7 Haziran seçimlerine giden yolda son dönemece girilmiş durumda. Türkiye’deki siyasal ve toplumsal çelişkilerin yoğunlaştığı bir kesite denk gelen bu seçim, sıradan bir seçim olmanın ötesinde anlamlar taşıyor. Seçime giden sürecin provokasyonlarla örülü gerilimli manzarası da bunu fazlasıyla ortaya koyuyor. Gerçekten de içte ve dışta büyük ölçekli birçok sorunun gidişatı seçimlerin sonucuna bağlanmış durumda.

Reel ücretler hızla aşağı düşerken, milyonlarca işçi çalışma koşullarının ağırlığı altında ezilirken, işsizlik ve yoksulluk her geçen gün daha da büyürken, lüks harcamalarını cebindeki 1 liranın hesabını yapan emekçiye alkışlattıracak kadar arsızlaşmış, pişkinleşmiş bir burjuva siyaset takımı var karşımızda. Bu rahatlığın nedeni elbette işçilerin örgütsüzlüğüdür. Ancak kendilerine bu kadar rahat olmamalarını hatırlatmakta fayda var.

Metal işçilerinin başlattığı mücadele yeni kentlere ve yeni fabrikalara sıçrarken, patronlar, MESS ve polis de işçilerin gözünü korkutmak amacıyla yeni tezgâhları devreye sokuyorlar. Bursa Cumhuriyet Başsavcılığı haklarını arayan işçiler hakkında “terör” soruşturması başlatıp işçilerin sendikal haklarını ayaklar altına alırken, patronlar da işçilerin birliğini kırmak üzere yeni taktikleri devreye sokuyorlar.

Kürtler Türkiye işçi sınıfının önemli bir kesimini oluşturuyor. Bu durum Kürt sorununun çözümünü çok daha yakıcı bir hale getiriyor. İşçi sınıfı bu oyunu bozacak bir örgütlülüğe ve bilince sahip olsaydı, Bursa’da metal işçilerinin mücadelesi daha farklı seyredebilir ve çok daha ileri bir noktaya sıçrayabilirdi. Elbette bu konuda sınıf devrimcilerine önemli görevler düşüyor. Burjuvazinin milliyetçi propagandasına karşı enternasyonalizm bayrağını yükseltmek sınıf devrimcilerinin asli görevlerindendir. Bu da sadece Kürtlerin ulusal-demokratik taleplerinin desteklenmesiyle sınırlı olamaz. Türkiye işçi sınıfının tüm kesimlerine asıl düşmanın sermaye olduğu, Türk egemenlerin “bölüneceğiz” mavalıyla işçi sınıfının ensesinde boza pişirdiği anlatılabilmeli. Kürtlere karşı önyargılar, şovenist duygular, ancak proleter temelde devrimci çalışmayla kırılabilir.

Kimse geçmişin hatalarını silip geçmişi doğru temellerde geri getiremiyor. Fakat hiç değilse, geçmişte yaşananlardan günümüzde mücadeleyi ilerletici dersler çıkartmak mümkün. Proleter mücadele, sözünün eri olan bir devrimci Marksistten bu doğrultuda tutum almasını, hatalarıyla yüzleşmesini, devrimci bir muhasebe yürüterek kendini yenilemesini ve tarihsel deneyimlerin devrimci dersleriyle donanarak yeniyi yaratmak üzere ileriye atılmasını bekliyor. Unutulmasın ki, dünya işçi sınıfının kapitalizmi yıkması için nesnel koşulların ziyadesiyle olgunlaştığı günümüz dünyasında, proletaryanın devrimci önderliğinin yaratılması görevi bir o kadar daha yakıcı önem arzediyor.

Makedonya’da yaşanan durum sadece kitlelerin yükselen tepkileri, burjuva güçlerin tutum ve konumlanışı bakımından değil, yükselen hareketin kapitalist düzen sınırları dışına taşmasına yol gösterecek devrimci bir önderliğin eksikliğinin tüm yakıcılığıyla yaşanması bakımından da pek çok örnekle benzerlikler taşıyor.

Türkiye’nin en önemli sanayi merkezlerinden Bursa’dan başlayıp dalga dalga büyüyen ve yayılan metal işçilerinin mücadelesine tanıklık ediyoruz. Bunun karşısında, domuz topu gibi bir araya gelen metal patronlarını, onların hükümetini, polisini, ajanını, gangsterliğini yapan sendikası Türk Metal’in saldırılarını da an be an izliyoruz. Başka fabrikaların da mücadeleye katılmasıyla güçlenen ve birçok saldırıyı püskürtmeyi başaran metal işçilerinin talepleri sadece onların talepleri olmaktan çıktı. Bütün metal işçilerini etkileyecek bir sürecin önünü açtı.

