Dünya işçi sınıfının en büyük tarihsel eyleminin, şanlı Ekim Devriminin üzerinden 100 yıl geçti. 1917’de dünyayı sarsan bu kızıl fırtına, tarih nehrinin yatağını değiştirdi. Dünyanın tüm ezilenleri bu fırtınanın yarattığı umudun etkisi altına girdiler. O güne kadar gördükleri en büyük kıyım olan dünya savaşının biteceğine, sömürünün son bulacağına, yepyeni bir dünya kurulacağına, gerçek mutluluğa ve özgürlüğe ulaşılacağına inandılar. O dünyayı elleriyle kurmak için işe giriştiler.

Dünya işçi sınıfı, çeşitli türden otoriter, totaliter rejimlere karşı gerçekleştirdiği mücadelelerle gelecek kuşaklara zengin deneyimler armağan etmiştir. Onyıllarını askeri diktatörlükler altında geçiren Güney Koreli işçiler de, baskı ve yasaklara rağmen askeri diktatörlüklere karşı yükselttikleri militan mücadelelerle bu deneyimlere büyük katkılarda bulunmuşlardır.

Sizce mutluluğun sırrı nedir? Bu sorunun cevabı herkese göre değişecektir. Suriyeli mülteci ailelere sorsak kendi ülkelerinde savaşın bitmesi, evlerine ve yurtlarına geri dönebilmektir. İşsiz işçiler için bir işinin olmasıdır. İşi olup çalışan işçilerin daha iyi koşullarda ve ücretlerde işlerinin olması onları mutlu edecektir elbette. Kirada oturan işçilere sorsak başımızı sokacak bir evimiz olsaydı ne mutlu olurduk diye cevap verirlerdi. Sağlık problemi yaşayan insanlara sorduğumuzda sağlıklarına kavuşmalarıdır mutluluk.

Laikçi, dinci, demokrat, muhafazakâr gibi farklı kimlikleri üstlenseler de özünde aynı olan burjuva sınıf, emekçi kitlelerin bilinçlerini bulandıracak söylemler geliştirir. Milliyetçi ve İslamcı söylemler eşliğinde totaliter rejimin kurumsallaştığı Türkiye’de, İslamcı burjuva kesim de bu bağlamda yeni bir “hayırlı işle” karşımıza çıkıyor.

HDP eş genel başkanları ve milletvekilleri geçtiğimiz yıl 4 Kasımda tutuklanarak hapse atılmışlardı. Demokratik siyasete yapılan bu darbenin birinci yıldönümünde söz konusu saldırı HDP’nin düzenlediği çeşitli eylem ve etkinliklerle protesto edildi. Ayrıca HDP Merkez Yürütme Kurulu da “4 Kasım Darbesini Protesto Ediyoruz” başlıklı bir açıklama yayınladı.

Burjuva ve küçük-burjuva kadın örgütlerinden özellikle seçim dönemlerinde sıkça duyduğumuz iddialardan biri, şimdiye kadar iktidarı elinde tutan erkeklerin icraatlarıyla dünyanın bugün yaşanmaz hale geldiğidir. Onlara göre kadınlar yönetseydi her şey farklı olurdu. Onlar, kadınların doğaları gereği daha yumuşak, duygulu ve daha anlayışlı olduklarını, o nedenle acımasız olamayacaklarını söylüyorlar.

Burjuva uzmanlar, Türkiye’nin AB değerlerinden uzaklaşmaya başlamasıyla uluslararası yatırımcıların radarından çıktığını dillendiriyorlar. AB ile gerilimler tırmandıkça AB içindeki hükümetlerin yatırımcılar üzerinden Türkiye’yi ekonomik olarak sıkıştırmasının sonucu bu şekilde somutlanıyor elbette. Diğer yandan da 15 Temmuz sonrasında ilan edilen OHAL ile birlikte “FETÖ’ye” maddi destek sağladığı gerekçesiyle yüzlerce şirkete el konulması yabancı yatırımcıların endişe gerekçesi haline geliyor.

Kriz ve savaşlara neden olan kapitalist sistem insanlığa acıdan ve çileden başka bir şey vermiyor. Emekçi kitleler, her defasında oyalanmak ve kandırılmak isteniyor. Filmde bir emekçi kadın olarak yıllarca ezilen, krizin derinleşmesiyle sofrasında eksilenlerin yanı sıra yaşamında da eksik olan şeylerin farkına varan, faşist kocasını terk eden Maria karakteri; önce korksa da mültecilerin dünyasına girmekten kaçmayan Daphne karakteri; kemer sıkma politikalarını uygulamak için şirketin merkezinden Yunanistan’a gönderilen ve çarkın bir dişlisi olarak acımasızca işten atmalara girişen Elise karakteri, “Alman halkı ile Alman devleti birbirinden ayrıdır” diyerek Yunan halkının asıl düşmanını ortaya koyan Sebastian karakteri… Bu karakterlerin her birinin hikâyelerinin birleştiği yerde taşlar yerine oturuyor ve “kriz”in emekçiler açısından ne olduğu daha net biçimde ortaya çıkıyor. Kapitalist düzene karşı mücadele etmeden “krizden” kurtuluşun yolu olmadığı berraklaşıyor.

Toplumu kendi çıkarları doğrultusunda biçimlendirebilmek için kadınları, gençleri zaten çoktandır hedefine koymuş bulunan iktidar, kundaktan yeni çıkmış bebelere de aynı gözle bakmaktadır! İktidar sadece bugünü değil, geleceği de kendi tahayyüllerine göre biçimlendirmekte kararlıdır. İşte bu nedenle yaşam yolunun henüz ilk adımlarını atan körpecik çocukları “sıbyan okulları” projesiyle tarikatların ve cemaatlerin kucağına itmekten; körleştirici, felçleştirici, yıkıcı bir eğitimle zehirlemekten çekinmemektedir.

AKP ürettiği politikalarla kendi iktidarını sürdürmek için itaatkâr nesiller yetiştirmeyi hedefliyor. Ancak bir de madalyonun öbür tarafı var. AKP’nin politikaları sınıfsal çelişkileri derinleştiriyor, alttan alta tepkiler birikiyor. Bu çelişkiler eninde sonunda kendini patlamalı olarak dışa vuracaktır. Özellikle ekonominin aşağıya doğru gitmesi, işsizliğin kitlesel olarak artması ve gençliğin içinde işsizlik oranlarının yüksekliği gibi faktörler süreci daha da hızlandırmaktadır. Köle gibi sömürülmek istemeyen ve onurlu bir gelecek kurmak isteyen gençler, yükselecek sınıf mücadelesinin en büyük dinamiklerinden biri olacaktır. Gençliğin çıkış yolu işçi sınıfının devrimci mücadelesinden geçiyor.

Bizzat cumhurbaşkanının seçilmiş belediye başkanlarını istifaya zorlaması, istifa etmek istemeyenleri üstü kapalı biçimde de olsa tehdit etmesi ve hatta “istifa etmezlerse bedeli ağır olur” demesi, Türkiye’nin içinde bulunduğu durumu ve rejimin karakterini ortaya koyması bakımından önemli ve açık bir göstergedir. Son belediye başkanlığı seçiminde ancak şaibeli bir sonuçla o koltuğa oturabilmeyi başaran Melih Gökçek gibileri demokrasi adına savunmanın demokratların işi olmadığı açıktır, ancak tüm bu olanların “tek adam” rejiminin geldiği noktayı göstermesi bakımından ibretlik bir durum arz ettiği de ortadadır.