Bugünkü duruşmada yaşananlar hükümetin aylardır sürdürdüğü tutumun devamı niteliğindedir. Sanıkların getirilmediği, avukatların gözaltında olduğu, mahkemenin polis ablukasına alındığı bu duruşmadan, beklendiği üzere tahliye kararı çıkmadı. Savcı dalga geçer gibi, “duruşmada hazır bulunup savunma yapmadıkları için” tutukluluğun devam etmesini talep etmişti. Mahkeme başkanı savcının bu talebini yerinde bularak duruşmanın 28 Eylül’e ertelendiğini ve Sincan Kapalı Cezaevi yerleşkesinde görüleceğini duyurdu. Bunun tüm kamuoyuna malolmuş bir davanın halktan kaçırılması anlamına geldiği açıktır.

Burjuvazinin tüm saldırılarına rağmen henüz yeterince güçlü olmasa da işçi-emekçilerden karşıt tepkiler yükseliyor. Estirilmeye çalışılan İslamofobi dalgasına kapılmayan emekçiler anlamlı karşı duruşlar sergiliyorlar. Katalonya’da olduğu gibi çeşitli sol kesimler ve emekçiler, faşist salyalarını akıtmak isteyen bir grubun karşısına dikilerek eylem yapmalarına izin vermedi.

Türkiye işçi sınıfı ve devrimcileri 12 Eylül 1980 gününe, onlara o zamana dek tarihlerinde gördükleri en karanlık dönemi yaşatacak kanlı bir darbeyle uyanmışlardı. Kenan Evren başkanlığındaki faşist cunta o gün yönetime el koyarak sıkıyönetim ilan etmiş, parlamento feshedilip anayasa rafa kaldırılmış, tüm siyasi partiler kapatılıp yöneticileri gözaltına alınmıştı. Bunlar kuşkusuz ilk etapta yapılanlardı. Asıl hedef, sosyalist hareketi ve işçi hareketini silindir gibi ezip geçmekti ve cunta derhal bu hedefe odaklanacaktı. Hedef büyüktü, balyoz da öyle!

Ne zaman / şalteri indirip bir fabrika / kavgaya tutuşsa patronla… / İşte o zaman / Suphilerin evin duvarında yazan slogan / hepimizin diline dolanır, / Genç, yaşlı, / Çoluk çocuk / Kadın erkek herkes / Aynı sloganı haykırır, aynı davaya inanırdı; / “İşçilerin Birliği Sermayeyi Yenecek”

İşçi sınıfına, sosyalistlere, Kürt halkına, öğrenci gençliğe, yoksul kent ve kır emekçilerine büyük bir balyoz indiren, etkileri toplumsal hayatın her alanında halen devam eden 12 Eylül faşist darbesi, 37. yılında, çeşitli kurum ve örgütler tarafından yapılan basın açıklamalarıyla ve eylemlerle protesto edildi.

Kapitalizm her şeyi olduğu gibi eğitim sistemini de kendi çıkarları doğrultusunda şekillendirir. Burjuvazi maksimum kâr elde edeceği alanlarda gelişimlerin önünü açabilecek vasıflı insanlara ihtiyaç duyar. Kendi çarkında öğüteceği bu insanları toplumda iyi bir yer edineceği, iyi bir hayatının olacağı konusunda hayaller pompalayarak televizyonlarıyla, medyasıyla, okullarıyla ve bu konuda “uzman” kişileriyle inandırır. Burjuva eğitim sisteminin tornasından geçen pek çok genç de bu hayallere kapılır.

Emperyalist savaşın tüm şiddetiyle devam ettiği, baskıların ve yasakların alabildiğine arttığı, demokratik hak ve özgürlüklerin yok edildiği bir dönemde 1 Eylül Dünya Barış Günü vesilesiyle bir miting gerçekleştirildi. İstanbul Emek ve Demokrasi Koordinasyonunun 10 Eylülde, Bakırköy Özgürlük Meydanında, “Barış, Özgürlük, Adalet, OHAL’e Hayır, KHK’lar İptal Edilsin” şiarıyla gerçekleştirdiği mitingde binlerce insan bu talepleri haykırdı. Mitinge siyasi partilerin, çeşitli demokratik kitle örgütlerinin yanı sıra bazı HDP milletvekillerinin bir kısmı da katıldı.

