“Ekrem Abi her şey güzel olacak abi” diyen genç, her şeyin gerçekten güzel olmasının yolunun emekçilerin örgütlülüğünden ve mücadelesinden geçtiğini öğrenecek mi? Öğrenmeli… Çünkü işçi sınıfı örgütlenmeden ve mücadele etmeden kapitalizm altında mutluluk yok.

Normal koşullarda insan sağlığı rekabete konu olamaz, olmamalı. Fakat kapitalizmde her şeyde olduğu gibi sağlık alanında da aslolan insan sağlığı ve toplumun ihtiyaçları değil, elde edilecek kârdır. Temel gaye kâr olunca koruyucu sağlık hizmeti bir kenara bırakılıp sözüm ona “tedavi edici” sağlık hizmeti yaygınlaştırılmaktadır.

Utanmazca halkın sağlığını önemsiyormuş gibi yapanlar, yeni nesillere, yıllardır sigara bağımlılığı olan kişilere sözde zararı azaltılmış ürünler pazarlayıp kârlarına kâr katmak derdindeler. Aynı durum ilaç endüstrisi için de geçerli. İlaç firmalarının finanse ettiği “bilimsel araştırmalar” gerçekten insanlık için nasıl yararlı olabilir ki! Afrika’da insanları hastalıklardan kurtarmak üzere ilaç araştırmaları yapılmıyor.

Tüm propagandalara rağmen göçmenlere kardeşlik elini uzatan, “yere batsın sınırlarınız” diyerek göçmenlere yapılanlara karşı harekete geçen insanlar da çoğalıyor. Vicdanı körelmemiş insanlardan biri de 31 yaşındaki kaptan Carola Rakete. Carola Rakete, See Watch 3 adlı yardım gemisinin kaptanıydı.

Tarih işçi sınıfının paylaşım savaşlarına karşı verdiği sayısız mücadele ile doludur. Dünyanın neresinde olursak olalım, dinimiz, dilimiz, rengimiz ne olursa olsun bizler işçi sınıfının parçasıyız. Yani sorunları, çıkarları ve kurtuluşu da ortak olan bir sınıfız.

Burjuva siyasetçiler bugün işçi sınıfının örgütsüz oluşundan cesaret bularak bizlere “edepsiz” deme cüretini gösteriyorlar. Bizlerin sırtından yaşadıkları tasasız hayatlara öfke duyduğumuzda, sesimizi çıkardığımızda her türlü hakarete ve suçlamaya maruz kalıyoruz.

Devrimci mücadelede umutsuzluğa kapılmamak, ancak tarihin diyalektik akışının örgütlü mücadele içinde kavranmasıyla olanaklıdır. Mücadele içinde edinilen bu bilinç devrimcilere dünü, bugünü ve yarını anlama ve yorumlama kabiliyeti kazandırır. Devrimci Marksistlerin tarihsel iyimserliği de buradan gelir.

Siyasi iktidar, yeni hapishaneler yapmakla övünüyor. Bir de üniversite… Sonra da o övündüğü hapishaneleri öğrencilerle dolduruyor. Tutukluların önemli bir kısmı da öğrenci… Türkiye’deki üniversite eğitimine baktığımız zaman ise, 2002’de AKP’nin iktidara gelmesiyle birlikte üniversite sayısı 76’dan 208’e çıktı.

Aradan geçen 49 yılda işçi sınıfı hem sayı olarak büyümüş hem de toplumun çoğunluğu haline gelmiş durumda. Bunun büyük bir kısmını da genç işçiler oluşturuyor, ancak yeni kuşak işçilerin geçmiş dönemdeki mücadeleci işçilerle, sınıf tarihleriyle bağları kopmuş durumda.

Egemenlerin çıkarları için yürütülen savaşlar yüzünden ölümü bile göze alarak göç yollarına düşen milyonlarca insan senin için düşman haline getirilir. Hiç sorgulamazsın. Neden bu insanlar yaşadıkları toprakları terk ettiler? Ya da terk etmek zorunda bırakıldılar? Hiç kendimize soruyor muyuz; insanları göç etmeye zorlayan sebeplerin asıl sorumluları kimlerdir?

Ülkesinden ve yaşadıklarından bahsederken yeniden ve yeniden yaşarcasına anlatıyordu olayları. Aramızda çok sıcak ve samimi bir sohbet gerçekleşti. Bakışlarından, sıcak sohbetinden anlıyordum ki belki de her insandan alamadığı sıcaklığı ve samimiyeti aldı bizden de. Çünkü duygularımız ortaktı. Ülkelerimiz farklı olsa da, aynı duyguda birleşebilmiş, karşılıklı duygularımızı anlayabilmiş ve aynı dili konuşabilmiştik.