İşçi sınıfı ekonomik büyümenin kendisini refaha ulaştıracağı yalanına bu yüzden kanmamalıdır. İşçi sınıfını patronların yıkımından koruyacak, onu güçlendirecek ve nihayet refaha eriştirecek olan tek şey kendi öz gücüne dayanan mücadelesidir. İşçi sınıfının örgütlülüğü sayesinde yürüyüp güçlenecek mücadelesi dışında onu kurtaracak bir yol yoktur. Bu yüzden zaman burjuvaların hoş görünen yalanlarına kanma zamanı değil, işçi sınıfının devrimci örgütlülüğünü güçlendirmek için mücadeleye atılma zamanıdır.

Latin Amerika’da yaşanan son gelişmeler, küçük-burjuva sosyalistleri, reformistleri, oportünistleri fena halde kaygılandırıyor. Küba’da yaşanan gelişmeleri mazur gösterme çabaları devam ederken, şimdi de kızıl gömlekli Chavez’in 26 Eylül seçimlerinden bir pirus zaferiyle çıkmasına “devrimci izahat” bulma göreviyle karşı karşıyalar. “Bolivarcı Devrimin” geleceği hakkında derin kaygılara kapılan küçük-burjuva sosyalistler, “devrimci süreçte sıçrama yaratma zorunluluğundan” bahsediyorlar.

Geçen ay gösterime giren bir dizinin reytingini arttırmak için yapılanlar, toplum olarak nasıl bir çürümüşlük noktasına geldiğimizi gösterdi. İşçileri evde geçirdikleri kısıtlı zamanlarında düzenin daha fazla kölesi haline getirmeye çalışan, onu sanal eğlence âleminde kaybolarak gerçeklikten daha fazla uzaklaştıran, yalan haberlerle, sahte dünyalarla meşgul eden düzenin ideolojik aygıtı olan medya kültürel olarak da yozlaşmaya ne kadar hizmet ettiğini bir kere daha gösterdi.

21 Eylül sabahı evleri basılarak uydurma gerekçelerle gözaltına alınarak tutuklanan, aralarında SDP genel başkanı ve TÖP sözcüsünün de olduğu 13 sosyalistin, haklarında bir iddianame hazırlanmadığı halde serbest bırakılmamaları, “Sıra Kimde İnisiyatifi” tarafından protesto edildi.

Bugün kapitalist ordular dişlerine kadar silahlanırlarken ve kanlı bir emperyalist savaş süreci çoktan başlamışken, militarizme ve emperyalist savaşlara karşı örgütlü mücadele her zamankinden büyük bir önem kazanmış bulunuyor. Bu mücadelenin bireysel tepkilerle ve eylemle zafere ulaşması olanaksızdır. Zafer ancak proletaryanın örgütlü ve bilinçli temelde militan karşı koyuşuyla gelecektir.

Fransa’da Sarkozy hükümetinin hazırladığı yeni emeklilik yasasıyla, burjuva devlet, işçi sınıfının emeklilik fonundan her yıl milyarlarca euroyu gasp etmeyi hedefliyor. Yasanın gündeme gelmesinden bu yana Fransa’da milyonlarca işçi defalarca sokağa döküldü. İlki 7 Eylülde olmak üzere son iki ay içerisinde 7 defa “ulusal eylem günü” ilan edildi. Sonuncusu 28 Ekimde hayata geçirilen eylem günlerinde ülke çapında milyonlarca işçi sokak gösterilerine katıldı.

Kanunsuzluklar burjuva hukukunun kimin hizmetinde olduğunu çıplak bir şekilde gösteriyor. Alaattin Karadağ, ezilenlerden, sömürülenlerden yana bir düzenin kurulması için mücadele eden devrimci bir işçiydi. Onu katleden ve katillerini koruyan ise kapitalist devlet ve onun uşaklarıdır.

İnsanlık tarihinin en heyecan verici hadiselerinden biri olan Ekim Devrimi engin deneyimlerle doludur. Ancak bugün tüm insanlığın yaşadığı yakıcı, can alıcı sorunlar bağlamında özellikle odaklanılması gereken nokta Ekim Devriminin farkını doğuran halkayı belirginleştirmektir. Bu nokta Ekim Devrimiyle bağlantılı tüm temel siyasal sorunların gelip düğümlendiği noktadır ki, o da, açıklamaya çalışacağımız üzere, işçi sınıfının devrimci siyasal örgütlenmesi yani devrimci partisi sorunudur.