Uzun yıllardır ABD’de siyahlar genellikle ırkçı polisler tarafından şiddete uğruyor veya katlediliyorlar. Son zamanlarda ise, siyahların öldürülmesinin sorumluları olarak sivillerin gündeme gelmesi ABD’de ırkçı hareketin güçlenmeye ve desteklenmeye başladığının işaretidir. Charlottesville’de yaşanan olaylar ABD’de çeşitli aşırı sağcı örgütlerin varlığını da bir kez daha ortaya koydu. Özellikle bu örgütlerden en eskisi olan Ku Klux Klan’ın (KKK) tekrar gün yüzüne çıktığını göstermiş oldu. Bugün sağın her çeşidine giderek daha fazla ihtiyaç hisseden ABD egemenlerinin, yeri geldiğinde KKK gibi zalim örgütlere alan açmaktan geri durmayacağını, bu örgütün ilk ortaya çıktığı döneme baktığımızda görüyoruz.

İktidara geldiği günden bu yana AKP, cinsiyetçi politikalar gütmekten, erkek egemen zihniyeti körüklemekten çekinmedi. İktidar ve iktidar yalakaları kadın düşmanı görüşlerini topluma benimsetmeye çalışmaktan vazgeçmediler. Onlar, kadınlara 25 yaşına gelmeden evlenmeyi, “annelik kariyerine” gönül verip çok sayıda çocuk doğurmayı, hamileyken dışarı çıkmamayı, kahkaha atmamayı, şiddet karşısında sessiz kalmayı, biat etmeyi salık verdiler. Hak arayan, eylemlere katılan kadınları aşağıladılar. “Benim başörtülü bacılarım” söylemi eşliğinde emekçi kadınlar arasında, toplumda yapay ayrımları körüklediler. Kadının giyimi ve bedeni üzerinden kendi politikalarına meşruiyet sağlamaya çalıştılar.

Patronlar Suriyeli işçileri, yerli işçilere kötü işyeri koşullarını, düşük ücretleri dayatmak için bir araç olarak da kullanmaktadır. Eğer işçi ücretini beğenmiyorsa, çalışma koşullarından şikâyetçi ise patronlar hemen o işçiyi çıkarıp yerine Suriyeli bir işçi almakla tehdit etmektedirler. Dolayısıyla uzun saatler, düşük ücretler ve kötü işyeri koşulları yerli işçilere de dayatılmaktadır. Bu dayatmanın sonucu ise daha vahim bir yöne kaymaktadır. İşinden atılan veya işini kaybetme korkusu yaşayan işçiler suçlu olarak Suriyeli emekçileri görmektedir.

Halkların Demokratik Partisi (HDP) milletvekilleri, üç gündür Ankara’da Anayasa Mahkemesi önünde “Vicdan ve Adalet Nöbeti” tutuyor. Bilindiği gibi, aralarında HDP’nin eş genel başkanları da olmak üzere 11 milletvekili 4 Kasım 2016’dan bu yana tutuklu olarak hapiste tutuluyor. Dokunulmazlıkları AKP-MHP-CHP ortaklığıyla kaldırılan milletvekillerinin tutuklulukları her açıdan bir hukuksuzluk örneği. HDP eş başkanı Demirtaş bunca süredir henüz mahkeme önüne çıkartılmış, duruşmaları başlamış bile değil.

Harvey kasırgası bir kez daha gösteriyor ki, doğayı kâr hırsıyla tahrip eden kapitalizm gezegenin doğal dengesini bozmakta, iklim olaylarında ani değişimlere ve yoğunlaşmaya sebep olmakta, fırtınaların, yağışların felâkete dönüşmesine yol açmaktadır. Kontrolsüz sanayileşme ve kentleşme, afetleri daha büyük bir yıkıma dönüştürmektedir. “Süper güç” ABD bile olsa, sonuç değişmemektedir.

Bugün Türkiye’de toplumdaki muhalefeti istedikleri ölçüde bastırıp yok edemeyen iktidar sahipleri endişe içindeler. Tüm ipleri eline geçirmiş olan iktidar sahipleri, bütün olanaklara ve ayrılan onca kaynağa rağmen kültür ve sanat alanında istedikleri niteliğe ve güce ulaşabilmiş durumda değiller. Son zamanlarda, en tepeden başlayarak, iktidar sahipleri ve sözcülerinin sosyal alanlarda, kültür ve sanattaki başarısızlıklarından “şikâyet etmelerinin” altında tam da bu sebep yatmaktadır.