Rejimin grev yasakları ve sendikal baskıların yanı sıra her alanda işçi sınıfına yönelik saldırılarına hız vermesi, içinden geçtiğimiz sürecin sınıf mücadelesi açısından zorlu bir süreç olduğunu ortaya koyuyor. Hele ki, alabildiğine körüklediği yapay kutuplaştırma ve korku atmosferi karşısında sınıfın geniş kesimlerinin örgütsüz ve sınıf bilincinden yoksun olduğu gerçeği karşımızda duruyorken! Ancak tüm bu olumsuzluklara rağmen Nâzım’ın deyişiyle ümitsiz olmak için tek bir sebep mevcut değildir. En karanlık dönemlerin dahi dirençle, mücadeleyle aşıldığına tarih ana defalarca kez tanıklık etmiştir.

Dünyanın pek çok ülkesinde çiftçi eylemleri yaygınlaşırken, Türkiyeli çiftçiler de bu dalgaya katılmış durumdalar. Yıkıma uğrayan ve iktidara yönelik tepkileri büyüyen çiftçilerin Bursa’dan Antep’e, Edirne’den Rize’ye çok sayıda ilde gerçekleştirdikleri protestolara birbiri ardına yenileri ekleniyor. Çiftçiler onyıllardır ilk kez bu kadar yaygın ve kitlesel eylemler yapıyorlar. Kimi eylemlerde “hükümet istifa” seslerinin yükselmesi de bir ilki oluşturuyor. Çay, fındık, patates, buğday, soğan, domates, karpuz, biber, süt ve daha pek çok ürünü üreten çiftçiler, mağduriyetlerinin görülmesi ve sorunlarına çözüm bulunması için yolları kesiyor, traktörlerle şehir merkezlerine iniyor, iktidara seslerini duyurmaya çalışıyorlar.

Normal koşullar altında bu iktisadi yıkım tablosu karşısında emekçilerin tepkilerinin çok daha sert ve yaygın olması beklenir. Ama karşımızda faşist bir rejim bulunmaktadır ve yapılan değerlendirmelerde bu hususun atlanmaması elzemdir. Ayrıca ekonomik mücadele bağlamında bile örgütsüz ve kendiliğinden tepkilere bel bağlamak doğru değildir. Sendikaların bu boşluğu doldurmanın doğal özneleri olması gerekirken, devlet güdümündeki sendikal bürokrasinin tavrı ortadadır. Gaz alıcı eylemlerle günü kurtarma derdindeler. Türk-İş bürokratları “zordayız, geçinemiyoruz” diyerek iktidara el açarak adeta sadaka dilenmektedir. Türkiye’nin sanayi merkezlerini ve en başta da İstanbul’u es geçerek turistik gezi mahiyetinde mitingler yapacakları takvimler ilan ediyorlar. Belli ki herkes kendi fıtratına uygun rolü oynuyor. Mücadeleci işçiler, emekçiler de, bu saldırılara ve faşist rejime hayır demek için kendi fıtratlarına uygun olarak çok daha örgütlü biçimde ayağa kalkmak zorundadırlar. Nihayetinde “örgütlüysen her şeysin, örgütsüzsen hiçbir şey” sloganı döne dolaşa hükmünü icra ediyor!

Açılış seremonisinden kimi sporcuların fiziksel görünümüne kadar birçok konuda tartışma yaratan 2024 yaz olimpiyatları sona erdi. Dünyanın en büyük spor organizasyonu olan olimpiyat oyunları dünyanın dört bir yanındaki emekçiler tarafından ilgiyle takip ediliyor. İlk bakışta bir spor faaliyetinden ibaret görünen olimpiyatlara daha derinden bakıldığında, bu organizasyonun devasa bir ticaret sahası, ulusal rekabetin, kitle manipülasyonunun bir aracı ve uluslararası eşitsizliklerin bir aynası olduğu görülebilir.

Kâr oranının artı-değer oranını her zaman olduğundan düşük ifade ettiğini daha önce görmüştük. Önceki bölümde ise, yükselen bir artı-değer oranının bile kendisini düşen bir kâr oranıyla ifade etme eğiliminde olduğunu gördük. Kâr oranı, eğer değişmeyen sermaye “sıfır” olsaydı, yani tüm sermaye ücretlere yatırılsaydı artı-değer oranına eşit olurdu. Marx, incelenen konu bağlamında Ricardo’nun hatasına da işaret eder. Ricardo, kâr oranını inceleme bahanesiyle gerçekte yalnızca artı-değer oranını incelemiş ve bunu da işgününün yoğunluk ve uzunluk açısından değişmez bir büyüklük olduğu varsayımı altında yapmıştır.

