Sayısı milyonları bulan işsizlerin sorunlarını işsizlik sigortası ile telafi etmek elbette mümkün değildir. Ancak iş güvencesinin yok edildiği Türkiye’de işsizlik sigortası hakkının korunup geliştirilmesi büyük önem taşıyor. İşsizlik fonunun yağmalanması karşısında sessizliğini bozarak mücadeleye girişen işçi sınıfı, yarının daha büyük mücadeleleri için de idmanlı olacaktır. İşsizlik sigortası fonunun kaderi de, işçilerin kendi elleriyle yarattığı zenginliklerden ve kaynaklardan daha fazla pay alması da, verilecek mücadelenin gücüne ve kararlılığına bağlıdır. Elbette işsizliğin ve onun kaynağı olan kapitalizmin kurutulabilmesi de…

AKP savaş politikalarını sürdürmek, Kürt halkının haklı taleplerini boğmak ve emekçileri sindirmek için saldırılarına devam edecektir. Bunu yaparken de etkili propaganda mekanizmasını kullanarak emekçilerin zihinlerini yalan bombardımanı altında tutacak, geniş emekçi kitleleri yanına çekebilmek için onları aldatmayı sürdürecektir. Yapılması gereken, burjuvazinin örgütlü yalanlarının karşısına örgütlülüğümüzü güçlendirerek çıkmak ve işçi sınıfının bağımsız sesini yükseltmektir.

1 Kasım seçim sonuçlarının ne olacağını esas olarak Ortadoğu’daki gelişmeler, dünya ölçeğinde sürüp giden ekonomik kriz ve elbette bu ikisine bağlı olarak şekil alacak sınıf mücadelesi belirleyecektir. Bizler parlamenterist değil Marksist sınıf devrimcileriyiz. Dolayısıyla seçim sonuçlarını düzen partileri gibi ele almadığımız gibi, bu sonuçlardan dolayı umutsuzluğa ya da boş sevinçlere de kapılmayız. Önümüzdeki dönem hem Ortadoğu’da hem de Türkiye’de, Kürt sorununun da basıncıyla çok büyük gelişmeler olacaktır. Olağanüstü rejim inşa hevesleri, Ortadoğu’da Türkiye’nin de dâhil olduğu derinleşen savaş ve çözümsüz kalan Kürt sorunu, toplumsal alanda yeni kırılmalar yaratma potansiyeline sahiptir. Bu da büyüyen sorunlar anlamına gelmektedir. Bizim için temel mesele işçi sınıfı kitlelerinin korkunç bir örgütsüzlük ve sınıf bilincinden yoksunluk durumu içinde olmasıdır ve dün olduğu gibi bugün de odaklanılması gereken nokta bu durumu değiştirmektir. O zaman tüm gücümüzle ileri!

Suriye iç savaşının ve Suriyeli mültecilerin yıllardır yaşadıkları insanlık dramının başta gelen sorumlularından olan AB ülkeleri ve Türkiye, mülteci sorununu kirli bir pazarlığın daha konusu haline getirdiler. Almanya Şansölyesi Merkel’in 1 Kasım seçimlerinin arifesinde gerçekleştirdiği Türkiye ziyareti ve Merkel-Erdoğan arasındaki mide bulandırıcı pazarlıklar, kapitalist dünyanın riyakârlığını bir kez daha gözler önüne serdi.

AKP aylardır Kürt illerinde kanlı operasyonlar yürütüyor. Başarısızlığa uğradığı bölgelerde baskıyla, şiddetle gözdağı veriyor. 90’lı yıllarda etkin kullanılan devlet terörü yöntemleri, köy boşaltma ve koruculuk dayatmasıyla, sokağa çıkma yasaklarıyla, ev baskınlarıyla, katliamlarla, yeniden hortlatılmış durumda.

Toros marka otomobiller 90'larda Kürt halkı için katliamın simgelerinden biriydi. Yüzlerce Kürt köylü, siyasetçi, gazeteci ve Musa Anter gibi aydınlar JİTEM tarafından katledilmişti. Bir mahalleye veya köye beyaz Toros gelmişse insanlar büyük bir korkuya kapılıyordu. JİTEM’e bağlı güçler Kürt halkına türlü işkence ve katliamlarla kan kustururken Türkiye’nin batısı ise JİTEM’in yaptığı katliamları PKK yaptı diye biliyordu.

