Türkçülük ideolojisiyle devleti yöneten egemenlerin, bu topraklarda halklara ettiği zulmün haddi hesabı yoktur. Osmanlı’nın son yıllarında iktidar koltuğuna oturan, Türkçülük ideolojisini benimsemiş İttihatçı paşalar, ülke topraklarını genişletme hayalleriyle 1914’te ülkeyi savaş felâketine sürüklemişlerdi. Anadolu’da tek kimlikli bir ulus yaratmayı hedefleyen Türkçülük ideolojisi, Türk olmayan tüm kimlikleri yok saymayı, asimile etmeyi, Türk kimliğini benimsemeyeni de yok etmeyi hedefledi.

İspanya’da etkisi hızla artan ve reformist solun gözbebeği haline gelen Podemos üzerinde durmak istiyoruz. Bu partinin “ideoloji”sinin son yıllarda Türkiye sol hareketinde de (özellikle Gezi hareketinin ve Kürt hareketi bağlamında da Öcalan’ın “teorik açılımları”nın etkisiyle) yaygın bir kabul görmeye başlayan politik yönelimle örtüşmesi, bu yazıyı yazma ihtiyacının temelini oluşturuyor. Bu yönelimin “teorik” altyapısını, sınıfın yerine “çokluk”u, “halk”ı vb. koyan; toplumsal değişim ve dönüşümün ateşleyici gücü olarak sınıf hareketinin yerine muğlak bir “sokak” söylemi eşliğinde “yeni toplumsal hareketler” denilen hareketleri (kadın hareketi, ırk ayrımcılığına karşı yükselen hareketler, öğrenci hareketleri, çevre hareketleri, savaş ve “küreselleşme” karşıtı hareketler, eşcinsel hareketi, yerli hareketleri, gecekondu direnişleri, göçmen isyanları vb.) ikame eden; kapitalizmi devrim yoluyla ortadan kaldırmayı değil bu tür mücadeleler sayesinde demokratik temellerde dönüştürmeyi amaçlayan bir anlayış oluşturuyor.

Birkaç haftalık savaşın maliyeti rakamların büyüklüğünden de gözle görülmektedir. MK-84 tipi 900 kiloluk bombanın tanesi 26 bin dolar, bir F-16’nın bir saatlik uçuşunun maliyeti 25 bin dolar civarında iken haftalardır sürdürülen bu haksız savaşın maliyetini varın siz düşünün. Bunun kaç milyon evsizin sorununu çözeceğinden, kaç milyon işsizi iş sahibi yapacağından, kaç milyon kötü beslenmekte olan çocuğu kurtaracağından, asgari ücretin arttırılması için nasıl işe yarayacağından söz etmeye ve kanıt sunmaya gerek var mı?

Sınıfın gündelik mücadeleleri ne kadar militan olursa olsun hiçbir zaman işçileri sınıf bilincine taşıyacak doğrudan bir yol sunmuyor. İşçi sınıfının o yolu yürümesi sınıf devrimcilerinin kararlı, sabırlı ve istikrarlı çabasına bağlıdır. Gündelik hayatın akışı içerisinde, tıpkı bugünkü gibi, işçi ve emekçilerin ruh halinde negatif yönde değişiklik yaratan dönemeç noktaları her zaman oldu ve olacak. Bu dönemeç noktalarında sınıf devrimcilerine sabırlı davranmak düşüyor.

“Bütün insanlar için adalet” istediklerini haykıran siyah Amerikalıların da ırkçı saldırılara karşı öfkesi her geçen gün büyüyor. En zengin yüzde 1’in yüzde 99’u sömürmesine karşı Wall Street’ten başlayarak ülke geneline yayılan büyük protesto eylemleri, Amerikan işçi sınfının önemli bir mücadele potansiyeline sahip olduğunu ortaya koymuştu.

