Milyarlarca insan kapitalist sistemin yarattığı açlığa, yoksulluğa, sömürüye ve savaşlara maruz kalmaya devam ediyor. Bugün savaşların yakıp yıktığı şehirlerdeki emekçiler ölülerini bile geride bırakarak, uzun, sonu görünmeyen göç yollarına dökülüyor. Sanki bugüne kadar yaşanan acılar, akıldışı katliamlar, açlık, yoksulluk ve yıkımlar az gelmiş gibi, yeni ve daha korkunç savaş araçlarının denemeleri yapılıyor. Şehirler yanıyor, yıkılıyor ve her bir günün sonunda dünya üzerinde 25 bin insan doğrudan gıda ihtiyacı karşılanamadığı için açlıktan veya açlığın yol açtığı sebeplerden ölüp gidiyor.

Faşizmin ne olduğunu ve emekçi kitlelere neye malolduğunu tarih defalarca ve çok acı örneklerle ortaya koymuş olduğundan, halkı bu denli insanlık dışı bir rejime ikna etmek için, Erdoğan’ın bu tür demagojik söylemlere ihtiyacı vardır. Ve işte bu gerçekliği teşhir edecek ve yoluna taş koyacak herkes ve her şey, Erdoğan’a göre gayri millidir ve yersizdir, hizaya sokulması yahut yok edilmesi gerekmektedir. Meselenin özü budur.

Başbakan Ahmet Davutoğlu, kamuda asıl işlerde çalışan taşeron işçilerin kadroya alınacağını açıkladı. Yıllardır taşeron şirketlerde düşük ücretlerle ve iş güvencesiz çalıştırılan yüz binlerce taşeron işçisi de gerçekten kadroya alınacağını düşünerek büyük bir beklenti içerisine girmiş durumda. Taşeron işçiler gerçekten kadroya alınıyor mu?

İzlediği savaş politikalarıyla ülkeyi yangın yerine çeviren AKP hükümeti, bu politikaların tetiklediği katliamlardan da faydalanmaya çalışıyor. Yaratılan kaos ve korku ortamını elini güçlendirmek için kullanmaktan çekinmeyen hükümet, şimdiye dek sayısız değişiklik yaparak her seferinde daha da faşizan hale getirdiği baskı yasalarında yeni adımlar atmaya hazırlanıyor.

Olağanüstü bir dönemden geçiyoruz. Dönemin olağanüstü karakterini, kapitalizmin ürettiği ekonomik, siyasal, toplumsal krizler ve kuşkusuz buna paralel olarak yürüyen 3. Emperyalist Paylaşım Savaşı oluşturuyor. Kapitalizmin adeta kronikleşmiş bu hastalık durumu, her anlamda bir yok oluşun kapısını da aralamış durumda.

Paris Komünün yıldönümünde, Elif Çağlı'nın Marksizmin Işığında ismini taşıyan, Marksizm ve Devlet sorununu ayrıntılarıyla ele aldığı çok önemli kitabının ilgili bölümünü okuyucularımızın dikkatine sunuyoruz.

AKP hükümetinin Kürt illerini ateşe vererek, Rojava’da özyönetim girişimini boğmaya çalışarak ve Suriye’ye cihatçı çeteler üzerinden müdahale ederek doruğa tırmandırdığı savaş, Türkiye’nin batısına da sıçramış bulunuyor. Ankara, 17 Şubatta gerçekleştirilen ve onlarca insanın yaşamını yitirdiği bombalı saldırının ardından, 13 Martta ikinci kez benzer bir eylemle sarsıldı. Her şeyden önce bu saldırının Saray’ın ve AKP’nin kanlı savaş politikalarının dolaysız sonuçlarından biri olduğunu söylemek gerekiyor. Ülkenin doğusunda yüzlerce insan katledilirken, kentler yakılıp yıkılırken, savaşın batıya doğru yayılmaya başlamaması beklenemezdi ve beklenen şey acı bir şekilde gerçekleşmektedir. Medyayı tekeline alan ve kirli propaganda çarklarını acımasızca işleten AKP, batıdaki emekçi kitlelerin beynini yalanlarıyla felçleştirip Kürt halkına uygulanan zulmü gözlerden saklamayı önemli ölçüde başarsa da, bu zulüm milyonlarca Kürtte artık geri dönüşü zor görünen bir zihinsel kopuşa yol açmıştır.

Bugün AB derin bir iktisadi krizle ve ona eşlik eden siyasal ve toplumsal krizlerle boğuşuyor. Barış, demokrasi, kesintisiz büyüme, tek bir devlet olarak kaynaşma hayalleri uçup gittiği gibi, mevcut haliyle dahi AB’nin ömrünün sonuna yaklaştığı yorumları giderek burjuva camiada bile daha fazla dillendiriliyor. AB’de yaşanan çok boyutlu krizin başlıklarına bu pencereden bir kez daha bakalım.

Yeni ve sivil bir anayasa sorunu, artık bir demokratikleşme sorunu olmaktan çıkmış, bir olağanüstü rejimin tesis edilmesi sorunu haline gelmiştir. İşçi sınıfı için yeni cehennemin taşlarının döşenmesi anlamına gelen böylesi bir anayasa sürecine sonuna kadar direnilmelidir. Meclis’te şu ana kadar yürütülen komisyon çalışması Erdoğan’ın kurduğu bir oyun masasından başka bir şey değildir. Bu oyuna katılmak, niyet ne olursa olsun, sadece Erdoğan’ın yürüyüşüne payanda olmakla sonuçlanır. Hitler mutlak iktidara yürüyüşünde, kendi hesapları olan çeşitli burjuva parti ve liderleri oyalamayı ve kendi kurduğu oyunun figüranı yapmayı başarmıştı. Hitler’i kontrol altına alabileceklerini ve kendi hesaplarını yürütebileceklerini düşünen Weimar Cumhuriyeti’nin çeşitli burjuva siyasetçileri, günün sonunda kendilerinin kündeye geldiğini gördüler. Gelinen noktada “başkanlık sistemi de tartışılabilir” gibi argümanların hiçbir hükmü yoktur. Bunlar sadece Erdoğan’ın otoriter değirmenine su taşımaktadır. Bu bakımdan tarihin acı derslerini hatırlatmak enternasyonalist komünistlerin boynunun borcudur.

Kadının “anne olarak” kutsanma görüntüsü altında alabildiğine aşağılandığı, değersizleştirildiği, ayrımcılığın azamisine maruz bırakıldığı, eve hapsedilmeye çalışıldığı, politik yaşama ancak diktatörün şakşakçısı ve emir kulu olarak katılmasına izin verildiği totaliter burjuva rejimlerin en acımasızı ise faşizmdir. Türkiyeli emekçi kadınlar da bugün faşizm tehlikesiyle yakın bir tehdit olarak yüz yüzedirler. Bu nedenle, İtalyan ve Alman faşizmi dönemine bu açıdan bakmak, tehlikenin büyüklüğünü ve bunun önüne geçmek için mücadele etmenin yakıcı önemini kavramak bakımından da faydalı olacaktır.