Kapitalizmin tarihsel çürüme ve çıkışsızlık çağında olduğu gerçeğinin üzerinden atlayarak gelişmeleri, olguları anlamanın, doğru değerlendirmenin imkânı yoktur. Böylesi kaotik dönemler burjuvazinin olağan yöntemlerinin, burjuva demokrasisinin olağan işleyişinin rafa kaldırıldığı, olağanüstü yöntemlere ve rejimlere başvurulduğu dönemlerdir. Trump gibi bir figürün demokrasinin en gelişkin örneği olarak pazarlanan ABD’de ikinci kez başkanlığa yürümesi, Avrupa’da daha önceki dönemlerde radikal bulunan faşist parti ve hareketlerin güçlenip, normalleştirilip iktidara hazırlanması, siyasetin kutuplara çekilmesi ve keskinleşmesi, Türkiye’den Macaristan’a, Rusya’dan Hindistan’a otoriter rejimlerin inşa edilmesi bu gerçeğin somut yansımalarıdır. Burjuvazinin dünya emekçilerine dayattığı yeni normal budur. İşçi sınıfının olması gereken “normali” ise çivisi çıkan bu kapitalist düzeni yıkıp kendi iktidarını kurmak üzere devrimci örgütlülüğünü güçlendirip mücadeleyi büyütmesidir!

Suruç ve ardından yaşananlar faşist rejimin inşa sürecinin ilk adımlarıydı. Sonrasında atılan adımlarla da faşist rejim iktidara geldi. Suruç’tan günümüze siyasi iktidar faşist baskının dozunu her alanda arttırarak egemenliğini sürdürüyor. Belediyelere kayyum atanmasından başta Selahattin Demirtaş olmak üzere çok sayıda Kürt siyasetçiye müebbede varan hapis cezaları verilmesine, faşist rejim sopasını Kürt halkının üzerinden eksik etmiyor. Her fırsatta milliyetçiliği ve Kürt düşmanlığını kışkırtıyor. Kürt halkını temsil eden siyasetçileri terörist ilan ederek hapse atıyor. Ama bu karanlık ilânihaye sürmeyecek. Faşist rejimin baskılarının, zorbalığının, Suruç’un ve diğer tüm katliamlarının hesabı elbet bir gün sorulacak.

Türkiye’de rejim güçleri de burjuva muhalefet partileri de, “KKTC” yöneticileriyle birlikte, Kıbrıs çıkartmasının 50. yıldönümünü büyük törenlerle kutluyorlar. Bilindiği gibi Türk ordusu 20 Temmuz 1974’te adanın kuzeyine askeri çıkartma yapmış, 14 Ağustosta gerçekleştirilen ikinci harekâtın ardından ise bu çıkartmayı açık bir işgale dönüştürmüştü. Türkiyeli egemenler tarafından “Barış Harekâtı” olarak lanse edilen bu işgal, 15 Kasım 1983’te bir adım daha ileri gidilerek Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti (KKTC) adında bir devletin kurulduğunun ilanıyla birlikte kalıcı hale getirilmişti. Türkiyeli egemenler bunu Kıbrıs Türklerinin bağımsızlığı ve kurtuluşu olarak lanse etseler de, ne KKTC bağımsız bir devlet olarak uluslararası arenada kabul görüyor ne de Kıbrıs Türkleri kendilerini bağımsız ve kurtulmuş olarak görüyor. Aksine TC’nin mutlak hâkimiyeti altında olan kuzey Kıbrıs’ta emekçiler onyıllardır bu işgalin ve bölünmüşlüğün acısını çekiyorlar. Aşağıda, Zeynep Güneş’in Aralık 2001 tarihli “Kıbrıs Sorununa Marksist Yaklaşım” adlı yazısının, sorunun tarihçesinden işgale ve sonrasına uzanan süreci ele alan bölümlerini tekrar yayınlıyoruz.

Emekçiler açısından sorun TÜİK’in hesaplama yönteminden çok daha derinlerdedir. TÜİK’in yalan söylediği aşikârdır, sonuçta minareyi çalan kılıfını da uydurmaktadır ama asıl mesele iktidarın bilinçli olarak izlediği enflasyonist politikalar veya enflasyonu düşürmek adına reel ücretleri ve alım gücünü düşürmek yönünde izlediği saldırı politikalarıdır.

