Şansı kendi payıma, siteyi ilk çıktığı günden beri takip ediyorum. Tıpkı diğer arkadaşlar gibi savunulan fikirleri mümkün olduğunca fazla insana yaymaya ve anlatmaya çalışıyorum, zira ilk günden beri o “küçük alazlar”ın burada saklı olduğundan bir an bile şüphe duymadım. Site, soğukkanlılıkla değerlendirildiğinde, kendi içinde gerek taktikleri gerekse de uzun vadeli hedefleri bakımından birçok aşamadan geçmiştir, ama benim değinmek istediğim, sitenin “okur mektupları” bölümü.

"Bir okurumuzun Milliyetçilik konusuna mizahi bir dille yaklaştığı bir mektubunu yayınlıyoruz."

Faşist çeteler güç kaybettikçe daha da saldırganlaşıyorlar. Köşeye sıkışmış bir kedi gibi ne yapacağını bilemez bir durumda faşist güruh. En berbat, en korkak ve en kalleşçe yöntemlerle saldırmaktan geri durmuyorlar. Ellerinde satırlar ve döner bıçaklarıyla, içlerinde bu silahlardan daha güçlü olan devrimciliğin yakıcı ateşini taşıyan öğrencileri korkutmaya, sindirmeye çalışıyorlar. Bunu dün başaramadıkları gibi bugün de, yarın da başaramayacaklar.

Bu yılki YÖK protestosu, YÖK’ün kuruluş yıldönümünün hafta sonuna gelmesi ve esas olarak da öğrenci gruplarının yapılacak eylemin biçiminde ortaklaşamaması nedeniyle, İstanbul’da üç ayrı eylemle gerçekleştirildi. Ortaya çıkan dağınık tablo, eyleme katılımın niceliğini de, içeriğini de etkiledi.

İstanbul Üniversitesi öğrencisi olarak çevremde gördüğüm keskin suskunluğun vermiş olduğu rahatsızlıktan olsa gerek, zaman zaman aklıma Ekim 1917'yi getirerek inancımı tazeliyor ve daha sıkı sarılıyorum davaya. İçinde bulunduğumuz kapitalist sistemin iki temel sınıfı olan burjuvazi ve işçiler yüzyıllardır bir savaşım içindedir. Bu savaşım yüzyılların yüzyıllara sanki bir vasiyetiymiş gibi devam etmektedir.

Söze Faşist Franco’nun sözüyle başlamak istiyorum. “Ben insanları 3F ile kandırdım: Futbol, Fado [Portekiz halk şarkıları], Fiesta” demiş. Tam da günümüz toplumunun üst yapısındaki şekillenişi iyi anlatmakta. Bu günlerde Medyada (üstyapının yansısı, egemen sınıfın, burjuvazinin şürekası) hep aynı başlıklar. Tribünde öldürülen genç bir insan üzerine.

Kapitalist sistemde toplumsal yaşamın her alanı birbirine görünmez iplerle bağlıdır, hiçbir sorun bağımsız ve yalıtık olarak ele alınamaz. Bu temel gerçek kavranılmayıp YÖK’e karşı mücadele, sınıf mücadelesinden bağımsızlaştırıldığı ölçüde öğrenci gençliğin de bu sorunu aşma şansı olmayacaktır. En basit çerçeveden bakıldığında bile sorunun muhatabı sadece öğrenciler değil aynı zamanda eğitim emekçileridir. O halde kalkış noktası sorunun bu iki muhatabının bir araya gelerek mücadeleyi ortaklaştırmasından geçer

Dinci öğretmenler görevlerinin dışında, siyasal faaliyetlerini başarılı bir şekilde ifa ediyorlar. Öğrencileri en dinamik, kişiliklerinin daha yeni oluştuğu ve bir arayış içinde oldukları yaşlarda kazanmaya çalışıyorlar. Yani ağaç yaşken eğilir ve onlar da bunu yapıyorlar. Bunu bilinçli, planlı ve örgütlü bir şekilde yapıyorlar; bunun hakkını vermek gerekiyor.

