324 gündür açlık grevinde olan Nuriye Gülmen ve Semih Özakça’nın işe iade başvurusu OHAL İnceleme Komisyonu tarafından reddedildi. Bu kararın kendilerine tebliğ edilmesinin ardından, Gülmen ve Özakça, gerçekleştirdikleri basın açıklamasında, yargı yoluna gideceklerini ve açlık grevini sonlandırdıklarını açıkladılar.

Varşova Gettosu ayaklanması, ölüm kamplarında katledilmektense onurlarıyla direnerek ve savaşarak ölmeyi tercih eden en genci 13, en yaşlısı 40 yaşında olan direnişçilerin, sosyalistlerin, kendilerinden sonraki kuşaklara bıraktığı muazzam bir direniş destanıdır. Böylesi bir direnişin yaşanabilmesi korkunun felçleştirdiği bir toplumun varlığına rağmen örgütlülüğünü koruyan ve asla pes etmeyen sosyalistler sayesinde mümkün olabilmiştir. Varşova Gettosu ayaklanması neredeyse bir şehrin yok olmasıyla, binlerce insanın katledilmesiyle sonuçlansa da direnişçiler açısından bir yenilgi anlamına gelmiyor. Nitekim bu isyan Polonya’daki direniş hareketini etkilediği gibi, başka gettolardaki ve hatta ölüm kamplarındaki ayaklanmaları tetiklemiştir.

Karanlığa teslim olmayan, gericiliğe, baskılara, sürgünlere boyun eğmeyen işçi sınıfının komünist şairi Nazım Hikmet 116 yaşında. İşçi sınıfının kurtuluşu mücadelesine adadığı ömrü, dünyanın tüm ezilen ve sömürülenlerine duyduğu derin sevgi ile Nazım Hikmet, mücadelemizde yaşamaya devam ediyor, edecek.

19 Ocak 2007’de katledilmişti Hrant Dink. Katledilişinin 11. yılında, genel yayın yönetmenliğini yaptığı Agos gazetesinin Şişli’de bulunan eski binasının önünde, karanfillerle ve bu topraklarda yaşayan halkların ezgileriyle anıldı. Bir kez daha özlem ve öfkeyle toplandı Hrant’ın arkadaşları… Anmaya Dink gibi yüreği barıştan, kardeşlikten, adaletten yana atan yüzlerce kişi katıldı. Saat 15.00’te Dink’in katledildiği yerde toplanan kitle “Faşizme İnat Kardeşimsin Hrant!” diyerek Hrant’ın da en büyük hayallerinden, ideallerinden birini bir kez daha yineledi: “Yaşasın Halkların Kardeşliği!

Türkiye’de ekonomik büyüme hedefi neden ağırlıklı olarak inşaat eksenli bir büyümeye dayandırılıyor? Bu yalnızca bu ülkeye özgü mü, yoksa genelleştirilebilecek bir durum mudur? AKP’nin bu eğiliminin arkasında yalnızca iktisadi güdüler mi mevcuttur, yoksa bu yaklaşımın benimsenmesinde siyasi, ideolojik ve toplumsal kaygılar da var mıdır? Bu yazıda bu sorulara yanıt vermeye çalışacağız.

Ankara Tabip Odasında, Semih Özakça ve Nuriye Gülmen’in yanı sıra onlara destek için açlık grevinde olan Esra Özakça ve Mehmet Güvel’in sağlık durumlarına ilişkin olarak, kendilerini muayene eden hekimler tarafından basın toplantısı düzenlendi.

Tunus’ta 3 Ocakta başlayan protesto eylemleri ülkenin dört bir yanına yayılırken, binlerce işçi ve emekçi, Bin Ali’nin ülkeyi terk edişinin yıldönümü olan 14 Ocakta meydanlara aktı. Yedi yıl önce olduğu gibi bugün de “iş, özgürlük, onur” sloganlarıyla sokağa çıkan emekçiler, meydanlarda hükümete öfkelerini haykırdılar.

