AKP hükümeti artan bir ivmeyle hayata geçirdiği saldırgan politikalarla, içeride ve dışarıda giderek bir savaş hükümetine dönüşüyor. ABD’nin başını çektiği emperyalist koalisyonun bir parçası olarak Libya’da gecikerek üstlendiği rolü Suriye’ye yönelik tehditlerle devam ettiren, Irak’ta mevcut hükümetin altını oymaya çalıştığı için son günlerde başbakan Maliki tarafından açıkça uyarılan ve Irak’taki Şii ağırlıklı iktidar üzerinden aslında İran’a da mesaj veren AKP hükümeti, Kürt sorununda izlediği savaşçı politikayı da pekiştiriyor.

Lefter, 87 yıllık yaşamında hiçbir zaman yüksek sesle “ben Türkiyeli bir Rumum” dememiş, diyememişti. Çünkü egemenler ona “sen iyisin ama ailenin, sülalenin köküne kibrit suyu” diyerek binlerce Rumu yerlerinden, yurtlarından kopartıp atmışlardı ve aksi halde aynı şey onun da başına gelebilirdi. Lefter, bir Rum olarak değil, bir Fenerbahçeli, bir futbolcu olarak sevildi. Diğer Rumların malına, mülküne el koyulurken, onlar yerlerinden, yurtlarından sökülüp atılırken, o hep susmak zorunda kalmıştı. Rumlara yapılanlar her hatırlatıldığında, “her toplumda olur böyle şeyler” diyerek geçiştirmeye mecbur bırakılmıştı.

Türkiye Barış Meclisi’nin 4 Şubatta düzenlediği “Uludere’yi Konuşuyoruz” başlıklı panelde, katliamla ilgili gerçekler anlatıldı. “Tanıklıklar” ve “izlenimler” olmak üzere iki oturumdan oluşan panel Taksim Hill Otel’de gerçekleştirildi.

Egemenlerin başta Kürt halkı olmak üzere, devrimcilere, hak isteyen işçilere, demokratik tepkisini gösteren öğrencilere karşı saldırıları hız kesmeden devam ediyor. Aylarca, hatta yıllarca tutuklu kalan devrimciler, Kürtler, sosyalist öğrenciler akla ziyan iddialarla yargılanıyorlar. Uzun yıllar hapis cezası alıyorlar. Bu haksızlıklara bir yenisi daha eklendi.

Hrant Dink, 19 Ocak 2007’de, Agos gazetesi önünde arkadan sıkılan kurşunlarla alçakça katledilmişti. Dink, hayatını zalim ve kıyıcı burjuva devletin baskıcı politikalarıyla mücadeleye adamış sosyalist bir Ermeni aydınıydı. Faşist devlet güçleri, baskı ve tehditlere boyun eğmeyen Dink’i organize bir cinayetle yok etmeye karar verdiler ve bu planı hayata geçirdiler.

Geçtiğimiz Aralık ayında, Hamas lideri Halid Meşal’in Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ) liderlik seçimlerini organize edecek komiteye katıldığı açıklandı. Bu gelişme, Hamas’ın FKÖ’ye katılma yolunda önemli bir adım atması olarak yorumlanıyor.

Sorunları gören, yaşayan bir insanın bu sorunlara karşı ne yapılması gerektiğine dair bir fikri yoksa, sorunlar karşısında gözlerini kapamak, kulaklarını tıkamak, duyarsızlaşmak, dolayısıyla insan olmaktan çıkmaktan başka seçeneği yoktur. Yaşam içinde önümüze çıkan sorunlar karşısında yalnızca iki seçeneğimiz vardır: Ya o soruna tepkisiz kalıp sağlıksız yaşamaya devam etmek, ya da o sorunların ortadan kalkması için çalışmak ve insan olmak! Örgütlü insan sorunları mücadeleyle aşabileceğine inanır. Bunun için inatla, sabırla çalışır. Kapitalizm insanlığı ve doğayı tam anlamıyla yok etmeden örgütlenelim ve biz onu yok edelim.

Şimdilerde Taraf gazetesi sütunlarında bir sosyalizm tartışması patlak vermiş bulunuyor. Geçmişin hızlı Maocu “sosyalistlerinden” Halil Berktay, Sovyetler Birliği’nin çöküşüyle komünizmin tarihsel olarak bittiğini, çökenin sosyalizmin karikatürü değil ta kendisi olduğunu, bir daha başka sosyalizm olmayacağını, insanlığın özgürlük ve sosyal adalet gibi ideallerinin bu kadar komple ve katastrofik bir çöküşten sonra artık bu ad ve kavramlarla ete kemiğe büründürülemeyeceğini ileri sürdü.

Geçtiğimiz günlerde Rize Üniversitesi Senatosu, yönetimini üstlendiği kurumun adının “Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi” olarak değiştirilmesi yönünde bir karar aldı ve bu karar YÖK tarafından onaylandı. Rektör Arif Yılmaz kararın oybirliğiyle alındığını açıklarken, öncesinde başbakandan izin aldıklarını da duyurdu. Rize Üniversitesi, AKP hükümetinin 2006 Martında, bir gün içinde kurdurduğu 15 devlet üniversitesinden biriydi. Kuruluşundan beş yıl sonra alınan bu karar Erdoğan’ın harisliğinin ürünü müdür, senato üyelerinin dalkavuklukta sınır tanımamasının eseri midir bilinmez ama, böylece şimdiye dek ilk kez bir senato, kendi üniversitesinin adını değiştirip mevcut başbakanın adını koyma kararı almış oldu.

