Olağanüstü bir dönemden geçiyoruz. Dönemin olağanüstü karakterini, kapitalizmin ürettiği ekonomik, siyasal, toplumsal krizler ve kuşkusuz buna paralel olarak yürüyen 3. Emperyalist Paylaşım Savaşı oluşturuyor. Kapitalizmin adeta kronikleşmiş bu hastalık durumu, her anlamda bir yok oluşun kapısını da aralamış durumda.

Paris Komünün yıldönümünde, Elif Çağlı'nın Marksizmin Işığında ismini taşıyan, Marksizm ve Devlet sorununu ayrıntılarıyla ele aldığı çok önemli kitabının ilgili bölümünü okuyucularımızın dikkatine sunuyoruz.

AKP hükümetinin Kürt illerini ateşe vererek, Rojava’da özyönetim girişimini boğmaya çalışarak ve Suriye’ye cihatçı çeteler üzerinden müdahale ederek doruğa tırmandırdığı savaş, Türkiye’nin batısına da sıçramış bulunuyor. Ankara, 17 Şubatta gerçekleştirilen ve onlarca insanın yaşamını yitirdiği bombalı saldırının ardından, 13 Martta ikinci kez benzer bir eylemle sarsıldı. Her şeyden önce bu saldırının Saray’ın ve AKP’nin kanlı savaş politikalarının dolaysız sonuçlarından biri olduğunu söylemek gerekiyor. Ülkenin doğusunda yüzlerce insan katledilirken, kentler yakılıp yıkılırken, savaşın batıya doğru yayılmaya başlamaması beklenemezdi ve beklenen şey acı bir şekilde gerçekleşmektedir. Medyayı tekeline alan ve kirli propaganda çarklarını acımasızca işleten AKP, batıdaki emekçi kitlelerin beynini yalanlarıyla felçleştirip Kürt halkına uygulanan zulmü gözlerden saklamayı önemli ölçüde başarsa da, bu zulüm milyonlarca Kürtte artık geri dönüşü zor görünen bir zihinsel kopuşa yol açmıştır.

Bugün AB derin bir iktisadi krizle ve ona eşlik eden siyasal ve toplumsal krizlerle boğuşuyor. Barış, demokrasi, kesintisiz büyüme, tek bir devlet olarak kaynaşma hayalleri uçup gittiği gibi, mevcut haliyle dahi AB’nin ömrünün sonuna yaklaştığı yorumları giderek burjuva camiada bile daha fazla dillendiriliyor. AB’de yaşanan çok boyutlu krizin başlıklarına bu pencereden bir kez daha bakalım.

Yeni ve sivil bir anayasa sorunu, artık bir demokratikleşme sorunu olmaktan çıkmış, bir olağanüstü rejimin tesis edilmesi sorunu haline gelmiştir. İşçi sınıfı için yeni cehennemin taşlarının döşenmesi anlamına gelen böylesi bir anayasa sürecine sonuna kadar direnilmelidir. Meclis’te şu ana kadar yürütülen komisyon çalışması Erdoğan’ın kurduğu bir oyun masasından başka bir şey değildir. Bu oyuna katılmak, niyet ne olursa olsun, sadece Erdoğan’ın yürüyüşüne payanda olmakla sonuçlanır. Hitler mutlak iktidara yürüyüşünde, kendi hesapları olan çeşitli burjuva parti ve liderleri oyalamayı ve kendi kurduğu oyunun figüranı yapmayı başarmıştı. Hitler’i kontrol altına alabileceklerini ve kendi hesaplarını yürütebileceklerini düşünen Weimar Cumhuriyeti’nin çeşitli burjuva siyasetçileri, günün sonunda kendilerinin kündeye geldiğini gördüler. Gelinen noktada “başkanlık sistemi de tartışılabilir” gibi argümanların hiçbir hükmü yoktur. Bunlar sadece Erdoğan’ın otoriter değirmenine su taşımaktadır. Bu bakımdan tarihin acı derslerini hatırlatmak enternasyonalist komünistlerin boynunun borcudur.

Kadının “anne olarak” kutsanma görüntüsü altında alabildiğine aşağılandığı, değersizleştirildiği, ayrımcılığın azamisine maruz bırakıldığı, eve hapsedilmeye çalışıldığı, politik yaşama ancak diktatörün şakşakçısı ve emir kulu olarak katılmasına izin verildiği totaliter burjuva rejimlerin en acımasızı ise faşizmdir. Türkiyeli emekçi kadınlar da bugün faşizm tehlikesiyle yakın bir tehdit olarak yüz yüzedirler. Bu nedenle, İtalyan ve Alman faşizmi dönemine bu açıdan bakmak, tehlikenin büyüklüğünü ve bunun önüne geçmek için mücadele etmenin yakıcı önemini kavramak bakımından da faydalı olacaktır.

