Taşların taşlara, / Ağaçların ağaçlara, / Otların otlara benzediği şu dünyada / İnsanlar da insanlara benzemez mi? / Benzer / Benzer de / Biz benzemiyoruz / Şu ensesi kalın burjuvalara, / Haşa, / Sümme haşa benzemiyoruz!

Geçtiğimiz günlerde gencecik bir üniversite öğrencisi, Enes Kara intihar etti. Bıraktığı notta ve video kaydında ailesinin zorlamasıyla kaldığı cemaat yurdundaki baskılardan bunaldığını, buradaki dayatmalardan bıktığını, kendisini özgür hissetmediğini ve yaşam sevincini kaybettiğini anlatıyordu. Tıp fakültesinde okuyan Enes, doktorların çalışma koşullarının kötü olduğunu, başka bölüm okusa bu sefer işsizlik ve düşük ücretle karşı karşıya kalacağını da söylüyordu. Kendisini baskılanmış hisseden ve özgür olmadığını söyleyen Enes’in “Türkiye’de hiçbir genç geleceğe umutla bakamıyor” sözü gençliğin içinde bulunduğu durumun ve kendisini intihara sürükleyen koşulların bir özetiydi aslında.

Yirmi yıldır ülkeyi yöneten AKP iktidarı kutuplaştırma politikasını en ustaca yürüten ve bu politikanın ekmeğini fazlasıyla yiyen siyasi parti olmayı başardı. Ne var ki AKP’yi iktidara taşıyan ve yürüttüğü kutuplaştırma siyasetinin başarılı olmasını sağlayan toplumsal ve siyasal koşullar değiştikçe kutuplaştırma siyasetinin etki gücü azalmaya başladı. AKP, iktidarının ilk on yılı boyunca muhafazakâr kesimleri darbe tehlikesi ve başörtüsü yasakları üzerinden yürüttüğü mağdurluk propagandasıyla konsolide ederek iktidarını sağlamlaştırdı.

Nicedir milenyum dönemecinde tarihsel krize giren kapitalizmin bu krizden bir çıkış yolunun bulunmadığını, yıkılmadığı sürece çelişkileri, çatışmaları büyütmeye ve insanlığı bir felâkete doğru sürüklemeye devam edeceğini söylüyoruz. Kitlelere ne vaatlerde bulunursa bulunsun kapitalist sistemin geldiği noktada reform yapabilme olanaklarını yitirdiğini, tek çıkar yolun mücadele olduğunu anlayan emekçilerin giderek daha fazla sayıda ülkede ve daha sıklıkla ayağa kalktığını belirtiyoruz.

Kazakistan oligarşisi muhtelif dünya egemenleriyle birlik halinde bugünkü isyanı bastırabilir, savuşturabilir. Ama dünya öyle bir yola girmiştir ki, bu tür işçi-emekçi isyanlarının ardı arkası kesilmemekte, son 20 yıldır yaşananların çok daha büyükleri önümüzde uzanmaktadır. Sınıf savaşlarının yükseldiği, her düzeyde çalkantının arttığı bu yeni dönemde görev işçi sınıfının hayati eksikliği olan örgütlenme ve liderlik sorununa odaklanmaktır.

Şu dağların arkası beş çamlar / Ondan ötesinde her neyse ney / Savurup duruyorsun kılıcını / Kellemizin üstünde kırk bin yıldır / Kırk bin yıldır buradayız / Burada olacağız kırk bin yıl daha / Azdan az, / Çoktan çok gider! / Buyur gel! / Biz çekeriz şu dünyanın kahrını / Açlıksa açlık / Yokluksa yokluk / Sana ne oluyor bey!

Biden “demokrasinin önderliğini tekrar ele almak ve dünyada otoriterlikle mücadele etmek” üzere bir demokrasi zirvesi düzenlemeyi vaat etmişti. Biden’ın söz verdiği demokrasi zirvesi 9-10 Aralıkta 110’dan fazla ülkeden siyasetçinin, ticaret örgütlerinden ve sivil kuruluşlardan temsilcilerin katılımıyla gerçekleşti.

Kapitalizm toprağımızın, suyumuzun, havamızın kirletilmesi, ormanlarımızın yakılıp kül edilmesi, doğamızın talan edilmesidir. Grevlerimizin yasaklanması, kazanılmış haklarımızın gasp edilmesi, demokratik hak ve özgürlüklerimizin ortadan kaldırılması, ekmeğimizin küçülmesidir. Kapitalizm emeğe ve doğaya düşmandır. Geleceğimizi karanlığa boğmaya çalışan kapitalizme ve faşist rejime karşı emeğimize ve doğamıza sahip çıkmak zorundayız.

Roboski katliamının 10. yıldönümü olan 28 Aralıkta, İstanbul Bahçelievler’deki HDP ilçe binası silahlı bir faşistin saldırısına uğradı. Binadaki üç partilinin direnmesi üzerine can kaybının yaşanmadığı bu saldırı, Haziran ayında HDP İzmir il binasında Deniz Poyraz’ın vahşice katledildiği faşist saldırının bir benzeridir. 10 yıldır Roboski katliamının faillerinin yargılanması konusunda tek bir adımın atılmadığı Türkiye’de, Deniz Poyraz’ın katilinin yargılanma süreci de karanlık dehlizlerde boğulmak istenmektedir.

2019’da yoksulluğa, eşitsizliğe, adaletsizliğe, devlet terörüne, neoliberal saldırı politikalarına karşı ayağa kalkan Şilili emekçiler, taleplerinin bu düzenin sınırları dahilinde karşılanmasının olanaksız olduğunu bu kez de reformist bir hükümetin iktidarını deneyimleyerek göreceklerdir. Bu deneyimin hüsrana ve yılgınlığa dönüşmemesi ancak gerçek alternatife, devrime yöneldikleri takdirde mümkün olacaktır. Bu nedenle Şili’de de proleter devrimcilere çok büyük bir sorumluluk düşmektedir.

Sosyalist hareket saflarında faşist rejimden emekçi kitlelerin çıkarları temelinde kurtulmak için yapılması gerekenlere yoğunlaşan bir tartışma süreci yaşanıyor. Bu tartışmalarda, emekçilerin sorunlarının gerçekten çözülebilmesi için sadece rejimin değil, bir bütün olarak sermaye düzeninin yıkılması gerektiği düşüncesi de geniş bir kabul görüyor. Dolayısıyla devrimci strateji, ittifak/cephe/blok gibi konuların yanı sıra, aslında bunların tümü için olmazsa olmaz olan örgütlenme meselesi de gündeme geliyor. Bizler de, işçi sınıfının devrimci örgütlenmesi ve emek cephesinin önemi konusuna yaklaşımımızı, güncel tartışmalarda öne çıkan bazı hususlar bağlamında bir kez daha hatırlatmayı yararlı görüyoruz. Bu metin, Elif Çağlı’nın bu konuya odaklanan bazı yazılarının ilgili bölümlerinden derlenmiştir.