İstanbul ve çevresi bir haftadır kelimenin gerçek anlamıyla bir felâketle karşı karşıya kaldı. Yaşanan selin ardından 33 emekçi yaşamını yitirdi, 3 kişi kayboldu, binlerce insan ölüm tehlikesi geçirdi, çok sayıda ev, işyeri, hektarlarca tarım arazisi ve pek övünülen otobanlar sular altında kaldı. Burjuva muhalefet partileri gerekli önlemleri almayan AKP’yi tek suçlu ilan ederek siyasi rant peşinde koşmakla meşgulken, hükümet ve İstanbul Büyükşehir Belediyesi sanık sandalyesine “dere yataklarını işgal eden tedbirsiz cahil vatandaşlar”ı oturttu.

Diyarbakır, Şırnak, Mardin ve Van’da 11 Eylül sabahı 15 DTP’li belediye başkanı ve başkan yardımcısı evlerine baskın düzenlenip gözaltına alındı. DTP il ve ilçe örgütleri, belediye başkanlarının evlerine yapılan baskınları 12 Eylül günü, başta Diyarbakır, Şırnak, Mardin ve Van olmak üzere birçok kentte yaptıkları basın açıklamalarıyla protesto ederek gözaltına alınanların derhal serbest bırakılmalarını istediler.

12 Eylül 1980’de ordu eliyle gerçekleştirilen faşist darbenin üzerinden 29 yıl geçmesine rağmen, Türkiye halen bu karabasanın izlerini üzerinden atabilmiş değil. Cuntanın hazırladığı faşist anayasa genel ruhu açısından bugün de yürürlükte.

Ezilenlerin Sosyalist Platformu (ESP) bürosuna ve çalışanlarının evlerine 8 Eylül sabahı Terörle Mücadele Şubesi polisleri baskın düzenledi. Baskın yapılan evlerin kapı ve pencereleri kırıldı, 8 ilde 32 kişi gözaltına alındı. Devlet uyguladığı teröre gerekçe olarak, Atılım gazetesi yazarlarından Işık Kutlu’nun (Kutsiye Bozoklar) cenazesine katılımı gösterdi.

Bugünlerde başlatılmış görünen “açılım” süreci fiiliyatta nasıl ilerlerse ilerlesin, işçi sınıfına düşen, bir yandan ısrarla ilkesel olarak UKKTH’yi ileri sürmek bir yandan da onu somut süreçle bütünleyici biçimde demokratik talepleri ileri sürerek açılım penceresini sonuna kadar zorlamaktır. Sürecin çelişkilerine, Türkiye kapitalizminin yayılmacı planlarına ve büyük emperyalist güçlerin niyetlerine işaret etmek, Kürt halkının, nihai çözüm olmasa bile, bu süreçten birtakım kazanımlarla çıkmasını engelleyici bir tutumun dayanağı yapılamaz. Ana vurguyu emperyalistlerin “melun planları”na yapmak, ezen ulus konumundaki ve şoven önyargılarla dolu Türk emekçilerin bu önyargılardan kurtulmasına değil, aksine onların daha da pekişmesine hizmet eder.

Devrimci sosyalist kurumlar, İşçi-Köylü gazetesi muhabir ve okurlarının gözaltına alınmasını Kartal Meydanında düzenledikleri bir basın açıklamasıyla protesto ettiler. Gözaltıların kınandığı basın açıklamasında, “demokratik açılım naraları atan hükümet, diğer yandan gazeteleri kapatıyor, sansür uyguluyor, devrimci yurtsever basına ve okurlarına düşmanlığını sürdürüyor” denildi.

Cumartesi Anneleri ellerinde kayıp yakınlarına ait fotoğraflar ve karanfillerle Galatasaray Lisesi önünde bir süre sessiz oturma eylemi yaptılar. Gözaltında kaybedilen Hasan Ocak’ın kardeşi, Ergenekon davasında bir gizli tanığın Hasan Ocak’ı ve Gazi olayları hakkında devrimcileri karalamasını eleştirdi. Kayıp ailelerinin azminin kırılmaya çalışıldığın belirten Ocak, geçmişte Sivas’ta, Çorum’da, Maraş’ta yaşanan katliamların da solculara mal edilmek istendiğine dikkat çekti.