AKP’nin iktidar olduğu 2002’den bu yana, Türkiye işçi sınıfının yoğun sömürüsü temelinde alt-emperyalist bir güç haline geldi. AKP hükümeti sermayenin önündeki engelleri kaldırmak için işçi sınıfının kazanılmış haklarına yönelik planlı ve sürekli bir saldırı politikası izledi. Bu saldırı politikaları sonucu sermaye hızla büyürken, iş saatleri uzadı, ücretler düştü, iş kazaları katliam düzeyine yükseldi. Ancak işçi sınıfına yönelik bunca saldırı bile gözü dönmüş sermayeye yetmiyor.

Sermaye devletinin Kürt kentlerinde yürüttüğü savaşın boyutları gün geçtikçe genişliyor. Ağır silahlar ve tanklarla ateşe tutulan kentlerden her geçen gün katliam haberleri geliyor. Kentler yakılıp yıkılıyor, yüz binlerce Kürt göçe zorlanıyor. Abluka altındaki bölgede, yaşamı yeniden inşa etmek ve Kürt halkıyla dayanışmayı örüp kuvvetlendirmek için “Cizre’den Sur’a Dayanışma Koordinasyonu” kuruldu.

İşçi ve emekçiler iyi bilmelidirler ki, egemenlerin yürüttüğü savaşın amacı, ifade ettikleri gibi “vatan savunusu” değildir. Savaşın amacı burjuvazinin emperyalist emelleridir. Türkiye’yi olası bir bölünmeye götürecek olan da, emperyalist paylaşım savaşının alanı haline getirecek olan da, egemenlerin izledikleri emperyalist savaş politikaları ve bu uğurda girişmeyi göze aldıkları çılgın maceralardır. Yüz yıl önce İttihatçı paşalar aynı şeyi yapmış ve halkı sonu gelmeyen acılara garketmişlerdi. Erdoğan-AKP iktidarı da aynı yolda ilerlemektedir.

Çanakkale, Zonguldak, İskenderun, Bursa başta olmak üzere birçok şehirde kurulmuş olan termik santraller doğayı katletmeye ve insan sağlığını tehdit etmeye devam ederken, yeni santral inşaatları sürüyor ve yeni projeler ÇED raporları almayı başarıyor. Örneğin Çanakkale’nin doğal güzellikleri talan ediliyor. Halen 4 termik santralin aktif, bir tanesinin ise bitmek üzere olduğu bu kentte, 19 santralin daha kurulması planlanıyor. Aynı durum Zonguldak ile Bartın arasında planlanan 14 termik santral için de geçerli.

Anaların özlemleriyle sulanan / Bir dal yasemin olsak / Karanlık gecelerde sokak lambalarından sızan huzmeler / Sarsa bedenlerimizi / Sahipsiz kuytularda pusuya yatan hayınlar / Defolsa yeryüzünden / Zorlu kavgalardan damıtılmış derslerle / Kursak yeni yaşamları / Saçlarımızda yine eskisi gibi / Beyaz kurdeleler / Yaz rüzgârları çizse sınırlarımızı / Rengârenk uçurtmaları salsak gökyüzüne / Yerlerde gümüş gamzeleriyle uzanmış kız çocukları…

Hükümetin politikalarına karşı tutumları, eylemleri “terör” kavramı içine sokuşturan AKP, sendikaların güçsüzlüğünü de fırsat bilerek, uzun zamandır 657’de yapmayı düşündüğü değişiklikleri gerçekleştirmek için fırsat yakalamış oldu. AKP’nin hedefinde öncelikle KESK var. Ancak onunla sınırlı değil; Kürtler, sosyalistler, Gülenciler ve diğer muhalifler topun ağzına konmak isteniyor.

İnsana değer vermeyen bir sistem doğaya asla değer vermez. İşçi sağlığı ve iş güvenliği önlemlerine doğası gereği maliyet gözüyle bakan sermaye sınıfı, doğaya da rant kapısı gözüyle bakıyor. İşte bu nedenle sermaye için Cerattepe’de kesilecek 50 bin ağaç sadece bir ayrıntıdır. Ne olacak canım alt tarafı 3-5 ağaçtır! Artvin halkının yaşam alanlarını katletmek ise kesinlikle münferit bir olaydır! Sonuçta açılacak madende hepsine ekmek verilecektir! Bu söylemlerle gemilerini yürütmeye kalkan talancılara, Artvin halkı ve çevre katliamına karşı çıkan emekçilerden anlamlı bir cevap geldi: “Cerattepe Geçilmez, Artvin Halkı Yenilmez!”

Akıl almaz umursamazlığını “kadına şiddete sıfır tolerans” gibi cafcaflı laflarla gizlemeye çalışan AKP hükümeti, katledilen ve şiddete uğrayan kadınlarla ilgili istatistiksel bir çalışma bile yapmamaktadır. Katledilen kadınların sayısına, ancak basına yansıyan vakalar derlenerek ulaşılmaya çalışılmaktadır. Çünkü Kadın ve Sosyal Politikalar Bakanlığı ve Emniyet de dahil olmak üzere hiçbir devlet kurumu bu konuda bir açıklama yapmamaktadır.