Elbette ki derdim kendisiyle beraber on bir kişiyi öldürmüş olan bu adamı aklayıp paklamak değil. Fakat şunu söylemek isterim ki, bu adam kötülüğün timsali olarak gökten inmiş de değildir. Kimi zaman yakın çevremizde, kimi zaman da gazete ve televizyon haberlerinden öğrenerek her gün buna benzer olayların onlarcasıyla karşılaşmaktayız. Bizlere düşen görev, artık kokuşmuş olan bu düzeni bütün çıplaklığıyla bulunduğumuz her yerde teşhir etmektir.

Çok yakında su savaşlarının başlayacağı yönündeki senaryolar şimdiden yazılmaya başlandı. Su sorununun özü de çevre sorunları gibi toplumsaldır, yaşadığımız üretim sistemine bağlıdır. Ve bu üretim sistemi yerini çok daha ileri ve insanlığın yararına bir sisteme bırakmadığı sürece suyun bu şekilde kullanımı ve yok olma süreci durdurulamaz.

Gazetede okuduğum bir haber çok ilginçti. Dünyanın en büyük otomobil tekellerinden biri olan Japon sermayeli Toyota şirketinin Adapazarı’nda kurulu bulunan fabrikası ile ilgiliydi haber. Daha çok Avrupa ülkelerine ihracata yönelik olarak üretim yapan bu fabrikanın üretim kapasitesi normal şartlar ve normal koşullar altında maksimum 150 bin adet imiş. Geçen sene 157 bin adet otomobil üretmeyi başarmışlar. Peki bunu nasıl başarmışlar.

İş Kanunundaki 120 maddeden beni en fazla düşündüren 5. madde oldu. Bu madde “Eşit Davranma İlkesini” tanımlıyor. Bir İş Kanununda eşitlik ilkesini okumak (her yan eşitsizliklerle doluyken) insana oldukça şaşırtıcı geliyor doğrusu.

Özellikle büyük şehirlerde yaşam koşulları o kadar ağırlaşmış durumda ki, aile içinde yaşanan ekonomik sorunlar nedeniyle birçok çocuk evden kaçıyor ya da ayrılmak zorunda kalıyor. Akşam olunca gidecek bir yeri olmayan bu çocuklar köprü altı yaşamı seçmek zorunda kalıyorlar. Artık onlar günün 24 saati sokaktalar. Ve her geçen gün sokakta çalışan çocuk gibi sokakta yaşayan çocukların sayısı da artmaktadır. Sistem, küçük-büyük dinlemiyor. Gittikçe insanlığı uçuruma sürüklüyor.

Ben İstanbul’dan bir tekstil işçisiyim. Bundan iki sene öncesine baktığımda gerçekten hayatı sorgulamayan, gece gündüz demeden çalışıp hiçbir hak aramayan birisiydim. Ya şimdi ne değişti benim için? Çalıştığım işyerinde 16 Eylülden beri grevdeyiz ve 16 Eylülden itibaren hayatım tam anlamıyla değişti. Artık sınıf mücadelesinin içindeyim. Şunun farkına vardım ki, çalıştığım işyerinde doğru dürüst kimseyi tanımıyordum.

Emperyalizmin 19 Mart 2003’te başlayan Irak’taki işgalinin 3.

İşçi sınıfı, hayatı yaratan, güzelleştiren, bunun için kendisinden fedakârlıkta bulunmak zorunda olan, milyarları kapsayan koskocaman bir sınıftır. Birlik olduğunda üstesinden gelemeyeceği hiçbir sorun yoktur. Kararlı ve samimi birlikler güzellikleri yaratabilecek temel koşuldur.

Novartis isimli bir ilaç firması astım hastaları için rahatlatıcı bir ilaç formülü bulmuş. Bilim adına sevindirici bir haber duymak çok güzel! Fiyatına gelince çok abartılı rakamlar söz konusu. İşçi sınıfının karın tokluğuna yaşadığı kapitalist sistemde, astımlı bir hasta eğer 400 $’ı varsa bu ilaçla 2-3 hafta rahat bir yaşam sürebiliyor, yoksa da ona sunulan tek seçenek sürünerek ölmek oluyor.

Devrimci öğrenciler YTÜ’ye giderek, faşistlerin eylem yapmalarına izin vermediler. Devrimcilerden kaçan faşistler, aynı gün Boğaziçi Üniversitesi’nde devrimci öğrencilere saldırdılar. Akşam saatlerindeyse Beşiktaş’ta bulunan Öğrenci Evi’ni taşlayarak camlarını kırdılar.

Dünyadaki her şeyi biz üretiyoruz ama, nasıl ve ne şekilde üreteceğimize kapitalistler karar veriyor. Fabrikalarda gaz kokularını, tiner kokularını, kumaş tozlarını, şeker tozlarını, talaş tozlarını vs. ciğerlerimize çekerek çalışmak zorunda kalıyoruz. Çünkü yaşamak için çalışmak zorundayız.

Bir tanıma göre herhalde hepimiz cinnet uçurumunun kenarında yürüyoruz! Kapitalizmin dayattığı bu çalışma ve yaşam koşullarında insanların cinnet geçirmemesi hiç de kolay değil. İşten atılanların, kredi kartı mağdurlarının, deprem mağdurlarının ve bilumum mağdurun (siz bunları kapitalizm mağduru diye okuyun) ve ailelerinin yaşadığı sorunlar, insanı mutsuz da yapar, karamsar da yapar, uykusuz da bırakır, ölümden ve öldürmekten de bahsettirir!

20. yüzyılla birlikte en yüksek aşamasına giren kapitalizm; yükselen işçi mücadelesini ezmek için burjuvazinin olağanüstü rejim biçimi olan faşizme başvurdu. Faşizmle birlikte kapitalizmin demokrasi kisvesi kalkıyor ve kapitalizmin çıplak diktatörlüğü ayan beyan ortaya çıkıyor. Ancak bugün burjuvazi, faşizmin gerçekte ne anlam ifade ettiğini kitlelere unutturabilmek için; komünizmi de faşizm gibi insanlık suçu ilan etmek istiyor.