gibi öncesinden tahmin edilen doğa olaylarına karşı önlem alarak binlerce yoksulu yaşatmayı düşünmez. Kâr yoksa burjuvazi de o işte yoktur. Onların tek “kutsalı” kârdır ve “insan hayatının kutsal oluşu” onların dilindeki bir lakırdıdan öteye geçmez.

Kürt sorununda masanın devrilmesiyle egemenlerin yeniden başlattığı haksız savaş giderek alevlenirken, Kürt hareketine dönük saldırılar gerek askeri planda gerekse de siyasi planda boyutlanarak artıyor. Seçilmişlik ve sandıktan çıkmak üzerine ahkâm kesenler, sıra sandıktan ezici bir çoğunlukla çıkan Kürt siyasilere (milletvekillerine, belediye başkanlarına, belediye meclis üyelerine vb.) gelince bu söylemlerinin ne denli ikiyüzlü olduğunu ortaya koyuyorlar. Kürt sorununun demokratik, barışçıl ve adil bir çözümünden şeytandan kaçar gibi uzak duranlar, devamı geleceği belli olan bu gözaltı operasyonlarıyla körükledikleri yangının üzerine adeta benzin döküyorlar. Bu tür uygulamalarla Kürt sorunu asla çözülemeyeceği gibi, ülkenin çok daha büyük boyutlu yıkımlara sürüklenmesi kaçınılmazlaşacaktır. Egemenler iktidarlarını korumak üzere gözlerini karartmışlardır, ülkeyi gerek etnik gerek mezhepsel gerekse de siyaseten gerici bir temelde kutuplaştırmakta ve düşmanlıkları körüklemektedirler. Ortadoğu savaşında, Musul ve Tel-Afer’de, Suriye’de izlenen emperyalist maceracı politikalar da bu iç politikanın bir devamıdır. Yaklaşan felâketin tüm sorumluluğu ülkeyi bu hale getiren, emekçileri birbirine düşürmeye ve dış topraklarda da canlarından etmeye hazırlanan egemenlere aittir.