Savaş ve Açlar romanı aslında otobiyografik bir romandır. Ancak salt kişisel bir yaşam hikâyesi değildir burada konu edilen. Bu roman bir dönemi, Birinci Dünya Savaşında Osmanlı İmparatorluğu’nda cephe gerisinde yaşam savaşı veren yoksul halkın neler yaşadığını resmeden bir romandır. Resmi tarih kitaplarında yazılan kahramanlık destanlarının ardındaki savaşın gerçek ve korkunç yüzünün anlatıldığı bir romandır bu. Ama sadece yaşanmışlıkları olduğu gibi anlatmakla kalmaz Dinamo. Aynı zamanda savaş, zenginlik ve yoksulluk hakkındaki fikirlerini de karakterlere söyletir.

Kısa aralıklarla farklı coğrafyalarda emekçilerin isyanlarına şahit olduğumuz bir dönemden geçiyoruz. İç içe geçmiş halkalar gibi birinin bittiği yerde diğeri başlıyor. İsyan bayrağı, Ortadoğu’da, Asya’da, Afrika’da, Avrupa’da, Latin Amerika’da elden ele aktarılıyor.

Kapitalizmin yarattığı tehlike gün geçtikçe derinleşiyor. Sermaye, varlığı uğruna önüne ne geçerse yıkıp atmaya, ezip geçmeye yeminlidir. Dolayısıyla sorunun özünü ciddiyetle kavrayarak, anti-kapitalist temelde bir mücadele örgütlemenin önemi büyüktür. Doğanın ve insanlığın hakiki kurtuluşu ancak kapitalizmin kökünden sökülüp atılmasıyla mümkün olacaktır.

Siyasi iktidarın ve Türkiyeli kapitalistlerin Suriyeli mültecileri sonuna kadar istismar ettiği, mültecilerin yükünü yoksul işçi ve emekçilere yıktığı ortadadır. Suriyeli mülteciler sorununun çözümü ancak Türkiyeli emekçilerin siyasi iktidarın niteliğini görmesi ve Suriyeli emekçi mültecilere kardeşlik elini uzatmasıyla mümkün olabilir. Günün görevi milliyetçi önyargılardan arınmış, Suriyeli mülteci emekçilerle dayanışma içinde olan, entegrasyon politikalarının uygulanmasını talep eden, emperyalist savaşa karşı çıkan, örgütlü mücadelede yerini alan işçilerin sayısını arttırmaktır.

Son süreçte yaşanan isyan dalgasına Güney Amerika ülkelerinden Ekvador da eklendi. Lenin Moreno liderliğindeki burjuva hükümetin 1 Ekimde ilan ettiği ekonomik saldırı paketine işçilerin ve taşıma sektöründeki emekçilerin grevle yanıt vermesinin ardından eylemler tüm ülkeye yayıldı. Kitlesel protesto gösterileriyle birlikte yüz binlerce emekçinin sokağa dökülmesi hükümeti alarm durumuna itti.

Marcos ailesi ülkeden kaçıp gittiğinde 24 çanta külçe altın, hatırı sayılır miktarda elmas ve parayı da beraberinde götürdü. İsviçre ve Amerika bankalarında milyar dolarlık hesapları bulundu, toplam servetlerinin ise en az 10 milyar dolar olduğu hesaplandı. Filipin halkı ağır sefalet koşullarında yaşarken Marcos ailesi devlet kaynaklarını yağmalayarak lüks ve ihtişam içerisinde yaşadı. Bu durum yalnızca Marcos diktatörlüğüne has değildir şüphesiz.

Iraklı emekçiler, işsizliğe, yolsuzluğa ve son derece yaşamsal olan kamu hizmetlerinin yetersizliğine karşı bir kez daha sokağa döküldüler. 1 Ekimde Şii kentlerinde patlak veren gösteriler kısa sürede Bağdat da dâhil pek çok kente yayıldı. Halkın son derece yakıcı taleplerle yükselttiği eylemlere hükümetin tavrı her zamanki gibi azgın bir devlet terörüyle yanıt vermek oldu. Emekçi kitleler sokağa çıkma yasağı ve polis şiddetiyle engellenmeye çalışılırken, sadece altı gün içinde 110 gösterici katledildi, 6 binden fazlası yaralandı.

10 Ekim katliamında yaşamını yitiren 103 emekçi başta Ankara olmak üzere pek çok kentte anıldı ve katliamın sorumluları lanetlendi. 10 Ekim 2015’te, DİSK, KESK, TMMOB ve TTB’nin “Emek, Barış ve Demokrasi” şiarıyla Ankara’da gerçekleştirdiği mitinge on binlerce işçi ve emekçi katılmıştı. O sabah Türkiye’nin dört bir yanından gelip Ankara Garı önünde toplanan emekçiler, IŞİD canilerinin bombalı saldırısına uğramıştı. Bu saldırı sonucunda 103 emekçi hayatını kaybetmiş, 500’den fazlası yaralanmıştı.

DİSK, KESK, TMMOB ve TTB'nin yaptığı, “bu toprakların ihtiyacı adalet, demokrasi ve barıştır” başlıklı açıklamada, emekçilerin karşı karşıya kaldıkları tehlikeye dikkat çekilerek, "göz göre göre susma zamanı değildir” deniliyor.

IMF heyetinin ziyareti ile ilgili hararetli tartışmaların sürdüğü sırada iktidar damat aracılığıyla Yeni Ekonomi Programını (YEP) ilan etti. Çeşitli iktisatçıların da eleştirdiği gibi, sahte umutlar yaymayı amaçladığı anlaşılan, gerçeklerden uzak ve çelişkili pembe tablolar bir kenara bırakılırsa, iktidarın bu programda ortaya koyduğu çeşitli yaklaşım ve hedeflerin IMF’nin tam da ziyaretin hemen akabinde hazırladığı ön rapordaki hususlarla önemli benzerlikler taşıdığı açıktır.

Dünya geneline yayılan siyasi gericileşme eğilimine karşı mücadele etmek, umudu diri tutmak tüm mücadeleci işçilerin görevidir. Bugün, farklı ülkelerde mücadeleci işçiler siyasi gericiliğin farklı evreleri ile karşı karşıya olmalarından kaynaklı olarak farklı pozisyonlarda, farklı yöntemlerle mücadelelerini sürdürüyor olabilirler. Ama mücadelelerin hedefi ortak olmalıdır: faşizmi ve emperyalist savaşları emekçilerin başına musallat eden kapitalizme son vermek!

17 Ağustos depremi acı bir şekilde göstermiştir ki, insanları deprem değil kapitalist düzenin kâr hırsı ve iktidarların kendi düzenlerini koruma güdüsü öldürmektedir. İşçi ve emekçiler bundan ders çıkarmalı ve İstanbul’u bekleyen büyük deprem felâketine bu bilinçle hazırlanmalıdır. Aksi takdirde büyük yıkımların yaşanması kaçınılmaz olacak ama her seferinde olduğu gibi yine egemenler timsah gözyaşları döküp ellerini ovuşturarak ceplerini doldurmaya bakacaklardır.