Devrimci Marksizmi eylem kılavuzu olarak kuşananlar, savaşın niteliğini tespit etmek ve savaşa karşı doğru tutum alabilmek için burjuva mahfillerden sökün edecek vaazlara, askeri-diplomatik manevralara bel bağlamazlar. Bilakis geçmişte olduğu gibi gerçek sınıf devrimcileri bugün de savaşın emperyalist karakterini ve gerici doğasını emekçi kitleler nezdinde görünür kılmak için hem burjuvazinin çarpıtmalarına hem de anti-emperyalizm adına yapılan milliyetçiliğe karşı mücadeleyi devrimci ideolojinin temel ilkelerinden ödün vermeksizin sürdürmektedirler. Bu bakımdan Marksist Tutum olarak, milenyum dönemecinden bu yana çeşitli biçim ve araçlarla yürüyen ve kızışarak ilerleyen savaşın, nevi şahsına münhasır bir Üçüncü Dünya Savaşı olduğunu ısrarla vurgulamamız sınıf mücadelesi için hayati önemini korumaktadır.

Emekçiler açısından temel sorun, reel ücretlerdeki düşüştür. Emekçilerin, ne pahasına olursa olsun, hangi bedele mal olursa olsun enflasyonun düşürülmesi diye bir önceliği olamaz. Öncelik reel ücretlerin korunması ve mümkün olduğunca artış sağlanmasıdır. Zira enflasyonu önceleyen bir bakış açısı, tam da kapitalistlerin ve onların iktidarının izlediği politikaya onay verme sonucunu doğuruyor. Enflasyonun sebebinin tüketim talebinin yüksekliği olduğu, bunun kaynaklarından birinin de yüksek ücretler olduğu şeklindeki bilimsel kılıflı iddialar baştan aşağıya yalandır. Yalnızca bu ülkede değil, tüm dünyada burjuvazi emekçilerin yaşam standartlarını aşağıya çeken politikaları meşrulaştırmak için bu yalanın arkasına sığınıyor. IMF, Dünya Bankası, Merkez Bankaları, ekonomi bakanlıkları, TV’lerdeki yorum programları, üniversite kürsüleri vb. hep bir ağızdan aynı yalanı tekrarlayıp duruyorlar. İşçilerin bu yalanı kabullenip kendi arzularıyla emeğe saldırı programlarına rıza göstermesi hedefleniyor. Aynı zamanda büyük tekellerin ücret artışlarını bahane ederek fahiş zamlar yapmaları da normal bir şey olarak yutturulmaya çalışılıyor. Dolayısıyla enflasyonu indirme vaadiyle emekçilere dayatılan “fedakârlık”ların hiçbiri kabul edilmemelidir. Asgari değil insanca bir yaşam isteyen tüm işçiler bu doğrultuda mücadele etmelidirler. İnsanca bir yaşam da ancak kapitalizmin yıkılmasıyla mümkün olabilir.

AKP iktidarının Suriye’de 2012’den bu yana izlediği savaş politikası milyonlarca Suriyelinin yaşadıkları toprakları terk edip başta Türkiye olmak üzere dört bir yana dağılmalarına neden olmuştur. IŞİD ve türevleri orada savaştırılan paralı askerler olarak kullanırken Ezidilere, Kürtlere zulmün en büyüğü yaşatılmış, Suriye’nin kuzeyinde Kürt anasını görmesin diye yapılmadık eziyet bırakılmamıştır. Bugün Rojava denen Suriye Kürdistanı’nın batı tarafı Türkiye’nin kontrolü altındadır. Antep’te Suriye Geçici Hükümeti diye oluşturulan kukla organizasyon, Esad rejimi karşısında kendisinin asıl Suriye hükümeti olduğu iddiasındadır. Ama her ne hikmetse kuzeydeki “kurtarılmış” bölgelerde PTT’den “valilik”lere, okullardan hastanelere tüm kurumlar TC’ye bağlıdır.

İşçi sınıfının çocukları, gençleri… Çürüyen kapitalist düzenin geleceksizliğe mahkûm ettiği, umutlarını, hayallerini çaldığı, çıkışsızlığa sürüklediği gençlerimiz... Yaşamın güzelliklerinin tadına varamadan göç yollarında, savaşlarda, makine başlarında yitirdiğimiz çocuklarımız... Düzenin efendilerinin sahtekârca “geleceğimiz” dediği gençleri kendi çıkarları doğrultusunda nasıl bozuk para gibi harcadığı ortadadır. Onları birer kurşun askerden farklı görmüyorlar, kirli savaşlarında heba ediyorlar. Çocuklarımız sadece savaşlarda, göç yollarında yaşamını yitirmiyor. Çok küçük yaşlarda çalışmaya başlayan, üç kuruş para kazanmak için tezgâh başlarında yaşamını yitiren çocukların ve gençlerin sayısı her geçen gün artıyor.

