Bugünkü işçi eylemleri ağırlıklı olarak örgütsüz işyerlerinde ve kendiliğinden patlak vermiştir. Dolayısıyla sendikal anlamda bile bir örgütlülüğün olmadığı, büyük ölçüde kendiliğinden gelen bir işçi eylemi dalgası söz konusudur. İş bırakma eylemleri sadece fabrikalarda yaşanmıyor. Eylemlerin ilk günlerinden itibaren binlerce kurye de iş bırakarak düşük ücretleri protesto etti.

Öyle çarpık bir zamanda yaşıyoruz ki, ışıkların ortasında karanlığı, bolluk içinde kıtlığı, imkânlarla dolu dünyada çaresizliği tadıyor insanlık. Öylesine çelişkilerle yüklü bir çağ ki, uzayda yaşam arayışının yarattığı coşku, yeryüzünde açlık ve susuzluktan ölen milyonların feryadına baskın geliyor.

Bir çocuğun içten gelen kahkaha sesi. Bu ses ne kadar da mutlu eder insanı. Belki tam olarak tarif edemeyiz bunun sebebini ama o an için ya çocuğun mutluluğuna ortak olmuşuz, ya huzur hissetmişiz, ya da onunla birlikte güven içinde olduğumuzu düşünmüşüzdür. Yani mühim bir meseledir çocukların mutluluğu, hiç hüzün değmesin isteriz o çocuk yüreklerine… Ama mümkün mü siyaha boyanmış bu yeryüzünde? Sevmeye doyamadığımız çocuklarımızın gülüşlerini, hayallerini, hayatlarını çalıyor, yok ediyorlar.

Rejimin ekonomik darboğazı ve emekçi kitlelere saldırısı şiddetlenerek sürüyor. İşsizlik, yoksulluk, borçluluk, hayat pahalılığı gibi yakıcı sorunlar hızla büyüyüp emekçi kitlelerin sırtına olanca ağırlığıyla çökerken, tüm ülke, gözü dönmüş faşist bir iktidarın haris kıskaçları arasında sancı içinde kıvranıyor. Emekçi kitleler açısından sefalet derinleşiyor, yıkım tablosu ağırlaşıyor. Mahalle pazarlarının bile tenhalaştığı, tezgâhların çoğunun açılmadığı bir kasvet havası yaşanıyor.

Borç dağları büyüdükçe büyüyor ve artık öyle bir noktaya gelinmiş durumda ki bu borçların ödenmesi kâğıt üzerinde bile mümkün gözükmüyor. Ama bunun anlamı çağımız kapitalizmini ayakta tutan kredi mekanizmasının tıkanmasıdır. Kapitalizm bir zamanlar ürettiği çarenin esiri ve artık kurbanı haline gelmiştir. Bu borç dağlarındaki niceliksel artışın artık niteliksel bir dönüşümü zorunlu kıldığı tarihsel bir eşikteyiz. Sosyalizm kendini her geçen gün daha fazla dayatıyor.

Esmaeil Fattahi, Leili Faraji, Zeinab Sahafi ve Mohammad Pourakbari Kermani. Türkiye’de sınır dışı edilmek istenen dört İranlı mülteci… Mültecileri korumaya yönelik çeşitli maddeleri de içeren İstanbul Sözleşmesinden Türkiye’nin çekilme kararına karşı düzenlenen bir basın açıklamasına katıldıkları için suçlu ilan edildiler. İranlı mülteciler, katıldıkları basın açıklamasında “İran İslam Rejimine Hayır” dövizleri taşıyan ve Türkiye’nin aynı sonu yaşamaması için İstanbul Sözleşmesinin savunulması gerektiğini dile getirmişlerdi.

Tek adam rejiminin ürettiği çok boyutlu krizlere şimdi de enerji krizi eklenmiş bulunuyor. İktidar saplandığı batakta açmazlarla cebelleşirken sorunları her alanda dağ gibi büyüterek bir ateş topu gibi halkın kucağına bırakıyor. Karadeniz’de zengin doğalgaz yatakları keşfedildiği ve bu gazın 2023’te evlere ulaştırılacağı müjdelerini veren, Akdeniz’de sondaj gemileri dolaştırıp yedi düvele kafa tutarmış pozları kesen Erdoğan rejiminin enerji politikasının da iflas ettiği görülüyor. 2022’nin açılışını elektrik ve doğalgaza %50 ilâ %125 arasındaki fahiş zamlarla yapan hükümet, 20 Ocakta sanayi bölgelerine doğalgaz ve elektriği kısıtlı vermeye başladı.

Filistin sorunu onyıllardır Ortadoğu’nun kanayan yaralarından biri olmaya devam ediyor. Bu ulusal sorun en başından beri Ortadoğu’daki emperyalist kapışmanın da bir parçası durumunda. Gelinen noktada bir yanda ABD’yi ve neredeyse tüm Batılı devletleri, Rusya’yı, hatta Körfez’deki Arap ülkelerini dahi yanına almış bir İsrail varken, diğer yanda yapayalnız kalmış Filistin halkı bulunuyor. Zira Filistin’in yanındaymış gibi görünen Türkiye ve İran gibi güçlerin de asıl derdi kendi bölgesel çıkarları ve planları. Bu durum ve mevcut güçler dengesi Filistin sorununun çözümünü fazlasıyla zora sokuyor. Ancak buna rağmen Filistin halkı direnmeye ve hakkı olanı istemeye devam ediyor.

