Gerçekler gizlenebilir ama yok edilemez, susturulabilir ama sessiz çığlıklar olarak yaşamaya devam ederler. Direngen oldukları için de çağ yangınına teslim olmayanların omuzlarında tekrar gün yüzüne çıkarlar. Fakat asıl mesele emperyalist savaşın yangınları ortalığı yakıp yıkmadan, yangınlara müdahale edebilecek tek güç olan işçi sınıfının örgütlenip mücadele etmesi ve bu kötülük düzenini kökünden insanlığın dünyasından sökmesidir.

Marx, burjuvazinin kârın asıl kaynağı hakkındaki inkârını çürütmek için bir varsayımda bulunur. Diyelim ki, herhangi bir üretim alanındaki kâr miktarı bu alana yatırılmış olan toplam sermaye tarafından üretilen artı-değer miktarına eşittir. Burjuva bu durumda bile kârı, artı-değerle (yani karşılığı ödenmemiş artı-emekle) bir ve aynı şey olarak görmeyecektir.

Nâzım Hikmet “Yaşamaya Dair” şiirinde dünyayı mavi kadifede bir yaldız zerresi olarak tarif ediyordu. Sagan ise 1990 yılında Voyager 1 aracının çektiği fotoğrafa bakarak “soluk mavi nokta” diyor dünyaya. İşte koca bir galakside, sayısız yıldızların olduğu bir evrende bir noktadan ibaret olan dünya aslında yaşamı temsil ediyor. Fakat bu yaşam, insanları, hayvanları ve doğasıyla birlikte parsellenmiş, adeta zincire vurulmuş bir biçimde kapitalizmin esareti altında.

Dünya ölçeğinde yürüyen emperyalist paylaşım savaşının bir parçası olarak patlak veren Ukrayna savaşı 24 Şubatta iki yılını geride bıraktı. Her iki taraftan da asker ve sivil 200 binden fazla insanın hayatını kaybetmesine, yaralanmasına, milyonlarca insanın göç etmesine yol açan bu savaş büyük bir insanlık dramına dönüşmüşken, Ekim ayından bu yana İsrail’in Gazze’de yürüttüğü imha savaşı bu dramı daha da ağırlaştırdı. Bu yüzden tüm dünyadan pek çok sosyalist örgüt ve mücadeleci sendika, 24 Şubatı “sermayenin savaşlarına karşı seferberlik günü” ilan ederek kitlesel eylem çağrısında bulundu.

Savaşa karşı tepkiler giderek büyüyor. Aylardır Avrupa ve ABD’de emekçiler meydanlarda çeşitli eylemler gerçekleştiriyor. Protestolar, kitlesel eylemler ve grevlerde hep aynı talep ön plana çıkıyor: Silahlanmaya ve emperyalist savaşa hayır! Emekçiler kamu kaynaklarının savaş bütçelerine değil eğitime, sağlığa ve kamu yararına harcanmasını istiyor. Emperyalist haydutların savaşı bizim savaşımız değildir. Savaş uçakları ve diğer silahlar bizim can güvenliğimizi değil sermayenin sömürü ve yıkım düzenini koruyor. Dünya halkları arasında barış ve kardeşliğin hayat bulmasının önündeki asıl tehdit kapitalist devletler, onların çıkardıkları savaşlar ve onların ölüm ve yıkım saçan düzenleridir. Bu gidişata dur demek için işçi sınıfının enternasyonalist örgütlenmesine güç vermek her zamankinden daha hayati bir görevdir.

Küçük çiftçiliğin kaçınılmaz yok oluşu, tekellerin tüm sektörü ağ gibi sarması ve kapitalizmin her alanda olduğu gibi tarım alanında da korkunç bir sömürü, israf ve yıkım üretmesi karşısında, küçük-burjuva sollar yıllardır “küçük çiftçi tarımı”nı allayıp pullamaktadırlar. Bugün de bu cephede değişen bir şey yoktur. Oysa bu ütopik bir fantezi olmanın ötesinde, sorunun gerçek çözümünden uzaklaştırıcı bir yönelim de oluşturmaktadır. Emekçiler kapitalizmi yıkıp ve iktidarı kendi ellerine alarak tüm üretimi toplumsal çıkarlar doğrultusunda planlayarak gerçekleştirmedikçe, işçi sınıfı gibi tüm küçük üreticiler de tekellerin hâkimiyetinden ve zulmünden kaçamayacaklardır.

