Türkiye’de 7 Haziran 2015 seçimlerinin sonuçları ile birlikte siyasal atmosfer değişmeye başlamış, otoriterleşme sürecinde bir dönüm noktası yaşanmış, arka arkaya yaşanılan saldırılarla, artan baskılarla süreç giderek faşist bir tırmanışa doğru ilerlemişti. 15 Temmuz 2016 darbe teşebbüsünün ardından da faşizmin inşasına girişilen bir OHAL dönemi yaşanmaya başlandı. Darbe girişiminin neredeyse bir yılı tamamladığı şu günlerde geriye dönüp bakıldığında çok ağır bir bilançoyla karşı karşıya kalındığını görmek zor değil.

Obama dönemiyle birlikte Pasifik bölgesine daha da yoğunlaşan ABD emperyalizminin, kendisine rakip olarak gördüğü Çin’i kuşatmak, onun Asya-Pasifik bölgesinde hâkimiyet kurmasını engellemek ve bölgedeki gücünü daha da pekiştirmek için çeşitli hamleler yaptığı bir sır değil. 21. yüzyılı “Asya-Pasifik Yüzyılı” olarak ilan eden ABD emperyalizmi, bu bölgedeki askeri ve ekonomik varlığını arttırarak, Güneydoğu Asya’yı ve Pasifik’i de çoktandır emperyalist savaş girdabının içine çekmiş bulunuyor. Son dönemde Asya-Pasifik bölgesinde yaşanan sıcak gelişmeler de bu sürecin göstergeleridir.

Hesabını yaptın mı / uzun ve dikenli yolların? / Her adımda bir engel. / Her adımda, ayağına dolanan, / Tutup paçalarından çeken kırk el. / “Vazgeç bu sevdadan “ diyenler de olacak, / “sana mı kaldı dünyayı kurtarmak “diyenler de. / Tutar tutmaz daha kavganın kolundan, / Atar atmaz ilk adımlarını daha, Yaşamın dibinden kırk el, / Hem de en dibinden kırk el, / Kırkı birden, / Her birinde beş parmak,

Direngen bir komünist ve büyük bir şair olan Nâzım Hikmet, Osmanlı’nın son yıllarına ve Türkiye Cumhuriyetinin ilk 40 yılına şahitlik etmiştir ve şiirlerinde o yılların kadınlarını betimlemiştir: Korkunç ve mübarek elleri olan kadınlar sanki hiç yaşamamış gibi ölürler, ekinde, tütünde, odunda ve pazarda onlar vardır. Ama sofradaki yerleri öküzden sonra gelir. Karasabana koşulurlar, dağlara kaçırılırlar. Onlar anadır, avrattır, yârdır, ötesi değil.

Kapitalizm insanlığa cehennemi yaşatıyor. “Öteki dünyada” cehennemî bir yaşamdan çekinmeye gerek yok, bu dünyada ona fazlasıyla alıştırıldık. Cennete çevirmek bal gibi de mümkünken neoliberal kapitalist saldırı politikalarının artan ölçüde emekçilerin canını aldığı bir dünya bu.

Bazı yıldızlar vardır, kıyıya vurunca birden / Güneşin sıcaklığıyla kurur giderler / Kavruk bir eşya olarak süslerler odaları / Fakat bazıları vardır ki, güneşin gölgesinde kalsalar da / Daima parlamaya devam ederler / Karanlığın ortasında adeta göz kırpar, / Yol gösterirler ezelden beri. / Yeni bir güne başlamadan önce / Karanlık göğe bakıyoruz tereddüt etmeden / Bakıyoruz ve gözlerimizi kapatıp, açıyoruz / Anlıyoruz yani.

Katliamın 24. yılında katledilenleri anmak ve katledenleri lanetlemek için Sivas, İstanbul, Ankara, İzmir, Kocaeli gibi çeşitli kentlerde miting, basın açıklaması ve yürüyüşler düzenlendi. Anma etkinliklerinde devletin katliamcı geleneği lanetlendi. Sivas, Maraş, Çorum, Ankara katliamlarının gerçek sorumlularının yargılanmadığı dile getirildi ve tepki gösterildi.

15 Haziranda başlatılan yürüyüş, aydınların, sanatçıların, demokratik kitle örgütlerinin, adaletsizliğe uğrayan işçilerin, emekçilerin ve çeşitli sosyalist örgütlerin desteğiyle ilgi odağı haline geldi. Çeşitli kentlerde yapılan “adalet” eylemleriyle de desteklenen bu yürüyüşün gerek içeride gerekse dışarıda gündem haline gelmesinden rahatsız olan Erdoğan ve avanesi ise son derece pasif olmasına rağmen bir hayli ürktükleri bu eylemi karalayarak itibarsızlaştırmaya çalışıyor.

