Pasifik’te savaş yığınağı hummalı bir şekilde artarken, ABD Japon takımadalarının güney ucunda yer alan ve halihazırda Amerika’nın Japonya’daki askeri üslerinin %75’ine yakınını barındıran Okinawa adasına yeni bir askeri hava üssü kuruyor. Buna karşı on binlerce Okinawalı kitlesel mitinglerle tepkisini göstermeyi sürdürüyor ve adadaki tüm Amerikan üslerinin kapatılması talebini yükseltiyor.

Bugün cinsiyet ayrımcılığına, sömürüye, yoksulluğa, tacize, şiddete karşı korkusuzca mücadele edenler emekçi sınıfların kadınlarıdır. Değişim yaratabilecek olan işçi sınıfının kadınlarıdır. Tam da bu nedenle emekçi kadınların sorunlarına odaklanmayan, işçi sınıfının mücadele yöntemlerini benimsemeyen, işyerlerinde, işçi sınıfı saflarında anlamlı bir örgütlenme çalışması yürütmeyen, hedefine kapitalizmi koymayan hareketlerin kadın haklarında anlamlı bir ilerleme sağlaması mümkün değildir.

İngiliz kız kardeşler! Duygularımızda ve özlemlerimizde bizimle birlikte olduğunuza inanıyoruz. Ulusal önyargı ve nefretle savaşmak, silahlanma ve savaşa en enerjik biçimde karşı çıkmak hepimizi onurlandıracaktır. İşçilerin kendi kurtuluşları için kutlu savaşında en ön saflarda dövüşmek bizim mutluluğumuz olacaktır.

Hem Erdoğan’ın yenilerek İstanbul’un muhalefete geçmesi hem de aradaki farkın bu denli açık olması muhalefet saflarında coşku, umut ve moralleri arttırmıştır. Bu denli nicel bir farkın siyaset sahnesinde önemli değişimlerin, güç dengelerinde kaymaların önünü açmasını beklemek gerekir.

Harlan Kömür Madeni grevi 1930’lu yılların Amerika’sına damgasını basmıştı. Elbette sadece Harlan’da değil, diğer maden ocaklarında, fabrikalarda, çiftliklerle yani üretimin yapıldığı her yerde irili ufaklı grevler, direnişler yaşanıyordu. Kapitalist sistemin yarattığı cehennem işçileri mücadele etmeye sevk ediyordu.

Kendi sınıf çıkarları açısından Türkiye burjuvazisinin iki emperyalist bloktan hangisinin içinde olacağına dair tartışmalarda işçi sınıfı bir taraf olamaz. Bugün bedelini emekçilerin ödediği bir emperyalist paylaşım savaşı yürümektedir ve bu savaşın sorumluluğunu her iki emperyalist blok da taşımaktadır.

ABD’nin en köklü ve en büyük orkestralarından biri olan Chicago Senfoni Orkestrasında geçtiğimiz aylarda bir grev gerçekleşti. Greve çıkanlar orkestra salonunda çalışan temizlik işçileri ya da orkestra binasının tadilatını yapan inşaat işçileri değil, orkestranın müzisyenleriydi. Beş kıtada sayısız konser verip festivallere katılan, birçok müzik ödülüne layık görülen, enstrümanlarından çıkan notalarla Bach’ın, Beethoven’in, Mozart’ın ruhlarını çağıran ünlü Chicago Senfoni Orkestrasının müzisyenleri…

İttifak’ın izlediği tereddütlü ve uzlaşmacı politikalar, onu aynı zamanda karşı-devrimin ağır darbesiyle de yüz yüze bırakmıştır. Rejimin kısmi tavizlerle hareketi sönümlendirmeye ve bunu başaramadığı takdirde onu şiddetle ezmeye çalışacağı açıktır. Gelinen noktada mücadele sürecinin ilerletilip rejimin alaşağı edilebilmesi için emekçi kitlelerin önünde burjuva unsurlara kulak vermeden bağımsız inisiyatiflerini geliştirme görevi durmaktadır. Hareketin başarıya ulaşması buna bağlıdır.

15-16 Haziran Genel Direnişi, Türkiye işçi sınıfı hareketi tarihinde önemli bir zirve olma özelliğini halen koruyor. Türkiye'de işçi sınıfının devrimci bir rol oynayıp oynayamayacağının, hatta var olup olmadığının bile tartışıldığı bir tarihsel kesitte, iki güne yayılan militan bir eylemlilik sergileyen işçi sınıfı, bu kadarıyla bile düşmanlarının yüreğine korku salmayı başarmıştı. Sendikal hak ve özgürlükleri için ayağa kalkan ve başta planlanan eylemliliği aşan bir militanlık ve kitlesellikle İstanbul'a damgasını vuran işçi sınıfı, tüm baskılara, kara listelere, ilan edilen sıkıyönetime ve ardından gelen 12 Mart darbesine rağmen mücadeleye devam etmiş ve yetmişli yıllardaki toplumsal mücadelenin temel lokomotifi olmuştu.

“Beyaz yakalı” işçiler giderek daha güçlü bir sınıf tutumu alarak harekete geçerken, “orta sınıf”a mensup oldukları yanılsamalı algısından da pratikte kurtulmaya başlıyorlar. Aslında benzer koşullar ve mücadele süreçleri her zaman benzer değişimlere yol açıyor. Örneğin 1929 büyük buhranı da böyle bir sonuca yol açmış, fakat İkinci Dünya Savaşı sonrasında ve özellikle de SSCB’nin çöküşünün ardından bu algı yeniden beslenmişti.

Geçtiğimiz haftalarda Filipinler ve Hindistan’da gerçekleştirilen seçimler iktidardaki otoriter partilerin güç kazanmasıyla sonuçlandı. Her iki örnek de günümüz dünyasında sermayenin politik ihtiyacının ne olduğunu gösteriyor. Hem küresel hegemonya savaşı bağlamında hem de dünya çapında giderek artan otoriterleşme eğilimi bağlamında bu iki ülke ilgiyi hak ediyor.