Gazze savaşından fırlayan kıvılcımlar Lübnan, Suriye, Irak ve Yemen’e de sıçrıyor. Savaşın tüm bölgeye yayılması, vekilleri aşarak, bölgesel güçleri de kapsayan ve belki büyük güçlerin doğrudan dahlini de içeren bir boyuta sıçrayıp sıçramayacağı tartışılıyor. Her zamanki gibi, üçüncü dünya savaşı mı yaklaşıyor sorusu soruluyor! Biz bu adla anılmayı hak eden bir savaşın zaten çoktan başladığını söylüyoruz. Hiç kuşku yok ki Ortadoğu cephesinde az önceki soruda ifade edilen şekliyle bölgesel bir savaşın yaşanması, kaçınılmaz olarak mevcut dünya savaşını farklı bir düzleme taşır.

Burjuva ideolojisinin emekçileri bölmek için körüklediği ayrımlar, ayrıcalıklı hissetme halleri bizzat kapitalizm tarafından temelsiz hale getiriliyor. Sıkça tekrarlanan “işçiyle doktor aynı ücreti mi alacak” banal sorusunun (ya da itirazının) yanıtını sosyalizme varmadan bizzat kapitalizm, doktoru da, mühendisi de, akademisyeni de çoktan işçileştirerek ve ücretlerini asgariye doğru çekip eşitlemeye başlayarak veriyor. İşçiler arasındaki bu tür ayrımlar ortadan kalktıkça sınıfsal ayrım daha çok görünür oluyor ve asıl hedef daha net hale geliyor: Bu sömürü sistemini yıkarak, sınıfsız, sömürüsüz bir dünyayı inşa etmek!

13 Şubatta Erzincan’ın İliç ilçesinde bulunan Anagold Madenciliğe ait Çöpler altın madeni sahasının atık dağlarında çökme meydana geldi. Siyanür ve sülfürik asit başta olmak üzere birçok ölümcül kimyasal içeren liç yığını adeta sel olup akarak 100 dönümlük alana yayıldı. Şirket, facianın yaşandığı gün liç sahasındaki çatlakları fark eden işçilerin uyarılarını dikkate almak bir yana, dinamit patlatmaya devam etti ve kaçınılmaz olan yaşandı. Resmi açıklamalarda 9 işçi dense de, tonlarca ağırlıktaki liç yığınının altında kaç işçinin kaldığı, sermayenin kâr hırsı yüzünden kaç işçinin daha yaşamını yitirdiği henüz net değil.

Kapitalist dünya ekonomisinin de, onun bir parçası olan Türkiye kapitalizminin de yeni yıla sorun ve açmazlar içinde girdiği görülüyor. Hem dünya işçi sınıfının hem Türkiye işçi sınıfının önünde zorlu bir mücadele dönemi uzanmaktadır. Türkiye’de rejimin şu anda yürüttüğü saldırı programı ister başarılı olsun ister yarı yolda çöksün, işçi sınıfı açısından hiçbir hayırlı sonuç çıkması söz konusu değildir. İşçi sınıfının kavgadan başka seçeneği bulunmuyor.

Oxfam’ın eşitsizlik raporu da yapay zekâ üzerinden ortaya çıkan gerçekler de kapitalist üretim tarzının insanlık için ne menem bir şey olduğunu bir kez daha gözler önüne seriyor. Dünya tarihinde ilk kez önümüzdeki 10 yıl içerisinde bir dolar trilyonerinin peyda olacağı gerçeği işçi ve emekçi kitlelerin üzerindeki dizginsiz sömürünün artarak süreceğini haber veriyor. Yani tüm bu akıl almaz çelişkiler devasa boyutlara ulaşmamış gibi, önümüzdeki dönemde toplumsal eşitsizlik konusunda da sistemin yarattığı diğer kronik sorunlarda da yeni rekorlar kırılacağına şüphe yok.

Faşizm burjuvazinin olağanüstü yönetim biçimidir. Kapitalist devlet olağan dönemlerde de üstü örtülü ve gerektiğinde kullanılmak üzere faşist unsurları bünyesinde barındırır. Bugün emperyalist güçler sebep oldukları göç krizini, emekçi kitlelerin sorunlarının gerçek sebebini görmemesi için kullanıyorlar. Bunu yaparken bir yandan da iktidarlarının temellerine yönelecek öfkeye karşı faşist güçleri besliyorlar. Dünya işçi sınıfının karşısında tek bir ortak düşman var: Artık çürümüş bedenini yaşatabilmek için her türlü akıl dışılığı yapan emperyalist-kapitalist sistem. Tam da bu nedenle Avrupa ülkelerinde onlarca renkten ve dilden, belgeli, belgesiz, vatandaş ya da değil emekçi kitlelerin faşizme hayır diyerek milyonlar olup alanlara çıkması önemlidir. Dünya işçi sınıfının enternasyonalist birliği ve mücadelesi bu haklı tepkiyi ilerleterek kapitalizmin temellerine yöneltmelidir.