Esir bütün dünya soysuzlar düzeninde, esir. / Esiriz, / Avuçlarımızın içinden / Parmaklarımızın ucuna kadar. / Yatarken esiriz, / Kalkarken esir, / Çalışırken esir. / Denizlerin kıyıları / Dağların dorukları esir. / Esir ağaçlar / Ormanlar / Kurtlar, kuşlar, börtü böcek esir

Sosyalist hareket saflarında, rejime karşı mücadelede sol/sosyalist bir ittifakın yaratılması yönündeki tartışmalar yoğunlaşmış bulunuyor. Bu tartışmalar kuşkusuz önemli ve gereklidir ve neticede bu konuda doğru bir tutuma ancak somut gelişmelerin titizlikle irdelenmesi temelinde ulaşılabilir. Bunun dışında, birleşik cephelerden halk cephelerine çeşitli tarihsel deneyimlerin hatırlanması da kuşkusuz önem taşıyor. Bu nedenle, geçmiş deneyimlerin devrimci Marksist bir gözle değerlendirilmesi açısından, 1920’ler ve 30’larda Komünist Enternasyonal tarafından uygulanan “cephe” taktiklerini, çeşitli ülkelerde sergilenen pratikler üzerinden kısaca hatırlatmanın yararlı olacağını düşünüyoruz.

Yaşanan iktisadi iyileşmeler, hiç de burjuva zirvelerin ve sermaye yanlısı iktisatçıların propaganda ettiği ölçüde olmadı. Propaganda edilen V tipi iyileşme, tüm temel verilerin, kriz öncesi duruma döneceği hatta daha yükseğine ulaşacağı şeklindeydi. Yaşananlar bunu doğrulamamıştır, bizler bunun mümkün olmadığını düşünüyorduk ve iki yıla yaklaşan süreç, bu konuda Marksistleri haklı çıkarmıştır.

Agos Gazetesi Genel Yayın Yönetmeni Hrant Dink 19 Ocak 2007’de devletin denetimindeki faşist güçler tarafından organize edilen bir operasyonla katledildi. Hrant Dink’in planlı bir şekilde hedef gösterilmesinden katledilmesine, katillerin yakalanmasından yargılanma sürecine kadar tüm yaşananlar devletin katliamcı geleneğinin nasıl işlediğinin kanıtlarıyla dolu.

Son iki ayda iki tarikat yurdunda iki trajik ölüm yaşandı ve bu ölümler rejimin yarattığı çeşitli sorunlarla cendereye sıkışmış olan gençliğin durumunu özetlemesiyle Türkiye gündemine oturdu. 7 Aralıkta Akdeniz Üniversitesi Bilgisayar Mühendisliği 1. sınıfta okuyan 18 yaşındaki Mehmet Sami Tuğrul, kaldığı tarikat yurdunun aşçısı tarafından kafası kesilerek katledildi. 10 Ocakta ise Elazığ Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesi 2. sınıf öğrencisi olan 19 yaşındaki Enes Kara hayata dair tüm umutları elinden alındığı için intihar etti.

Taşların taşlara, / Ağaçların ağaçlara, / Otların otlara benzediği şu dünyada / İnsanlar da insanlara benzemez mi? / Benzer / Benzer de / Biz benzemiyoruz / Şu ensesi kalın burjuvalara, / Haşa, / Sümme haşa benzemiyoruz!

Geçtiğimiz günlerde gencecik bir üniversite öğrencisi, Enes Kara intihar etti. Bıraktığı notta ve video kaydında ailesinin zorlamasıyla kaldığı cemaat yurdundaki baskılardan bunaldığını, buradaki dayatmalardan bıktığını, kendisini özgür hissetmediğini ve yaşam sevincini kaybettiğini anlatıyordu. Tıp fakültesinde okuyan Enes, doktorların çalışma koşullarının kötü olduğunu, başka bölüm okusa bu sefer işsizlik ve düşük ücretle karşı karşıya kalacağını da söylüyordu. Kendisini baskılanmış hisseden ve özgür olmadığını söyleyen Enes’in “Türkiye’de hiçbir genç geleceğe umutla bakamıyor” sözü gençliğin içinde bulunduğu durumun ve kendisini intihara sürükleyen koşulların bir özetiydi aslında.

Yirmi yıldır ülkeyi yöneten AKP iktidarı kutuplaştırma politikasını en ustaca yürüten ve bu politikanın ekmeğini fazlasıyla yiyen siyasi parti olmayı başardı. Ne var ki AKP’yi iktidara taşıyan ve yürüttüğü kutuplaştırma siyasetinin başarılı olmasını sağlayan toplumsal ve siyasal koşullar değiştikçe kutuplaştırma siyasetinin etki gücü azalmaya başladı. AKP, iktidarının ilk on yılı boyunca muhafazakâr kesimleri darbe tehlikesi ve başörtüsü yasakları üzerinden yürüttüğü mağdurluk propagandasıyla konsolide ederek iktidarını sağlamlaştırdı.