Kardeşler, karşınızda MESS, en büyük sermaye grupları ve Türk Metal çetesi var. Özellikle Renault, Türk Traktör, Ford Otosan, Ototrim gibi işyerlerinde direnişlerini sürdüren işçi kardeşlerimiz bu hatalardan ders çıkarmalıdır. Metal işçilerinin taleplerinin tam olarak karşılanmasını sağlamak için sınıf dayanışmasını güçlendirmek hayati önemdedir.

İşçilerin birliğini bozmak, azimlerini kırmak ve aralarına kuşku tohumları ekmek için, onbinlerce metal işçisini sarmış olan bu mücadeleyi "terörist" bir kışkırtmaymış gibi sunmaya yelteniyorlar. Bu safsataya sözümona inandırıcılık kazandırmak için Metal İşçileri Birliği (MİB) ve Kızıl Bayrak'a yönelik kanunsuz ev baskınlarına ve gözaltılara giriştiler.

7 Haziran seçimlerine az bir zaman kala HDP’ye yönelik provokasyonlar devam ediyor. AKP ve Erdoğan, HDP’nin anti-demokratik seçim barajını yıkıp geçeceği korkusuyla saldırılarını arttırıyor. 18 Mayıs sabahı HDP’nin Adana ve Mersin il binalarına bombalı saldırılarda bulunulması ise saldırıların yeni bir boyuta taşındığını gösteriyor.

HDP’ye yönelik saldırılar son haftalarda tırmanarak artarken, 18 Mayısta Adana ve Mersin il binalarına yapılan bombalı saldırılar, provokasyon planlarında bir üst evreye geçildiğinin işaretini veriyor. Bu saldırılarda Adana’da 7 HDP’li yaralanırken, can kaybının yaşanmamış olması tümüyle tesadüftü.

Diyanet’in kaldırılmasının, zorunlu din dersinin kaldırılmasının, tüm inançlara eşit mesafede davranılmasının ve inanç özgürlüğünün garanti altına alınmasının kimsenin dini inancına zarar vermeyeceği ve halel getirmeyeceği açıktır. Dindar emekçilerin düşmanı, halkın çıkarlarını savunan sosyalistler, devrimciler veya bir bütün olarak demokrasi güçleri değil, ister sağcı olsun ister “solcu” gözüksün düzen partileridir. İşçiler, emekçiler, din istismarı yoluyla oy toplamaya, halkın dini duygularını kendi kirli çıkarlarına alet etmeye çalışan bu din bezirgânlarına haddini bildirmelidir!

Burjuvazi, kapitalist sistemin dünya çapında içine girdiği krizi atlatmak için savaşı tırmandırıyor. Üstelik burjuva güçlerin kendileri de dahil tüm insanlığın yok olmasına neden olacak nükleer silahları kullanacak kadar ileri gitmeleri de mümkündür. O nedenle işçi sınıfının dünyanın ve insanlığın yok oluşuna seyirci kalması mümkün değildir. Kapitalizm altında barış hayalden öteye geçemez. Dünyaya barışı ve özgürlüğü getirecek tek sınıf işçi sınıfıdır.

Bursa’daki metal işçilerin mücadelesi bir orman yangını gibi metal işçileri arasında yayılıyor. Dün Renault’un önü metal işçilerinin buluşma ve miting alanına dönüşürken, Mako, Çemtaş, Valeo, SKT, Rollmech, Delphi ve diğer fabrikalardan işçiler Renault işçilerini ziyaret ederek sınıf dayanışmasını yükselttiler.

Türk Metal çetesine, patronların dayatmalarına, düşük ücretlere, uzun iş saatlerine, kölelik koşullarına karşı başlattığınız mücadeleye selam olsun! Renault, Tofaş, Coşkunöz, Mako, Ototrim gibi fabrikalarda başlattığınız mücadele, başta metal olmak üzere tüm sektörlerden işçilere heyecan veriyor, örnek oluyor.

Tarih defalarca kanıtlamıştır ki, burjuva meclislerinden işçi sınıfı lehine “hak” ummak ham hayaldir. Gene tarihin gösterdiği üzere, işçiler sahip oldukları tüm hakları, burjuvaların lütfuyla değil, kendi mücadeleleriyle kazanmışlardır. İşçi sınıfının mücadele tarihi bugün de gidilecek yolu göstermektedir. Bir burjuva parlamentonun sınıfsal bileşimi ne olursa olsun, işçi ve emekçiler haklarını örgütlenerek, kendi temsilcilerini seçerek ve sendikalarını bürokrat sendikacılardan arındırarak alabilirler.