Bugün gıdalar üzerinde oynanan her oyun yalnızca bizlerin değil çocuklarımızın da sağlığını bozuyor. İnsanı düşünmeyen sermaye öte yandan doğayı da düşünmüyor ve her üretiminde çevreye onulmaz yaralar açıyor. Kapitalizm gelecek kuşaklara sağlıksız ve yaşanılmaz bir dünya sunuyor. Sağlığımızla birlikte özgürlüğümüzü de kendi ellerimize aldığımız yeni bir dünya için işçi ve emekçiler kendi sınıf örgütlerinde bir araya gelmelidir.

Rüşvet iddialarında sermaye ile iktidar arasında kimin kimi nasıl ihya ettiği veya nasıl tezgâh kurduğuna bakıldığında en büyük tezgâhın işçi ve emekçilere kurulduğu ortaya çıkıyor. Kendi aralarında yaşadıkları sorunlardan “mağduriyet” çıkaran patronlar kitlelerin mağduriyetini başarı olarak görüyor. Sömürü çarkı sadece üretim alanında değil her alanda işlemeye devam ediyor. “Kurtuluşu” mücadele dışında arayan milyonlar sermayenin gönüllü kurbanlarına dönüşüyor.

Nazi ordusunun Polonya’ya girerek İkinci Dünya Savaşını başlattığı 1 Eylül 1939 tarihine atfen, bir daha böylesi kanlı savaşların yaşanmaması adına, SSCB’nin girişimiyle (ve Varşova Paktına üye diğer ülkelerin de kabulüyle) ilan edilmişti 1 Eylül Dünya Barış Günü. 1970’lerin ortalarından itibaren Türkiye’de de sosyalist hareketin öncülüğünde bu gün yaygın bir şekilde kutlanmaya başlanmıştı.

“Yaşanmaz” diyormuşsun “artık buralarda” öyle mi? / Rüzgârların daha ılık, / Ekmeğin daha yumuşak / Ufkun daha aydınlık olduğu yerlere gidecekmişsin. / Bütün gücünle çekip ciğerlerine “hürriyeti” / “Oh be! İşte yaşamak bu” diyecekmişsin. / “Güle güle git. / Yolun açık olsun” diyeceğim, olmuyor. / Ve hatta; / “Ne halin varsa gör, sana da bu yakışır işte” diyeceğim / Dilim varmıyor.

Sermayenin işçilerin canını hiçe sayarak pervasızca hareket etmesi ancak mücadeleyle engellenebilir. Bu ölüm ve zehir gemisinin Aliağa’ya girişinin ve sökümünün önüne geçilmesi de ancak işçilerin, emekçilerin verdiği mücadelenin büyümesiyle mümkün olabilir.

Tayvan işçi sınıfı da Çin işçi sınıfı da bölgenin diğer ülkelerindeki işçiler de üzerlerine boca edilen milliyetçilik ve savaş kışkırtıcılığıyla büyük bir felâkete sürüklenmek istenmektedir. Buradan kurtuluş için işçi sınıfının enternasyonalist birliği ve mücadelesini yükseltmek dışında hiçbir seçenek yoktur. Kurtuluş devrimde, sosyalizmdedir!

Robeson yaşadığı dönemde tıpkı kendisine “kardeşim” diye seslenen Nâzım gibi eşitsizliğe, ırkçılığa, emperyalist savaşa, yani kapitalist sistemin yarattığı sömürüye ve çelişkilere karşı her türlü baskıya rağmen mücadele etmekten geri durmamış, dönemin egemenlerine korku salmıştır. O her zaman işçilerin, siyahların, ezilenlerin yanında saf tutarak sanatını mücadelenin sembolü haline getirmiştir.

Dalgalar döverken kıyıları, / Taş mı çıkacak karşılarına, / Toprak mı, yoksa kaya mı diye düşünmezler. / Bilirler çünkü / Bunu düşünmesi gereken kıyıdakiler. / Çünkü, / Kopup gövdeden kaybolmamak için / Onlar direnecekler. / Damla mısın denizde, / Dalga mı? / Yoksa deniz misin; engin, mavi ve ihtişamlı?

KPSS rezaletinin ortaya serdiği tablo rejimin içerisinde debelendiği çürüme ve çözülme sürecine dair pek çok şey anlatıyor. Ancak buna geçmeden önce KPSS denilen garabetin burjuva devlet tarafından nasıl bir umut tacirliğine ve rant kapısına dönüştürüldüğüne bakalım.

Savaş denince aklımıza bombardıman uçaklarıyla yerle bir edilmiş şehirler, yanmış, yıkılmış binalar, ölü insan bedenleri, göç yollarında hayata tutunmaya çalışan insanlar geliyor. Fakat savaş bu ilk ve en belirgin tahribatın ötesinde de bir yıkıma yol açıyor. Savaşlarda kullanılan silahların sebep olduğu toksik atıkların toprakta, suda, insan bedeninde yol açtığı tahribat ve yıkım hem savaşın yaşandığı coğrafyanın ötesine hem de uzun yıllara yayılıyor.

Tarih boyunca hiçbir toplumsal yapı kapitalizm kadar doğayı talan edip zarar vermedi. Kapitalizmin tarihsel çıkışsızlığının her alanda yarattığı kriz, doğada da yansımasını buluyor. Kapitalist üretim tarzının neden olduğu doğa tahribatı o denli büyük ve içinden çıkılmaz bir hâl almış durumda ki, küresel düzeyde bir ekolojik kriz yaşanıyor. Burjuva politikacıların ve sermaye sahiplerinin konuşmak dışında bir şey yapmayarak timsah gözyaşları dökmesi, gerçek hiçbir çözüm üretmemesi ekolojik krizi büyütüyor.

Ankara’nın çeşitli semtlerinde bulunan dört cemevi ve Alevi kurumu Muharrem orucunun ilk günü olan 30 Temmuzda saldırıya uğradı. Şah-ı Merdan Cemevi, Tuzluçayır Demokratik Alevi Dernekleri Ana Fatma Cemevi, Türkmen Alevi Bektaşi Vakfı ve Gökçebel Köy Derneğinin hedef alındığı bu faşist saldırı, başta Ankara olmak üzere pek çok kentte düzenlenen ortak basın açıklamalarıyla lanetlendi.