Türkiye 1980 dönemecinden bu yana, burjuvazinin dışa açılma doğrultusunda gerçekleştirdiği yapısal değişim neticesinde sıçramalı biçimde yol aldı, ekonomisi büyüdü ve alt-emperyalist bir ülke oldu. Fakat Türkiye, sermaye ihracı ve sermaye hareketlerinin küresel ölçekte yönlendirilmesi bakımından henüz üst emperyalist ülkeler düzeyinde bir büyük güç konumuna ulaşmış değildir. Ne var ki, Türkiye’nin kendisi sıcak parayı ve çeşitli sermaye hareketlerini çekmek açısından çok önemli bir pazardır. Ülke içine bu denli muazzam para akışı, Türkiye kapitalizmine bir anlamda olduğundan da daha zengin bir görünüm kazandırıyor.

Kuşkusuz bugün mücadeleci sınıf sendikacılığı anlayışı henüz sendikal mücadele içinde çok ama çok azınlıktadır. Ama yalnızca ve yalnızca militan sınıf sendikacılığı anlayışının egemen hale gelmesi sayesinde sendikalar gerçekten mücadeleci birer sınıf örgütü haline gelebilirler. Bugün burjuvazinin krizin bedelini işçilere ödetme, örgütsüzleştirme, sendikal yasaklar uygulama gibi saldırıları karşısında, işçilerin doğru ve mücadeleci bir tutum alabilmesi, ancak militan sınıf sendikacılığı anlayışının sendikalara hâkim kılınmasıyla mümkün olabilir. Ama öte yandan sendikalar da ancak mücadeleyle bu görüşlere kazanılabilir ve kazanılmalıdırlar.

TÜİK ekonomiyle ilgili yeni verilerini geçtiğimiz ayın başında açıkladı. 2009 yılının ilk üç ayına ait olan istatistikler, ekonominin %13,8 oranında küçüldüğünü gösteriyor. 2008’in son çeyreğinde ise ekonomi %6,2 küçülmüştü. Krizin etkilerinin henüz yeni gün ışığına çıkmaya başladığı geçen yıldan sonra, bu senenin ilk aylarındaki daralma krizin devam ettiğinin açık kanıtıdır.

Sermaye devleti, krizle birlikte hareketlenen toplumsal muhalefetin devrimci basınla buluşmasına engel olmak amacıyla sansür ve baskıyı arttırdı. Son aylarda artan bu baskı ve sansürü protesto etmek amacıyla çok sayıda sosyalist basın üyesi Taksim tramvay durağında bir araya gelerek bir basın açıklaması düzenledi.

Erol Zavar’a Yaşama Hakkı Koordinasyonu, cezaevlerindeki hasta tutsakların serbest bırakılması amacıyla bir basın açıklaması düzenledi. Koordinasyon üyeleri 18 Ağustos Salı günü saat 19.30’da Galatasaray Lisesi önünde düzenledikleri basın açıklamasında, devletin cezaevlerindeki çifte standartlı tutumunu eleştirdiler. Devletin “derin mahpuslar” ve “eski hocalar” söz konusu olduğunda tüm kapıları açtığını, sıra hasta tutsaklara geldiğinde ise tüm çağrı ve başvurulara rağmen kulaklarını tıkadığını dile getirdiler.

Tutukluluk koşullarında kanser tedavisi devam eden ve durumu her geçen gün daha kötüye giden Güler Zere’nin serbest bırakılması için gerçekleştirilen yürüyüş eylemleri kitleselleşerek devam ediyor. Çok sayıda demokratik kitle örgütü ve sendika temsilcisi, 15 Ağustosta Taksim tramvay durağında toplanarak yürüyüşe geçti. Güler Zere’nin resminin yer aldığı büyük bir pankartın en önde taşındığı yürüyüş boyunca, Güler Zere’nin ve onunla aynı durumda bulunan diğer politik tutukluların serbest bırakılmasını talep eden sloganlar atıldı.

Haziran ayı başında Putin, Pikalyevo’da krizden etkilenerek kapanan 3 fabrikanın işçilerinin karayolu kapatma eylemi üzerine bölgeye giderek duruma müdahale etti. Medyanın eşliğinde kapanan fabrikaların ücretleri ödemeyen patronlarıyla toplantı düzenleyen Putin, kameraların önünde patronları azarladı. Patronları bencillik ve cimrilikle suçladı ve işçilerin maaşları ödenmezse söz konusu fabrikaları devletleştireceğini söyleyerek tehditler savurdu.