Brezilya'da devlet başkanı Dilma Rousseff’i istifaya çağıran kitlesel protesto gösterileri patlak verdi. Bu gösterilerin başını, yolsuzluk gerçeğini kendi siyasi ve ekonomik çıkarları için sömürmeye çalışan parababalarının önderliğindeki sağ hareketler çekmekte. Gösterileri destekleyen milyarderler, yolsuzluğa konu olan ve göz diktikleri dev petrol şirketi Petrobras’ın özelleştirilmesini istiyorlar. Anti-komünist pankartlar taşıyan, orduyu darbeye çağıran faşist grupların da yer aldığı bu gösterilerin kitle tabanını ise mevcut ekonomik durumdan hoşnutsuz olan küçük-burjuva kesimler oluşturuyor. Brezilya, reformist partilerin, burjuva işçi partilerinin yarattığı hayal kırıklığının nasıl gericiliğin önünü açtığının yeni bir örneğini sergiliyor.

BHH bildirisindeki muğlaklığın üzeri kazındığında, alttan çıkan şey, CHP’ye destek, HDP’ye oy yok tutumudur. Bu bizler açısından hiç de şaşırtıcı olmamıştır. BHH bileşenleri de dahil küçük-burjuva sosyalist çevrelerin etki alanındaki kitlenin çoğunluğunun ve hatta aktivistlerinin önemli bir bölümünün her seçimde CHP’ye oy verdikleri bilinen bir gerçektir. Geçtiğimiz yılki yerel seçimler, bunun matematiksel kanıtlarını da yeterince ortaya koymuştu.

Yüz binlerce Ermeniyi kırımdan geçiren, Rumları, Süryanileri ve diğer gayrimüslim halkları bu topraklardan atan, onların malına mülküne el koyarak semirip egemenliklerini pekiştirenlerle, yine onlar tarafından ezilen, sömürülen işçi-emekçi kitlelerin hiçbir çıkar ortaklığı yoktur. İşçi sınıfı Ermenisiyle, Rumuyla, Türküyle, Kürdüyle, Arabıyla aynı sınıfın parçasıdır ve kardeştir. Türkiye işçi sınıfına düşen, Ermeni halkına karşı büyük bir insanlık suçu işlemiş olan egemenleri mahkûm etmek ve Ermeni emekçilere kardeşlik elini uzatarak onların tarihsel acılarını paylaşmaktır.

Farklı emelleri olan AB ülkelerinin, ortak bir ordu kurması büyük bir hayaldir. Bir an için bu çelişkilerin ortadan kalktığını ve birleşik bir Avrupa ordusunun kurulduğunu düşünsek bile, şurası çok açık ki bu ordu “barışın teminatı” olmayacaktır. Tersine böylesi bir ordu daha kanlı çatışmaların bir parçası olacaktır. Kapitalistlerin kurdukları çeşitli birliklerin dünyaya barış ve demokrasiyi getireceğini iddia etmek büyük bir yalandır.

Türkiye’de 2003 yılından bu yana, 18 Mart, “şehitler günü” olarak anılıyor. Bu yüzden Mart ayı geldiği zaman Milli Eğitim başta olmak üzere burjuva ideolojisini üfüren tüm borazanlar benzer hamaset seslerini yüksek perdeden çıkarmaya başlıyorlar. “Şehitler” üzerinden ahlâksızca pompalanan kahramanlık edebiyatı ile emekçileri kapitalistlerin çıkarları uğruna savaşıp canını vermeye hazırlıyor, esasen burjuvaların egemenliğini sürdürmek dışında bir şeye hizmet etmeyen “vatan”, “millet”, “bayrak” gibi kavramları yüceltiyorlar.

Paris Komünün yıldönümünde, Elif Çağlı'nın Marksizmin Işığında ismini taşıyan, Marksizm ve Devlet sorununu ayrıntılarıyla ele aldığı çok önemli kitabının ilgili bölümünü okuyucularımızın dikkatine sunuyoruz.

Suriyeli, Iraklı, Çinli, Bangladeşli… Tüm göçmen işçilerin içinde bulundukları durumun, ülkelerini saran savaşın ve yoksulluğun nedeni kapitalist sistemdir. İşsizliğin, düşen ücretlerin ve iş cinayetlerinin nedeni de kapitalist düzendir. Sermaye düzeni, işçilerin birlik olmasını engellemek için onları ırkçılıkla, milliyetçilikle zehirliyor. Göçmenlere yönelik şiddet eylemlerinin nedeni de budur.