Savaş ortamında baskın bir seçime giderek zafer kazanmayı planlayan Erdoğan ve AKP çok riskli bir kumar oynuyor. Savaş oyunlarıyla sivil siyaset alanına bir çeşit darbe yapan Erdoğan, fiili bir başkanlığı gayrimeşru bir biçimde yürütüyor. Bir çeşit hükümet darbesiyle inisiyatifi ele alan Erdoğan’ın bu yolda belli bir süre gitmesi mümkün olsa da, yapılan kirli planların başarıya ulaşması zor gözüküyor.

Bugün de yine halklar, kan gölünün ortasında bırakılmak isteniyor. AKP hükümeti sinsi tezgâhlarıyla savaşı körüklüyor. Fakat yıllardır süren savaştan emekçilerin bir çıkarı olmadığını bilenler “Barış” diye haykırıyorlar. Ankara ve İstanbul’da bir araya gelen on binler haykırdı: Barışı biz inşa edeceğiz!

Erdoğan kişisel olarak iktidar tutkusunun batağına gırtlağına kadar batmış durumdadır. Erdoğan ve AKP meseleye, kısa vadeli hedeflerine ulaşana kadar bu yoldan gidip, sonra nasılsa yine “çözüm” yoluna gireriz diye yaklaşıyor olabilirler. Fakat bu yeni savaşçı yöneliş eskiden olduğu gibi bir süre devam ettirilip sonrasında yine görüşme/müzakere döngüsüne sokulabilecek bir yöneliş olamayabilir. Bölgede önemli değişiklikler olmuştur ve bu nedenle Erdoğan ve şürekası geri dönmeyi hesap etse bile o zamana kadar işler çığırından çıkmış olabilir ve evdeki hesap çarşıda patlamış olabilir. Özetle bu çok tehlikeli bir oyundur. Bu oyunda Kürtlerin ve HDP’nin şeytanlaştırılarak, sürek avı nesnesi haline getirilmesine karşı kararlı biçimde direnmek enternasyonalist sınıf devrimcilerinin boynunun borcudur.

Japonya’nın savaş uçağı filosu tükenmiş, Japon donanması son rezervlerini de kaybetmiş durumdaydı. ABD hava akınları, Tokyo’yu harap eden yangın bombalarıyla yapılan saldırılar, Japonya’nın direncini yok etmişti. Japonya henüz resmen teslim olmamıştı ancak teslim olmanın eşiğindeydi. Savaşı kaybettiğini gören Japon egemen sınıfı, siyasi çözüm arayışındaydı. O halde ABD 6 Ağustosta Hiroşima’ya, 9 Ağustosta Nagazaki’ye atom bombalarını neden atmıştı?

Syriza, kapitalist sistem köşeye sıkıştıkça küçük-burjuva bir parti olarak büyük burjuvazinin kucağına daha fazla oturacaktır. Syriza’nın devrimci bir dönüşüm geçirmesi, devrimci rotaya çekilmesi bir ham hayalden ibarettir. Olabilecek tek şey, pek çok tarihsel örneğin de gösterdiği gibi, devrimci bir dalganın güç kazanması ve devrimci bir önderliğin ortaya çıkması durumunda Syriza içindeki devrimci unsurların koparak Syriza’yı terk etmeleridir.

Cumartesi Annelerinin, kayıp yakınlarının ve İHD’nin (İnsan Hakları Derneği) her hafta Cumartesi günü düzenlediği “Kayıplar Bulunsun Failler Yargılansın” oturma eylemleri devam ediyor. Bu hafta İstanbul, Diyarbakır, Batman ve Yüksekova’da gerçekleştirilen eylemlerde bir araya gelen anneler ve kayıp yakınları savaş istemediklerini dile getirerek, kayıpların bulunması talebini yinelediler.