Burjuva medyada yine milliyetçi fırtınalar kopuyor. Siyasetçisinden köşe yazarına herkes Fransa’ya ve Sarkozy’ye küfretmek ve bir Ermeni soykırımı yaşanmadığını kanıtlamak için birbiriyle yarışıyor. Fransa’ya sıkılan kallavi tehditlerle, Fransız şirketlerini ve markalarını boykot etme çağrıları gırla gidiyor. Popülist ve lümpen bir dille icra edilen şovenist histeri edebiyatı ağızdan salyalarını saça saça haykırıyor: “Kalleş Fransa, asıl sen Cezayir’de yaptıklarının hesabını ver!” Gerçekten de sömürgeci Fransa’nın Cezayir’de yaptıkları unutulmamalı. Elbette Türk devletinin ve bugün “Kalleş Fransa” diye şovenist histeriyle höyküren beylerin o dönemde ulusal kurtuluş savaşı veren Cezayir’den yana tutum almadığı da unutulmamalı.

Dink cinayetinin sorumluluğu tetikçilerle veya “Ergenekoncu”larla sınırlı değildir. Tarihsel arka planıyla beraber ele alındığında görülüyor ki Dink cinayetinden zalim burjuva devlet bir bütün olarak sorumludur. Devlet, işlediği tüm suçların hesabını vermelidir. İsimsiz, mezarsız kurbanların anneleri bekliyor. Bu kanlı düzen, yakılarak, asılarak, vurularak, bombalanarak katledilen insanlarımızın hesabını elbet bir gün verecek!

Katledilişinin beşinci yıldönümünde, Hrant Dink, Mersin Emek ve Demokrasi Platformunun “Hrant İçin, Adalet İçin” sloganıyla gerçekleştirdiği basın açıklamasıyla anıldı ve ölüm yıldönümünden iki gün önce verilen mahkeme kararı protesto edildi.

Halkların Demokratik Kongresi, Türkiye genelinde “Sen de Bir Ses Çıkar” sloganıyla başlattığı basın açıklamalarında bu hafta, 2007 yılında katledilen Agos Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Hrant Dink için ses yükseltti.

Faşizm belâsıyla mücadelede işçi sınıfının burjuva demokrasisine ve devletine güvenmek gibi bir lüksü yoktur. Bugün Almanya’daki olaylar karşısında Alman devletini faşist çeteleri kullanmakla suçlayan ikiyüzlü Türk egemenler, kendi devletlerinin öncü işçilere, devrimcilere, Kürtlere karşı faşist çeteleri ve terörü nasıl kullandıklarını gözden saklamaya çalışıyorlar. Türk kontr-gerillasının ve faşist hareketinin Almanya’yla nasıl “derin” bağlantılara sahip olduğu da malûmumuzdur. Faşizm öyle kanlı bir belâdır ki, en küçük bir yanılsama ve ona karşı mücadelede en küçük bir zafiyetin telâfisi mümkün değildir. 1980 öncesi süreç ve 12 Eylül faşizmi bu gerçeği Türkiye işçi sınıfına acı derslerle göstermiştir.

Oluşturulan bütçe burjuvazinin bütçesidir. Dolayısıyla harcamalar da burjuvazinin çıkarları doğrultusunda olacaktır. Ancak burjuvaziyi besleyen bu bütçenin büyük bölümü işçi-emekçilerden toplanan vergilerden oluşmaktadır. Tezatlık da buradadır. Burjuvazi hem işçi sınıfının ürettiği artı-değere el koyarak onu sömürmekte, hem de ondan topladığı vergilerle ona baskı uygulayan devlet mekanizmasını beslemektedir. Dolayısıyla işçi sınıfı kendisinin olmayan, kendisini ezen ve baskı altına alan burjuva devletin finansörlüğünü yapmaktadır. Gerçek çözüm, kapitalist sömürü çarkına çomağı sokmak ve sömürü mekanizmasını yok etmekten geçmektedir.

Bu dava sonucunda, Anadolu’nun kadim halklarından Ermeniler, bir kez daha Hrant Dink şahsında zulme uğradılar. Hrant Dink davasında verilen hüküm, Anadolu toprakları üzerinde yıllarca yan yana yaşayan Kürt, Ermeni, Laz, Çerkez ve daha nice halk topluluklarına karşı verilmiş bir yok sayma hükmüdür. Bu hüküm halkların kardeşliğine inananların içlerine sindirebilecekleri bir karar değildir. Bu dava böyle bitmeyecek!

Ortadoğu’da emperyalist hegemonya kavgası kızışıyor. Suriye Kürtlerinin önümüzdeki dönemde Irak’taki gibi bir statü edinme ihtimali TC’yi daha da saldırganlaştırıyor. Ancak bu saldırı dalgasının devletin istediği sonucu vermeyeceğinin sinyalleri de ortaya çıkıyor. 36 basın emekçisi tutuklanınca yüzlerce kişi Dicle Haber Ajansını ve Özgür Gündem gazetesini arayıp gönüllü muhabirlik yapmayı teklif etti. 33 avukat tutuklanınca yüzlerce avukat tutuklamaları protesto etti.