Emekçi kitleler “şampiyon olma” hissine kapılıp, adeta sarhoş ediliyor. Sefalet koşulları altında kendini değersiz hisseden emekçilerin, “Şanlı Türk Milleti”ne mensup olma propagandasıyla gururları okşanıyor. Aynı koşullarda yaşayan diğer halklara düşman ediliyorlar, sınıfsal ayrımlar gizleniyor. “Biz kazandık” duygusuna kapılan işçiler, her gün kaybettiği kendi haklarına yabancılaşıyor. Dolayısıyla gerçekte kazanan emekçi kitleler değil kapitalist egemenler oluyor. Örneğin geçtiğimiz Mayıs ayında Fenerbahçe basketbol kulübü Euroleague şampiyonu oldu. Takımın sayı getiren bir tek Türkiyeli oyuncusu olmamasına rağmen “tarihi zafer”, “Yunanlıları yenen Fenerbahçe” gibi söylemlerle yıllardır sürdürülen Türk-Yunan düşmanlığı beslendi, milliyetçilik kışkırtıldı.

Muhtarlar, cami imamları, komşular, apartman yönetici ve görevlileri, zabıtalar, mahalle lümpenleri, bekçiler ve daha nicesi! İktidar, toplumu her alanda ama özellikle mahalle içinde abluka altına almaya çalışıyor. Bu temelde devletin en üst organlarından başlayarak tek tek en küçük toplumsal alanları dizayn etmeye çalışıyor. Tıpkı 12 Eylül faşizmi döneminde olduğu gibi!

Açlık grevlerinin 75. gününde tutuklanan Gülmen ve Özakça’nın sağlık durumları kötüleşmesine rağmen hükümet hiçbir adım atmamakta ısrar ediyor ve iki genç eğitimciyi göz göre göre ölüme gönderiyor. Avukatı, birkaç gün önce gerçekleştirdiği son görüşmeyi, Gülmen’in sağlık sorunları nedeniyle çok kısa kesmek zorunda kaldığını duyurdu. 22 Haziranda Ankara Barosu heyetinin yaptığı ziyarete ise Gülmen yataktan kalkamadığı için gidemedi ve heyet sadece Özakça ile görüşebildi.

İşçi ve yoksul milyonlar, kapitalist sistemden kaynaklanan felâketlerde can vermeye devam ediyor. Bu sistem devam ettikçe maalesef emekçilerin yaşamları kapitalizmin insafsızlığına kalacak! Sınıf savaşımının yangınıyla sermaye sınıfının elinden bu dünyayı çekip almadıkça bu düzende işçilere, emekçilere rahat yok!

Milliyetçiliğin her gün tırmandırıldığı, ırkçılığın yükseldiği günümüz dünyasında göçmen olmak, hele de çocuk göçmen olmak zor olmasına rağmen, hayat milyonlarca insanı yaşadığı topraklardan koparıyor. Ölümle yaşam arasında çok ince bir yol olmasına rağmen insanlar umut yolcuğunda yol almaya devam ediyor. Kapitalist sistem var olduğu sürece ne savaşlar bitecek, ne yoksulluk, ne de açlık. Ve insanlar kapitalist sistemi yıkıp, sınıfların, sömürünün olmadığı bir dünya yaratmadığı sürece milyonlarca insan göç yollarında umut aramaya devam edecek.

Hastanelerde savunmasız durumdaki hastaların, okullarda emekçi halkın evlatlarının bu gözünü kâr hırsı bürümüş kapitalistlerin insafına terk edildiği yetmezmiş gibi, kutsal vatan görevi denilip, en dinamik çağlarında kışlalara kapatılan işçi-emekçi gençler de bu açgözlülüğün insafsızlığına terk ediliyor. Gerçek çırılçıplak ortadadır; emekçi halkın devlete “emanet ettiği” gencecik insanlar, masraflar kısılsın, kapitalistler de üç kuruş daha fazla kâr etsin diye, en berbat yemeklere talim etmekle ve hatta zehirlenmekle karşı karşıya bırakılıyor. Kapitalizmin mantığı budur ve bu mantık görüldüğü gibi orduda da aynen geçerlidir.