Kürt sorununda ibre saldırılar, baskılar yönünde ilerlemeye devam ediyor. Şovenist hezeyan Çukurca baskınından sonra tam gaz tırmandırılıyor. Başta sınır bölgelerinde olmak üzere Kürt illerinde askeri operasyonlar sürerken, birçok yerde ise faşist çeteler polis eşliğinde BDP binalarına ve Kürtlere saldırıyorlar. Öcalan üç ayı aşkın bir süredir avukatlarıyla görüştürülmüyor. Medya Kürtlere karşı 90’lı yılları aratmayacak bir dil kullanıyor.

Kapitalist devletler “krizi önleme” adı altında batan tekelleri kurtarma paketleri hazırlayıp faturasını işçi sınıfına kesiyorlar. Bunun anlamı emekçiler için daha çok çalışma, hak gaspı, işsizlik, yoksulluk ve sefalettir. Diğer taraftan alınan bu önlemler burjuva ideologları tarafından krizin içinden kısa sürede çıkılacağı, önlemler sayesinde krizin atlatılacağı şeklinde lanse edilip duruldu. Ne var ki kapitalist kriz derinleştikçe derinleşti ve yaşanan yeni gelişmelerle kendini sürekli dışa vurdu.

İnsanları ve doğayı hasta eden bu çürümüş sistemi yerle bir etmeden insanlık kurtulamayacak. Bir taraftan patlayan nükleer santrallerle milyonlarca insanın yaşamı riske atılıyor, insanlar ölüyor; öte taraftan bu büyük risk biline biline yenileri kuruluyor. Bir taraftan aşırı stoklar, satılamayan mallar; diğer yandan tam da bu nedenle yaşanan ekonomik kriz. Gene dünyanın bazı ülkelerinde yaşanan obezite ve aşırı kilo sorunu, öte taraftan açlık çeken milyonlar... Sistemin akıl dışı olduğunu gösteren yüzlerce çelişki saymak mümkün.

Ağızlarından salya akıta akıta sokaklara salınan faşist it sürüleri Kürt halkına karşı bir saldırı kampanyası organize etmeye çalışıyorlar. Gözlerimizin önünde tırmandırılmaya çalışılan bu sahneler ilk değildir. Tarih boyunca halkların arasındaki dostluğa, kardeşliğe balta vurmak isteyen egemen güçler bu saldırıları bizzat organize etmişlerdir.

Kürt sorununu baskı ve tutuklamalarla sona erdireceğini sanan AKP hükümetinin polis devleti uygulamaları devam ediyor. 2009’da başlayan tutuklamalar, 12 Haziran genel seçimler öncesi ve sonrasında da devam etti, baskı ve yasaklara, sınır ötesi operasyonlara hız verildi. Kürt hareketiyle birlikte toplumsal muhalefeti susturma operasyonu KCK tutuklamaları eşliğinde sürdürülüyor.

Apple şirketinin patronu Steve Jobs 5 Ekim günü öldü. Ölümü beklendiği gibi büyük bir etki yarattı. Burjuva medyanın en küçüğünden en büyüğüne tüm birimlerinde Jobs üzerine yazılar yazıldı, programlar yapıldı. Bu yoğun bombardıman sayesinde, yeri doldurulamayacak bir dehanın, yaratıcı bir gücün, bir vizyonerin aramızdan ayrıldığını tam anlamıyla idrak edebildik!

Emperyalist savaş ve ekonomik krizin dünyayı sardığı günümüzde, emperyalist kapitalist güçler kitleleri sopayla zapturapt altına almaya çalışıyorlar. ABD’de “Wall Street’i İşgal Et!” hareketine dönük polis terörü de, İngiltere’de göçmen isyanlarına karşı polis terörü de, Yunanistan’daki grev ve gösteriler sırasında estirilen polis terörü de, Türkiye’de toplumsal muhalefete karşı AKP eliyle girişilen polis terörü de aynı şeyin ifadesidir. Kriz ve savaş sarmalına giren burjuvazi, polis devleti uygulamalarıyla düzenini güvence altına almaya çalışmaktadır. Ancak burjuvazinin bu saldırıları işçi sınıfının ve ezilen Kürt halkının mücadelesini bugüne kadar durduramadı, durduramayacak!

BDP İstanbul İl Başkanlığı 2. Olağan Kongresi yüzlerce kişinin katımıyla 30 Ekim Pazar günü gerçekleşti. Bağcılar Göztepe Mahallesinde bir düğün salonunda yapılan kongre, Kürt halkının mücadelesine nasıl sahip çıktığını bir kez daha gözler önüne serdi. Salonun içini ve etrafını dolduran kitle, coşkusuyla kongreye renk kattı.

AKP hükümeti, hızlı büyüme politikalarının gerektirdiği miktarda enerjiyi üretebilme kapasitesine sahip olabilmek için, her türden teknolojiyi ve doğal kaynağı kullanmak istiyor. En ufak dereye varıncaya kadar bütün akarsulara hidroelektrik santralleri (HES) kurma çabaları, altın ve gümüş madenleri başta olmak üzere doğa koruma alanlarını bile madenciliğe açma uğraşları bu isteğin ortaya çıkan sonuçlarından bazıları. Akkuyu’da nükleer santral kurmak için gösterilen cansiperane mücadeleyi ve kömürle çalışıp çevresinde muazzam kirliliğe yol açan termik santrallere hız verme kararlılığını da bunlara eklemek gerek.

