28 Aralık gecesi Şırnak-Uludere’de 36 Kürt köylünün savaş uçaklarından yağdırılan bombalarla katledilmesi Ankara’da da lanetlendi. 29 Aralıkta, saat 17.30’da Yüksel Caddesi’nde bir araya gelen emek güçleri ve Kürtler, yaptıkları basın açıklamasıyla devletin gerçekleştirdiği bu katliamı protesto ettiler.

Türkiye’nin pek çok kentinde, Uludere’de 36 Kürt köylünün katledilmesini lanetleyen protesto eylemleri devam ediyor. İstanbul’da da 29 Aralıktan itibaren çeşitli protesto eylemleri gerçekleştirildi. “Kökümüzü Kazımaya Gücünüz Yetmez, Yaşatmak İçin Ölmeye Hazırız, Katliamı ve Katliamcıları Lanetliyoruz” pankartı ile 31 Aralıkta AKP İl Başkanlığı önünde toplanan BDP ve HDK bileşenlerinin oluşturduğu kitle katliama sessiz kalınmayacağını duyurdu.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 10.bölümü.
1903 baharında, 75 bin tekstil işçisinin grevde olduğu Pennsylvania Kensington’a gittim. Bu sayının en az 10 binini küçük çocuklar oluşturuyordu. İşçiler, daha yüksek ücret ve daha kısa işgünü için grevdeydiler. Her gün sendika merkezine küçük çocuklar gelirdi, kimisinin elleri kopuk, kimisinin başparmağı yok, kimisi de eklem yerinden kopmuş parmaklarıyla. Kambur, omuzları öne bükük ve çok zayıftılar. Çoğu 10 yaşından büyük değildi, oysa eyalet kanunları, çocukların 12 yaşından önce çalışmasını yasaklıyordu.

Bu katliam AKP hükümeti tarafından yeniden azdırılan savaş politikalarının kaçınılmaz bir sonucudur. İçişleri Bakanının şiirde, resimde, güzelleştirme derneklerinde bile “terör” gördüğü faşist zihniyetle hareket edildiği sürece, bu katliamların sayısı da kapsamı da büyüyecektir. Bütün bölgeyi ateşe verebilecek olan bu politikalara derhal son verilmeli ve Kürt halkının kendi kaderini tayin hakkı tanınmalıdır.

AKP hükümeti, Kürtleri, sosyalistleri ve genel olarak toplumsal muhalefeti susturarak içeride ve dışarıda izlediği politikalara tepki gösteren kesimleri pasifize etmeye çalışıyor. Burjuva medya ise, hükümete yedeklenerek onlarca gazetecinin tutuklanması karşısında üç maymunu oynuyor. Gerçekleri emekçilere ulaştıran sosyalist ve Kürt basını susturulmaz! Tutuklanan sosyalist ve Kürt basın emekçileri derhal serbest bırakılmalıdır!

Milli Eğitim sistemi düzenin baskıcı, ırkçı, tekçi, asimilasyoncu yapısını yansıtıyor. Eğitim sistemi, genç nesillerin beynini yıkayarak sömürü düzeninin çıkarları doğrultusunda şekil vermenin temel araçlarından biridir. Devlet, egemenlerin düzenini sorgulayamayan ve eleştiremeyen, bilim dışı zırvalıklarla ve yalanlarla beyni dumura uğratılmış kuşaklar yetiştirmek için elinden gelen her şeyi yapıyor.

19 Aralık 2000 tarihi, Türkiye burjuvazisinin en kanlı katliamlarından birine işaret ediyor. Devlet, o tarihte 20 cezaevine birden saldırı düzenlemiş, siyasi tutsakların saldırılara direnmesi üzerine operasyon günlerce sürdürülmüş, dört duvar arasına hapsedilen devrimcilerin üstüne kurşunlar, kimyasal gazlar, bombalar yağdırılmıştı. Saldırıda 30 siyasi tutsak katledilmiş, sağ kalanlarsa F tipi cezaevlerine nakledilmişti.

AKP hükümetinin “KCK operasyonu” adı altında sürdürdüğü baskı ve gözaltı terörü devam ediyor. Milletvekilleri, siyasetçiler, sendikacılar, belediye başkanları, aydınlar, avukatlar, öğrenciler, hapsedilerek susturulmaya çalışılıyor. Bu anti-demokratik, baskıcı uygulamaların son ayağı basın alanı oldu. 20 Aralık günü, evlere ve basın bürolarına yapılan baskınlarda Kürt basın-yayın organlarında çalışan 58 kişi gözaltına alındı.