Kürt sorununda olduğu gibi toplumun gündemindeki tüm demokratik sorunlarda, AKP’sinden CHP’sine kadar bütün düzen partileri, son tahlilde kendilerine ve işlerine geldiği kadar demokrattırlar. Bu sorunların kalıcı ve tutarlı biçimde çözülebilmesi için işçi sınıfının bağımsız çıkarları temelinde siyaset sahnesinde yerini alması gerekmektedir. Unutmamalı ki, sonuna kadar tutarlı demokrat olan tek sınıf, devrimci işçi sınıfıdır.

12 Eylül rejimi sona ermiş olsa da, 12 Eylül’ün yarattığı temel kurumlar hâlâ ayakta duruyor. Faşist darbenin tescilli kurumlarından YÖK bunlardan biri. YÖK, 6 Kasım 1981’de, 12 Eylül darbesinin ertesinde, yükseköğretim kurumlarını rejimin istediği biçimde şekillendirmek amacıyla kuruldu. 2547 nolu Yükseköğretim Kanunu’nda bugüne kadar yaklaşık iki yüz değişiklik yapılmış olsa da, YÖK yükseköğretimin tepesinde Demokles’in kılıcı gibi sallanmaya devam ediyor hâlâ. Yasa değişiklikleri sermayenin ihtiyaçları doğrultusunda yapıldığı için üniversitelerdeki abluka dağıtılmış değil!

“Hukukun üstünlüğü”, “Türkiye bir hukuk devletidir” diye döne döne tekrarlıyorlar. Hangi hukukun üstünlüğü, kimin hukuku? Agos gazetesinin genel yayın yönetmeni Hrant Dink’in katili faşist Ogün Samast çocuk mahkemesinde yargılanacak. Bu katilin çocuk mahkemesinde yargılanıyor olması burjuvazinin nasıl bir adalet anlayışının olduğunu yeterince göstermiyor mu? Öldüren belli, azmettiren, tezgâhlayan belli, ama mahkeme duruşmalar sürekli ertelenerek devam ediyor. Bu nasıl adalet?

İşçi ve memur statülerini “çalışan” kavramında birleştirmeyi içeren bir kanun değişikliğinin önümüzdeki aylarda meclis gündemine gelmesi bekleniyor. Aslında bu konu 2003 yılında da gündeme getirilmiş ancak belirsiz bir geleceğe ertelenmişti.

Burjuva ideologların krizin artık geride kaldığı yolundaki manipülatif yorumları, ABD ve Japonya’ya ilişkin yeni verilerin açıklanmasıyla birlikte yerini gerçeklerin zorunlu itirafına bırakmış bulunuyor. Zira, uzun bir süredir sürünme modunda ilerleyen büyüme oranlarına, özellikle ABD’de yeniden artışa geçen işsizlik rakamları eşlik ediyor.

Küba’da kapitalist restorasyon rüzgârları gittikçe güçleniyor. SSCB’nin yıkılmasının ardından, o güne dek SSCB’nin sağladığı ekonomik destek sayesinde ayakta kalmayı başarabilmiş Küba ciddi sıkıntılarla boğuşmaya başladı. 90’lı yılların ilk yarısında yüzde 40’ı aşan bir ekonomik küçülme giderek artan bir yoksullaşmayı da beraberinde getirdi. Yiyecek dağıtımı sınırlandı, temel gıda ve ihtiyaç maddeleri piyasadan kaybolarak karaborsa faaliyetleri arttı, hammadde ve yakıt sıkıntısı had safhaya çıktı. Emperyalizmin uyguladığı düşmanca ambargo bu durumu her geçen gün daha da katlanılmaz kıldı. Ardından içine girilen sıkıntılardan kurtulmak için Küba yavaş yavaş kapitalizme doğru açılmaya başladı.

Yükselen ırkçılığa, İslamofobiye, ırkçı göçmen politikalarına karşı mücadele verilmezse, işçi sınıfını nasıl bir belânın beklediğini görmek için, II. Dünya Savaşı yıllarına bakmak yeterlidir. Yetmiyorsa çok daha yakın zamanda Balkanlar’da yaşanan kan banyosu hatırlanmalıdır. Faşizmin bir daha gelmeyeceğini düşünmek ahmaklıktır. Bugünkü ırkçılığın, 6 milyon Yahudiyi fırınlarda yakan, gaz odalarında boğan Nazizmden özde farklı olmadığını görmek gerekir. Irkçılığa ve onu temsil eden faşist partilere karşı tek geçerli mücadele, işçi sınıfının enternasyonalist ve devrimci anlayışıyla verilecek olandır. Çünkü faşizmi ancak işçiler ezer!