AKP ürettiği politikalarla kendi iktidarını sürdürmek için itaatkâr nesiller yetiştirmeyi hedefliyor. Ancak bir de madalyonun öbür tarafı var. AKP’nin politikaları sınıfsal çelişkileri derinleştiriyor, alttan alta tepkiler birikiyor. Bu çelişkiler eninde sonunda kendini patlamalı olarak dışa vuracaktır. Özellikle ekonominin aşağıya doğru gitmesi, işsizliğin kitlesel olarak artması ve gençliğin içinde işsizlik oranlarının yüksekliği gibi faktörler süreci daha da hızlandırmaktadır. Köle gibi sömürülmek istemeyen ve onurlu bir gelecek kurmak isteyen gençler, yükselecek sınıf mücadelesinin en büyük dinamiklerinden biri olacaktır. Gençliğin çıkış yolu işçi sınıfının devrimci mücadelesinden geçiyor.

Bizzat cumhurbaşkanının seçilmiş belediye başkanlarını istifaya zorlaması, istifa etmek istemeyenleri üstü kapalı biçimde de olsa tehdit etmesi ve hatta “istifa etmezlerse bedeli ağır olur” demesi, Türkiye’nin içinde bulunduğu durumu ve rejimin karakterini ortaya koyması bakımından önemli ve açık bir göstergedir. Son belediye başkanlığı seçiminde ancak şaibeli bir sonuçla o koltuğa oturabilmeyi başaran Melih Gökçek gibileri demokrasi adına savunmanın demokratların işi olmadığı açıktır, ancak tüm bu olanların “tek adam” rejiminin geldiği noktayı göstermesi bakımından ibretlik bir durum arz ettiği de ortadadır.

15 Temmuz’dan sonra yeni bir döneme girildiğinin ifade edildiği konuşmalarda, yoksulluğun, iş kazalarının, grev yasaklarının, kadına yönelik şiddet ve baskının arttığı, en temel insan hakkı olan “barış” talebinin terörize edildiği, her türlü muhalefetin ezilmek istendiği, içerde ve dışarıda savaşların sürdüğü böylesi bir dönemde demokrasi talebinin ve dayanışmanın güçlendirilmesi gerektiği vurgusu yapıldı. Foruma katılan direnişçi işçiler de, OHAL koşullarında direndiklerini ve direniş yerlerinin demokrasinin mutfağı olduğunu belirterek, dayanışma çağrısında bulundular.

İktidarın Gülen cemaatini her alanda tasfiye etmeye girişmesinin ardından boşalan yerlere hızla iktidara yakın diğer cemaatler doluşmaya başladı. Süleymancılar tarikatı, Menzil tarikatı, İsmailağa cemaati öne çıkan gruplar. Bu cemaat ve tarikatların kurduğu vakıf ve dernekler son yıllarda her anlamda ihya ediliyorlar. Özellikle Erdoğan-AKP iktidarının totaliter rejimin temellerini attığı zamandan bu yana belediyelerin yaptığı kaynak aktarımlarında, başta Milli Eğitim Bakanlığı olmak üzere Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı, Gençlik ve Spor Bakanlığı ve Diyanet İşleri Başkanlığının bu vakıflarla yaptığı protokollerin sayısında çok büyük bir artış yaşandı.

226 gündür açlık grevinde olan Nuriye Gülmen ve Semih Özakça’nın üçüncü duruşması Sincan Cezaevi Kampüsündeki mahkeme salonunda görüldü. Nuriye, bir önceki duruşmada olduğu gibi bu duruşmaya da “tıbben uygun olmadığı” gerekçesiyle getirilmedi ve savunma hakkı bir kez daha gasp edildi.

Günümüz dünyasındaki iki ana sınıf yani burjuvazi ve proletarya; kimi zaman üstü örtülü, kimi zaman açık bir şekilde kesintisiz olarak mücadele içindedir ve bu mücadele sadece ekonomik alanda yürümez. Kültür-sanat da dâhil yaşamın her alanında bu iki sınıf arasındaki mücadele somut bir gerçekliktir. Hiçbir kişi, hiçbir olgu sınıf savaşından azade değildir, olamaz.

ABD’nin, Türkiye’ye yönelik vize hizmetlerini askıya aldığını ilan etmesiyle patlak veren kriz, aslında Türkiye ile ABD ilişkilerinin ne durumda olduğunu gösteren gelişmelerin sonuncusuydu. Bu krizin ortaya çıkış biçimi dahi sorunun ciddi bir arka planının bulunduğunun ve meselenin burada kalmayacağının kanıtıdır. Çok açıktır ki bu adım, ABD tarafından yapılan bir uyarıdır ve bir anlamda “ayağını denk al” hamlesidir. Belki bir süre sonra karşılıklı diplomatik adımlarla vize krizi hallolacaktır, ama ABD ile Türkiye ilişkilerinde kötüye doğru gidişe neden olan dinamikler yerinde durmaktadır. Bu anlamda da vize krizini başka krizlerin izleyeceğini öngörmek gerekir.

Herhangi bir Batı ülkesinde yaşanan çok daha az kayıplı saldırılar Türkiye de dahil tüm Batı dünyasında günlerce gündeme otururken, medyada canlı bağlantılarla saatlerce süren haber ve tartışma programlarına konu olurken, Somali’deki bu korkunç katliam Batı medyasında ancak birkaç dakikalık haberlerde yer bulabildi.

Avrupa Birliği genelinde tırmanmaya devam eden yabancı düşmanlığı ve İslamofobinin Avusturya gibi Nazi suçlarına kıyısından köşesinden bulaşmış sabıkalı bir ülkede de belli bir karşılık bulması zaten beklenen bir şeydi. Devrimci bir işçi sınıfı partisinin ve sınıf sendikacılığının olmadığı, reformist solun bile taban kaybettiği Avusturya’da işçi sınıfını ve onun özellikle göçmen emekçi kesimlerini kolay günler beklemiyor.