Erdoğan, siyasette her sıkıştığında tarihsel birtakım konuları gündeme getirerek gündemi değiştirmede ustalaşmış durumda. Türkiye’de burjuva siyasetinin bitmeyen konularından biri olan Lozan anlaşması da, daha öncekilerde olduğu gibi, Erdoğan’ın bu uğurda ara ara kullandığı konulardan biri. Son olarak Yunanistan ziyaretinde gündeme getirdiği bu konu, bu kez Reza Zarrab’ın ABD’de yargılanması ve bu esnada yaptığı itirafların AKP hükümetini sıkıştırdığı bir sürece denk geldi.

Gösteriler şimdilik sönümlense de, altta yatan nesnellik değişmediği için tekrarlanması kaçınılmazdır. Protestolar birçok şehre yayılsa ve toplamda yüz binlere ulaşsa da katılım İran nüfusuna göre sınırlı düzeyde kalmış ve hareket sönümlenme sürecine girmiş görünmektedir. Ancak bu görünüm yanıltıcı olmamalıdır. Hareketin şimdilik sönümlenmesi ne değerini azaltmakta ne de tamamen geri çekildiği anlamına gelmektedir. Aksine, harekete temel oluşturan nedenler ortadan kalkmak bir yana her geçen gün daha da arttığı için, aslında kitlelerde daha çok öfke birikmekte ve tepki de artmaktadır.

Bugün Nâzım’ın eserlerinin telif hakkını elinde bulunduran Yapı Kredi Yayınları yani Koç Grubu, onun eserlerini piyasa malı olarak servis ediyor, Nâzım ismi üzerinden kazanç sağlıyor. Üstelik yazarın telif hakkı bahanesiyle, Nâzım’ın eserlerinin internet üzerinden dolaşımını engellemeye çalışıyor, her türlü dalavereyle onun eserlerini komünist kimliğinden uzaklaştırmaya çalışıyor. Fakat işçi sınıfı ile onun şairi Nâzım Hikmet arasına çekilmek istenen duvarlar boşunadır.

İkinci Dünya Savaşının sona ermesinin ardından, Nazilerin pek çok önemli kadrosu yargılanamadı bile. Devlet kurumlarının en tepe yöneticilerinden en basit memuriyet görevinde olanlara kadar bütün görevlileri Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisinin üyesiydi. Buna rağmen savaş sonrası yargılanan Nazilerin sayısı 6500’de kaldı. Nazilerden hesap soruluyor izlenimi yaratmak için büyük bir şova dönüştürülerek görülen mahkemelerde ise göz önündeki bazı liderlere verilen idam cezaları dışında kayda değer bir şey çıkmadı. Arandığı ilan edilen binlerce Nazinin önemli bir kısmı elini kolunu sallayarak Latin Amerika’ya kaçarken, birçoğu da “birikimlerinden faydalanılmak üzere” Müttefik devletlerin başta örtülü örgütleri olmak üzere çeşitli kurumlarında görevlendirildiler. Yeni Alman devleti de yine bunların etkin pozisyonlarda yer alacakları biçimde yapılandırıldı.

Kapitalizm alarm veriyor. İnşaatlar yükseliyor, dev binalar şehirleri sarıyor. Kapitalizmin çürümüşlüğünü örtmek istercesine her yana betonlar dökülüyor, fakat köhneyen düzenin pis kokuları betonlar arasından sızmaya devam ediyor. Dev inşaat şirketleri sayısı milyonları geçen boş konutlarla şehirleri mezarlıklara çeviriyor, bir çatıdan yoksun olarak yaşayan milyonlarca insan ise şehrin hayaletlerine dönüşüyor. Çürüyen düzene ayna tutan sokaklar, ihtişamlı yapıların gölgesinde bir ordu yetiştiriyor: Evsizler ordusu!