Biz işçiler, bize ait olmayan bir şey istemiyoruz. Başkaları üretsin de biz yiyelim demiyoruz. Biz sadece üreten bizsek yöneten de, ürettiklerimizin sahibi de biz olalım istiyoruz. Hipnoz olmuşçasına tekrarladığımız şükür tekerlemesini bırakıp gözlerimizi açmalıyız artık. Sadece kendi sorunlarıyla ilgilenen, kendi kabuğunda yaşayan bireyler olmaktan çıkmalıyız.

Resmi açıklamalara göre Türkiye’de 23 milyon insan yoksulluk sınırının altında yaşıyor. Ancak ilginç olan şu ki, bu kadar insanın yoksulluk sınırının altında yaşadığı bir ülkede 800 milyon dolarlık batık kredi kartı borcu bulunmaktadır. Burjuvazinin üst kesiminin kredi kartı borcunu ödeyememesi gibi bir durum söz konusu olamayacağına göre, bu borç, küçük burjuvazi ve işçi sınıfının sırtına bindirilmiş bir borçtur.

BBC’nin son haberine göre, ABD’de 1987-2000 yılları arasında yapılan araştırmalar sonucu, 8 saatten fazla çalışılması durumunda iş kazalarının yaşanması ve mesleki hastalıklara yakalanma riski %61daha yüksekmiş. Günde 12 saatten fazla çalışma durumunda bu risk, ek olarak üçte bir oranında artıyormuş.

Sizce bir Sabancı, bir Erdoğan ya da herhangi bir patron hastaneye gitmiş olsaydı onlara nasıl müdahale edilirdi? Elbette ki uzman bir doktorun tesadüfen gelmesine gerek kalmadan hastanenin en yetkin doktorlar heyeti müdahale ederdi. çünkü onların yetkileri ve paraları var, çünkü onlar egemen sınıfın bireyleri.

Gençliğe rekabetten başka bir şeyi öğretmeyen, önüne her aşamada sınavlar koyan bu kokuşmuş sistem ortadan kaldırılmadıkça, ne çocukların ve gençlerin geleceği güven altına alınabilir ne de daha güzel bir dünya mümkün olabilir. Onu ortadan kaldıracak olan da bizler, yani işçi sınıfıdır.

Açlık sınırı 527 YTL, yoksulluk sınırı 1.601 YTL, Türkiye’deki asgari ücret ise 350 YTL! Evet, çoğunluğun aldığı ücret asgari ücret ve bu ücret de yoksulluk sınırının çok altında. Açlık sınırı dediğimiz; 4 kişilik bir ailenin sadece zorunlu mutfak masraflarından ibaret. Yoksulluk sınırı ise; yine 4 kişilik bir ailenin kira, elektrik, su, telefon, yakacak, eğitim vs. hepsini kapsayan ücret sınırı.

Kimi zaman basında görürüz ama genelde bildiğimiz bir uygulamadır insanların balık istifi şeklinde taşınmaları. Televizyonlarda insan kaçakçılığı haberlerinde gündeme gelse de bugün pek çok işyerinde işçiler insanlık dışı koşullarda işyerine götürülüp getiriliyorlar.

Kapitalizm savaş, açlık, yoksulluk ve sefalet demektir. 21. yüzyılda bilim ve teknolojideki tüm ilerlemelere rağmen dünya, yoksulluğun getirdiği sorunlarla savaşmaktadır. Elbette bu hayatta kalma savaşının baş aktörü işçi sınıfıdır; çünkü yoksulluğu yaşayan sınıf biziz, dünya burjuvazisinin ise bir eli yağda bir eli balda! Dünya kaynaklarını hesapsızca har vurup harman savuruyor burjuva sınıf. Kapitalizmin bütün katliamlarına dur demenin tek yolu var; sınıflı toplum düzenine son vermek!

Yüzyıllardır boyunduruk altında yaşayan Kürt halkının baskılara karşı mücadelesi sürüyor. Nitekim İran’da Temmuz ayında bir Kürt gencinin öldürülmesiyle gelişen olaylar büyük bir ayaklanmaya dönüştü. Kürt halkı baskı altında yaşamaya devam ettiği sürece bu özgürlük mücadelesinin alevi de sönmeyecek. Toprakları dört parçaya bölünmüş Kürdistan halkı, Türkiye, İran, Suriye ve Irak devletleri tarafından ezilmiş, baskı altına alınmış, yok sayılmış ve hatta yok edilmeye çalışılmıştır. Türkiye topraklarında çıkan ayaklanmalar hunharca bastırıldı ve on binlerce Kürt katledildi. Irak’ta Halepçe katliamında 5000 Kürt çoluk çocuk denmeden kimyasal silahlarla katledilmişti. Sağ kalanlarsa kimyasal silahlardan psikolojik ve fiziksel olarak ciddi şekilde etkilendi. Suriye’de 225 bin Kürdün vatandaşlık hakkı bile yok! Yani insan olarak bile kabul edilmiyorlar. Oy kullanma, mülk edinme hakları bulunmuyor.

Enternasyonal, dünya proleter devriminin uluslararası merkezi örgütlülüğüdür. Organik bir birliktelik olarak Enternasyonal, proletaryanın “küresel” çıkarlarını “küresel” olarak savunduğu, insanlığın kurtuluşuna (komünizme) giden yolun teorik ve pratik ana üssü-karargâhıdır. Marksizm kılavuzunun bizi götürdüğü açık gerçek, emperyalizmin küreselleştirdiği “birbirine bağımlılık” olgusunun, proletaryanın mücadelesini de uluslararasılaştırdığı ve dolayısıyla dünya proletaryasının “uluslararası merkezi örgütlülüğünü” kurması zorunluluğudur.

Çoksesliliğin, barışın ve savaş karşıtlığının şarkıları. Bu sloganlar size de bir yerlerden tanıdık gelmedi mi, örneğin sosyal forumlardan ya da savaş karşıtı pasifist örgütlenmelerden. Festivalimizde herkesin sesine yer var, biz haklı haksız gözetmeden her savaşa karşıyız demek, aslında sınıf savaşına da karşıyız demek olmuyor mu?