3 Ağustos 2015 tarihinde HDP Genel Merkezinde gerçekleştirilen HDK-HDP bileşenleri toplantısının sonuç bildirgesidir: HDK HDP bileşenlerinin temsilcileri, genel başkanları, eşsözcüleri ve eş genel başkanları olarak, Suruç katliamında yaşamını yitiren 31 sosyalist genci anıyor, bu katliamın arkasındaki bütün ilişkiler açığa kavuşturuluncaya ve adalet sağlanıncaya değin mücadeleyi yürüteceğimizi ifade ediyoruz. Hükümetin bu katliamdaki sorumluluğunu örtmek için katliamı unutturmasına, yaşamını yitiren gençlerimizi ve hatta HDP'yi bu katliamın sorumlusu ilan etmesine izin vermeyeceğiz.

Siyaseti akıllara durgunluk verecek derecede kutuplaştıran AKP’nin, iktidarda kalmak için yapamayacağı akıldışılığın olmadığını son süreçte yaşadıklarımız çarpıcı bir şekilde ortaya koymaktadır. Kitlelere bir taraftan “aza kanaat etmeyi” salık veren bu “din” ve “milliyetçilik” tüccarlarının kendi zenginliklerini büyütmek için kullanamayacakları hiçbir değer, çıkaramayacakları hiçbir çatışma ve savaş, yönelmeyecekleri hiçbir kırım ve katliam yoktur.

Bu tablonun olduğu gibi devam etmesine işçi sınıfının artık tahammülü kalmamıştır. Burjuva yorumcuların kullanmayı sevdikleri terminoloji ile söyleyecek olursak, durum işçi sınıfı açısından “sürdürülebilir” değildir. Son dönemdeki grev yasaklamalarına karşı oluşan tepkiler ve metal işçilerinin yapılan toplu sözleşme ve onlara dayatılan sendikal anlayışa karşı yükselttikleri mücadele, bu sürdürülemezliğin önemli göstergeleridir.

24 Temmuzdan itibaren yapılan PKK’ye dönük hava saldırıları, AKP’nin “barış sürecini”, çatışmasızlık adı altında yürüyen fiili ateşkesi sona erdirdiği anlamına geliyor. Sıcak savaş sadece sınır ötesindeki PKK unsurlarıyla sınırlı değildir, yurt içindeki toplumsal muhalefet de ezilerek etkisizleştirilmek istenmektedir. Yurt içinde yürürlüğe konulan siyasal-polis operasyonları son derece kirli bir savaşın yürüdüğü anlamına geliyor.

AKP hükümeti, Suruç katliamını ve öldürülen polisleri bahane ederek, terörle mücadele adı altında Kürtlere, devrimcilere ve demokratlara yönelik ağır bir saldırı dalgası başlatmış bulunuyor. IŞİD’le mücadele ise bu saldırının kamuoyuna (özellikle dış kamuoyuna) yutturulması için bir bahane olarak kullanılmakta. 7 Haziran seçimlerinde istediği sonucu alamayan AKP, Erdoğan’ın başkanlık planlarının sekteye uğraması, HDP’nin güç kazanması ve Ortadoğu’daki gelişmeler nedeniyle, dizginsiz bir şekilde savaş politikalarını şiddetlendiriyor. AKP’nin saldırılarına ve savaş politikasına karşı ortak mücadeleyi yükseltelim! Kirli yollarla varmak istediği iktidar hevesini kursağında bırakalım!

DİSK’in kurucusu ve Maden-İş’in başkanı Kemal Türkler’in eşi Sebahat Türkler’i, yani Sebahat Ablamızı kaybettik. DİSK’e mücadele yolunu gösteren Maden-İş’ti; dürüst, namuslu ve işçi sınıfının mücadelesine kendini adamış Kemal Türkler ise Maden-İş’in genel başkanıydı. Sermaye sınıfı, işçi sınıfına gözdağı vermek amacıyla Kemal Türkler’i 1980’de katletti. Her daim eşinin yanında olan ve onun mücadelesine destek veren Sebahat Türkler, Kemal Türkler öldükten sonra da boş durmadı.