Tıpkı Kore’de, Vietnam’da olduğu gibi bugün de ABD emperyalizminin başını çektiği katliamlar devam ediyor. Ortadoğu’da savaş ateşi harlanarak büyürken, Ukrayna’dan Afrika’ya, Asya-Pasifik’e kadar dünyanın çeşitli bölgelerinde devam eden Üçüncü Dünya Savaşı yüz binlerce insanın hayatını kaybettiği yeni cephelerle daha da şiddetlenerek sürüyor. Halklar acılar çekiyor, emekçi kitleler savaşın tarafı olmaya zorlanıyor, göçmen düşmanlığı ve ırkçılık sistematik olarak körükleniyor, çünkü kapitalizmin ve burjuvazinin çıkarları bunu gerektiriyor. Kapitalizm var oldukça haksız ve emperyalist savaşların sona ermesi mümkün değildir.

Kimsenin kuşkusu olmasın ki gençler için devrimci duyguların nesnel temeli giderek daha belirginleşecek, giderek daha fazla sayıda genç kapitalizme karşı mücadeleye atılmanın, devrimci örgütlenme gereğini yerine getirmenin, sosyalizm idealine bağlanmanın onurunu yaşayacaktır. Gençlerin devrimci mücadele yolunu seçmesi burjuvazinin dehşetini, insanlığın ümidini büyütecektir. Mehmet Sinan’ın söylediği gibi, Gelecek Sosyalizmindir!

Kapitalizmin çıkmaza girmesiyle birlikte krize sürüklenen sosyal demokrasinin, yaklaşık 150 yıl önce bambaşka koşullarda doğup yükselişe geçtiğini biliyoruz. Kapitalizmin sınai atılımıyla hızla büyüyen Avrupa işçi sınıfı, içinden geçilen burjuva demokratik devrimler döneminde yepyeni bir siyasal iklime gözünü açmıştı. 1864’te Marx’ın yoğun çabalarıyla kurulan Birinci Enternasyonal, işçi sınıfının devrimci örgütlenmesi açısından tarihe güçlü bir damga vurmuştu. Fakat bu örgüt, Marx ve Engels gibi devrimci proleter komünizminin temsilcilerinin yanı sıra anarşizmden reformizme küçük-burjuva sosyalizminin türlü varyantlarını da içermekteydi ve bunlar arasındaki sürtüşmeler nihayetinde onun dağılmasına (1876’da) yol açacaktı.

Emperyalist dünya savaşı herkesin gözü önünde adım adım büyüyor. Yangın daha çok mazlumu yakıyor, daha çok coğrafyayı kavuruyor. 7 Ekimdeki Hamas saldırısından bu yana İsrail devletinin Filistin halkına karşı giriştiği ve son verilere göre 40 bin Filistinlinin katledilmesine varan soykırım da emperyalist güçlerin kanlı hegemonya mücadelesinin bir parçasını oluşturuyor. İsrail ve emperyalist müttefikleri, hegemonya mücadelesinin başlıca sahalarından biri olan Ortadoğu’da nüfuzlarını genişletmek, rakip emperyalist güçlerin nüfuzlarını belirleyici ölçüde geriletmek istiyorlar. Elbette burada İsrail gibi özel bir devlet oluşumunun güvenceye alınması acil bir öncelik oluşturuyor. Ama bir bütün olarak ele alındığında sürecin çok daha geniş bir kapsama sahip olduğu, emperyalist dünya savaşının büyütüldüğü görülüyor.

Marksizm, toplumların nereden gelip nereye gittiğinin bilimsel çözümlemesini yapmış ve oluşturduğu temeller sayesinde, karşılaşılacak yeni durumların değerlendirmesini en kapsamlı biçimde yapabilmenin araçlarını da yaratmıştır. Tarihsel olaylar, olgular üzerinden bu kadar sert sınandığı halde dimdik ayakta kalmaya, yol göstermeye devam etmesine rağmen hâlâ Marx’ta “yeni” şeyler aramanın da, bulduğunu iddia etmenin de anlamı bellidir. Bu çabalar onun düşüncelerini iğdiş etme, kendilerince ehlileştirme niyetinin ifadesidir ve elbette beyhudedir. Yine de işçi sınıfının devrimci mücadelesini yürütenlerin bu yanılsama yaratma çabalarına, tahrifatlara karşı uyanık olması şarttır. Amerika’yı yeniden keşfetme uğraşı işçi sınıfı için anlamsızdır. İşçi sınıfının dünyayı değiştirme mücadelesinin bilimsel öğretisi olan Marksizmin sınanmış doğrularına ve yöntemine bağlı biçimde devrim yolunda yürümek bütün zorlukları aşmayı zaten sağlayacaktır.