Barış Bloku, 27 Ekimde, Cezayir Toplantı Salonunda, “Çatışma Değil Müzakere, Savaş Değil Barış” başlıklı bir basın toplantısı düzenledi. Toplantıya Barış Bloku bileşenlerinin temsilcileri ve HDP milletvekillerinin de içinde yer aldığı çok sayıda kişi katıldı.

Mali sermaye, kırk yıla yakın bir süredir, daha önceki işçi kuşaklarının uzun mücadelelerle elde ettiği kazanımları gasp etmek üzere işçi sınıfına saldırıyor. Bu saldırıların küresel ölçekte ve eşgüdümlü bir şekilde yürütülebilmesi için ise IMF, Dünya Bankası, Dünya Ticaret Örgütü gibi emperyalist kurumlar aracılığıyla somut reçeteler hazırlanıyor. Özgürlüklere ve toplumsal refaha ulaşma iddiasıyla sermayenin önündeki her türlü engelin kaldırılması gerektiğini savunan bir ideolojik altyapıya dayanan bu saldırı politikaları, neo-liberalizm adı altında teorileştirmiş durumda. İkinci Dünya Savaşını izleyen ekonomik yükseliş döneminin, 1970’lerin başında yerini krize bırakması, burjuvaziyi düşen kâr oranlarını yükseltmek ve bu krizden en az hasarla çıkmak üzere işçi sınıfına dönük kapsamlı saldırılara sevk etmiş ve neo-liberal politikalar da bu bağlamda gündeme sokulmuştu. Ne var ki, işçi hareketinin ve sosyalist hareketin tüm dünyada güçlü olduğu 70’li yıllarda, burjuvazi bu politikaları henüz uygulamaya koyamamıştı. 1980’lerin başından itibarense neo-liberalizm geniş bir etki alanına kavuşacak ve söz konusu politikalar farklı tempolarda da olsa tüm dünyada hayata geçirilmeye başlanacaktı.

Zaten başlı başına bir aldatmacadan başka bir şey olmayan kişi başına düşen milli gelirin hesaplama yönteminin değiştirilerek iki katına çıkarılmasının AKP’yi kurtarması mümkün değildir. Kişi başına düşen gerçek milli gelire bakarsak, bıraktık 19 bin doları, 9 bin doların bile büyük bir kandırmaca olduğunu görürüz. Kişi başına 9 bin dolarlık bir yıllık gelir demek, 4 kişilik bir ailenin yıllık gelirinin 36 bin dolar, yani yaklaşık 108 bin lira olması demektir. Oysa çoğunluğu asgari ücret veya biraz üzerinde ücretle geçinmeye çalışan işçilerin evine, iki kişi çalışsa bile yılda ancak 24 bin lira girmektedir. Elbette hiçbir matematik oyunuyla silinemeyecek bu gerçekler emekçi kitlelerin öfkesini büyütmekte, AKP’nin sonunu hazırlamaktadır.

Uzun zamandır burjuvazinin kendi içindeki kapışma medya üzerinden iyice alevlenmiş durumda. Cumhurbaşkanı ve hükümetin tırmandırdığı baskı politikaları sonucu burjuva medya da iki kutba bölündü. Hükümeti ve yaptıklarını şu ya da bu ölçüde teşhir eden bir taraf var. Bir de hükümeti her koşulda destekleyen, onun kalemşorluğunu yapan bir medya grubu var ki buna artık “havuz medyası” deniliyor. AKP iktidarının otoriterleşmesi medya üzerinde de kendini fazlasıyla gösteriyor. Bütün muhalif burjuva basın kuruluşları AKP’nin sansür ve baskılarından nasiplerini aldılar.

Günümüzde demokrasi ve özgürlük kavramları o kadar çok sık kullanılıyor ki, bu konuda burjuva devletler adeta birbiriyle yarışıyorlar. Kapitalist devletler, neredeyse açık diktatörlüklerle yönetilenler dahi, kendilerinin ne kadar demokratik ve özgürlükçü olduğunu savunuyorlar. Emperyalist ülkeler sağa sola “demokrasi ve özgürlük götürmek” için birbirleriyle kıyasıya rekabet ediyor!