İşçi, emekçi ailelerin çocukları olan biz gençler; üniversitelerde polisiyle, özel güvenlikleriyle saldırılarını arttırıp bizi geleceksizleştirmeye uğraşanların Roboski’yi, Soma’yı yaşatanlar olduğunu biliyoruz. Bize sunulan geleceğin acıyla, yoksullukla, ölümle dolu olduğunu görüyoruz. Ve yapılan tüm haksızlıkların, katliamların hesabını sormanın tek yolunun ise ait olduğumuz işçi sınıfının içerisinde mücadele etmek olduğunun farkındayız.

Bu soru küçükken neredeyse hepimize sorulmuştur herhalde. Herkesin bir mesleği vardır bu düzende ve ancak bu meslek sayesinde hayatta kalabilir insan. O küçük yaşlardan itibaren bu gerçeği kavratabilmek için akrabalarımız, komşularımız, öğretmenlerimiz, herkes sorar: “Büyüyünce ne olacaksın?”

Bütün canlı varlıklar gibi sınıflı toplumlar da sonludur. Kapitalist sistem de kendinden önceki tüm sömürülü sistemler gibi mezar kazıcısı sınıf tarafından yıkılacaktır. Onu ölümlü yapan bağrındaki çelişkilerdir. Nasıl ki barındırdıkları çelişkilerden dolayı krallıklar, padişahlıklar, feodal beyler, despotik bürokrasiler yıkılmışsa, kapitalist sömürü cumhuriyeti de yıkılacak, yerini proletaryanın sovyet cumhuriyetine bırakacaktır. Paris Komünü ve şanlı Ekim Devrimi yalnızca bir başlangıçtır.

Büyüyen Türkiye! Ekonominin büyüdüğünden, zenginliğin her geçen gün arttığından bahsediliyor. Doğru! Evet, gerçekten de Türkiye ekonomisi büyüyor. Fakat büyüyen, artan başka şeyler de var. Bunlardan pek söz edilmiyor. Geçenlerde okuduğum bir haber pek dikkat çekiciydi. Geri kalan şeylere de biz değinmiş olalım diyerek paylaşmak istedim.

Araştırmalar Türkiye ekonomisinin son 10 yılda iki kattan daha fazla büyüdüğünü söylüyor. Gelgelelim, tek başlarına koca bir ülkeden daha fazla büyüyen patronlar var. Ekonomist dergisi bu yıl da “En Zengin 100 Türk” listesini açıkladı.

Ekonomi Bakanı Nihat Zeybekçi, banka ve kredi kartlarıyla ilgili yapılan düzenlenmeleri aktarırken bankalara şöyle sesleniyor: “Asgari ücreti olan bir arkadaşın 4 bankadan 30 bin TL’lik limiti var. Bu iyi niyetli değil. Herkes elini vicdanına koysun ve ayağını denk alsın.” Gülsek mi ağlasak mı, hangi cümlesinden başlasak? O yüzden bakana birkaç soru soralım.

Atanmayı bekleyen öğretmenlerin durumu aslında işsizlik girdabında kaybolan işçilerin durumundan farklı değil. Üniversiteden mezun olan öğretmenler, uzun süreli bir bekleme pozisyonuna itiliyorlar. Bir gün elbette atanırım umuduyla bekliyorlar. Böyle olmasına rağmen öğretmenlerin kendilerini işçi olarak görmemeleri, örgütlenmelerinin önünde de büyük bir engel teşkil ediyor. Tabii ki burjuvazi bu tuzakları bilinçli bir şekilde, sinsice kuruyor.

Dilovası’nda yapılan araştırmalarda anne sütünde ağır metaller bulunmuştur. Yani Dilovası’nda doğan bebekler doğdukları andan itibaren zehirleniyorlar. İnsanı, doğayı iliğine kadar sömüren burjuvazi tüm dünyayı yıkıma sürüklüyor. Peki, ne için? Elbette para ve daha çok para için. Fabrikalarda insan yerine konmayan işçiler yaşam alanlarında da aynı muameleye maruz kalıyorlar.

Avustralya merkezli İnsan Hakları Kuruluşu Walk Free tarafından yayımlanan “Küresel Kölelik Endeksi” raporuna göre Türkiye 185 bin 500 köle ile 162 ülke içinde 105. sırada yer alıyor. Çağdaş köleliğin dünya ortalamasını yüzde 20 olarak açıklayan Walk Free raporunda, Türkiye başta çocuk yaşta evlilikler olmak üzere, insan istismarında Avrupa ülkeleri arasında ilk sırada bulunarak şampiyonluğu kimseye kaptırmıyor.

Davutoğlu çıkmış bir değil iki tehdit savuruyor! Önce gayet kendinden emin kan akacağını itiraf ediyor, sonra da kanı akıtacak taraf devlet olduğu halde bundan Demirtaş’ı sorumlu tutacaklarını söylüyor. Ve bu tehditleri fütursuzca savururken “kamu düzeni”nden bahsediyor. Bu ikiyüzlülük değil de nedir? Yaratılmak istenen algı, sokağa çıkmanın, eylem yapmanın suç olduğu algısıdır.