Şili’de öğrencilerin grev ve direnişleri aylardır devam ediyor. Aynı zamanda işçiler de öğrencilerin taleplerine sahip çıkarak mücadele çıtasını yükseltiyorlar. Eğitim ve sağlıkta özelleştirmelerin durdurulmasını, sosyal hak gasplarına son verilmesini ve daha iyi yaşam koşullarının sağlanmasını talep eden Şilili işçi ve öğrenciler anayasanın değiştirilmesi için sokaklara çıkıyorlar.

Dikkati çeken önemli noktalardan biri Türkiye’nin de emperyalist paylaşım pazarlıkları içerisinde etkin bir rol oynamaya çalışmasıdır. Türkiye sosyalist solunun bir kesimi tarafından Türkiye bağımlı, yeni-sömürge ya da yarı-sömürge bir ülke olarak görülse de, gerçekliğin bununla yakından uzaktan ilgisinin olmadığını Arap coğrafyasında Türkiye’nin attığı adımlar ve izlediği politika çok net bir biçimde göstermektedir. Çin’den sonra dünyanın en çok büyüyen ikinci ekonomisi pozisyonunda olan Türkiye, olanca iştahıyla hinterlandında söz sahibi olmaya ve emperyal niyetlerini hayata geçirmeye çalışmaktadır.

Baskı, imha, inkâr ve asimilasyon politikaları nedeniyle kangrene dönüşmüş olan Kürt sorunu, üzerinde yaşadığımız topraklarda yaklaşık 150 yıldır varlığını sürdürüyor. Fakat bugün bu sorunun böyle köklü bir tarihi olduğu geniş kitleler tarafından ne yazık ki bilinmiyor. Aksine, tümüyle bilinçli bir devlet politikasının ürünü olarak, mesele, son otuz yılda ortaya çıkmış, dış güçler tarafından yapay olarak yaratılmış, bir avuç “eşkiya” tarafından başlatılmış bir “terör” sorunu olarak algılatılıyor. Yaratılan bu algı nedeniyle, kitleler sorunun gerçek niteliğini, meşruiyetini kavramak ve kabullenmekte zorluk çekmekte, şovenizme teslim olup akıl tutulmasına uğramaktadır. Oysa Kürt sorunu derin tarihsel kökleri olan ve bugün dört ülkeye dağılmış 20 milyondan fazla nüfusa sahip bir halkın bağrında hissettiği yakıcı bir sorundur.

Burjuva gazeteler kocaman başlıklarla savaş naraları atıyorlar. Savaş düzeni alan medya, masa başında kendinden menkul operasyonlar düzenliyor, asıp kesiyor, mağaraları temizliyor, milliyetçilik kusuyor. Düzen cephesi, halkın tepki göstermesi, meydanlara çıkması ve balkonlara bayrak asması için elinden geleni ardına koymuyor. Ellerine bayraklar verilmiş gençlere kentlerin caddelerinde ölüm kokan sloganlar attırılıyor. Devletin tepesi saldırgan tutumu tırmandırıyor ve “intikam”, “kökünü kazıyacağız” demeçleri veriyor. İzmir gibi güya çağdaş kentlerden “kana kan, intikam” sloganları yükseliyor.

Sosyalist hareketin gelişmeler karşısında politika üretmedeki bu basiretsizliği, onun, aslında emperyalist-kapitalist sistemin yarattığı belâların ve zulmün altında inim inim inleyen ve bir çıkış arayan kitlelerin gözünde bir türlü alternatif ve umut haline gelememesi sonucunu doğurmuştur. Oluşan boşluğu ise, Türkiye'nin de içinde bulunduğu Ortadoğu coğrafyası özelinde İslami hareketler, Avrupa'da ve Latin Amerika'da ise burjuva solu doldurmuştur. Sosyalistlerin bir diğer büyük yanılgısı da bu noktada devreye girmiştir. Örneğin Latin Amerika'da, gerçekte kitlelerin devrimci kalkışmalarının ve yarattıkları dalganın sönümlendirilmesi, işçi sınıfı ve ezilenlerin hareketinin düzen içi kanallara çekilmesi işlevine sahip olan Chavez gibi liderler, 21. yüzyıl sosyalizminin kurucusu olarak selamlanmıştır. Kimi yerde devrimci durumlar "devrim başladı" denilerek abartılırken, kimi yerde önemsenmesi gereken halk hareketleri "emperyalizmin oyunu" gibi lanse edilerek küçümsenmiştir. Aslına bakarsak, bu yanlış yaklaşımların ortak noktası Amerikan karşıtlığına indirgenmiş ve anti-kapitalizmden kopartılmış çarpık bir anti-emperyalizm anlayışı ve Stalinizme dayanan çarpık bir sosyalizm kavrayışıdır. ABD'ye karşı olan ve devletçi uygulamaları hayata geçiren her örnek olumlanarak kutsanmış, diğerleri ise küçümsenmiştir.