Üniversitelerde en büyük sorun eğitimin kalitesi diye düşünülür, fakat bazı arkadaşlarımız o kalitesiz eğitimden bile yararlanamıyor. Sebep mi? Çok basit. Devlet üniversitelerinde alınan harç adı altındaki haraç. Özel burjuva üniversitelerinde alınsa bu paralar normal karşılamak gerekir. Fakat devletin açtığı üniversitelerde ikinci öğretim okuyan benim gibi az gelirli aile çocukları ve aileleri için büyük sorunlar doğuruyor.

Merhabalar ... Makale ve kitaplarınızı takip etmeye çalışıyorum. Okudukça, baştan beri sadece sempati duyduğum ve hakkında çok az şey bildiğim Troçki’yi şimdi daha iyi anlamaya, tanımaya, kavramaya başlıyorum. Kendimi şanslı sayıyorum ki, “ilk gördüğüne tutkuyla bağlanıp aşkı öldürenlerden” değilim ve bu nedenle de Troçki’ye düşman edemediler beni.

Önümüze sürekli yeni hedefler konuyor; hiç durmaksızın yeni hayaller dünyası resmediliyor bizlere. Bunlardan birisi de, üniversiteyi bitirmek ve o hayaller dünyasından içeri girebilmektir. Böylelikle her öğrencinin hayattan beklentisi istediği bir üniversitede iyi bir bölüme girebilmek ve bu bölümü en iyi şartlarda, başarıyla bitirebilmek oluyor. Zira budur onu o hayaller dünyasının kapısına yaklaştıran.

İşçi sınıfı hareketi, bugün, dünyada ve Türkiye’de siyasal ve ekonomik örgütlülüğü açısından en geri dönemini yaşamaktadır. Sendikaların, sermaye ile uyum içinde davranarak statülerini korumaya çalışan bürokratların hakimiyetlerini sürdürdükleri örgütler haline geldiği artık herkesin malumu. Bu halleri ile sendikalar, iş yasalarının çalışanlar aleyhine değiştirilmesi, esnek üretim biçimlerinin uygulanması, kıdem tazminatının kaldırılması, devlet işyerlerinde çalışanların haklarının gasp edilmesi gibi uygulamalar karşısında bile bir direnç göstermekten aciz durumdalar.

DİSK ve KESK’in Eylül ayı eylemlilikleri çerçevesinde 24 Eylülde Gebze’de, Gebze Sendikalar Birliği tarafından düzenlenen basın açıklamasına 300-350 kişi katıldı. Öğretmenevi önünde toplanıldıktan sonra Cumhuriyet meydanına doğru yürüyüşe geçildi. Eyleme Eğitim-Sen, Birleşik Metal-İş, Genel-İş, Çelik-İş ve EMEP üyeleri pankartlarıyla katıldılar.

Bir 12 Eylül, bir kara tarihi gün daha geride kaldı.12 Eylül 1980’den bu yana 24 yıl geçti, yani bir çeyrek asır. O gün doğanlar bugün 24 yaşındalar. Normalde 24 yaşına gelmiş genç bir insan yaşadığı dünyada neler olduğu ile ilgilenir, daha iyi anlamak için gençliğin verdiği enerjiyle çaba harcar, öğrenmeye çalışır, anlamadığında tartışır, anladıkça öfkelenir, yapılması gerekenler konusunda hemen harekete geçmek ister, tüm dünyayı değiştirebileceğine olan inancı sonsuzdur ve tüm enerjisini bu yolda harcamak ister.

Geçtiğimiz hafta sonunda Sayısal Loto’yu bilen çıkmadı ve bir kez daha umutlar gelecek haftaya ertelendi. Sayısal Loto’nun altı trilyon devrettiğini yazdı gazeteler. Trilyonların biriktiğini duyanların “ağızları sulanıyor!” “Ya altı trilyon bana çıkarsa!” Her hafta, Sayısal Loto’yu bilen çıkmadığında, rakamlar katlanarak gelecek haftaya devrediyor.

Yaşadığım bir iş kazasını ve iş güvenliği sorununa dair düşüncelerimi sizlerle paylaşmak istiyorum. Sektörün büyük firmalarından birinde çalışıyorum. Çalıştığım yer firmanın az işçi kullandığı ama kapasitesi yüksek fabrikalarından biri. Çalıştığım fabrikanın işçilerinin çoğu önceleri sendikal örgütlenme hatta grev deneyimi yaşamış.