Ortadoğu halkları Lieberman benzeri faşist siyasetçilerin kan kusan saldırgan politikalarının tehdidi altındadırlar. Tek bayrak, tek devlet, tek dil, tek din gibi kışkırtıcı söylemlerle halklar arasında düşmanlık tohumları ekmektedirler. Alt-emperyalist bir güç konumuna yükselen Türkiye egemenlerinin uyguladığı yayılmacı siyaset de, Ortadoğu’daki çözümsüzlüğe yeni sorunlar eklemektedir.

16 Mart 1978 tarihinde Beyazıt Meydanı’nda devrimci gençlerin katledilmesi, burjuvazinin sınıf hareketini ezmek için giriştiği kitlesel katliamların başlangıcı oldu. Aynı yıl, devlet destekli faşist güçler Çorum ve Maraş’ta Alevilere, solcuları karşı katliamlara giriştiler, yine aynı yıl 7 TİP’li öğrenci faşist Haluk Kırcı tarafından katledildi. Kısacası 1978 yılı faşist terörün zirve yaptığı bir yıl olmuştu. Ne var ki faşist saldırılar ve katliamlar sınıf hareketini durdurmaya yetmemişti.

Halepçe katliamını unutmayalım! Sorumlularının yalnızca Saddam gibi despotlar olmadığını bilelim. ABD, Avrupa ülkeleri, Türkiye ve Saddam’ı destekleyen Arap ülkeleri bu katliama çeşitli şekillerde yardım ettiler, göz yumdular, sonuçlarını seyrettiler, hiç olmamış gibi sessiz kaldılar ve sonra bu suçtan kendilerini sıyırıverdiler.

Şurası açık ki, AKP oylarında düşüş çok büyük olmayacak olsa bile, bu oran içinde gönülsüz AKP oylarının oranı hayli artmış olacaktır. Dahası HDP’nin 7 Haziranda barajı aşması AKP’nin parlamento gücünü sınırlayan önemli bir gelişme olacaktır. Dünyadaki genel ekonomik tablo, Türkiye’de emekçi kitlelerdeki genel hoşnutsuzlukla birlikte, daha zayıf bir parlamento gücüne sahip AKP içindeki kaynamaları da arttıracaktır. Bu durumda, işçi sınıfının zaten uç vermiş olan hareketlenmesi daha da cesaret kazanabilecektir.

Malûm, “başkan babalık” arzusu yerine gelirse, Erdoğan neredeyse sultanlık yetkileriyle donatılmış bir başkan olacak. Arzuladığı “Türk tipi” başkanlık sisteminde, Erdoğan’ın denetlenmesi neredeyse imkânsız olacak. Böylece hakikaten çok hızlı kararlar ve uygulamalar birbirini izleyecek. İşçi sınıfına yönelik saldırıları ve anti-demokratik yasaları arka arkaya çıkaran ve süratle uygulayan AKP’nin ve Erdoğan’ın daha da hızlanmasının anlamının daha çok saldırı, daha çok keyfilik, daha çok denetimsizlik olduğu açıktır.

Erdoğan’ın ve yandaşlarının ardı ardına sıraladıkları yalanlar artık eskisi kadar tutmuyor. Tutmadıkça onlar da daha fazla ve daha büyük yalanlar söylemek zorunda kalıyorlar. Paralel yapı, darbe tehdidi, komplo, montaj diye ortaya attıkları safsatalarla günü kurtarmaya uğraşıyorlar. Ama her şeye rağmen işlerinin kolay olmadığını görüyorlar. Gittikçe saldırganlaşmaları ve neredeyse her gün yeni bir yalanla, safsatayla gündemi değiştirmeye çalışmaları bundandır.

Kapitalistler, onların devletleri ve hükümetleri “insani” yardım organizasyonlarıyla, eğitimi ve kültürel etkileşimi geliştirme kisvesiyle yürüttükleri faaliyetleriyle toplumlara bakın ne iyi işler yapıyoruz diyorlar ama, “iyi niyetle” yürütülüyor gösterilen bu çalışmalar, burjuvazinin çok yönlü çıkarları doğrultusunda yapılıyor. Burjuvazi emperyalist politikalarını kitlelerin gözünde meşrulaştırırken, bu politikaların arkasına takılan kitlelerin sömürü ilişkisini görmesinin önüne geçmeye de çalışılıyor.