AKP’nin “sağlıkta devrim yaptık” diyerek övündüğü “Sağlıkta Dönüşüm Programı”nın yarattığı sorunlar artıyor. Yıllar geçtikçe halının altına süpürülen ve gözlerden gizlenen ama giderek biriken bu sorunlar acı meyvelerini vermeye başladı. AKP’nin hemen her seçimde yoksul emekçilerden destek görmesinde özellikle sağlık hizmetleri alanında attığı bazı olumlu adımların ve yarattığı algının büyük payı vardı.

34 kiloya düşene dek tecritte tutulan Nuriye Gülmen ve üç duruşma önce salıverilen Semih Özakça açlık grevlerine devam ediyorlar. İç ve dış kamuoyunun basıncından kaçınıp, “hapiste öldüler” dedirtmemek için iki eğitimciyi serbest bırakan iktidar, bir yandan da işe iade konusunda geri adım atmayarak onları ölüme mahkûm ediyor.

Tüm varyasyonlarıyla “bu toprakların asıl sahipleri” söylemi kategorik olarak mahkûm edilmesi gereken bir söylemdir. Devrimci işçi sınıfının bakışında şu ya da bu topraklar hiç kimsenin malı olmayıp, barındırdığı tüm zenginliklerle gezegenin tamamı, üzerinde yaşayan milyarca işçi-emekçinin ortak malıdır. Diğer taraftan mesele “bu topraklara” ait olmak değildir. Mesele tarihin ve toplumsal hayatın asıl derin belirleyeni olan sınıf meselesidir, hangi sınıftan olduğundur, hangi sınıfın yanında durduğundur.

On beş yıllık AKP iktidarı dönemi, kapitalizmin toplumu tam anlamıyla kıskacına aldığı bir dönem olmuştur. Bunun çarpıcı boyutlarından birini, tüm yönleriyle kredi mekanizmasının tepe tepe kullanılmasında, işçilerin borç batağına saplanmasında görüyoruz. Bu bataklıkta borcu borçla kapatmaya çalıştıkça işçi sınıfı daha da batıyor. Bunun sosyal, psikolojik ve kuşkusuz siyasi sonuçlarını da en ağır biçimde yaşıyor. Bir yanda satılmayı bekleyen devasa bir ürünler yığını, diğer yanda temel ihtiyaçlarını bile karşılamakta zorlanan kocaman bir işçi sınıfı!

20. yüzyılın ilk yarısında Japon sömürgeciliğine ve ardından da ABD işgaline karşı verdikleri büyük mücadelelerin içinden geçerek pişen Koreli işçiler, kökleri buralara uzanan militan bir gelenek yaratmışlardır. Bu gelenek, diktatörlere ve sermayeye karşı verilen görkemli mücadelelerle bugünlere taşınmıştır. Nitekim zamanında askeri diktatörlükleri yıkan Güney Koreli işçiler, geçtiğimiz yıl Park Guen-hye’ı koltuğundan ederken bu militan ruhu koruduklarını bir kez daha kanıtlamışlardır. Bugünlerde Pasifik’te kanlı emperyalist planlarla emekçiler adım adım savaş cehennemine itilirken, böylesi militan bir geleneğe sahip olan Kore işçi sınıfı, bir kez daha, Pasifik’te ve tüm dünyada önemli bir devrimci rol oynayabilir.

Dünyanın beşten büyük olduğu kafalara iyice kazındı da, sorulacak olsa “Beşten büyük de kaçtır meselâ?” diye, verilecek cevap özünde; “İçinde ben de olacaksam 6 olsa kâfidir” şeklinde okunabilir. Çünkü mesele dünya ezilenlerinin maruz kaldığı yoksulluk, savaş, eziyet, acı değildir aslında. Timsah gözyaşlarıyla dillerinden düşürmedikleri Müslüman halklar da değildir. Gerçek mesele, yani adalet adı altında yaygarası kopan şey, zalimin zulmünden öte bu zulüm düzeninden kimin daha fazla nemalanacağıdır.

Ortalamaya vuruluyor artık her şey. / Bin dört yüz Türk lirası alır meselâ / Asgari ücretli bir işçi bir ayda / Fakat / Yıllık on bin dolarmış / Kişi başına düşen gelir ortalama / Ekmek ortalama / Aş ortalama / Ve memleketimizde / Seksene dayanmış güya yaş ortalama

AKP hükümeti, kalıcı yaz saati uygulamasını ağzından düşürmediği “enerji verimliliği”, “enerji tasarrufu” laflarıyla güzelleme yaparak hayata geçirdi. İşçi ve emekçilerin hayrına ne varsa tedavülden kaldıran ve yerine sinekten yağ çıkaran uygulamalarını sokan AKP, sürekli yaz saati uygulamasıyla işçilerin yaşamlarını kötüleştirme yolunda bir adım daha atmış oldu. Böylelikle kapitalist düzenin yarattığı tüm hastalıklardan nasiplerini alan işçi ve emekçiler, kalıcı yaz saatinin yaratacağı zararlardan da nasiplerini alacaklar.

Böyle değildi bu kavak ağaçları. / Dalları yapraksız; / yaprakları şarkısız olmazdı. / Sokaklarda fink atardı kediler, / bir arabanın altından diğerine korkarak kaçmazdı. / Kuşlar, / “cik” leyip uçmazdı hemen / dokundurmadan dallara ayaklarını.

Erdoğan, tüm devlet gücünü kendi elinde toplamak, iktidarını tartışılmaz kılmak ve gücün mutlak sahibi olmak istiyor. Bu gayeyle milliyetçilik, ayrımcılık, kindarlık toplumun derinlerine işlenmek isteniyor. Yürütülen siyasetle baskının ve saldırganlığın dozu her geçen gün arttırılıyor. Polisiyle, ordusuyla, mahkemeleriyle, hapishaneleriyle, devletin tüm baskı aygıtları “kendinden olmayanlara” karşı dizginsizce kullanılıyor. Toplumun bir kesimi düşmanlaştırılıp cezalandırılırken, diğer kesimi de korkutulup sindirilerek faşizmin destekçileri haline getiriliyor. Çıkışsızlık arttıkça çürüme ve yozlaşma kaçınılmazdır.