Çalışma Bakanlığının hazırladığı Toplu İş İlişkileri Kanunu taslağı büyük olasılıkla yasalaşacak. Yine büyük olasılıkla, bu süreçte gündemde olan "Ulusal İstihdam Stratejisi" ve kıdem tazminatının fona devredilmesi saldırıları da meclisten geçecek. Yani Türkiye işçi sınıfı açısından önümüzdeki dönem, örgütlenme ihtiyacının daha fazla duyulacağı bir dönem olacak. Bu nedenle, patronların örgütlü saldırılarına, Meclisten tek tek geçen saldırı paketlerine bakıp da her şeyin bittiğini düşünmek doğru değildir. İşçi kitlelerinin tüm haklarının elinden alındığı ve örgütlenmenin önüne çok ciddi engeller dikildiği doğrudur. Ancak nihayetinde yasalar Allah kelamı gibi değişmez şeyler değildir. Burjuva parlamentolarının sürekli değiştirdiği yasaları, mücadele eden işçi sınıfı elbette ki değiştirebilir.

Hedef, başta devrimci işçi sınıfı olmak üzere her türlü düzen veya rejim karşıtı örgütlü hareketlerdir. “Terörle mücadele” yasasının varlığı işçi sınıfının örgütlenme ve mücadelesinin önünde büyük bir engeldir. Burjuvazi daha da şiddetlenecek olan sınıf mücadelesine hazırlanmakta, işçi sınıfının kolunu kanadını kırarak güçlü bir pozisyon elde etmeye çalışmaktadır. TMY ve benzeri yasaların kaldırılması için işçi sınıfının mücadele etmesi ve burjuvazinin saldırılarına karşı hazırlık yapması, örgütlenmesi gerekiyor. Aksi takdirde “terörle mücadele” adı altında tüm dünyada emperyalist sistemin terörü daha da yoğunlaşacaktır.

Burjuva mahkemeler elbette bu düzenin pisliklerini temizleyemezler, cinayet şebekelerini yargılayamazlar. Gözleri önünde Kürt halkının, devrimci ve sosyalistlerin kanını akıtan devlet birimlerinin işlediği somut suçları görmezden gelerek cinayetleri “soyut” iddialar kapsamına sokarlar. Sınıf mücadelesindeki ya da burjuva kapışmadaki konjonktürel duruma bağlı olarak, alabildiğine sınırlı sayıda olmak üzere, tek tek askerler, polisler, bürokratlar tutuklanıp, göstermelik cezalara çarptırılabilirler.

AKP’nin statükocu ve darbeci Kemalist güçlere yönelik hamle ve baskıları ile Kürtlere, işçilere ve sosyalistlere yönelik baskılarını aynı kefeye koymak bir başka sorunlu eğilimdir. Anılan burjuva kesimlere bir tür ilericilik vehmeden bir anlayışın sakat yaklaşımı söz konudur burada. Oysa devrimciler bu ayrımı kesin bir biçimde yapmalıdırlar. AKP her şeyi aynı çuvala koymaya çalışsa da, devrimciler buna ısrarla karşı durmalıdır. Bu baskıları aynı çerçeveye yerleştirmek, AKP ile aynı ipte dans etmektir ve bu devrimci sosyalistlerin işi olamaz. Sol maskeli kimi Ergenekoncular bunu yapmaya çalışarak arada Ergenekoncuları da mağdur ve mazlum konumuna sokmaya çalışıyorlar. Bu tuzağa asla düşülmemelidir.

Konut üretimini ve pazarlamasını son derece kârlı bir sektör haline getiren burjuvazi, bankaları, emlak şirketleri, inşaat firmaları ve bizzat devleti aracılığıyla, “herkesin ev sahibi olabileceği yanılsamasını” alabildiğine körüklemektedir. Oysa kapitalist sistemde “herkesin ev sahibi olması”, gerçekleşmesi olanaksız bir düştür. Kapitalizm engeli kaldırıldığında ise barınma sorununun çözümünün önünde herhangi bir maddi engel kalmayacaktır.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 9.bölümü
Ekim 1902’de taşkömürü grevi bittiğinde, Illinois’li John P. Walker ile birlikte Batı Virginia’nın örgütlenmemiş bölgelerine gittim. New-Kanawha Nehri’nin iki yakası boyunca her yerde, Smithersfield, Long Acre, Canilton ve Boomer’da toplantılar düzenledik ve örgütlenme yaptık. Bu çalışma kolay ya da güvenli değildi ve çok cesur bir iş arkadaşım olduğu için şanslıydım. Sendikaya katılanlar, bütün bölgede kara listeye alındı. Aileleri sokağa atıldı. İnsanlar vuruldu, dövüldü. Birçok kişi kayboldu ve izleri bulunamadı. Dükkân sahiplerine, sendikalı işçilere ve ailelerine satış yapmamaları emri verildi. Toplantılar geceleyin ormanlarda, terk edilmiş madenlerde, ahırlarda yapıldı.

Kuzey Afrika’yı ve tüm Ortadoğu coğrafyasını sarsan kitle ayaklanmalarını başlatan Tunuslu ve Mısırlı emekçiler, çok önemli deneyimler yaşıyorlar ve kendi deneyimlerinden öğreniyorlar. Seçimler de bu sürecin önemli bir evresini oluşturuyor.