Emperyalist güçler kapışırken, ezilen, sömürülen, savaşlarda katledilen, sefalete sürüklenen, geleceksizliğe mahkûm edilenler hep emekçiler olmaktadır. Emperyalist dünya düzeninin tek kutuplusu da çok kutuplusu da işçi sınıfının düşmanıdır. ABD her türlü eylemini kendi egemen sınıfının çıkar hesaplarıyla gerçekleştirdiği gibi Çin ve Rusya da aynı dürtüyle hareket etmektedir. Örneğin her ikisi de 7 Ekim Hamas saldırısını İsrail-Arap ülkeleri arasındaki “normalleşme” sürecini baltalayan bir hamle olarak değerlendirip bu savaşı Ortadoğu’daki etkinliklerini arttırmak için kullanmaktadır. Keza Çin’in İran ya da Suudi tiranlığıyla geliştirdiği ilişkilerin ABD’nin İsrail ve diğer gerici, faşist rejimlerle kurduğu ilişkiden daha olumlu bir yanı yoktur.

Hiç kuşkusuz işçi sınıfının mücadelesi bakımından Bangladeş’ten çıkarılabilecek en önemli sonuç, tüm dünyada devrimci önderliğe duyulan yakıcı ihtiyaçtır. Bugün gerek emperyalist kapitalist ülkelerde gerekse de hegemonya mücadelesinin kapışma alanı olan ülkelerde kapitalizmin yol açtığı sorunlarla boğuşan emekçiler peş peşe ayağa kalkıyor. Son iki ay içinde Kenya, Bangladeş ve Nijerya’da meydana gelen kitlesel protestolar, Avrupa ve ABD’de İsrail’in katliamına ve yükselen faşist tehdide karşı sokaklara dökülen yüz binler kendilerine yol gösterecek bir devrimci önderliğe ihtiyaç duyuyor.

İngiltere işçi sınıfının kendi mücadele tarihinden, dünya işçi sınıfının ise İngiltere işçi sınıfının faşizme karşı mücadelesinden öğreneceği çok şey var. Dünya işçi sınıfının önünde ciddi bir tehlike ve tehdit olarak dikilen bu faşist yükselişe karşı işçi sınıfı devrimci örgütlülüğünü ve mücadelesini güçlendirerek karşılık vermediği sürece ne tür acılarla ve yıkımlarla karşılaşacağını tarih gösteriyor. Yükselen faşizm ve ırkçılık dalgasına karşı “bir daha yaşanmaz” saflığı ve umursamazlığı bir kenara bırakılıp, “bir daha asla!” diyen bir anlayış ve mücadele ruhunu büyütmek gerekiyor. Bugün dünya işçi sınıfının önünde milliyetçilik yerine enternasyonal bayrağını yükseltmek bir görev olarak duruyor.

Öğretmenlerin yaz tatiline çıkmasını fırsat bilen iktidar, eğitim emekçileri ve sendikaların tüm itirazlarına rağmen 39 maddelik yeni Öğretmenlik Meslek Kanunu (ÖMK) teklifini[*] Milli Eğitim, Kültür, Gençlik ve Spor Komisyonunda kabul ettirdi. Alelacele Meclis gündemine sokulan ÖMK teklifi 2 Temmuzdan itibaren görüşülmeye başlandı ve 22 maddesi tüm eleştiri ve itirazlara rağmen iktidar blokunun oy çokluğu ile kabul edildi. Kanun teklifinin kalan 17 maddesi için 27 Temmuzda Meclis genel kurulunda nihai oylamanın yapılıp kanunun yürürlüğe girmesi planlanıyordu. Ancak Eğitim-Sen başta olmak üzere eğitim sendikalarının birçok ilde ÖMK’yı protesto eden basın açıklamaları, ses getiren eylemleri ve son olarak Meclis önünde gözaltılara ve kolluk güçlerinin tüm engellerine rağmen oturma eylemlerinin ardından görüşmeler yeni yasama yılına kadar askıya alındı.

Nâzım Hikmet, derinden yaşadığı kederini, acısını haykırdığı nice şiir yazmıştır. Fakat diyalektik materyalizmi kendine rehber edinmiş bir komünist, bir devrimci sanatçı olarak tarihe salt kendi bireysel ömrünün sınırları içinde bakmanın yanlışlığını derinden kavramıştır. “Gelişen şeyin ümitsiz, sevinçsiz olmadığını” bildiğinden, yaşadığı zorlu hayata rağmen dostuna yazdığı gibi yaşamıştır. Pırıl pırıl parlayan sevincini, ümidini dostlarıyla ve tüm insanlıkla paylaşmıştır. Nâzım’ın satırları da yaşamı da kasvete, ümitsizliğe, kötülüğe, zorbalığa güçlü bir başkaldırıdır. İlkel tepki ve dürtülerle değil katı gerçeğin ta kendisiyle ve bilinçle tahkim edilmiş dünya görüşünün dışavurumudur.