Bir kez daha görülmüştür ki, düzen güçlerinin amacı yalnızca devrimcileri öldürmek değildir; korkunç ölçüde yıkıcı silahları kullanarak devrimcilere ve işçi-emekçi yığınlara gözdağı vermek, güç gösterisi yapmaktır. Ama biliyoruz ki, haksızlığa, sömürüye ve zulme karşı mücadele binlerce yıldır sürüyor. Binlerce yıldır egemen sınıflar sömürüye baş kaldıranları ezmeye çalıştı, katletti; ama ne çare ki, devrimcileri öldürmekle mücadeleyi durduramadılar, devrimi besleyen damarları kesip atamadılar.

Kapitalizmin bu sömürü düzenini sürdürebilmesinde aile büyük rol oynar ve kapitalizm de bunu müthiş bir şekilde kullanır ve aile kavramını beynimize kazır. Kapitalizmde lafta aile kutsaldır ve bölünmez bütünlüktedir. Tıpkı burjuva devlet sözcülerinin devlet, bayrak, toprak tektir, bölünmez dedikleri gibi. Aile kapitalizmin temel taşlarından biridir.

Ben özel sektörde çalışan bir işçiyim. Sizlerle Marksist fikirler sayesinde nasıl değiştiğimi paylaşmak istiyorum. Eminim pek çok işçi arkadaşım benim yaşadıklarımı hâlâ yaşamaya devam ediyor. Dünya dönüyordu, bildik pembe hayallerim vardı: okumak, iyi bir meslek sahibi olmak, çoluk çocuğa karışmak vs. Etrafıma baktığımda evet herkes çalışıyordu, maaşını alıyordu. Geçim sıkıntısı da vardı elbet.

Ekstra metal işçileri ile dayanışma için 10 Temmuz Pazar günü Sincan'da Ceylan Düğün salonunda Birleşik Metal-İş Sendikasının düzenlediği bir şenlik yapıldı. Türkiye işçi sınıfı hareketinin tarihini ve mücadeleleri anlatan sinevizyon gösterisinden sonra konuşan direnişteki işçiler, mücadelelerinde kararlı olduklarını, “Ekstra Metal Ailesinin Birlik ve dayanışma içerisinde başarıya ulaşacağını” belirttiler.

Gün geçtikçe işçi sınıfının kazanılmış hakları daha fazla gasp edilmekte ve birer birer elinden alınmaktadır. Kapitalist sömürü sistemi hiçbir zaman toplumu ve işçi sınıfını düşünmez. çünkü kapitalistlerin tek amacı kârdır, kâr varsa üretim vardır, kâr yoksa üretim de yoktur; toplumun ne hali varsa görsün, bu kapitalisti ırgalamaz! Toplum iki ana sınıfa bölünmüştür ve burjuvazi egemen sınıf olduğundan düzen de ona hizmet eder; işçi sınıfına ise yalnızca sömürülmek kalır.

Bir yılı aşkın bir süredir marksist fikirlerle tanışmış bir işçi olarak, dönüp geçmişle şu anki olaylara bakış açımı değerlendirdiğimde ne kadar değişmiş olduğumu görüyorum.

Hiçbir şey yapmayanlarla kıyaslandığında hayvanseverlerin de çevrecilerin de mücadeleleri hiç küçümsenmemeli. Ama eğer bunlar sorunun sistem sorunundan ayrı tutularak çözülebileceği yanılsamasını yaratıyorlarsa, onlara “gölge etme başka ihsan istemem” denmeli. Hayvanseverler yukarıda sözünü ettiğim video görüntülerini “kürk giymeyin, bakın giydiğiniz kürkler ne bedellerle sizin sırtınıza geliyor” mesajını veriyorlar, ama yanlış adrese başvuruyorlar.

Bundan tam 12 yıl önce Sivas’ta Madımak Otelinin gözü dönmüş yobazlar sürüsü tarafından yakılmasıyla 37 kişi diri diri yanarak can vermişti. Onlar alevler arasında can çekişirlerken devlet yöneticilerinin televizyonlara yansıyan demeçleri halen hafızalardadır. Sivas’ta gerçekleşen katliamda ölenleri anmak üzere 2 Temmuzda Kadıköy Meydanında siyasal çevrelerin ve demokratik kitle örgütlerinin düzenlediği bir miting gerçekleştirildi.

Geçtiğimiz günlerde meydana gelen iki olay insanı bir ikilemle karşı karşıya bırakıyor ve seçim yapmaya zorluyor. Her iki olay da on binlerce işçinin çalıştığı İMES’te meydana geldi. 10 Haziran Perşembe günü DES sitesinde, Acar Havai Fişek Deposunda bir patlama oldu. Sabah saatlerinde meydana gelen patlamada 6 işçi kardeşimiz hayatını kaybetti.

Ben metal iş kolunda çalışan bir işçiyim. Birçok işçi arkadaş gibi ben de başımdan geçen bir olayı sizlerle paylaşmak istedim. Elimden geldiği kadar yazmaya ve sizlerin de böyle sorun yaşadığınızı bilip bunu paylaşabileceğimizi ve ortak bir mücadele yürüteceğimize canı gönülden inanıyorum.

Penye üretimi yapan bir tekstil fabrikası işçisiyim. 20 yıllık bir geçmişe sahip olan fabrikada çalışanların birçoğu 5–10 yıldır çalışan işçiler. Yaklaşık 1 yıl önce tekstil sektörünün yaşadığı genel sorunlarından bıkan bizler, sendikal bir çalışma başlattık.

Sizlerle tekstilde yaşanan sıkıntıları, nasıl bir iş ortamı olduğunu paylaşmak istiyorum. Ancak nereden başlayacağımı bilemiyorum, çünkü tekstil sektörü başlı başına sorun. İşyerlerinin birçoğunda sayılı üretim ya da barkotlu üretim denilen sistem işliyor. İşçiler bu sistemde kendilerinden istenen sayıyı çıkartmak zorundalar, çünkü aksi halde akşam paydos saatinden sonra ve molalarda bedava çalıştırılıyorlar.