Nükleer yarışta birbirinin gırtlağına sarılan emperyalist güçlerin kapışmasından işçi ve emekçi kitlelerin hayrına bir durum çıkamaz! Kapitalistler bu silahları oyun olsun diye ya da depolarda turşusunu kurmak için üretmiyor, bu alana boşuna büyük bütçeler ayırmıyorlar. Çıkardıkları paylaşım ve hegemonya savaşlarında milyonlarca işçi ve emekçinin tepesinde patlatmak için üretiyorlar.

HDP’nin “Durmayalım, Dur Diyelim, Faşizmi Durduralım” sloganıyla Diyarbakır’da başlattığı “Vicdan ve Adalet Nöbeti” 1 Ağustosta İstanbul’a taşındı.

Sermayenin sınır tanımaz büyüme arzusu, dünyanın her yerinde işçileri daha kötü çalışma ve yaşam koşullarına sürüklüyor. Ancak bu durumun sonsuza dek sürüp gitmeyeceği açıktır. Tüm dünyada işçiler arasında hoşnutsuzluk ve öfke büyümektedir. Her ne kadar şimdilik bu öfke yeterli bir ifadeye ve örgütlülüğe kavuşmamışsa da, büyük sınıf mücadelelerinin dünyayı ısıtacağı günler uzak değildir.

AKP iktidarının ikiyüzlü siyasetinin çok net ortaya çıktığı konulardan biridir Filistin sorunu. Diğer taraftan ise burjuva medya marifetiyle görünmez kılınan bir ikiyüzlülüktür bu. İslam âleminin hamisi pozları kesen AKP iktidarı bir yandan Filistin’deki Müslüman kardeşleri için “gözyaşı dökerken”, diğer taraftan söz konusu ekonomik çıkarlar olunca İsrail’le iş tutmaktan geri durmuyor.

Saray’ın OHAL’den istifade ederek tasfiye ettiği, işsiz bıraktığı 100 binden fazla kamu emekçisi arasında artık herkesin duyduğu iki isim var: Akademisyen Nuriye Gülmen ve öğretmen Semih Özakça… Bu iki eğitim emekçisi, İnsan Hakları Anıtı önündeki oturma eylemi ile işleri ve onurları için direnişe başladılar, direnişlerini açlık greviyle sürdürdüler. Niteliği malûm rejimin iftira ve karalama kampanyaları eşliğinde açlık grevlerinin 76. gününde tutuklanan Nuriye ve Semih cezaevinde de direnmeyi sürdürüyorlar.

Bir yıllık süreçte yaşanan hak ihlalleri üzerine bir rapor hazırlayan Demokrasi İçin Birlik, 20 Temmuzda  “OHAL’in Birinci Yılında Demokrasi Enkaz Altında” başlıklı bir basın toplantısı gerçekleştirdi. Taksim Hill Otel’de gerçekleşen toplantıya eski AİHM yargıcı Rıza Türmen, KHK ile ihraç edilen Anayasa Profesörü İbrahim Kaboğlu, HDP Milletvekilleri Garo Paylan, Ahmet Yıldırım, CHP Milletvekili Sezgin Tanrıkulu, KESK ve DİSK adına yöneticiler ile çeşitli demokratik kitle örgütleri katıldılar.

Suruç katliamının üzerinden iki yıl geçti. Kobanêli çocuklar için topladıkları oyuncaklarla yola çıkan 33 sosyalist genç, 20 Temmuz 2015’te, Suruç’ta bir bombalı saldırıyla katledildi. IŞİD tarafından yakılıp yıkılan Kobanê’ye dayanışma eli uzatmak isteyen, yıkıma uğrayan kenti yeniden ayağa kaldırmak için yollara düşen çoğu SGDF’li yaklaşık 300 genç, Suriye’ye geçmeden önce Amara Kültür Merkezi önünde bir basın açıklaması yapmak istemişti. Ellerinde pankartları, dillerinde umut dolu şarkıları ve sloganlarıyla 33 genç, basın açıklamasının hemen başında, IŞİD’li bir saldırganın patlattığı bomba ile can verdiler. Saldırganın devletin istihbarat birimleri tarafından adım adım takip edilmesine rağmen katliamın engellenmemesi ve faillerden hâlâ hesap sorulmamış olması, katliamcı geleneğini sürdüren devletin tıynetini bir kez daha ortaya koydu.

Aşırı soğuk ve sıcaklarla dengesi altüst olan mevsimler, tayfunlar, seller, kuraklık gibi sonuçlarıyla küresel ısınma milyonlarca insanı doğrudan etkiliyor. Birbiri ardına topladıkları iklim zirvelerinde aldıkları göstermelik kararları bile hayata geçirmeyen kapitalist devletler ve şirketlerse, büyük bir ikiyüzlülükle, çevresel duyarlılıktan, kararlılıktan dem vurmayı sürdürüyorlar.

Afrika denilince bugün insanların aklına ilk gelen şey açlık, kuraklık, yoksulluktur. Bu kavramlar sanki kara Afrika’nın üzerine kazınmış, onunla bütünleşmiş gibidir. Bu algıyı oluşturan bizzat burjuvazidir. Burjuvazinin oluşturduğu algıya göre, Afrika’da insanların yaşadığı sefaletin kaynağı Afrika’nın doğal yapısının kurak, topraklarının ise verimsiz olmasıdır. Yanı sıra emperyalistlerin duygu sömürüsü yaparak yürüttükleri yardım kampanyaları bu algıyı daha da pekiştirmektedir.

Emani’nin ve evlatlarının kaderine üzülen emekçilerin, işçilerin görmesi gereken gerçek çekilen acıların sorumlusunun açgözlüce emperyalist politikalar güden ve her düzeyde ayrımcılığı besleyen kapitalist egemenler olduğudur. Ortadoğu coğrafyası emperyalistlerin pençesinde olduğu müddetçe Ortadoğu halklarının kaderi değişmeyecek.