Kamu hastanelerinde randevu bulamama sorunu uzun zamandan beri can yakıyor. Özellikle büyük kentlerde ve bazı branşlarda Merkezi Hekim Randevu Sistemi (MHRS) ve 182 üzerinden talep edilen randevular günler, haftalar, hatta aylar sonraya alınabiliyor. Kimi hastalar sabahın çok erken saatlerinde hastanelerde kuyruk oluşturarak muayene olmaya çalışıyor, kimi acil servislerden giriş yaparak tedavi olmanın yollarını arıyor. Kısa süre içinde tedaviye başlaması gerekenler, kritik rahatsızlığı olanlar, hastalığın teşhis sürecini hızlandıracak işlemler için (kan testleri, ultrason, biyopsi, MR, EKG...) erken randevu bulamama sorunu yüzünden hayati risk altında yaşıyorlar. Muayene olmak için randevu alamayan hastalar yeterince paraları varsa özel hastanelerin yolunu tutmak zorunda kalıyorlar.

Kapitalist üretim süreci özünde bir birikim sürecidir. Emeğin toplumsal üretici gücünün gelişimiyle birlikte, bir bölümünü üretim araçlarının oluşturduğu üretilmiş meta-değer miktarı daha da büyür. Bu sayede yaratılan ek servetin yeniden sermayeye dönüştürülmesini mümkün kılacak ek emek de, söz konusu üretim araçlarının (geçim araçları dahil) miktarına bağlıdır. Birikim ve ona eşlik eden sermaye yoğunlaşması, üretici güç artışının maddi bir aracıdır. Ne var ki, üretim araçlarının bu artışı işçi nüfusunun büyümesini ve fakat sermaye artışının gerektirdiğini aşan bir işçi nüfusunu beraberinde getirir. Kapitalist gelişmeyle birlikte nispi artı-değeri yaratan yöntemlerin kullanılması (makinelerin devreye sokulması ve iyileştirilmesi), çok daha büyük bir hızla yapay, nispi bir aşırı nüfus yaratır.

Sadece Kenya’nın zenginleri değil, Afrika’nın diğer ülkelerindeki egemenler de, başta ABD olmak üzere emperyalist güçler de bu ateşin bir çalı yangını gibi yayılmasından dehşetle korkmaktadırlar. Korksunlar! Zira kapitalizm yarattığı koşullarla dünya devrimini her seferinde bir adım daha yaklaştırıyor ve egemenlerin bu kaderden kaçışları yoktur!

Depremde de yangında da selde de, batıda da, doğuda da sınırsızca sermayeyi ihya etmeye odaklanmış politikalar emekçilerin canını alıyor, doğasını talan ediyor, geçim kaynaklarını kurutuyor. Hatay, Maraş, İzmir’de deprem, Diyarbakır, Mardin, Muğla’da yangın, Çorlu’da tren kazası, Amasra, Soma, İliç’te işçi katliamları ve onlarca facianın asıl sorumlusu bu azgın sermaye iktidarıdır. Kamu kaynaklarının sermayeye sınırsızca ve hesapsızca peşkeş çekilmesi, hesap verme korkusunun olmaması sonucunda ocaklar sönüyor, ciğerler yanıyor. Bu vurdumduymazlığa, bezirgân saltanatına, zulme son vermenin yolu var: Egemenlerin oyununa gelmeden sadece acıda değil mücadelede de birleşmek. Felâketleri yaratan kapitalizme, felâketleri büyüten faşizme karşı mücadelede emek cephesini güçlendirmek, alanlarda birleşmek ve bu sömürü düzenini yıkmak

Gerek ABD-BM’nin sözde ateşkes planının ve İsrail’in “taktiksel ara” kararının gerekse de kapalı kapılar ardında yürütülen pazarlıkların, Gazze’de adeta soykırım boyutuna ulaşan katliamı durdurmayacağı ortadadır. Gazze’de Filistin halkı can vermeye ve sefaletin pençesinde kıvranmaya devam ederken sahnelenen bu tiyatro ve ikiyüzlü diplomasi de bir kez daha göstermektedir ki Filistin halkının kurtuluşunu sağlayacak olan ne El Fetih ne Hamas ne de ABD, Rusya veya İran, Türkiye gibi güçlerdir. Filistin halkının kurtuluşu yürüyen kanlı emperyalist savaşın durdurulmasına bağlıdır. ABD ve İngiltere başta olmak üzere pek çok ülkede işçi ve emekçilerin, gençlerin düzenledikleri kitlesel protestolar izlenmesi gereken yolu göstermektedir. Tarihsel bir kriz içinde debelenen kapitalist-emperyalist sistemin yıkılması hem süregiden emperyalist savaşın sonlandırılması hem de insanlığın ve dünyanın mahvolmaktan kurtulmasının yegâne yoludur.